Δημοσιογραφίας δόξα (β΄)

 (Εφημερίδα των συντακτών 4 Δεκ. 2021)

* «Όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι [το χρέος] δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε “όχι, δεν είναι!” Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες.»

Ψεύτης καθ’ ομολογίαν! (Και σε διατεταγμένη, πάλι καθ’ ομολογίαν, υπηρεσία: αυτό όμως αλλιώς το λένε!)

«Φωνάξαμε “λύκος” περισσότερες φορές απ’ όσες έπρεπε τα Μέσα Ενημέρωσης. Το δεύτερο είναι ότι δεν τα είπαμε όλα, μέσα από μια ηλίθια αίσθηση εθνικού, δημόσιου συμφέροντος»: Α, και ηλίθιος λοιπόν!

Όπως και κοινός χουλιγκάνος, με το μπουκάλι που εκσφενδόνισε στον διαιτητή ενός αγώνα μπάσκετ, κάτι για το οποίο όχι μόνο δεν έκανε ποτέ του αυτοκριτική, αλλά το δικαιολόγησε κιόλας, βγάζοντας ξενέρωτους μάλιστα όλους τους άλλους:

«Δεν με ενδιαφέρει να [το] κουβεντιάσω...» είπε κάποτε ο μπλαζέ σε σχετική ερώτηση. «Στην αρχή είχα στεναχωρηθεί. Δεν με αφορά πια»!

Όταν ένα γήπεδο πετάει μπουκάλια, συνέχισε, «εύλογο είναι κι εσύ ν’ αντιδράσεις με τον ίδιο τρόπο... εθιμικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται θέμα. Όποιος δεν έχει πάει γήπεδο, δεν μπορεί να καταλάβει [...]. Όταν νιώθεις ότι αδικείσαι, αντιδράς με όποιον τρόπο βρίσκεις πρόσφορο εκείνη τη στιγμή»!

Αυτά, ο ίδιος που εξομοίωνε το γιαούρτι στον Πάγκαλο με το μαχαίρι των Χρυσαυγιτών στον μετανάστη, και ολολύζει μαζί με τους ομοίους του για τις επιθέσεις που δέχεται η Δημοκρατία, κάθε που βλέπει δυο πινελιές μπογιά στον τοίχο ή μερικά τρικάκια στους δρόμους!

Ο που ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας: «Εγώ δεν δέχομαι την ευθύνη της δικής μας πολιτείας για το αν έρχονται χιλιάδες οι οποίοι καθ’ οδόν, μες στο Γενάρη μήνα, παίρνουν τα παιδιά τους, ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο, και προφανώς πνίγονται! Δε σημαίνει ότι κάποιος φταίει γι’ αυτό…», είπε και (νόμισε πως) έπλυνε τα καταβρόμικα χέρια του!

* Έτσι, με τους άφρονες πνιγμένους, συνδεόμαστε με το πρόσφατο ποίημά του:

«Αν κατάλαβα καλά, το Μεταναστευτικό έχει δημιουργήσει μια σειρά από νέα επαγγέλματα. “Διακινητής”, “διασώστης”, “Ολλανδός δημοσιογράφος με καπέλο”, “ερευνητής δημοσιογράφος χωρίς καπέλο”, “στέλεχος ΜΗΚΥΟ”, “αντιρατσιστής ΚΕΕΡΦΑ”, “ακτιβιστής ανθρωπιστής”, “ανθρωπιστής εισαγωγής”, “σπιτονοικοκύρης μεταναστών” (αριστερός, κατά προτίμηση…) και άλλα που μου διαφεύγουν.

»Κι ο μεν αριστερός σπιτονοικοκύρης ή το στέλεχος ΜΗΚΥΟ μια χαρά δραστηριότητα είναι. Όλο και κάτι βγάζουν.

»Αλλά πόσα να βγάλει κάποιος που (έστω και χωρίς καπέλο) ερευνά δημοσιογραφικά και μονότονα αν έρχονται, πώς έρχονται ή πώς δεν έρχονται παράνομοι μετανάστες στην Ελλάδα; Ειλικρινά δεν μπορώ να υπολογίσω.

»Προφανώς πάντως κάπως τα βγάζουν πέρα, διότι δεν ακούω να κάνουν κανένα άλλο επάγγελμα…»

Δεν μπορώ να τον βοηθήσω σ’ αυτά τα αγωνιώδη ερωτήματα τον κύριο Πρετεντέρη, εάν και πόσα βγάζουν αυτοί οι μπλιαχ δημοσιογράφοι, όπως δεν μπορώ να ξέρω αν και πόσα βγάζουν οι καθωσπρέπει δημοσιογράφοι, που τους βάζουν, που τους πείθουν; αλλά πώς; να αποκρύπτουν την αλήθεια και να λένε τα αντίθετα, ψέματα δηλαδή ασύστολα.

Η συνέχεια είναι, όπως μαντεύετε, πως οι πουλημένοι μπλιαχ που ασχολούνται με τις επαναπροωθήσεις αναπαράγουν την τουρκική προπαγάνδα –ακόμα κι αν υπάρχουν και πραγματικά περιστατικά, που «μπορεί, δεν τα γνωρίζ[ει]» ο κύριος Πρετεντέρης. «Άλλωστε κάθε προπαγάνδα χρειάζεται κάποιο πραγματικό περιστατικό για να πείσει.

»Και στη Γερμανία» συνεχίζει, και κρατήστε σφιχτά τη μύτη σας τώρα, «υπήρχαν ενδεχομένως περιστατικά αντιπαθητικών Εβραίων, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί γιατί ο Χίτλερ πούλαγε αντισημιτισμό, ούτε γιατί εξόντωσε έξι εκατομμύρια ανθρώπους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης»!

* Αν υπήρχε Αλητοδικείο, ούτε εμείς θα ασχολούμασταν άλλο με τον εν λόγω, ούτε αυτός θα είχε τη δυνατότητα να χλευάζει ανεμπόδιστος το δημόσιο ήθος και τον δικαιακό πολιτισμό που χτίστηκε μέσα στους αιώνες και μέσα από αγώνες σκληρούς.

Μεγάλο λόγο όμως είπα, γιατί, νά, και ο Κασιδιάρης βγάζει διαγγέλματα και κάνει εκπομπές μέσα από τη φυλακή, ενώ ο υπόδικος και κατηγορούμενος για βαριά κακουργήματα Φουρθιώτης ξαναβγάζει την «εφημερίδα» του –και με πλαστή, εντέλει, συνέντευξη της συζύγου του πρωθυπουργού, για την οποία (για τον οποίο Φουρθιώτη δηλαδή!) μούγκα τα ΜΜΕ μας.

«Δημοσιογραφίας δόξα» ήταν το θέμα μου επί δύο επιφυλλίδες, με τρία τώρα παραδείγματα (Ευαγγελάτο, Ελληνοφρένεια, Πρετεντέρη) και με αφορμή πρόσφατα κρούσματα. Αλλιώς, ο κατάλογος μακρύς: λίγοι εντέλει μέσα στους πολλούς, που όμως πάλι φαίνονται πολλοί, καθότι επιφανέστεροι, που δίνουνε τον τόνο, από όλα τα κύρια πόστα.

Πείτε μου λοιπόν, τώρα, πώς μπορώ να διώξω από τον νου μου το ανόσιο εκείνο σύνθημα που κάτι λέει για κάποιους αλήτες… –αλλά ας μην το πω.

Οι Πακιστανοί ήρωες, ο Διώκτης και η Ιεραπόστολος

 (Εφημερίδα των συντακτών 17 Απρ. 2021)

* «Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ έχουν καρδιά μεγάλη / Βλέπουν το τρένο να ’ρχεται και δίχως να το νιώσουν / γίνονται όχθες και κυλά της ανθρωπιάς ποτάμι.»

Είναι οι τρεις τελευταίοι στίχοι από το εξαιρετικό τραγούδι του εξαιρετικού συνθέτη Θανάση Παπακωνσταντίνου, «Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ», φόρο τιμής στους δύο νεαρούς Πακιστανούς μετανάστες Χομαγιούν Ανβάρ και Βακάρ Αχμέντ, που βρήκαν τραγικό θάνατο προσπαθώντας να απεγκλωβίσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τις ράγες του τρένου στις 6 Απρίλιου του 2012, στο Κρυονέρι Αττικής. Πάλευε κι ένας τρίτος μαζί τους, ο Μασούντ Αχμέντ, κατάφεραν όμως και τον τράβηξαν πίσω όσοι είχαν συγκεντρωθεί εκεί.

Η Ακαδημία Αθηνών τους τίμησε μετά θάνατον για «υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας» –τον τρίτο δεν τον έβαλε καν μέσα στην αίθουσα τελετών· του ’δωσε τουλάχιστον «άδεια παραμονής για εξαιρετικούς λόγους» ο τότε υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης.

Την υπόθεση μας τη θύμισε ανήμερα της επετείου του θανάτου τους ο Τάσος Μόρφης στο διαδικτυακό Popaganda (6/4/21). Εκεί έμαθα και για το υπέροχο τραγούδι με το οποίο ξεκίνησα· ακούστε το, διαβάστε και τους στίχους, ελάχιστο μνημόσυνο στον Χομαγιούν και τον Βακάρ, ευχαριστήριο στον Μασούντ.

Και πάντα στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, έστω και μόνο (σχήμα λόγου!) για τον στίχο: «Γίνονται όχθες και κυλά της ανθρωπιάς ποτάμι», που θα τον ζήλευαν και θα τον ζηλεύουν, είμαι σίγουρος, εξαίρετοι ποιητές μας.

* Ο πιο ρατσιστής δεν γίνεται Τάκης Θεοδωρόπουλος, που δεν παύει παραταύτα να εξανίσταται όταν (πολύ συχνά, ευτυχώς) τον χαρακτηρίζουν ρατσιστή –που χλευάζει συστηματικά όχι μόνο τους «λαθρομετανάστες», αλλά και οποιονδήποτε (νομίζει) διαφορετικό απ’ αυτόν, π.χ. τον «πιθηκόμορφο Κινέζο περφόρμερ» Άι Γουέι Γουέι κ.ά.

Έγραψε λοιπόν ο μη ρατσιστής τις προάλλες: «Οι μεγάλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπως η γαλλική ή η αγγλική, αποδέχθηκαν τη μετανάστευση ως ιστορική συνέπεια της αποικιοκρατίας. Στην Ελλάδα είναι ένα φαινόμενο που δεν συνδέεται με την Ιστορία μας. Και δεν αναφέρομαι στη μετανάστευση από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Αναφέρομαι στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που συρρέουν τα τελευταία χρόνια από την Ασία και την Αφρική. Μας βρήκαν ανέτοιμους, και ανίκανους να τους υποδεχθούμε. Και τότε ξεκίνησε μια εργώδης προσπάθεια της Αριστεράς για να πείσει την ελληνική κοινωνία να δεχθεί τον βιασμό ως ευκαιρία» («Μετανάστες, Αριστερά και πολιτική ορθότητα», Καθημερινή 4/4).

Κανένα σχόλιο· κρατήστε τον όρο «βιασμός», και πάμε λίγο πιο πίσω χρονικά, σε ειρωνικό-περιπαιχτικό τώρα ύφος: «Το ρεζιλίκι που γλιτώσαμε» είναι ο τίτλος (Καθημερινή 30/3):

«Η παρέλαση [της 25ης Μαρτίου] ήταν γεμάτη Έλληνες. Απουσίαζαν κραυγαλέα οι νέες δυνάμεις του Έθνους, αυτοί που έχουν μεταμορφώσει την Ελλάδα σε πολυπολιτισμικό θαύμα. Το έκτο διαμέρισμα είναι γεμάτο με Αφγανούς και Πακιστανούς. Χάθηκε ο κόσμος να μαζέψουν μερικούς από δαύτους, να τους βάλουν στη σειρά με τις χαρακτηριστικές πιτζάμες τους και τις παντόφλες τους και να τους προσθέσουν ως περιεχόμενο στα άνευ περιεχομένου πεζοπόρα τμήματα των πεζοναυτών; Είναι δυνατόν στην ανεξίθρησκη χώρα μας να παρελαύνουν τόσες σημαίες με τον σταυρό και να μην υπάρχει ούτε μία με την ημισέληνο; Έτσι για το καλό, μωρέ παιδιά».

Εδώ ξαναβρίσκουμε τη γνωστή πασαλειμματική παιδεία του δημοσιολόγου μας, που, καθαρολόγος και πολυτονιστής ο ίδιος, ανυμνεί τον Σολωμό ακριβώς για το θέμα της γλώσσας, αγνοώντας δηλαδή ή (ακόμα χειρότερα) παραγνωρίζοντας, περιφρονώντας κτλ. τις διαμετρικά αντίθετες απόψεις του Σολωμού· ή όπου επιδεικνύει αυτάρεσκα τις διεξοδικές γνώσεις του στον «θείο» Πλάτωνα, με τις θέσεις όμως του πλατωνικού Φαίδρου για τη γλώσσα στον κάλαθο των αχρήστων.

Χλευάζει λοιπόν Αφγανούς και Πακιστανούς, που δεν τους βάλαμε να παρελάσουν (χιούμορ!) και να μας ρεζιλέψουν, δεν σκέφτηκε όμως το υψηλό ποσοστό Αλβανών (Αρβανιτών) που είχαν δικαιωματικά θέση σε μια τέτοια παρέλαση –και ίσα που γλίτωσε και μαύρους Αϊτινούς, αν δεν είχαν θαλασσοπνιγεί οι 100 πρόγονοί τους που έρχονταν να πολεμήσουν στο πλευρό μας.

* Είναι όμως και η συντρόφισσα επί ρατσισμώ του Τάκη, που χρόνια αγωνίζεται να μας ανοίξει τα μάτια μπροστά στην επέλαση των ισλαμοτζιχαντιστών, των εκ φύσεως βαρβάρων μουσουλμάνων κτλ., η Σώτη Τριανταφύλλου.

Που αίφνης αψήφησε τον κίνδυνο να συγχρωτιστεί με βιαστές και ανθρωποφάγους, οι οποίοι γράφουν απειλητικά συνθήματα στους τοίχους της ανυπεράσπιστης Αθήνας μας για τις γυναίκες μας που ντύνονται προκλητικά και τις αγριοκοιτούν, καθώς περνούν με τα έξωμα και τα εφαρμοστά τους.

Τα αψηφά όλα αυτά η Σώτη, και ατρόμητη αναλαμβάνει να διδάξει ελληνικά στους αγρίους, να τους εξανθρωπίσει δηλαδή και να τους εκπολιτίσει, μέσα από το Κέντρο Ένταξης Μεταναστών του Δήμου Αθηναίων («Προπαρασκευαστικά σεμινάρια για τις εξετάσεις για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας»). Αφού, φαντάζομαι, πάρει χούφτα τα αντιεμετικά προηγουμένως.

Η Ιεραπόστολος (γιατί δεν θέλω να πιστέψω πως ο λόγος είναι τίποτα φραγκοδίφραγκα)!

Στου Μαρινάκη τον καιρό…

 (Εφημερίδα των συντακτών 12 Μαρτ. 2021)

* «Το φως της φιλογένειάς του», του «μεγάλου Ευεργέτου της πόλεως και της Μητροπόλεως του Πειραιώς», κατά τον υμνωδό μητροπολίτη Σεραφείμ, δίνει νέα πνοή, από τον αθλητισμό ώς τη δημοσιογραφία, αλλά και στην ίδια την τέχνη. Και εμπνέει πάσης φύσεως ραψωδούς: «Κυριακή απόγευμα στην πλατεία Αλεξάνδρας του Πειραιά… Ο Σαρωνικός να στραφταλίζει κι ένας ανατολικός άνεμος να χαϊδεύει τα πρόσωπα, τα μαλλιά, σαν το χέρι του Θεού...»

Έτσι αρχίζει ολοσέλιδο κείμενο στο πλουμιστό ΒΗΜΑgazino (21/2), με τίτλο «Προσφορά στον Πειραιά και στον πολιτισμό» και υπογραφή του Μάνου Στεφανίδη.

Ο οποίος εκστασιάζεται καθώς παρακολουθεί τα πιτσιρίκια, «ακόμη και νήπια, [να] παίζουν με το γλυπτό του Τανιμανίδη», ένα μνημείο για τους ξεριζωμένους Πόντιους, τώρα που «το έργο έχει καταστεί οικείο τοπόσημο, μέγα πλην προσιτό αντικείμενο, ένας καλοκάγαθος γίγαντας μήκους 14 μέτρων που αξιοποιείται έτσι, κατά τις ανάγκες των χρηστών του, των περιπατητών της Ζέας και της Καστέλλας…»

Αφού «το θέμα είναι να φέρουμε κοντά τον κόσμο στην τέχνη χωρίς στόμφο ή πόζα. Να την καταστήσουμε οικεία σαν σχολικό τραγουδάκι». Οπότε «το γλυπτό συνδιαμορφώνεται από όσους το χαίρονται [...]. Σύμφωνα με τις προσλαμβάνουσές τους. Παίζοντας. Αποκτάει μια καινούρια ζωή. Αλλάζει. Παίρνει άλλο σχήμα. Δεν είναι άσχημα!», δηλώνει μεγάθυμα ο ιστορικός της τέχνης για κάποιες «αβαρίες» στις οποίες οδήγησε η «κατάχρηση» του γλυπτού, με αποτέλεσμα «στη βάση του μνημείου [να] λείπουν αρκετά ελάσματα» και έτσι «να είναι εμφανέστερο το περιεχόμενο των “βαρελιών”».

* Ας πάρουμε λοιπόν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, να τους δώσουμε κι από ’να σφυράκι, να τα πάμε να παίξουν με τα διάφορα μνημεία και τα αγάλματα, παίρνοντας μαζί με τη Βεβαίωση για μετακίνηση με τον αριθμό 6 και το άρθρο του ειδικού: εκεί και φωτογραφία του εν λόγω μνημείου, μια αψίδα από «βαρέλια», όπως λέει εκείνος, «σκουπιδοντενεκέδες», όπως έγραφε εδώ η μετριότητά μου (10/3/18), που κλείνουν μέσα τους επιμέρους «γλυπτά», αντικείμενα που είχαν πάρει μαζί ή είχαν αφήσει πίσω οι ξεριζωμένοι Πόντιοι: το λουκέτο απ’ το σπίτι τους, μια λύρα, κιάλια, αργαλειό, και άλλα λυρικότροπα, όπως «το προσφυγοπούλι», «η ξύστρα της άγραφης Ιστορίας», «τα γόρδια δεμένα πλοία των συμμάχων», κατά τον καλλιτέχνη.

Το εντυπωσιακά κακόγουστο μνημείο, «δωρεά του επιχειρηματία κ. Βαγγέλη Μαρινάκη», τοποθετήθηκε στην πλατεία Αλεξάνδρας το 2017, που αναπλάστηκε, επίσης δωρεά του επιχειρηματία, κατά τα νέα, ναρκισσιστικά σχεδιαστικά πρότυπα: γενική πλακόστρωση με μίνι παρτέρια, μια γεωμετρική τούρτα, με αποκλειστικό θαρρείς στόχο να προβάλει το κερασάκι-μνημείο. Το οποίο, με το σχήμα του και μόνο, κλείνει αυτάρεσκα τον ορίζοντα –ύβρις σωστή.

* Αλλού όμως είναι η ουσία. Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν με πάσα μεγαλοπρέπεια στις 21 Μαΐου του 2017, και καλύφθηκαν δεόντως και δικαίως από τα ΜΜΕ, πρώτα και καλύτερα τα ΜΜΕ-Μ, του Μαρινάκη δηλαδή, πάλι δικαίως. Έπειτα από μερικούς μήνες, 31/12/17, ολόκληρο σαλόνι στο Βήμα φιλοξενεί την άποψη τεσσάρων ειδικών για τη «γλυπτική σύνθεση»: Δημοσθένη Δαββέτα, Μιχάλη Μανουσάκη, Εμμανουήλ Μαυρομμάτη και του δικού μας Μάνου Στεφανίδη.

Ο οποίος, στο συντομότερο κείμενο του αφιερώματος, μας διαβεβαίωνε πως το γλυπτό «έχει ήδη καταστεί το τοπόσημο του επινείου», «παρά τον υποβολιμαίο πόλεμο όσων ταυτίζουν τη διαφωνία με την ύβρη [σ.σ. βρισιές, εννοεί] ή τη σκοπιμότητα», «αλλά και την καχυποψία ενός κοινού που έχει εθιστεί εξ απαλών ονύχων στην αισθητική της τηλεόρασης και στη λατρεία του προφανούς. Του ρεαλιστικού!» (Τότε· τώρα, φαίνεται, ανένηψε το κοινό!) Και περιγράφει κι αυτός το έργο, «τους υπερεκατόν [;] κυλίνδρους του [… όπου] ο Τανιμανίδης εγκλωβίζει τα πολύτιμα θυμητάρια του ποντιακού ελληνισμού όχι ως φολκλόρ αλλά ως σύμβολα που προσβλέπουν στο μέλλον…»

* Κανείς δεν θα στερήσει το δικαίωμα κανενός στον λυρισμό και την ποίηση. Και εν προκειμένω, δεν μπορώ να μην το πω, καλύτερα χιλιάδες λιβανωτοί για τον επιχειρηματία, όπως του κ. Στεφανίδη, παρά κείμενα του ίδιου με τάχαμου χιουμοριστικές όμως βαθιά σεξιστικές και ομοφοβικές αναφορές, από τους Βρετανούς που «ρέπουν προς τα ανορθόδοξα» έως ένα αχαρακτήριστο μότο (!) σε επιφυλλίδα του: «Αν θαυμάζω κάτι στ’ αδέλφια μας (!) τους ομοφυλόφιλους είναι πως, ενώ δεν τίκτουν, πολλαπλασιάζονται γεωμετρικώς» και πλείστα άλλα (βλ. π.χ. εδώ).

Στην κυρίως ιστορία μας όμως, χωρίς πολλά πολλά: δύο μήνες έπειτα από το σαλόνι στο Βήμα με τους 4 ειδικούς, ολοσέλιδη παρουσίαση του γλύπτη, πάντα στο Βήμα, 4/2/18· έναν χρόνο μετά, Βήμα 12/5/19, δισέλιδο του Διονύση Βυθούλκα· και τον επόμενο χρόνο, 2020, στο ΒΗΜΑgazino πια, άρθρο που όμως δεν το κράτησα· και φέτος ο γνωστός μας κ. Στεφανίδης.

Ας περιμένουμε και τον μήνα των λουλουδιών, τον Μάιο, με την «ημέρα μνήμης», και με άλλα, ποιος ξέρει, λέλουδα.

Όσο για το έργο, οι ελπίδες μας «στις ανάγκες των χρηστών του», που το «συνδιαμορφώνουν».

Ο Σταυροφόρος και η Γατούλα

 (Εφημερίδα των συντακτών 27 Φεβρ. 2021)

* Δεν είμαι του τζόγου, αλλά θα στοιχημάτιζα ότι ο Κούγιας ζήτησε ο ίδιος να αναλάβει την υπεράσπιση του Δημήτρη Λιγνάδη, και μάλιστα αμισθί, αν δεν πλήρωσε κι αποπάνω!

Σιγά μην άφηνε να του ξεφύγει τέτοια υπόθεση κελεπούρι: πρώτα πρώτα για την τεράστια, δωρεάν διαφήμιση (περιττή κανονικά για έναν προβεβλημένο δικηγόρο, απαραίτητη όμως για τοξικοεξαρτημένους της δημοσιότητας)· έπειτα σαν προνομιακό πεδίο δράσης για έναν σταυροφόρο της Ηθικής και στυλοβάτη του Ομοφοβικού Μετώπου.

Δεν είναι περίεργο: για έναν «φανατικό γυναικόφιλο» η ομοφυλοφιλία συνιστά βαρύτατη προσβολή –έτσι που «φτάσαμε σε μια κοινωνία αξιών όπου διοργανώνονται παρελάσεις γκέι, ενώ και οι πέντε υποψήφιοι δήμαρχοι στην Αθήνα ήταν γκέι» έλεγε (και μαζί κατέδιδε!) π.χ. το 2014.

Ευκαιρία λοιπόν να πατάξει, όσο περνάει από το χέρι του, αυτή την «αντιαισθητική από κάθε άποψη, παρά φύση από κάθε άποψη» ερωτική επιλογή, όπως στηλίτευε στη δίκη για τη δολοφονία του «μέγιστου καλλιτέχνη αλλά διεστραμμένου ανθρώπου» Μένη Κουμανταρέα, συνήγορος προφανώς των κατηγορουμένων και κήρυκας της αυτοδικίας:

«Η πράξη του κατηγορούμενου μπορεί να έσωσε πολλά παιδιά, αυτή είναι η πραγματικότητα. Εμένα αν μου το ’χε κάνει ο αείμνηστος, θα του είχα κόψει και τα γεννητικά όργανα και τα χέρια και τα πόδια» (βλ. εδώ τα σχετικά ρεπορτάζ του Δημήτρη Αγγελίδη: 2.7.16, 12 και 21.10.20, που αποτελούν από μιαν άποψη ευθυμογραφήματα, αν ξεχάσει κανείς προς στιγμήν τον παραβατικό εντέλει χαρακτήρα του λόγου του συνηγόρου).

Έτσι και τώρα, ο συνήγορος έστησε παρευθύς τον μπερντέ για την παράστασή του, δηλώνοντας πως θα αναλάβει την υπόθεση μόνο αν πειστεί για την αθωότητα του κατηγορουμένου, γιατί δεν αναλαμβάνει ποτέ, από λόγους αρχής, τοκογλύφους και παιδεραστές! Και πήρε αμέσως σβάρνα τα κανάλια, «εδώ οι ηθικές υπερασπίσεις», όπου πρώτος έσπευσε να τον καλέσει ο Χατζηνικολάου, από τα διαπρεπέστερα δημοσιογραφικά κοράκια.

Πείστηκε δηλαδή αμέσως ο συνήγορος, δίκασε δηλαδή και αθώωσε· τι τα χρειαζόμαστε τα δικαστήρια!

Αυτά από τα οποία δεν βρέθηκε ποτέ κανένα να τον συμμαζέψει τον ίδιο, ακόμα κι όταν λοιδορεί, ειρωνεύεται και σχεδόν προπηλακίζει δικαστές και εισαγγελείς, και όσα άλλα διαπράττει τάχαμου συνηγορική αδεία, χώρια στα γήπεδα κ.α., όταν απειλεί και τραμπουκίζει και χειροδικεί, ασύδοτος –μα και φαιδρός.

 

* «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ», φάνταζε επί χρόνια η γλυκερή κοινοτοπία στην πρόσοψη του Χόντου της Ομόνοιας, με υπογραφή: Μανώλης Ρασούλης: όπου μια φράση μόνη της από ολόκληρο τραγούδι εκτίθεται ακριβώς σαν κοινοτοπία.

Το ίδιο έγινε με την Κική Δημουλά: Μπαμπινιώτης και Φλέσσα ξέκοψαν τρεις όλες κι όλες λέξεις, ούτε καν στίχο, από ένα ποίημά της και τις έβαλαν μεγαλόστομο τίτλο σε εκπομπή τους:

«Υπό τον τίτλο του προσφυούς στίχου (!) “Σε προσκυνώ, γλώσσα” της αειμνήστου ακαδημαϊκού ποιήτριας Κικής Δημουλά, η “ΒΟΥΛΗ-ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ” επιλέγει να εντάξει στο νέο πρόγραμμά της την εν λόγω γλωσσική εκπομπή, καθώς κάθε ποιότητα στη γλώσσα είναι ταυτοχρόνως και ποιότητα σκέψεως, όπως επίσης και ποιότητα στην βίωση του κόσμου μας».

Έτσι άρχιζε το κακότεχνο γλωσσικά και νοηματικά δελτίο τύπου (το παρουσίασε έγκαιρα εδώ ο Δ. Κανελλόπουλος, 29/9), που προφανώς αντιπροσωπεύει και τους δύο αυτουργούς της εκπομπής –και εξ αντικειμένου πιο πολύ τον κ. Μπαμπινιώτη!

Και ο βερμπαλισμός κορυφωνόταν: «Δεδομένου δε, ότι η κρίση ποιότητας στη γλωσσική μας επικοινωνία αποτελεί μέρος της γενικότερης κρίσης αξιών, η προβολή της εκπομπής στόχο έχει να τονίσει την αντίληψη ότι η γλώσσα –και δη, η ελληνική– έχει κατ’ εξοχήν αυθύπαρκτη αξία και δεν είναι απλώς ένα “εργαλείο”, καθώς και ότι αποτελεί πρώτιστο φορέα πολιτισμού».

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, καθώς έπεσα τελευταία πάνω στην εκπομπή, την ώρα που ο κ. Μπαμπινιώτης ανέλυε το θέμα της συνίζησης, όταν π.χ. λέμε «χί-λια» αλλά «χι-λι-ετία» κ.ο.κ. «Δηλαδή» πετάχτηκε η κ. Φλέσσα, «όπως λέμε “μί-α”, και με τόνο, και “μια”!» Και υπομονετικά τη διόρθωσε ο «κύριος καθηγητής της», πως άλλο το αυστηρώς αριθμητικό μία και άλλο το αόριστο μια.

Έχω ξαναγράψει για την κ. Φλέσσα και για το ίδιο πάντα σόου γατούλας που γέρνει το κεφάλι, σουφρώνει χειλάκια και όλο βλεφαρίζει –θαρρείς σκηνή από ταινία, που την επόμενη ακριβώς στιγμή ο φακός θα μας δείξει κάτω απ’ το τραπέζι ένα γυναικείο πόδι να τρίβεται πάνω σ’ ένα αντρικό.

Όσο για την κατάρτιση, δείγμα ασφαλές το παραπάνω. Και πάντα να πετάει μια λεξούλα πάνω στον συνομιλητή της, κάπως σαν τον Αυτιά, με τα συνεχή επιφωνηματικά: «ναι…», «τι λέτε!» κ.ά.

«Αυτό είναι μεγάλο θέμα» αρχίζει αργά αργά ο Μπαμπινιώτης (παρακάμπτοντας διάφορα μαξιμαλιστικά της Φλέσσα, π.χ. για την κυρίως ελληνόγλωσση εκπαίδευση των παιδιών της ομογένειας)· «μείζον!» πετάγεται η Φλέσσα, «μέγιστο!» ξαναπετάγεται, προτού ακόμα ολοκληρώσει τη συγκεκριμένη φράση του ο άλλος.

Τραγικωμωδία, ορντέβρ στο μενού Μπαμπινιώτη, που όλο αβγαταίνει τελευταία. Προσεχώς λοιπόν.

Οι ξεβλαχευτές, ο σούβλακος και η καϊπιρίνια

 (Εφημερίδα των συντακτών 23 Ιαν. 2021)

* «Πού το ’ξερε το Καματερό το καϊπιρίνια; / Πού ήξερε το Αιγάλεω το μοχίτο / Πού ήξερε το Κατσιπόδι το ιλουστρασιόν…» αναφωνεί ο Σταμάτης Κραουνάκης, στον απόηχο του πρωτοχρονιάτικου ρεβεγιόν στο Ντουμπάι με τις διάφορες σελέμπριτις, ανάμεσα στις οποίες και ο Πέτρος Κωστόπουλος, ξεβλαχευτής των Ελλήνων, κατά δήλωση δική του, πριν από δύο χρόνια.

Είχε γίνει ένα σχετικό γλέντι τότε, έγραψε ο Κραουνάκης ένα κείμενο να τον υποστηρίξει, που το ξανάδωσε τώρα στη δημοσιότητα, με τον νέο θόρυβο για τον ξεβλαχευτή, δηλώνοντας ακριβώς πως είναι παλιό κείμενο, «Απρίλιος του ’18», αλλά «μάλλον ον τάιμ».

Το κείμενο είναι στιχουργημένο και στο χαρακτηριστικό διαρροϊκό ύφος του συνθέτη, απαρτίζεται από 664 λέξεις («αυτός αποτελεί γλωσσικό συμβάν από μόνος του, χρειάζεται επιστημονική μελέτη» γέλασε μια φίλη), και θα το βρείτε στο διαδίκτυο. Αναζητήστε το να το απολαύσετε, εδώ το ελάχιστο δυνατό δείγμα, πέρα από τους τρεις στίχους με τους οποίους ξεκίνησα:

«Γάμησες κι έδειρες / ήσουν θεός [...] / Αλλά τα βλέπεις τώρα / η φουστανέλα δεν ξεριζώνεται Πετράν μου / ο σούβλακος η σκορδαλιά και το γαμημένο ρακόμελο / η πιτυρίδα στο γιακά του Αρμάνι κατσικώθηκε από τους πασόκους υπουργούς που λουζόσαντε με ποτάσα Πετράρα μου / Ενώ τα παίρνανε τα έντυπα δεν τα διαβάζανε οι Κατινάρες δε μαθαίνανε ποιο σαμπού θα λουστούνε / Το ’πιανε οι βλαχάρες το ’πιανε [...] Πήρες την ξαδέρφη μου την ταγαρού και την έκαμες Κοκοσανέλα κι έμαθε και τον Άγγελο, και να φτιάχνει σούσια [...] / Είχες αρχίδια σε καμάρωνα. Τα ’δειξες κιόλαs θαρρώ. / Και τότε σε βρίζανε οι κομπλεξικοί κομμουνισταί [...] / Μας ξεβλάχεψες αλλά η βλαχιά τελικά είναι ανίκητη.

»Η πιο βαριά μου τσαντίλα είναι ότι κανείς από τους πρώτους ευεργετημένους σου στο ξεβλαχέφ δε σου παραστάθηκε την ώρα τη δύσκολη / Μάπες με υαλορουνικά / ευγενή ψιλογκεόπουλα / κυρίες βουπου τέως Δουργούτι Άνω Κάτω Κηφισιά κωλόπαιδα της μυκονιάτικης αστακομακαρονάδας / σε γράψανε, βγάλαν τη φουστανέλα / από τη σεντούκα τη φορέσανε με ρέημπα και τρέχουν στις Αράχωβες χωρίς εσένα. Πού πάτε ορέ ζαγάρια [...] αλλά ήρθε μια βλάχα απ’ το χωριό στην ξελογιάστρα Αθήνα / και με τούτα και με τ’ άλλα πήξαμε πια στον καρνάβαλο…»

(Ας σημειώσω πάντως ότι, μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα, ο Κραουνάκης, κάπως σαν αδέκαστη και ακριβοδίκαιη Ιστορία, αφιερώνει και 13 λέξεις επικριτικές για τον φίλο του: «Αλλά σ’ έφαγε η επιχειρηματικότητα φίλε / Εκεί και πούλησες φίλους και πρόδωσες κόσμο…»)

* Όταν κανείς μοιράζει χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, όπως παλιά οι κονκισταδόρες, για να τους αρπάξουν τη γη τους, ή όταν πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, είναι απλούστατα απατεώνας –μικρός ή μεγάλος, ας πούμε αδιάφορο. Εκτός βέβαια κι αν πιστεύει πως τα φύκια του είναι όντως μεταξωτές κορδέλες, και τέτοιες σπεύδουν να προμηθευτούν οι αγοραστές. Και τέλος έρχεται ο τρίτος που απ’ τη μια ελεεινολογεί τους αφελείς (βλάχους) αγοραστές, απ’ την άλλη συμφωνεί πως όντως πρόκειται για μεταξωτές κορδέλες, οπότε ή απατεώνας είναι κι αυτός σαν τον πωλητή ή εξίσου αφελής (βλάχος) με τον αγοραστή.

Το σχήμα εμφανίζεται περίπλοκο, με ακόμα πιο περίπλοκη τη λογική του, αν όντως υπάρχει. Ας δοκιμάσουμε:

Ο Κωστόπουλος δηλώνει πως ξεβλάχεψε τους Έλληνες, τους έμαθε δηλαδή την Ευρώπη.

Ο Κραουνάκης συμφωνεί πως ο Κωστόπουλος ξεβλάχεψε τους Έλληνες, τουλάχιστον πως «πάλεψε με ιδρώτα και κόπο / με στιλ και ανωτερότητα». Όμως, το πιο σημαντικό, συμφωνεί με τον Κωστόπουλο πως οι Έλληνες είναι βλάχοι και βλαχάρες: από Καματερό, Αιγάλεω, Κατσιπόδι, Δουργούτι, με φουστανέλα, σούβλακο και πιτυρίδα.

Πώς τους ξεβλάχεψε λοιπόν τους βλάχους, ή πώς προσπάθησε να τους ξεβλαχέψει; Επιστράτευσε «φωτογράφους στιλατζήδες μανεκένες καλλιτέχνες / μακιγιέρες πιαρατζούδες μαλλιά εξτένσιονα», και άρχισε έτσι ο Ξεβλαχευτής να παράγει και να πουλάει αυτά που εγώ τουλάχιστον είπα φύκια, χάντρες και καθρεφτάκια. Κραουνακιστί: καϊπιρίνια, μοχίτο και ιλουστρασιόν, σαμπού για να λουστούνε οι Κατινάρες, σούσια και ρέημπα [=γυαλιά ρέιμπαν] κτλ.

Παρ’ όλα αυτά οι βλάχοι στην ουσία δεν ξεβλάχεψαν, κι αυτό είναι ο καημός που τρώει τον Κραουνάκη. Κι ας ήταν η συνταγή σωστή, οι καϊπιρίνιες δηλαδή, τα ιλουστρασιόν και τα ρέημπα. Αν όμως η συνταγή είναι σωστή, αν οι καϊπιρίνιες, τα ιλουστρασιόν και τα ρέημπα περνιούνται για αξίες υψηλές και άρα μέσα ξεβλαχευτικά, αυτός που επίσης τα αναγνωρίζει σαν αξίες και όχι φύκια, χάντρες, καθρεφτάκια, σημαίνει αυτομάτως ότι είναι εντέλει ο ίδιος βλάχος και καράβλαχος, καρνάβαλος και ταγαρού, βλαχάρα, Κατινάρα –και ό,τι άλλο ίσως μου ξέφυγε εδώ.

Τυχόν άλλα συμπεράσματα, δικά σας. Η ταπεινή μου συμβουλή: μην παιδευτείτε άδικα με έννοιες περιττές έως άγνωστες στο εν λόγω κείμενο, αισθητική π.χ., ιδίως ρατσισμός, ακόμα ακόμα ήθος.

Άλλο “καταλαβαίνω”, άλλο “δικαιολογώ”, πόσο μάλλον “επιδοκιμάζω”

 (Εφημερίδα των συντακτών 7 Νοεμ. 2020)

 

* Άλλο “καταλαβαίνω”, άλλο “δικαιολογώ”, πόσο μάλλον “επιδοκιμάζω”: χρησιμοποιώ, και όχι πρώτη φορά, αυτό το βασικό αξίωμα σαν γενικό τίτλο, μολονότι αφορά μόνο το πρώτο κομμάτι της στήλης: σκόπιμα βεβαίως, μια και σκόπιμα παραγνωρίζεται στις πολιτικοϊδεολογικές διαμάχες.

Ο λόγος για τους άθλιους χουλιγκάνους της ΑΣΟΕΕ, για τους οποίους πάντως δεν νοείται να καλείται να λογοδοτήσει η Αριστερά, που έχει ξεκάθαρες θέσεις απέναντι στην τρομοκρατία.

Με αυτά τα δεδομένα επανέρχομαι στα λόγια ενός παλιού, σοβαρού δημοσιογράφου της Καθημερινής, μακαρίτη πια, που έλεγε, δεξιός ο ίδιος, πως αν ήταν τότε 18άρης, μολότοφ θα πέταγε κι αυτός –τότε, πριν από είκοσι τόσα χρόνια, όταν λόγου χάρη δεν ήταν στα ύπατα αξιώματα της χώρας ένας Άδωνης Γεωργιάδης.

Και πάω στις δηλώσεις της αρμόδιας υπουργού, της κυρίας Κεραμέως:

«Όσοι νομίζουν ότι με τραμπουκισμούς, φασισμό και άσκηση βίας θα τρομοκρατήσουν τον ακαδημαϊκό χώρο και θα μείνουν ατιμώρητοι, πλανώνται πλάνη οικτρά…»

Αφαιρέστε τις λέξεις «ακαδημαϊκό χώρο» και βάλτε: «ελληνικό λαό». Διόλου άγνωστη η εικόνα: τραμπουκισμοί, φασισμός και άσκηση βίας· μόνο που εδώ οι «δράστες» μένουν σταθερά ατιμώρητοι, διαπαιδαγωγώντας αναλόγως τις νεότερες γενιές. Με δάσκαλο μόνιμο και σε καθημερινή βάση τον πιο προβεβλημένο πολιτικό, τον Άδωνη που είπαμε.

* Το έμαθαν έτσι το μάθημα οι νέοι. Και προχώρησαν: Διαπόμπευση του πρύτανη; Εξοργιστική και ανατριχιαστική. Άραγε περισσότερο από τη διαπόμπευση λ.χ. των οροθετικών γυναικών από τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ Λοβέρδο και Χρυσοχοΐδη;

Και «τάγματα εφόδου» οι άθλιοι της ΑΣΟΕΕ, και όχι μόνο. Άραγε περισσότερο από τα τάγματα εφόδου λ.χ. του Νεοδημοκράτη τώρα Χρυσοχοΐδη;

Άλλο “καταλαβαίνω”, άλλο “δικαιολογώ”, πόσο μάλλον “επιδοκιμάζω”, ξαναλέω. Γιατί, όσο δεν καταλαβαίνουμε, εκπαιδεύουμε εμείς οι ίδιοι στους τραμπουκισμούς, στον φασισμό και στην άσκηση βίας.

* Το ανέκδοτο της εβδομάδας: «Αρχαία ελληνικά, η γλώσσα του μέλλοντος», με τον τίτλο και μόνο βάζεις τα γέλια. Με την υπογραφή: «Ευγενία Μανωλίδου, Μουσικός», κλαις πια από τα γέλια. Εκεί όμως που κινδυνεύεις να λιποθυμήσεις, πάντα απ’ τα γέλια, είναι όταν σκέφτεσαι ότι αυτό το κατεβατό των 1.374 λέξεων (απάντηση σε επιφυλλίδα του Ν. Δήμου) δημοσιεύτηκε στο έγκριτο, όπως λέγαμε παλιά, Βήμα.

Το Βήμα του Μαρινάκη, κανονικά δίχως άλλο χαρακτηρισμό: το όνομα και μόνο αρκεί. Το όνομα του ανθρώπου που εξευτέλισε δύο ιστορικές εφημερίδες, τα Νέα και το Βήμα, όχι επειδή τις έστρεψε αποκλειστικά δεξιά, έστω: ακόμα πιο δεξιά, αλλά επειδή τις έκανε υποδειγματικά μη εφημερίδες: παραβιάζοντας, εννοώ, διασύροντας ακριβέστερα, κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Ας πάρει τώρα και τη Μανωλίδου μόνιμη συνεργάτρια, ή ας της δίνει κάθε τόσο κι από μια σελίδα, όπως το ολοσέλιδο του συνηγόρου του, του αγίου Πειραιώς, στο ολοπλούμιστο ΒΗΜΑgazino, για διάγγελμα το Πάσχα, ή το ετήσιο ολοσέλιδο (άλλοτε δισέλιδο) αφιέρωμα στη δωρεά του στον Πειραιά, εκείνη την ανεκδιήγητη αψίδα των σκουπιδοντενεκέδων στην πλατεία Αλεξάνδρας, μνημείο τάχα για τον ξεριζωμένο ελληνισμό του Πόντου.

* Ο μουσακάς που είπε τον Ελύτη αερολόγο. Τέτοιες λαμπρές μεταγραφές τού ευχόμαστε του Μαρινάκη, όπως του Στέφανου Κασιμάτη, που με την αθλιότητά του απέναντι στον Κατρούγκαλο (όχι μπαγιάτικη! δεν μπαγιατεύουν τέτοιες ιστορίες) δοκίμασε σκληρά τις αντοχές της ούλτρα δεξιάς πλέον Καθημερινής, η οποία παραμένει ωστόσο εφημερίδα, με τη δημοσιογραφική έννοια, από τις πιο σοβαρές.

Το «μουσακάς», σπεύδω να διευκρινίσω, είναι χαρακτηρισμός του ίδιου του Κασιμάτη, όταν περιέγραφε πριν από λίγα χρόνια το ντύσιμο κάποιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να τον κατονομάζει:

«Παπούτσια δετά τύπου brogues (ενδεχομένως Church’s, αν και δεν είμαι σίγουρος), παντελόνι σιγκαρέτ (δηλαδή, κολάν για άνδρες και LBGT), δερμάτινο στενό σακάκι, γυαλί ηλίου καθρεφτιζέ πορτοκαλί. [...] Για λύπηση ο μουσακάς...»

Τέτοια πετυχεσιά, μην πάει χαμένη: ας τον κρατήσουμε τον όρο, για τον ίδιο τώρα και την επί παντός σοφία του. Που εκτείνεται πέρα από τα «κολάν για LGBT», στην ποίηση βεβαίως, όταν π.χ. χαρακτήριζε από ραδιοφώνου αερολογίες το έργο του Ελύτη.

* Είπα ότι δεν μπαγιατεύουν τέτοιες ιστορίες, «Ασκήσεις μνήμης» κάνει άλλωστε η στήλη, αλλά ώς εδώ. Έτσι κι αλλιώς, το πιο χαρακτηριστικό στην ιστορία ήταν το παροιμιωδώς φλύαρο υποστηρικτικό κείμενο του Απόστολου Δοξιάδη. Που, όποτε νιώθει πως απομακρύνεται απ’ την επικαιρότητα, προτάσσει τα στήθη του να υπερασπίσει, τη μια τη Δόμνα Μιχαηλίδου, όταν έβγαζε ψυχοπαθείς τους αντιστασιακούς, τώρα τον Κασιμάτη, που απλώς έκανε, λέει, χιούμορ: ιστορίες για γέλια δηλαδή, όπως και με τη Μανωλίδου.

Εγώ, ομολογώ, χαίρομαι και αγαλλιώ για τη μετακόμιση του Κασιμάτη στα Νέα, επειδή η κάποτε εφημερίδα είναι κλειδωμένη στο ίντερνετ, κι έτσι, μαζί με Πρετεντέρη και Κανέλλη, γλιτώνω τώρα και τον Κασιμάτη.

Άντε και σε επόμενους, κύριε Μαρινάκη, και δεν θα πω ποιους και από ποιες εφημερίδες.

 

 

Ο Δόκτωρ Μάρτιν και το αμαρτωλό σποτ

(Εφημερίδα των συντακτών 27 Ιουν. 2020 --απντέιτ, στο τέλος)

* «Κάντε κάτι, Δόκτωρ Κινγκ» είναι ο τίτλος άρθρου της Σώτης Τριανταφύλλου (Άθενς Βόις 17/6), που τελειώνει: «Σκέφτομαι πολύ συχνά τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Κάθε καλοκαίρι περνάω από το σημείο όπου δολοφονήθηκε στο Μέμφις και του μιλάω νοερά: δόκτωρ Μάρτιν, μπορείτε να κάνετε κάτι από εκεί ψηλά; Νομίζω ότι έχουμε τρελαθεί»!

«Όταν θα αρχίσει να της μιλάει κι αυτός, θα είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα» γέλασε ένας καλός φίλος. 

Δεν ξέρω αν χρειάζεται κάτι ακόμα για να είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα με τη Σώτη Τριανταφύλλου.

Αν είναι πάντως να την προστατέψει κανείς, θα ’πρεπε να την αποτρέψει να περάσει κι από τ’ άγαλμα του Λούθερ Κινγκ στην Ουάσιγκτον, και ν’ αρχίσει να του λέει ότι ουκ ένι μαύρος ουδέ λευκός, και να πάψουν να αυτοθυματοποιούνται οι μαύροι, και άλλα που διατρέξαμε πρόσφατα εδώ (13/6). 

Σαν ν’ ακούω τότε τον φοβερό πάταγο με τον οποίο θα σωριαστεί το θεόρατο άγαλμα, θάβοντας κάτω απ’ τα συντρίμμια του δικαίους και αδίκους.

* Ανήθικο, ρατσιστικό, αντισημιτικό: οι τρεις βαρύτατες κατηγορίες για το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ με θέμα τη «λίστα Πέτσα», με τα 20 εκατομμύρια που έκλεισαν το στόμα των ΜΜΕ απέναντι στην κυβέρνηση:

«Ανήθικο», γιατί τσουβαλιάζει, λέει, όλους τους εργαζόμενους στον Τύπο ότι χρηματίζονται, ακόμα και αυτούς των 600 ευρώ, αντί να αναφερθεί στα αφεντικά· «ρατσιστικό», επειδή αναπαράγει το στερεότυπο της χαζής ξανθιάς, με την ηθοποιό που παίζει τη χρηματιζόμενη δημοσιογράφο· και το χειρότερο, «αντισημιτικό», γιατί αναφέρθηκε στον Μωυσή-Μητσοτάκη, με βάση πάντως πρόσφατη υμνολόγηση του πρωθυπουργού. 

Πάσχισα πολύ να διακρίνω αυτά τα τρία θανάσιμα αμαρτήματα. Κι όσο πάσχιζα τόσο απορούσα με την ισοπεδωτική κριτική, από τη μια, με την ανήκουστη τότε ευκολία με την οποία αυτοενοχοποιήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και βρέθηκε αμυνόμενος.

Τσουβαλιάζει, λέει, τους χαμηλόμισθους δημοσιογράφους, ενώ θα έπρεπε ίσως να υπήρχε υποσημείωση στην οθόνη, κάτι σαν «Προσοχή, δεν αναφερόμαστε στην πλειονότητα των εργαζομένων αλλά στα όχι και λίγα πάντως τομάρια που ξεφτιλίζουν το επάγγελμα». Γιά σκεφτείτε απροπό ένα σποτ για την αστυνομική βία, που θα δείχνει εν ώρα δράσης κάποιον ασύστολο ένστολο και να ’πρεπε πάλι να ’χε υποσημείωση πως, όχι, μονάχα τον συγκεκριμένο εννοεί, άντε και κάποιους ακόμα!

Ρατσιστικό, για την ξανθιά; Σοβαρά; Σεξιστικούλι, έστω· αλλά τόσο μόνο! Άντε και λίγο κιτς, έτσι κι αλλιώς.

Όσο για το αντισημιτικό, εδώ είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο έγραψα το σημείωμα τούτο:

Με όσο μεγαλύτερη φωνή μπορώ να βγάλω από μέσα μου θέλω να πω για το μεγάλο άδικο, την πολύ συγκεκριμένη πολιτική του κράτους του Ισραήλ που δεκαετίες τώρα εκτρέφει ακριβώς τον αντισημιτισμό –του Ισραήλ και των οργάνων του, εν προκειμένω του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, που με παντελώς άτοπες, καληώρα, παρεμβάσεις του εκτρέφει ακριβώς, θα το ξαναπώ, τον αντισημιτισμό!

* Γράφειν και σουσουδίζειν: Και πάλι για τα απαρέμφατα που νεκρανασταίνονται (ή και δημιουργούνται!) στην όλο και πιο λογιόστροφη εποχή μας.

Ιδού ο πραγματικά ξύλινος λόγος της δύσκαμπτης πλην ολοπλούμιστης λόγιας γλώσσας, που αποστρέφεται ξαφνικά την εύπλαστη και παραστατική νεοελληνική, την κατάληξη δηλαδή της μακράς πορείας της ίδιας της γλώσσας: όχι πια «η απόλαυση του φαγητού», αλλά «η απόλαυση του τρώγειν»· όχι «η χαρά της ζωής», αλλά «η χαρά του ζην» κ.ο.κ.

Δεν πάνε ούτε δυο μήνες που ξανάγραφα σχετικά, και όλο πλουτίζω τη συλλογή μου: για «το πυκνό νομοθετείν» εκ μέρους της κυβέρνησης έτυχε να διαβάσω αμέσως μετά, και για «το νέο ταξιδεύειν»: «Στις πτήσεις θα πρέπει ακόμα να μάθουμε να φοράμε προστατευτική μάσκα, σχολιάζει η Frankfurter Allgemeine Zeitung με τίτλο “Το νέο ταξιδεύειν”».

Αφορμή μου όμως στάθηκε το θέμα στο μάθημα της γλώσσας στις πανελλαδικές: «Γράφειν» είναι ο τίτλος ενός από τα κείμενα που δόθηκαν, του Κώστα Ε. Τσιρόπουλου, εκδότη της «ανεύθυνης», όπως την έλεγαν πολλοί, Ευθύνης. Ένα σκέτα βερμπαλιστικό κείμενο, κατά την άποψή μου, που ο τίτλος του και μόνο είναι ο τέντζερης που κύλησε και βρήκε το καπάκι της εποχής.

Η απάντηση έρχεται αθέλητα από ένα άρθρο στο in.gr (15/6), με τίτλο «Περί γραφής», και υπογραφή Βαγγέλης Στεργιόπουλος. Ο οποίος ξεχώρισε το «ενδιαφέρον κείμενο» του Τσιρόπουλου, βρήκε εύστοχες τις παρατηρήσεις του «για το γράφειν» και ξανά «το γράφειν» και εξηγεί ότι «τράβηξαν το ενδιαφέρον του», επειδή του έφεραν στον νου τα λόγια του Σεφέρη «για το γράψιμο του Μακρυγιάννη». Και μεταφέρει Σεφέρη: 

«Το γράψιμό του είναι, σχεδόν ολότελα, μια δική του εφεύρεση. [...] Στο γράψιμο του Μακρυγιάννη…» κτλ.

«Γράφειν» ο Τσιρόπουλος, «γράψιμο» ο Σεφέρης. Ήταν της δημοτικιάς, βλέπετε, ο έρμος.

* * *

 

απντέιτ: επιστολή του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου και απάντησή μου, 20 Ιουλ. 2020

«Αντισημιτική αποστροφή σε επιφυλλίδα της ΕφΣυν

»Κύριε διευθυντά,

»Σας γράφω επειδή στις 27 Ιουνίου στην επιφυλλίδα με τίτλο "Ο δόκτωρ Μάρτιν και το αμαρτωλό σποτάκι [1]" ο επιφυλλιδογράφος Γιάννης Η. Χάρης έγραψε (τονισμός δικός μου):

»"Με όσο μεγαλύτερη φωνή μπορώ να βγάλω από μέσα μου θέλω να πω για το μεγάλο
άδικο, την πολύ συγκεκριμένη πολιτική του κράτους του Ισραήλ που δεκαετίες τώρα εκτρέφει ακριβώς τον αντισημιτισμό –του Ισραήλ και των οργάνων του, εν προκειμένω του
Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, που με παντελώς άτοπες, καληώρα, παρεμβάσεις του εκτρέφει ακριβώς, θα το ξαναπώ, τον αντισημιτισμό!"

»Όπως ασφαλώς γνωρίζετε, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο ιδρύθηκε με νόμο, είναι ΝΠΔΔ, συντονίζει τον ελληνικό Εβραϊσμό, δεν είναι όργανο του Ισραήλ, κι η ταύτιση των εθνικών εβραϊκών κοινοτήτων με το κράτος του Ισραήλ είναι χαρακτηριστικά αντισημιτική. Περίμενα μέχρι τώρα μήπως ο κύριος Χάρης διορθώσει από μόνος του το σφάλμα κι απολογηθεί γι' αυτό. Διαπιστώνω ότι ουδεμία τέτοια αναφορά κάνει στη νέα επιφυλλίδα [2] που δημοσίευσε στο φύλλο της 11 Ιουλίου.

»Ελπίζω ότι κατόπιν της ενημέρωσης αυτής θα προβείτε εσείς στην απαιτούμενη διόρθωση και απολογία.

»Μετά τιμής,

»Θεόδωρος Αλυσανδράτος

Links:
------
[1] https://www.efsyn.gr/stiles/askiseis-mnimis/249606_o-doktor-martin-kai-amartolo-spotaki
[2] https://www.efsyn.gr/stiles/askiseis-mnimis/251613_i-adonitsa-anna-kai-ta-adentra

Και η απάντηση του συνεργάτη μας Γιάννη Η. Χάρη:

Και ενώ περιμέναμε από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο να ανασκευάσει την καταγγελία του ότι το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ προσέβαλε τον θρησκευτικό ηγέτη Μωυσή (χωρίς δηλαδή να αντιλαμβάνεται το πασιφανές, πως η αναφορά ήταν στον Μητσοτάκη, που άλλοι τον λιβάνιζαν σαν Μωυσή), ζητάει τώρα «απολογία» (!) που το χαρακτήρισα όργανο του Ισραήλ, ενώ είναι ΝΠΔΔ κτλ. κτλ.

Αν δεν κατάλαβε (όπως θέλω ακόμα να ελπίζω) την αναφορά στον «Μωυσή», δύσκολο μάλλον (να θελήσει) να καταλάβει τώρα πως όργανο κάποιου δεν είναι μόνο ο έμμισθος υπάλληλος λ.χ., αλλά και κάποιος που ταυτίζεται με τις απόψεις κάποιου και συνειδητά ή ασύνειδα τις υπηρετεί. Και, στο προκείμενο πάντα, με τέτοιου τύπου τακτικές, προάγει εντέλει, θα το ξαναπώ, τον αντισημιτισμό.