«Την ενοχή του Επαμεινώνδα Κορκονέα για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο, αποφάσισε κατά πλειοψηφία το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Άμφισσας» διάβαζα, και σαν να ’βλεπα ξαφνικά το όνομα του συνηγόρου στη θέση του ονόματος του κατηγορουμένου. Και σκέφτηκα προς στιγμήν να αντέγραφα την είδηση ολόκληρη με αυτή την «αλλαγή». Όμως δεν επιδέχεται κανενός είδους χιούμορ αυτή η περίπτωση. Κι έκανα πίσω.Μου έμεινε ωστόσο κάποια απορία. Στην οποία δεν ξέρω αν δίνει απάντηση η σημερινή πανηγυρικά καταδικαστική απόφαση:
Γιατί άραγε η υπεράσπιση ενός κατηγορουμένου για ανθρωποκτονία χρειάζεται να καταφύγει στην απαξίωση και τον ηθικό στιγματισμό του νεκρού; Αφού η υπεράσπιση, αν δε γελιέμαι, προσπαθεί να αποδείξει ότι ακριβώς δεν υπήρξε ανθρωποκτονία. Και όχι πως υπήρξε, και καλώς υπήρξε, αφού ο νεκρός είχε «αποκλίνουσα συμπεριφορά», «δεν ήταν σαν τα δικά μας παιδιά» κτλ. Ούτε, έστω, πως δεν υπήρξε, αλλά ακόμα κι αν υπήρξε, καλά έκανε και υπήρξε…
Θυμήθηκα έπειτα τον συνήγορο όταν κατηγορούσε με ιταμό ύφος τους πολιτικούς αρχηγούς και μάλιστα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι για πολιτικά οφέλη και «για να σώσουν το τομάρι τους» εκμεταλλεύτηκαν την υπόθεση, πριν ακόμη αποφανθεί η δικαιοσύνη «αν θα έπρεπε να πυροβολήσει ο αστυνομικός και αν θα έπρεπε να χαθεί αυτό το παιδί»!
Τώρα η δικαιοσύνη αποφάνθηκε. Εμείς θα μείνουμε με τις απορίες, ο νεκρός αλίμονο νεκρός.
Θα μας μάθει τουλάχιστον κάτι όλη αυτή η τραγική ιστορία; Και θα σταθούμε ικανοί να το κάνουμε κάτι αυτό το κάτι;