24/2/20

Τα λερωμένα, τ’ άπλυτα, τα στοχοποιημένα

(Εφημερίδα των συντακτών 22 Φεβρ. 2020)


 
[φωτ. από Gazzetta.gr]
* Η Ώρα του Αστυνομικού: Η Ώρα του Αστυνομικού είναι μια καθημερινή πρωινή εκπομπή, όπως λ.χ. Η Ώρα του Άδωνη. Με την ιδιοτυπία κι αυτή ότι συχνά μεταδίδεται διαδικτυακά, ταυτόχρονα, σε δύο και περισσότερα κανάλια. Πάντως, σπάνια θα πέσετε σε τηλεοπτικό κανάλι ή ραδιοφωνικό σταθμό, που να μη φιλοξενεί κάποιον συνδικαλιστή αστυνομικό.

Τελευταία είχαμε τον περίφημο Μπαλάσκα, να λέει όλο νόημα για τον ληστή συνάδελφό του (πρώτη φορά θα άκουγε για παραβατικό αστυνομικό!), πως θα καλοπεράσει στη φυλακή. Και βρήκε τον εξής τρόπο να σερβίρει τη σοφία του ο κ. Μπαλάσκας: το πρώτο που έκανε, μας είπε, ήταν να τηλεφωνήσει να ρωτήσει αν είναι όμορφος ο συνάδελφος· είναι όμορφος, του είπαν, και τότε κέντησε ο κ. Μπαλάσκας: και όμορφος και αστυνομικός, θα τον γλεντήσουν οι ποινικοί στις φυλακές.

Σιγά μην ακούει η ηγεσία της Αστυνομίας, το αρμόδιο υπουργείο κτλ.

* Και με αφορμή τη συμπλοκή αλλοδαπών στη Μενάνδρου, ο κ. Ντούμας, πρόεδρος των Ειδικών Φρουρών, στην ΕΡΤ αυτός, μας εξέθεσε τις επιστημονικές απόψεις του περί «εγκληματοπαραγωγών χωρών»: Πακιστάν, Αφγανιστάν… κτλ.!

Ν’ άκουσαν τουλάχιστον οι πρεσβείες των χωρών αυτών;

* Και λίγο πιο παλιά, σε συζήτηση για τον τρόπο που αντιμετώπισαν οι αστυνομικοί έναν ημιθανή, τον Ζακ Κωστόπουλο, άλλος λειτουργός της Τάξης, ονόματι Πάκος, πρόεδρος μάλιστα της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών, μας απείλησε πως «Σε όποιον αρέσει. Σε όποιον δεν αρέσει…»

Ευτυχώς δεν βλέπουν τηλεόραση τίποτα Πυρήνες κτλ., γιατί μετά θα φταίμε εμείς, που στοχοποιούμε, λέει, την αστυνομία, όπως επαναλαμβάνουν κάθε φορά!

* Μέγα εύρημα η στοχοποίηση: Δεν στοχοποιούνται μόνοι τους, αυτοί και οι τόσοι άλλοι, με τον εμπρηστικό, προκλητικό, ιταμό κτλ. λόγο τους, που σαν να την αποζητάει πια, να την εκλιπαρεί την αντίδραση, συχνά για να υπάρξει και μόνο, δεν στοχοποιούνται, λέω, από μόνοι τους, Πορτοσάλτες, Αδωναίοι, Μπογδάνοι και λοιποί, παρά τους στοχοποιεί η κριτική, ακόμα κι η απλή επισήμανση της ασχημίας τους –όπως θα δούμε παρακάτω. Για «μια ιδιότυπη “Αστυνομία Τύπου” [που] ξεκίνησε από τα υπόγεια της Κουμουνδούρου» γράφει με αφορμή την «επίθεση» στον Πορτοσάλτε ο Κ. Γιαννακίδης (Protagon 7/2/20)!

Έχω ξαναγράψει για τον Σεφερλή (εναντίον της Ακρίτα, που τον είχε χαρακτηρίσει ρατσιστή, ομοφοβικό κ.ά.), τον Ζουγανέλη (εναντίον όσων είπαν ρατσιστικά τα ρατσιστικά του), τον Σμαραγδή (εναντίον των κριτικών που τόλμησαν να μην τους αρέσει η ταινία του), τώρα έχουμε νέα σοδειά στοχοποιημένων, Χωμενίδη, Κραουνάκη, και ξανάμανα Μπογδάνο.

* Ο Χωμενίδης κι η ξανθιά κυρία: Γράφει ένα φαιδρό εντέλει κείμενο ο Χωμενίδης, με τον θάνατο του Θάνου Μικρούτσικου, για το κοινό που πήγαινε με τσερόκι και πούρο ν’ ακούσει Καββαδία «και στα σινιέ του ρούχα μύριζε ψαρόλαδο», του τα ’σουρε η Ακρίτα, εκείνος διαμαρτυρήθηκε με τον γνωστό του τρόπο πως «Κάποια ξανθιά κυρία έδωσε το σύνθημα της επίθεσης» και άρχισε το διαδικτυακό μπούλινγκ εναντίον του! (Να μνημονεύσω εδώ παρεμφερή αντίδραση παλαιότερα, για άσχετο λόγο, του Γιώργου Χρονά, που έγραψε: «η ξανθιά γριά Έλενα Ακρίτα», το μειράκιο αυτός, 8 χρόνια κιόλας μεγαλύτερός της!)

Μοναδική σκέψη, πως ο κ. Χωμενίδης θεωρεί παντελώς ηλίθιο το κοινό, ανίκανο να αντιληφθεί με τι το ταΐζει, και χρειαζόταν να το ξυπνήσει «κάποια ξανθιά κυρία»!

* Και ο Κραουνάκης, που εξέμεσε, στο κόψιμο της πίτας των εργαζομένων στο υπουργείο Πολιτισμού, τα άκρως εμπνευσμένα έα-έα-έα και ίου-ίου-ίου και για τα αρχαία της Θεσσαλονίκης, που αν δεν «μείνουνε in situ», «ο εχθρός θα φάει το μουνί του»… «Πλάκα έκανα» δήλωσε αλλόφρων μετά, και απείλησε με μηνύσεις αυτούς που «θ’ ανακυκλώνουν τη μάπα του και τα λόγια του», κι αυτόν που τράβηξε το βίντεο κτλ. κτλ.

Αντί να κάνουμε εμείς μηνύσεις για «τη μάπα του και τα λόγια του» –και προφανώς δεν αναφέρομαι σε γενετικά χαρακτηριστικά, όπως λ.χ. αναφέρεται αυτός στο ύψος και τη φαλάκρα όσων αντιδρούν στα συχνότατα, δυστυχώς, εμέσματά του.

* Αμ ο ακατονόμαστος; Που αυτός τις έκανε ήδη τις αγωγές του, κι ό,τι περνάει από το «θεσμικό», Κύριε των δυνάμεων, χέρι του, να ποινικοποιηθούν και τα σόσιαλ μίντια και ό,τι προσβάλλει την προσωπικότητά του –και τον στοχοποιεί: νά τη ξανά η καραμέλα.

Και γράφει, σε μία από τις αγωγές του: ο «μέσος αναγνώστης αποκομίζει την εντύπωση ότι δεν χρήζω ουδεμίας εκτίμησης με βάση την ηθική και κοινωνική αξία μου, καθώς και την υπόληψή μου, με αποτέλεσμα να είμαι άξιος πάσης φύσεως προσβλητικών, εξευτελιστικών και βίαιων συμπεριφορών»: ναι, σχόλια στο φέισμπουκ περίμενε ο μέσος αναγνώστης…

Είπα: όσο δεν κάνουμε εμείς μηνύσεις κι αγωγές, και χαλάλι τους η διαφήμιση (που την εξασφαλίζουν έτσι κι αλλιώς: νά, πάκο μάζεψε τα ολοσέλιδα ο ακατονόμαστος, με αφορμή πια την αγωγή του σε 25χρονο κορίτσι), όσο δεν αντιδρούμε, λέω, πρώτοι εμείς, τόσο θα εκτραχηλίζονται οι αφηνιασμένοι ήδη αυτοί.

Ας προσέχαμε.

buzz it!

12/2/20

Περί τουρισμού χάι κλας

(Εφημερίδα των συντακτών 8 Φεβρ. 2020)



Ο πρωθυπουργός και ο γιατρός 

Ο τουρίστας πρωθυπουργός με τα αλλεπάλληλα ταξίδια αναψυχής, σε συνεχή φωτογραφική ενημέρωσή μας, τη μια με τους κοιλιακούς στη θάλασσα, την άλλη με το σκι, ή με το ράφτινγκ κ.ά., πάντα με τον σούπερ εξοπλισμό, εννοείται, να θαυμάζουμε οι ιθαγενείς, κι ας καίγεται το σύμπαν τριγύρω, πλάι μας, στην ίδια μέσα τη χώρα: δεν είναι λίγο να ’χεις πρωθυπουργό που ξέρει να χαίρεται τη ζωή του, μες στην ευμάρεια –κι ας μην είναι σαν τα χρυσάφια των Πατούληδων.

Προφανώς και υπάρχει κόσμος που θαμπώνεται απ’ τα χρυσάφια των Πατούληδων (απροπό: ρώτησαν τελευταία τον σύζυγο για το ντύσιμο και τις φωτογραφίσεις της συζύγου, κι εκείνος δήλωσε πως τη σύζυγο δεν την απασχολούν «οι επιφάνειες», και το κάνει σκόπιμα, γιατί θέλει να βλέπουν πίσω από τις «επιφάνειες», τον εσωτερικό της κόσμο!).

Και υπάρχει κόσμος που θαμπώνεται με τον σπορτίβο γκόμενο και προπαντός τον bon vivant πρωθυπουργό του.

Που ούτε θα του πέρασε ποτέ από τον νου, του ίδιου αλλά και των ΜΜΕ που υπερπροβάλλουν αυτήν τη ζωή του, πως θα υπάρχουν κι άλλοι που, μες στην ανέχειά τους, σκανδαλίζονται και προσβάλλονται και πληγώνονται με την επίδειξη της ευζωίας του.

* Και σκέφτομαι έναν γιατρό στον Ευαγγελισμό, κορυφή στην ειδικότητά του, σε σύντομες καλοκαιρινές διακοπές, όπου συνέπεσε με μια κοινή μας φίλη. Κάτω απ’ τις ομπρέλες τους στην παραλία, η φίλη σκέφτεται να κάτσει ή να μην κάτσει στον ήλιο: «Σιγά ντε» την ενθαρρύνει ο γιατρός, «κάτσε λίγο, δεν τρέχει τίποτα». «Κι εσύ γιατί δεν ξεμυτάς απ’ την ομπρέλα σου;» ρώτησε εύλογα η φίλη. «Ε, δεν θέλω να με δουν μαυρισμένο οι ασθενείς μου» ψέλλισε σχεδόν! Να μην τον δουν μαυρισμένο, καλοζωισμένο δηλαδή, έπειτα από διακοπές που δεν μπορούν να κάνουν εκείνοι, κατά κανόνα βαριά περιστατικά δύσκολης αρρώστιας.

Ανατριχιάζω και που το γράφω, και λυπάμαι που η σεμνότητά του δεν μ’ αφήνει να γράψω τ’ όνομά του.

Σεμνότητα, ε; Που όσα λεξικά και ν’ ανοίξουμε, δεν θα την καταλάβουμε οι πολλοί, και όχι μόνο οι Πατούληδες και ο πρωθυπουργός μας.


Πολίτες ή τουρίστες

Και άλλου είδους τουρισμός, δεν ξέρω αν και χειρότερος.
Sine qua non υποχρέωση του πολίτη είναι να κατοικεί (επιτρέψτε μου το μεταβατικό) την πόλη του, να μην περιφέρεται σαν τουρίστας, σταματώντας τυχαία στις βιτρίνες να χαζέψει.

Αναφέρομαι στην παλιά πρόταση να επεκταθεί το Αρχαιολογικό Μουσείο στις αίθουσες του Πολυτεχνείου, το οποίο θα μεταφερθεί αλλού, ώστε να καθαρίσουν, ή κυρίως για να καθαρίσουν τα Εξάρχεια, όπως άλλαξαν οι προτεραιότητες τα τελευταία χρόνια.

Μια πρόταση δηλαδή κυρίως ή καταρχήν πολεοδομική, που έγινε σχεδόν αμιγώς πολιτική, με σαφές ιδεολογικό πρόσημο.

Το θέμα είχε συζητηθεί π.χ. το 2008, έπειτα από πρόταση του τότε υπουργείου Παιδείας, την οποία απέσυρε, καθώς το κληροδότημα της Ελένης Τοσίτσα ορίζει ρητά πως η δωρεά αφορά αποκλειστικά εκπαιδευτικούς σκοπούς του Πολυτεχνείου (και σύμφωνα με το Σύνταγμα, άρθρο 109, απαγορεύεται η αλλαγή χρήσης στα κληροδοτήματα).

* Παρ’ όλα αυτά, το θέμα επανέρχεται συχνά. Και το εξυγιαντικό έργο το εξαγγέλλει ανίδεος ο υποψήφιος τότε δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης. Και το ανακοινώνει έπειτα, εξίσου ανίδεος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τις προγραμματικές δηλώσεις του, σαν «πρώτο έργο». Τουλάχιστον η υπουργός Πολιτισμού, πάλι στις προγραμματικές δηλώσεις, μάλλον τα μασάει και σύντομα τα μαζεύει πίσω. Όπως τα μάζεψε οριστικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο άνθρωπος μάσκα κ. Πέτσας.

Είδηση όμως δεν πήρε από όλα αυτά ο κριτικός τέχνης και καθηγητής Μάνος Στεφανίδης, που επιλόγισε το 2019 με πύρινο άρθρο του («Ο καθημερινός πολίτης και η χαμένη του αξιοπρέπεια», Huffpost 16.12.19), μιλώντας για τη «λοβοτομημένη κοινωνία [που] δέχεται παθητικά και αδιαμαρτύρητα, δεκαετίες τώρα, αυτό τον βιασμό της καθημερινότητάς της στις θεσμικές, πλέον, καταστροφές κάθε 17 Νοεμβρίου και κάθε 6 Δεκεμβρίου», για την «επαγγελματική αριστερά [με] τα ιδεοληπτικά της προσχήματα», την «ανικανότητα και την έλλειψη όρχεων ως προς την ανάληψη ευθυνών» και τη μεθοδική διαμόρφωση του παρακράτους «που έχει ανάγκη κάθε επίσημο κράτος για να υπάρχει».

Δια ταύτα; Να μεταφερθεί το Πολυτεχνείο στην Πολυτεχνειούπολη… κτλ., αφού «ο νέος δήμαρχος της Αθήνας, η νέα κυβέρνηση και η νέα υπουργός Πολιτισμού έχουν υποστηρίξει αυτό το σχέδιο. Έχουν δεσμευτεί σχετικά…»

Τόση υπευθυνότητα!


ΥΓ. Προφανώς και τέτοια θέματα κοινωνικής π.χ. στάσης και συμπεριφοράς δεν συναρτώνται με την επικαιρότητα, όμως τις προάλλες η επίσης πύρινη στήλη «Υποβολείο» της Καθημερινής (26/1) αναμασά, ελαφρώς παραλλαγμένη, την ίδια, ξανά μανά, πρόταση.

buzz it!

2/2/20

Πότε σκοτώθηκε ο Γιάννης Χρήστου, και Ο Κοτανίδης που έφυγε ξαφνικά

απντέιτ, 21.2.20: απάντηση Αλ. Αδαμόπουλου στο κομμάτι για τον Χρήστου και ανταπάντηση δική μου, στο τέλος

(Εφημερίδα των συντακτών 1 Φεβρ. 2020)

  
Πότε σκοτώθηκε ο Γιάννης Χρήστου


* Πενήντα χρόνια απ’ τον χαμό του Γιάννη Χρήστου, και σχεδόν πλήρης αφωνία από πολιτεία, επίσημους φορείς, τηλεοράσεις και εφημερίδες.

Από τις εξαιρέσεις, ο Δημήτρης Γκιώνης εδώ, που αφιέρωσε τη σελίδα του (5/1, με τον προσφυέστατο, καίριο τίτλο: «Αυτός που ήταν όλα»!), όμως ο Δ. Γκιώνης είναι επιφυλλιδογράφος, δεν είναι εφημερίδα· κι αν δεν ήταν και μία αφιερωματική συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (17/1), ώστε να αναπαραχθεί (αν και όταν) το δελτίο τύπου, τίποτα, δεν γράφτηκε σχεδόν τίποτα.

Από τα ελάχιστα, άρθρο του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου (ΑΑ) που το είδα τυχαία στο διαδικτυακό Book Press. Ενδιαφέρον, γιατί ο ΑΑ υπήρξε σύζυγος της δεύτερης κόρης του συνθέτη, της Σάντρας, όπως μας πληροφορούσε και ο ίδιος σε παλαιότερη, εκτενέστατη συνέντευξή του, για το πώς έβλεπε απ’ το αντικρινό μπαλκόνι τον άγνωστό του συνθέτη έως το πώς έριξε έπειτα «το Χρηστάκι», ή μάλλον πώς τον έριξε αυτή κτλ. Είναι επίσης ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της Εταιρείας Φίλων Γιάννη Χρήστου, έργο για το οποίο καμάρωνε σε άλλη συνέντευξή του, πώς είχε φτιάξει το καταστατικό έτσι που να μην μπορεί να τον κουνήσει κανένας!

Το άρθρο έχει τίτλο «50 χρόνια από τον θάνατό του: Ποιος ήταν ο Γιάννης Χρήστου», ημερομηνία: «Τετάρτη, 08 Ιανουαρίου 2020», όμως στο τέλος σημειώνεται: «1η δημοσίευση “Το Τέταρτο”, [...] τ. 3, Ιούλιος 1985»! Με σημερινό δηλαδή τίτλο, μάλλον και σημερινή εισαγωγή, αναδημοσιεύεται ένα κείμενο ηλικίας 35 χρόνων!

Ακατάληπτη χειρονομία, που, μαζί με το σχεδόν αποκλειστικά βιογραφικό περιεχόμενο του άρθρου, την ειρωνεύεται η ίδια η αφ’ υψηλού εισαγωγή του:

«Έχει γίνει θεσμός σχεδόν, κάθε τόσο να εμφανίζεται σε κάποια εφημερίδα μια είδηση για τον Χρήστου· μισή βιογραφία του, λίγη εργογραφία του, μια γνώριμη φωτογραφία του –ο Χρήστου με τα μαύρα του γυαλιά– κι όλα αυτά κάτω από μεγάλους τίτλους· άλλοτε σπαραχτικούς κι άλλοτε κραυγαλέους. Κι όσοι διαβάζουν λένε: “Ο Χρήστου… Α βέβαια· ο Χρήστου…” Πολλοί λίγοι όμως γνωρίζουν ποιος ήταν ο Χρήστου…»

Έστω πως μας το λέει αυτό στο άρθρο του ο τόσο κοντινός στην οικογένεια ΑΑ. Άλλο μας ενδιαφέρει εδώ. Στην κατακλείδα του άρθρου, προφανώς γραμμένη το 1985, πολύ πιο κοντά δηλαδή στον θάνατο του συνθέτη: «Το βράδυ 8 προς 9 Ιανουαρίου 1970, μαζί με τη γυναίκα του, σκοτώθηκε [...] σε αυτοκινητικό δυστύχημα…»

Μεγάλο λάθος, όταν πρόκειται για τη βιογραφία ενός μεγάλου, και ασύγγνωστο όταν προέρχεται από έναν κατά τεκμήριο γνώστη, δηλαδή με το όποιο –ex officio οπωσδήποτε– κύρος του ΑΑ. Γιατί ο Χρήστου σκοτώθηκε τη νύχτα της Τετάρτης 7 Ιανουαρίου, έπειτα από φιλικό γλέντι για την ονομαστική του γιορτή, ξημερώνοντας Πέμπτη 8 Ιανουαρίου, ημέρα των γενεθλίων του.

Ανέτρεξα ωστόσο στο διαδίκτυο, και η κατάπληξή μου μεγάλωσε: οι δύο «εκδοχές» μοιράζονταν! Επικοινωνώ με τη Νέλλη Σεμιτέκολο, τη σπουδαία πιανίστρια και μόνη επιζώσα από το μοιραίο τροχαίο, απορεί και που τη ρωτάω, κατεβάζω τα διόλου λίγα αποκόμματα που είχα κρατημένα από τον τύπο της εποχής, πολυσέλιδα βιογραφικά των ημερών εκείνων, σημειώματα σε επετειακή συναυλία το 1971, έναν δηλαδή χρόνο από τον θάνατο του συνθέτη κ.ά. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: 7 προς 8 Ιανουαρίου, το ξαναγράφω, έπειτα από την ονομαστική γιορτή και ξημερώνοντας τα γενέθλιά του.

Αρκεί δηλαδή μια αναζήτηση στον ημερήσιο τύπο, και μακάρι να αναρτήσει κανείς στο διαδίκτυο πρωτοσέλιδα ή άλλα αστυνομικά ρεπορτάζ της 8/1, έπειτα από το τροχαίο δηλαδή. Ή καλλιτεχνικά ρεπορτάζ της 10/1, από την κηδεία του συνθέτη, που είχε γίνει στις 9/1. Και ας σταματήσει να αναπαράγεται ένα τέτοιο λάθος, με την ευκολία που παρέχει το διαδίκτυο.  

Αφού δεν έχουμε άλλον τρόπο, για να μην πω, αλίμονο, διάθεση να τιμήσουμε μια προσωπικότητα του διαμετρήματος του Γιάννη Χρήστου.


και ο Κοτανίδης που έφυγε ξαφνικά


* Στο καλό, Πρίγκιπα Κοτ! Ούτε όλοι οι ηθοποιοί το έχουν, μικροί, μεγάλοι, ή μέγιστοι, ούτε όλοι οι ωραίοι, και μάλιστα ψηλοί και ωραίοι –εδώ μπορεί και να ’λεγα: κάθε άλλο.

Όμως ο Κοτανίδης πάντοτε, παντού και πάντα, στον δρόμο, στην καθημερινή ζωή του εννοώ, άσχετα απ’ το σανίδι, κυκλοφορούσε το σώμα του και τις εκφράσεις του, τη μιμική του προσώπου του, και τις κινήσεις των χεριών του, όλα, απ’ την κορφή ώς τα νύχια, σαν θεατρικό ρόλο, κουστούμι μαζί και ρόλο· με απόλυτη σιγουριά για την επιλογή του αυτή, άρα και τον απόλυτο έλεγχό της· και προπαντός, ανοιχτό βιβλίο του ρόλου αυτού, της αυστηρά προσωπικής θεατρικής του τέχνης, δείχνοντας δηλαδή στον άλλο πως «μα τι λέτε, παίζουμε», «και τώρα, πάντα, συνεχώς και αδιαλείπτως παίζουμε»!

Η πιο πετυχημένη μούτα του, ένα ανάλαφρο, υποτίθεται ειρωνικό χαμόγελο, στην ουσία και ολοφάνερα: το παίξιμο του ειρωνικού χαμόγελου, και μαζί το υψωμένο φρύδι, και πάλι: το παίξιμο του υψωμένου φρυδιού, το μόνο υψωμένο φρύδι που σάρκαζε και καταπόντιζε με τον τρόπο του την αλαζονεία που κατά τεκμήριο εκφράζει η κίνηση αυτή.

Αφήνοντας ένα σκέτο ολόζεστο χαμόγελο, από έναν ολόζεστο άνθρωπο.

Στο καλό Ωραίε, στο καλό Κοτ, στο καλό Γιώργο Κοτανίδη.


* * *

Αλληλογραφία για Γιάννη Χρήστου (δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 17/2):

Στις 4/2 ο κ. Αδαμόπουλος έστειλε στην εφημερίδα απάντηση στο κείμενό μου, μαζί με άλλες 2 σελίδες που περιλάμβαναν έγχρωμη φωτογραφία του, βιογραφικό και πλήρη εργογραφία του, και με τη σημείωση, μεταξύ άλλων: "να μπει ως επανόρθωση το ταχύτερο δυνατόν και με τον σωστό [;] τρόπο":





Απάντηση στον κ. Αλ. Αδαμόπουλο

Ανακεφαλαιώνω: το 1985, 15 χρόνια από τον θάνατο του Γιάννη Χρήστου, ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος (ΑΑ), σύζυγος τότε μιας κόρης Χρήστου, ιδρυτής της Εταιρείας… κτλ., κατεξοχήν υπεύθυνος δηλαδή, δημοσιεύει λανθασμένη ημερομηνία θανάτου του συνθέτη.

Έπειτα από άλλα 35 χρόνια διαιωνίζει το σφάλμα, αναδημοσιεύοντας το παλιό άρθρο (με σημερινό τίτλο και σημερινή ημερομηνία –με μια υποσημείωση στο τέλος για την α΄ δημοσίευση, που την ανέφερα ωστόσο κι εγώ). «Χωρίς απολύτως καμία αλλαγή», γράφει παντελώς ανυποψίαστος, αφού, λέει, το είχε εγκρίνει ο Μάνος Χατζιδάκις (ΜΧ) και ούτε είχε ενοχλήσει τότε κανέναν το λάθος! Και μόνο έπειτα από τη συμπτωματική παρέμβασή μου σημειώνει πως η «σύγχυση» προήλθε… κτλ. Τόση σοβαρότητα…

Και εξανίσταται ο ΑΑ για ελάχιστα που είχα επισημάνει, ενδεικτικά και μόνο του αυτοαναφορικού χαρακτήρα και της αμετροέπειας των συνεντεύξεων και άρθρων του σχετικά με τον Χρήστου.

«Διαστρεβλώνω», λέει, ένα «αστείο» του ΜΧ και το στρέφω εναντίον του. Ας συμπληρώσω τότε όσα οδηγούν στο «αστείο»: Όταν ο ΜΧ ενδιαφέρθηκε για την Εταιρεία και τα μέλη της, συμφώνησε με ορισμένα ονόματα, αλλά προχώρησε σε χαρακτηρισμούς (που ίσως δεν θα τους έκανε δημόσια) για άλλους φίλους και συνεργάτες του Χρήστου, «πεισιθάνατους μνηστήρες» (!), όπως τους ονόμασε, οι οποίοι θα εμπόδιζαν τη λειτουργία της Εταιρείας! Τότε του εξέθεσε περήφανος ο ΑΑ τα δρακόντεια μέτρα του καταστατικού, και ακολούθησε το «αστείο». Και θεώρησε κομψό αργότερα ο ΑΑ να μεταφέρει αυτά τα προσβλητικά για κάποια μέλη, εκθέτοντας και τον ΜΧ: «Ο Μάνος Χατζιδάκις για τον Γιάννη Χρήστου», τοβιβλίοnet 23.10.2018. (Άλλα απρεπή σχόλια του ίδιου του ΑΑ για «πεισιθάνατους μνηστήρες», στο Vakxikon.gr, τχ. 45.)

Τέλος, χαρακτηρίζει «λαθροχειρία» ο ΑΑ την αναφορά μου στα δικά του λόγια για «το Χρηστάκι»: ολόκληρη παράγραφο 186 λέξεων αφιερώνει στο θέμα, πάλι στο Vakxikon: τίνος η λαθροχειρία;

Ας αυτογελοιοποιείται όσο θέλει ο κ. ΑΑ. Το θέμα είναι ο ελάχιστος σεβασμός τον οποίο οφείλει στον Γιάννη Χρήστου.
 






buzz it!