31/3/12

Αγέρωχη, με το βήμα βαρύ

Από μακριά ακούγονται τα χάλκινα, πλησιά-ζοντας στην Αριστο-τέλους, τα είχα συναντήσει και πιο πριν στη βόλτα μου σ’ άλλο σημείο, είχα σταθεί ελάχιστα, δεν αντέχεται ο βαρδάρης της συμπρωτεύουσας, μα τώρα που πήρε να βραδιάζει έκοψε, πλησιάζω, κόσμος αρκετός, ωραία μπάντα, Ρουμάνοι άραγε; Βούλγαροι; πάντως Ρομά, τσιγγάνοι, πάντα με συνεπαίρνανε τα χάλκινα, στέκομαι κι ακούω, ένα ημικύκλιο εκείνοι, ένα ημικύκλιο, πιο μεγάλο, εμείς, κάποια στιγμή αμήχανος πάω κοντά, ρίχνω το δίευρό μου, γυρίζω έπειτα στην ασφάλεια του ημικύκλιού μου, βγάζω δειλά και καμιά φωτογραφία, σκέφτομαι ν’ αγοράσω το σιντί που πουλάνε, έπειτα θυμάμαι εκείνους τους άλλους πιο παλιά στην Αθήνα, στο Θησείο, πολύ ωραίοι ήταν κι εκείνοι, πήρα ενθουσιασμένος το σιντί τους και μετά άκουσα κάτι ξενέρωτες διασκευές κλασικών κομματιών, το ανεξήγητο κόμπλεξ των λαϊκών οργανοπαιχτών που θέλουν να παίξουν σώνει και καλά και κλασική, σαν κάτι λαμπρούς παραδοσιακούς δικούς μας, ας τ’ αφήσω όμως αυτά τώρα, τι θα κάνω λοιπόν με το σιντί, θα το αγοράσω ή όχι, με πιάνουνε και οι τσιγκουνιές «της κρίσης», άντε, με τα πολλά ξαναπήγα κοντά τους, το πήρα επιτέλους, το κρατάω κάπως να φαίνεται στο χέρι, έτσι βγάζω πιο άνετα και τις φωτογραφίες μου, αλλά σιγά μη βγούνε τίποτα της προκοπής με τη μηχανή που έχω και με το σκοτάδι πια, μένω όμως κι ακούω, ψηλώνοντας μια σταλιά, όπως πάντα, με τη μουσική, φυσικά και παίξαν και το «Εντερλέτσι» και το «Καλασνίκοφ, καλασνίκοφ», ακούω και μαζί χαζεύω κυρίως τον κόσμο, το ξανθό ζευγάρι με το καροτσάκι, κι άλλο ζευγάρι με καροτσάκι, κι ο μελαψός ξένος, μετανάστης, και η ψηλή κοπέλα που κουνιέται στο ρυθμό, χαζεύω, με τι συχνότητα ξεκόβουνε και παν και ρίχνουν τα ψιλά τους, και ξαφνικά, αυτήν δεν την είχα προσέξει πριν, μια μεγαλόσωμη γυναικεία φιγούρα, που σκύβει και ρίχνει χαρτονόμισμα, γιά δες, και χωρίς να αγοράσει το σιντί, κι ούτε καν πεντάευρο, δεκάευρο μου φάνηκε, την κοιτάω που ισιώνει το κορμί της, έρχεται φεύγοντας κατά τη μεριά μου, έχω όλον το χρόνο να παρατηρήσω, την ψηλή, εύσωμη γυναίκα, πενηντάρα, πενηνταπεντάρα, μακρύ μαύρο παλτό, άσπρο ξέξασπρο δέρμα, κοντοκουρεμένα σγουρά ξανθά μαλλιά, Βουλγάρα αποφάσισα, σίγουρα από τις «συνοδούς ηλικιωμένων», που βαδίζει κοιτώντας μπροστά και λίγο ψηλά, βλέμμα ευθύ, μπορεί κενό, έκφραση κάποιας, θα έλεγες, απαντοχής, σαν τι να σκέφτεται τώρα, ίσως πως, δείτε, κάποιοι είμαστε κι εμείς, δεν είμαστε μόνο για να ξεσκατίζουμε τους γέρους σας, έχουμε τόπο, έχουμε μουσική, κι αυτήν τη μουσική άκουσε τώρα και, δεν μπορεί, θα συγκινήθηκε, όμως τα μάτια τα δικά της, αντίθετα απ’ τα δικά μου, είναι αδάκρυτα, γιατί το δάκρυ είναι ανεπίτρεπτη πολυτέλεια, δηλαδή, γιά σκέψου, σκέψου να δάκρυζες κάθε που νιώθεις ή σου δείχνουν ότι είσαι ξένος, πώς θ’ άντεχες μετά λεπτό να μείνεις στα σκατά τους…

Την κοιτάζω που ξεμακραίνει ανηφορίζοντας στη σκοτεινή Αριστοτέλους, με το βήμα αργό και σταθερό, πες το βαρύ, το κεφάλι πάντα ψηλά, κρατάει μέσα του τη μουσική του τόπου της, δεν το χρειάζεται το σιντί, και πού να τ’ ακούσει εξάλλου, στο ξένο σπίτι, στον ξένο τόπο, στα ξένα σκατά, όχι, δεν τη λερώνει αυτή, δεν της λερώνεται η μουσική, ούτε καν από δάκρυ.

buzz it!

15/3/12

ο ρόλος του κλήρου το ’21: μικρό κουίζ

αρχιεπίσκοπος συναντάται με υπουργό παιδείας, εκδίδεται έπειτα δελτίο τύπου, όπου αναφέρονται και τα εξής:

«αυτές τις μέρες [...] θα γιορτάσουμε την παλιγγενεσία του έθνους, την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η οποία συνδέεται έντονα με την παρουσία του κλήρου. Η επανάσταση συντελέστηκε και επιτεύχθηκε με το κίνημα του Διαφωτισμού στον οποίο ο κλήρος είχε έντονη παρουσία. Εκεί δίπλα στον Κοραή ήταν ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Άνθιμος Γαζής, ο Νεόφυτος Δούκας, ο Νεόφυτος Βάμβας, ο Κων/νος ο Οικονόμος ο εξ Οικονόμων, δηλαδή ένα πλήθος ιερωμένων όλων των βαθμίδων, οι οποίοι συνετέλεσαν στην αφύπνιση και στην έμπνευση των αγωνιστών. Μέσα στους αγωνιστές βέβαια δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ποτέ τον πεσόντα στον αγώνα, τον Αθανάσιο Διάκο».

σε ποιον ανήκουν αυτά τα λόγια; στον αρχιεπίσκοπο ή τον υπουργό;

διαβάστε τη συνέχεια...

καλά, το βρήκατε: στον αρχιεπισκοπικότερο του αρχιεπισκόπου, στον υπουργό εθνικού θρησκεύματος και παιδείας!

ολόκληρο το δελτίο τύπου:

Δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, καθηγητή κ. Γεωργίου Μπαμπινιώτη μετά τη συνάντηση με το Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, κ. Ιερώνυμο.

Ο υπουργός Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, καθηγητής κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης, συναντήθηκε με το Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, κ. Ιερώνυμο, στις 9.30, το πρωί, στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών.

Μετά τη συνάντηση έγιναν οι ακόλουθες δηλώσεις:

Υπουργός:
«Επισκέφθηκα το Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, κ. Ιερώνυμο όχι μόνο γιατί το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο ανέλαβα, είναι και Θρησκευμάτων. Αυτό είναι ένας τυπικός λόγος. Για μένα η επίσκεψη αυτή έχει έναν ουσιαστικό χαρακτήρα γιατί ο ίδιος έχω βαθιά πίστη, αυτή που έχει όλος ο απλός ελληνικός λαός. Μάλιστα, αυτές τις μέρες, είναι επίκαιρη αυτή η επίσκεψη γιατί θα γιορτάσουμε την παλιγγενεσία του έθνους, την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η οποία συνδέεται έντονα με την παρουσία του κλήρου. Η επανάσταση συντελέστηκε και επιτεύχθηκε με το κίνημα του Διαφωτισμού στον οποίο ο κλήρος είχε έντονη παρουσία. Εκεί δίπλα στον Κοραή ήταν ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Άνθιμος Γαζής, ο Νεόφυτος Δούκας, ο Νεόφυτος Βάμβας, ο Κων/νος ο Οικονόμος ο εξ Οικονόμων, δηλαδή ένα πλήθος ιερωμένων όλων των βαθμίδων, οι οποίοι συνετέλεσαν στην αφύπνιση και στην έμπνευση των αγωνιστών. Μέσα στους αγωνιστές βέβαια δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ποτέ τον πεσόντα στον αγώνα, τον Αθανάσιο Διάκο.

Επομένως όποιος έχει μία γνώση της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού και του νεότερου ελληνισμού γνωρίζει το ρόλο της εκκλησίας στην ελληνική ιστορία, στην ελληνική παράδοση, στον ελληνικό πολιτισμό. Αυτό ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας οφείλει δημόσια να το αναγνωρίζει. Η παιδεία μας δεν μπορεί να αφίσταται από την ορθοδοξία, που είναι ένα έτερο σκέλος.

Ήρθα λοιπόν να δω το Μακαριώτατο και να συζητήσουμε διάφορα θέματα της εκκλησίας με πολύ σεβασμό στο πρόσωπό του και με ευγνωμοσύνη, εκ μέρους μου, ως απλού έλληνα πολίτη για όσα προσφέρει η ορθόδοξη εκκλησία υπό την ηγεσία του Μακαριώτατου στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Τον ευχαριστώ, τον συγχαίρω και θα είμαι κοντά σε ό,τι επιτελεί η εκκλησία μας.»


Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος:

«Με πολλή χαρά δεχθήκαμε στην Αρχιεπισκοπή το νέο μας Υπουργό Εθνικής Παιδείας, Διά Βίου Επιμορφώσεως και Θρησκευμάτων, τον κ. Μπαμπινιώτη. Δεν είμαστε τόσο χαρούμενοι μόνο γιατί είναι ο Υπουργός μας από σήμερα και πέρα, αλλά διότι είναι αυτός που είναι. Είναι ο κ. Μπαμπινιώτης, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου μέχρι πρότινος, ο μεγάλος καθηγητής μας στη γλώσσα, στο κομμάτι της γλωσσολογίας, της επιστήμης αυτής. Είναι εκείνος που έχει πάρα πολλά προσφέρει στα γράμματα και νομίζω ότι είναι και ο κατάλληλος αυτή τη στιγμή και είναι επάξια η επιλογή του.

Θα ήθελα λοιπόν για όλα αυτά να τον ευχαριστήσω. Είμαι βέβαιος, γιατί έχει δώσει δείγμα γραφής, ότι αυτά που πιστεύει θα προσπαθήσει να τα υλοποιήσει. Μαζί με τις ευχαριστίες μου, θα ήθελα να του ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου για ένα έργο δημιουργικό, να τον συγχαρώ και να του υποσχεθώ ότι η εκκλησία μας, είτε σαν ιεραρχία είτε σαν μητροπόλεις είτε σαν αρχιεπισκοπή είτε σαν ένας απλός παπάς, θα σταθούμε πλάι του σε ό,τι θα χρειαστεί να συνεργαστούμε. Είναι πάρα πολλά τα θέματα που αυτή την εποχή η εκκλησία θέλει να κάνει και χρειάζεται συνεργασία με την πολιτεία.

Για άλλη μια φορά πολλές ευχαριστίες κύριε Υπουργέ μας…»

buzz it!

11/3/12

στο καλό, Δόμνα

                  η Δόμνα Σαμίου σε κάτι διαφορετικό,
                            το "Θεοτόκε Παρθένε"


και η Δόμνα σε πρόβα στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, άνοιξη του 1994, εβδομάδα ελληνικής μουσικής, Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία του Λυκούργου Αγγελόπουλου και η Δόμνα με τους εξαιρετικούς μουσικούς της (Σωκράτη Σινόπουλο, Περικλή Παπαπετρόπουλο, Γιώργο Μαρινάκη κ.ά.)

στο ίδιο ταξίδι, δεξίωση του υπουργού πολιτισμού, τζαμάρισμα των δικών μας με παραδοσιακούς Αζέρους μουσικούς και τραγουδιστές, με έκταση φωνής που έκανε να χλομιάσουν οι δεινότεροι τενόροι μας στη χορωδία (απ’ αυτό να ’τανε που στη συναυλία το επόμενο πρωί [!] είχαμε χάσει σχεδόν όλοι από μια ολόκληρη νότα;)

ξανακούω το «Θεοτόκε παρθένε» της, που πάντα μ’ ανατρίχιαζε –κι ας μη μ’ άρεσαν ποτέ οι γυναικείες φωνές στα ψαλτικά… δεν τον έκανες ένα δίσκο με ψαλτικά, Δόμνα, που μάλλιαζε η γλώσσα μου να σου λέω, τις λιγοστές φορές που βρεθήκαμε: σε γοήτευε η προοπτική, όμως «έχω τόσα μαζεμένα απ’ τ’ άλλα, τι να πρωτογράψω!» έλεγες

στο καλό –μακάρι να ’ταν να τα λες και να τα γράφεις τώρα αλλού!

buzz it!