Ούτε μισό λεπτό μαζί με την Ντόρα Μπακογιάννη

«Το στίχο της Κικής Δημουλά “ενός λεπτού μαζί” δανείστηκε η Ντόρα Μπακογιάννη (με την άδεια της ποιήτριας) για μια χαλαρή κουβέντα με ανθρώπους από το χώρο της τέχνης. Η συζήτηση έγινε στη Στοά του Βιβλίου και ανάμεσα σ’ αυτούς που συμμετείχαν ήταν ο …, ο …, ο …, [κ.ά.]. Ξεκίνησαν στις 9.30 το βράδυ και κάποιοι έμειναν ώς τις 2.30, μιλώντας για τέχνη και πολιτική.»

διαβάστε τη συνέχεια...

Ούτε που το είχα προσέξει το ειδησάριο αυτό στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 15/7, παρόλο που ανάμεσα στα ονόματα ήταν και φίλοι και γνωστοί, άνθρωποι οπωσδήποτε σοβαροί και με σημαντικό έργο στο χώρο τους.

Ώσπου μου έστειλε μια φίλη με ιμέιλ το λινκ: http://www.enosleptoumazi.gr.
«Να το ανοίξεις» μου έγραφε απλώς, και τίποτ’ άλλο. Το άνοιξα, πάγωσα αμέσως μόλις διάβασα ότι είναι ένα μπλογκ

«Για τo περιβάλλον. Την κοινωνία. Την οικονομία. Τον πολιτισμό. Την πολιτική. Την ανάπτυξη. Την τεχνολογία. Την επικοινωνία. Τη δημιουργία», όπου

«φιλοξενούνται οι τοποθετήσεις 35 κορυφαίων προσωπικοτήτων από τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών, οι οποίες κατατέθηκαν στο συμπόσιο που διοργανώθηκε υπό την αιγίδα του ΚΕΝΕΠ Παύλου Μπακογιάννη και με πρωτοβουλία της Ντόρας Μπακογιάννη, στις 12 Ιουλίου 2007».

Διέτρεξα έντρομος τα ονόματα, πήρα μισή ανάσα: όχι δεν ήταν μέσα και η φίλη που μου το ’στειλε, ήταν όμως φίλοι άλλοι, παλιοί και νεότεροι, φίλοι που μεγαλώσαμε μαζί, απ’ το σχολείο με κάποια απ’ αυτούς, έπειτα στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια με άλλους, άνθρωποι που τους περισσότερους τους εκτιμώ απεριόριστα, άνθρωποι γενικότερα, όπως έγραψα και στην αρχή, με έργο –το αντίθετο δηλαδή από την έχουσα την πρωτοβουλία!

Δεν έχω τη διάθεση, δε βρίσκω τη δύναμη να σχολιάσω, με τόσους όντως φίλους κι άλλους τόσους όντως εκλεκτούς εκεί μέσα, λέω μόνο πως, διάολε, δεν έχει πολιτική ταυτότητα η Ντόρα Μπακογιάννη; Και να ’ταν, ας πούμε, υπουργός πολιτισμού, με κάποιον δηλαδή θεσμικό ρόλο όπου θα μπορούσε ή ίσως και θα όφειλε κανείς να παραβλέψει την πολιτική της ταυτότητα... Τίποτα.

Κι όχι μόνο. Υπήρξε και δήμαρχος η Ντόρα Μπακογιάννη. Εκεί δηλαδή όπου συνήθως παραμερίζονται, λέει, οι κομματικές τοποθετήσεις, για το «κοινό καλό» της πόλης και των κατοίκων της –έτσι όπως έσπευσαν να συνταχτούν τώρα με τον Κακλαμάνη, τον ακροδεξιό, τον αποτυχημένο ήδη τότε υπουργό, που ανερυθρίαστα κατέβαινε στις δημοτικές εκλογές με σήμα του την ανυπαρξία ακριβώς πολιτικού λόγου. «Επικοινωνιακός» όμως, λέει, και έσπευσαν, είπα, στο πλευρό του. Μακάρι ώς το τέλος της θητείας του να μην το μετανιώσουν, μακάρι δηλαδή να δείξει (πότε;) έργο.

Όμως το παραμύθι αυτό με την Ντόρα Μπακογιάννη παίχτηκε ήδη. Το μη έργο το είδαμε: ούτε τα καγκελάκια του ανεκδιήγητου προκάτοχού της δεν έσωσε να τα ξηλώσει όλα, κι ενώ κατά την πάγια πλέον αλλά πάντοτε αήθη τακτική δεν ολοκλήρωσε τη θητεία της, παρά έτρεξε να καταλάβει θώκο υπουργικό.

Αυτό το μη έργο με τι τάχα πρόσχημα καλεί, τώρα πίσω πίσω και στα καλά των καθουμένων, να της το στιλβώσουν άνθρωποι που έδωσαν τη μισή ζωή τους οι πιο πολλοί στην τέχνη τους;