(Εφημερίδα
των συντακτών 1 Απρ. 2017)
Στον γιορτασμό του Πολυτεχνείου επαναλαμβάνεται κάθε
χρόνο ένα σπουδαίο ταχυδακτυλουργικό: Μιλώ για την εμφάνιση της σημαίας του
Πολυτεχνείου, που την κατακρατά η κάποτε πλειοψηφούσα ΠΑΣΠ, και την
ταχυδακτυλουργική εξαφάνισή της, όταν η κεφαλή της πορείας φτάνει στην
αμερικανική πρεσβεία, κι εκεί, μέσα σ’ ένα σκηνικό βαβούρας, εξαφανίζεται η σημαία
κάτω από κάποιο μπουφάν, μέσα σε κάποιο σακίδιο, ποιος ξέρει, για να μείνει
καλά κρυμμένη ώς την επόμενη χρονιά.
Αυτό το θεατρικό μού θύμισε η επίσημη παρουσίαση του
όπλου του Μπελογιάννη από τον Γραμματέα του ΚΚΕ στα εγκαίνια του Μουσείου
Μπελογιάννη, η τρίωρη έκθεσή του και έπειτα η εξαφάνισή του –όταν «για λόγους
ασφάλειας» το ξαναπήρε μαζί του ο Γραμματέας. Είχε δηλωθεί, λέει, από πριν πως
δεν θα μείνει μόνιμα σαν έκθεμα, γιατί δεν πά’ να κλαπούν τα άλλα κειμήλια, το
κειμήλιο που το κρατά ιδιοκτησία του το Κόμμα μη χαθεί –το Κόμμα που εν
προκειμένω κρατά ιδιοκτησία του τον Μπελογιάννη.
Κι αφού το Κόμμα κρατά ιδιοκτησία του τον Μπελογιάννη,
βούιζαν μέρες πριν τα μεγάφωνά του πως είναι σκύλευση, βεβήλωση, ατιμία, καπηλεία
κι ό,τι άλλο θέλετε να κάνει τα εγκαίνια ο προδότης και κωλοτούμπας Τσίπρας, ο
οποίος όμως, κι αν προδότης και κωλοτούμπας και πάλι ό,τι άλλο θέλετε, τυχαίνει
να είναι πρωθυπουργός της χώρας, άρα η επίσημη πολιτεία τιμά τον Μπελογιάννη,
τελεία και παύλα.
Ποιος όμως καπηλεύεται τον Μπελογιάννη μάς το είπε ο γιος
του, στο μήνυμα που έστειλε στα εγκαίνια: «Όσο για την εκστρατεία [...] για την
οικειοποίηση του Μουσείου από έναν συγκεκριμένο πολιτικό φορέα, αυτή ανάγεται
στην εκμετάλλευση αγίων, μαρτύρων και ηρώων από την κάθε
λογής εκκλησία».
Και απερίφραστα, έπειτα από την απόσυρση του όπλου:
«Γι’ αυτό δεν πήγα στα εγκαίνια, διότι ξέρω καλά ότι η
καπηλεία είναι αυτοσκοπός για αυτούς. Εγώ το αντιμετωπίζω το ΚΚΕ σαν εκκλησία,
που έχει θεό το Στάλιν, έχει ποίμνιο και προπαντός έχει αγίους, οι οποίοι
ανήκουν στην Εκκλησία. Τους μεταχειρίζεται όπως η ορθόδοξη ή η καθολική
Εκκλησία ή το Ισλάμ τους μάρτυρές του. Αυτοί συνεχίζουν αυτό που άρχισε ο
Ζαχαριάδης. Τον πατέρα μου φυσικά τον έφαγε, διότι ένα κόμμα σαν και αυτό μισεί
τους διανοούμενους…»
Αντικομμουνισμός, θα πουν τα μεγάφωνα,
και θα ξεμπερδέψουν. Όσο για τα θέματα που θίγει ο γιος του Μπελογιάννη, «απαιτείται
χρόνος, διευρυμένα πάνελ, διάλογος με τη συμμετοχή πολλών», όπως είπε ο Θύμιος
Καλαμούκης της «Ελληνοφρένειας» (28/3), όταν ακριβώς κάποιος ακροατής τον
κάλεσε να πάρει θέση, και ενώ αμέσως πριν (όπως και σε όλη τη διαδρομή της
εκπομπής γενικότερα) τα ίδια αυτά θέματα τα είχε λύσει μονοκοντυλιά ο ίδιος,
προφανώς με μονόλογο, ή σε διάλογο με τον έτερο της εκπομπής, τον Αποστόλη
Μπαρμπαγιάννη.
Στέκομαι στην Ελληνοφρενεια, γιατί σαν
σατιρική εκπομπή, πέντε μέρες τη βδομάδα απ’ το ραδιόφωνο και δύο απ’ την
τηλεόραση, εκλαϊκεύει, όπως είναι φυσικό, τη γραμμή, πάντως τις ιδέες του Κόμματος,
πολύ αποτελεσματικότερα απ’ ό,τι όλα τα κομματικά όργανα μαζί. Και ημέρα
Πέμπτη, 23/3, εν όψει των εγκαινίων, αρχίζει το ανάθεμα στον Τσίπρα, με όλα τα
ουσιαστικά που παρέθεσα πιο πριν (καπηλεία κτλ.), τον Τσίπρα που κανονικά «δεν
θα ’πρεπε να περάσει ούτε έξω απ’ την Πάτρα, σε απόσταση ασφαλείας απ’ την Αμαλιάδα»
(όπου το Μουσείο), λέει ο Καλαμούκης. «Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει να φτάσει»
τον καθησυχάζει ο Μπαρμπαγιάννης, που έχει πληροφορίες πως κάτι ετοιμάζεται
επιτούτου. Ο Καλαμούκης ηδονίζεται στην ιδέα και επιμένει: «δεν πρέπει να
πατήσει το πόδι του, με κάθε κόστος».
Το ίδιο μεσημέρι, στον ιστότοπο Left.gr καταγγέλλεται η προτροπή σε βία.
Την επομένη δίνει και παίρνει στην εκπομπή η ειρωνεία αλλά και η οργή για «τα
έμμισθα Συριζοτρόλ του Νίκου Παππά» που τα ’βαλαν μαζί τους, και επιχειρείται η
ανασκευή της καταγγελίας, σ’ ένα κωμικό εντέλει γαϊτανάκι, όπου τη μια
αποκηρύσσεται γενικά η βία, έπειτα διατυπώνονται επιφυλάξεις, πως δεν είναι
ίδια η βία, όταν π.χ. ένα Παλαιστινιάκι πετάει πέτρες σε Ισραηλινούς
στρατιώτες, και «εμείς δεν καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», «είναι
περιπτώσεις όπου επιβάλλεται η βία στη βία», και «το θράσος του Τσίπρα να πάει
να εγκαινιάσει το Μουσείο Μπελογιάννη είναι ύψιστη βία», «όμως εμείς δεν
είπαμε για βία» κ.ο.κ.
Πώς να μην την τρολάρεις όντως τώρα την
Ελληνοφρένεια, με ερωτήματα όπως: πότε (και γιατί) μια σατιρική εκπομπή γίνεται
αμιγώς πολιτική, και μάλιστα κομματική, κι αν τότε οι υπεύθυνοι εκμεταλλεύονται
την εξουσία του μέσου, κοινώς έγιναν τζάνκι της εξουσίας, όπως καταλογίζουν
π.χ. στον Τσίπρα· και άλλα, δυσκολότερα: αν συμφωνούμε, όσοι συμφωνούμε, ποιος ουσιαστικά
καπηλεύεται τον Μπελογιάννη, ποιος γενικότερα παραχαράζει τον μαρξισμό και την
ιστορία εν γένει, των κινημάτων ειδικότερα, τι κάνουμε τότε, με βάση τις
διδαχές της Ελληνοφρένειας;
Δύσκολη τελικά η δουλειά των τρολ.
Δώστε κάτι παραπάνω, κύριε Παππά.