18/4/21

Οι Πακιστανοί ήρωες, ο Διώκτης και η Ιεραπόστολος

 (Εφημερίδα των συντακτών 17 Απρ. 2021)

* «Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ έχουν καρδιά μεγάλη / Βλέπουν το τρένο να ’ρχεται και δίχως να το νιώσουν / γίνονται όχθες και κυλά της ανθρωπιάς ποτάμι.»

Είναι οι τρεις τελευταίοι στίχοι από το εξαιρετικό τραγούδι του εξαιρετικού συνθέτη Θανάση Παπακωνσταντίνου, «Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ», φόρο τιμής στους δύο νεαρούς Πακιστανούς μετανάστες Χομαγιούν Ανβάρ και Βακάρ Αχμέντ, που βρήκαν τραγικό θάνατο προσπαθώντας να απεγκλωβίσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τις ράγες του τρένου στις 6 Απρίλιου του 2012, στο Κρυονέρι Αττικής. Πάλευε κι ένας τρίτος μαζί τους, ο Μασούντ Αχμέντ, κατάφεραν όμως και τον τράβηξαν πίσω όσοι είχαν συγκεντρωθεί εκεί.

Η Ακαδημία Αθηνών τους τίμησε μετά θάνατον για «υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας» –τον τρίτο δεν τον έβαλε καν μέσα στην αίθουσα τελετών· του ’δωσε τουλάχιστον «άδεια παραμονής για εξαιρετικούς λόγους» ο τότε υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης.

Την υπόθεση μας τη θύμισε ανήμερα της επετείου του θανάτου τους ο Τάσος Μόρφης στο διαδικτυακό Popaganda (6/4/21). Εκεί έμαθα και για το υπέροχο τραγούδι με το οποίο ξεκίνησα· ακούστε το, διαβάστε και τους στίχους, ελάχιστο μνημόσυνο στον Χομαγιούν και τον Βακάρ, ευχαριστήριο στον Μασούντ.

Και πάντα στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, έστω και μόνο (σχήμα λόγου!) για τον στίχο: «Γίνονται όχθες και κυλά της ανθρωπιάς ποτάμι», που θα τον ζήλευαν και θα τον ζηλεύουν, είμαι σίγουρος, εξαίρετοι ποιητές μας.

* Ο πιο ρατσιστής δεν γίνεται Τάκης Θεοδωρόπουλος, που δεν παύει παραταύτα να εξανίσταται όταν (πολύ συχνά, ευτυχώς) τον χαρακτηρίζουν ρατσιστή –που χλευάζει συστηματικά όχι μόνο τους «λαθρομετανάστες», αλλά και οποιονδήποτε (νομίζει) διαφορετικό απ’ αυτόν, π.χ. τον «πιθηκόμορφο Κινέζο περφόρμερ» Άι Γουέι Γουέι κ.ά.

Έγραψε λοιπόν ο μη ρατσιστής τις προάλλες: «Οι μεγάλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπως η γαλλική ή η αγγλική, αποδέχθηκαν τη μετανάστευση ως ιστορική συνέπεια της αποικιοκρατίας. Στην Ελλάδα είναι ένα φαινόμενο που δεν συνδέεται με την Ιστορία μας. Και δεν αναφέρομαι στη μετανάστευση από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Αναφέρομαι στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που συρρέουν τα τελευταία χρόνια από την Ασία και την Αφρική. Μας βρήκαν ανέτοιμους, και ανίκανους να τους υποδεχθούμε. Και τότε ξεκίνησε μια εργώδης προσπάθεια της Αριστεράς για να πείσει την ελληνική κοινωνία να δεχθεί τον βιασμό ως ευκαιρία» («Μετανάστες, Αριστερά και πολιτική ορθότητα», Καθημερινή 4/4).

Κανένα σχόλιο· κρατήστε τον όρο «βιασμός», και πάμε λίγο πιο πίσω χρονικά, σε ειρωνικό-περιπαιχτικό τώρα ύφος: «Το ρεζιλίκι που γλιτώσαμε» είναι ο τίτλος (Καθημερινή 30/3):

«Η παρέλαση [της 25ης Μαρτίου] ήταν γεμάτη Έλληνες. Απουσίαζαν κραυγαλέα οι νέες δυνάμεις του Έθνους, αυτοί που έχουν μεταμορφώσει την Ελλάδα σε πολυπολιτισμικό θαύμα. Το έκτο διαμέρισμα είναι γεμάτο με Αφγανούς και Πακιστανούς. Χάθηκε ο κόσμος να μαζέψουν μερικούς από δαύτους, να τους βάλουν στη σειρά με τις χαρακτηριστικές πιτζάμες τους και τις παντόφλες τους και να τους προσθέσουν ως περιεχόμενο στα άνευ περιεχομένου πεζοπόρα τμήματα των πεζοναυτών; Είναι δυνατόν στην ανεξίθρησκη χώρα μας να παρελαύνουν τόσες σημαίες με τον σταυρό και να μην υπάρχει ούτε μία με την ημισέληνο; Έτσι για το καλό, μωρέ παιδιά».

Εδώ ξαναβρίσκουμε τη γνωστή πασαλειμματική παιδεία του δημοσιολόγου μας, που, καθαρολόγος και πολυτονιστής ο ίδιος, ανυμνεί τον Σολωμό ακριβώς για το θέμα της γλώσσας, αγνοώντας δηλαδή ή (ακόμα χειρότερα) παραγνωρίζοντας, περιφρονώντας κτλ. τις διαμετρικά αντίθετες απόψεις του Σολωμού· ή όπου επιδεικνύει αυτάρεσκα τις διεξοδικές γνώσεις του στον «θείο» Πλάτωνα, με τις θέσεις όμως του πλατωνικού Φαίδρου για τη γλώσσα στον κάλαθο των αχρήστων.

Χλευάζει λοιπόν Αφγανούς και Πακιστανούς, που δεν τους βάλαμε να παρελάσουν (χιούμορ!) και να μας ρεζιλέψουν, δεν σκέφτηκε όμως το υψηλό ποσοστό Αλβανών (Αρβανιτών) που είχαν δικαιωματικά θέση σε μια τέτοια παρέλαση –και ίσα που γλίτωσε και μαύρους Αϊτινούς, αν δεν είχαν θαλασσοπνιγεί οι 100 πρόγονοί τους που έρχονταν να πολεμήσουν στο πλευρό μας.

* Είναι όμως και η συντρόφισσα επί ρατσισμώ του Τάκη, που χρόνια αγωνίζεται να μας ανοίξει τα μάτια μπροστά στην επέλαση των ισλαμοτζιχαντιστών, των εκ φύσεως βαρβάρων μουσουλμάνων κτλ., η Σώτη Τριανταφύλλου.

Που αίφνης αψήφησε τον κίνδυνο να συγχρωτιστεί με βιαστές και ανθρωποφάγους, οι οποίοι γράφουν απειλητικά συνθήματα στους τοίχους της ανυπεράσπιστης Αθήνας μας για τις γυναίκες μας που ντύνονται προκλητικά και τις αγριοκοιτούν, καθώς περνούν με τα έξωμα και τα εφαρμοστά τους.

Τα αψηφά όλα αυτά η Σώτη, και ατρόμητη αναλαμβάνει να διδάξει ελληνικά στους αγρίους, να τους εξανθρωπίσει δηλαδή και να τους εκπολιτίσει, μέσα από το Κέντρο Ένταξης Μεταναστών του Δήμου Αθηναίων («Προπαρασκευαστικά σεμινάρια για τις εξετάσεις για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας»). Αφού, φαντάζομαι, πάρει χούφτα τα αντιεμετικά προηγουμένως.

Η Ιεραπόστολος (γιατί δεν θέλω να πιστέψω πως ο λόγος είναι τίποτα φραγκοδίφραγκα)!

buzz it!

11/4/21

Ο Λειτουργός και οι δύο Έγκριτες

 (Εφημερίδα των συντακτών 10 Απρ. 2021)

* «Ο Λειτουργός της Δημοσιογραφίας και ο Αρχισυντάκτης της εκπομπής του»: κλεμμένο από την «Ελληνοφρένεια», 1/4, στο 27.25, ακούστε για να πιστέψετε, το τηλεφώνημα του Αρχισυντάκτη στον Λειτουργό, σε ώρα εκπομπής, ένα σπαρταριστό μονόπρακτο, έτοιμο για τη σκηνή. Οδηγίες: ο Αρχισυντάκτης ελαφρά ταραγμένος, ο Λειτουργός ψύχραιμος και αγέρωχος, μιλάει συχνά πάνω από τον Αρχισυντάκτη:

Αρχ. Έρχονται εδώ περισσότεροι από 100 άνθρωποι, έχουν τρομοκρατηθεί οι πάντες εδώ στον σταθμό, ή θα πρέπει να φύγεις–

ΛτΔ τι δήλωσαν, τι είπαν για μένα, σε παρακαλώ, –

Αρχ. να αποχωρήσεις απ’ τον σταθμό…

ΛτΔ ποιο ήταν το είδος της απειλής, οι οποίοι είναι οι θρασύδειλοι, και τους περιμένω να έρθουνε κιόλας εδώ…

Αρχ. Αυτοί οι άνθρωποι δήλωσαν ευθαρσώς, όμως εγώ οφείλω να σου πω–

ΛτΔ Τι μιλήσανε; μιλήσανε για; για ποιο πράγμα μιλήσανε, Γιώργο μου; για σφαίρες; –

Αρχ. ότι πρέπει να εγκαταλείψεις–

ΛτΔ για ποιο πράγμα μιλήσανε, εξήγησέ μου–

Αρχ. είπαν ότι έρχονται εδώ και θα σε σκοτώσουν, το είπαν ευθέως, θα σε γαζώσουν όπως γάζωσε ο Κουφοντίνας τα θύματά του, μία από τις εκφράσεις τους και τις απειλές τους ήταν αυτές…

ΛτΔ εγώ θέλω να πω το εξής, επειδή εγώ το ’χω δηλώσει πάρα πολλές φορές, ότι δεν τρομοκρατείται… εεε… [«η δημοσιογραφία», βοηθάει μια γυναικεία φωνή, και επαναλαμβάνει ο ΛτΔ:] η δημοσιογραφία, δεν…

Αρχ. Μένιο, σε παρακαλώ πάρα πολύ, πρέπει να αποχωρήσεις από την εκπομπή, θα πρέπει να φύγεις από το στούντιο, γιατί αυτοί οι άνθρωποι πλησιάζουν, περισσότεροι, όπως είπαμε, από 100 που πήραν τηλέφωνα, θα πρέπει, σε παρακαλώ θερμά, να αποχωρήσεις από την εκπομπή–

ΛτΔ Να ενημερωθούν, παρακαλώ, οι αρμόδιες αστυνομικές αρχές, της ελληνικής αστυνομίας!

Αρχ. θα πρέπει να φύγεις, Μένιο, σε παρακαλώ θερμά [«πρέπει να φύγουμε όλοι», ακούγεται η ίδια γυναικεία φωνή]… δηλαδή θερμή παράκληση, θα πρέπει να φύγεις, και να συνεχίσει η κυρία Παλαιτσάκη–

ΛτΔ δεν θα συνεχίσει κανείς… [«κανείς» λέει ταυτόχρονα και η γυναικεία φωνή], η δημοσιογραφία θα ολοκληρώσει το έργο της, θα κλείσει η εκπομπή, εγώ δεν εκβιάζομαι, δεν τρομοκρατούμαι, και δεν απειλούμαι, και αυτοί…

Αρχ. θα σε γαζώσουν με σφαίρες, Μένιο, το είπανε ξεκάθαρα, θα τον γαζώσουμε, όσες σφαίρες έφαγαν τα θύματα του Κουφοντίνα θα δεχτείς, περισσότερες κι από αυτές τις σφαίρες θα φάει ο κύριος Φουρθιώτης…

ΛτΔ Γιώργο, ενημέρωσε τις αρμόδιες αστυνομικές αρχές, εγώ προσωπικά... και σας το λέω, θα συνεχίσω!

Επίλογος, από στιβαρή αντρική φωνή: Ο Μένιος Φουρθιώτης συνεχίζει ακάθεκτος το λειτούργημά του ως δημοσιογράφου, χωρίς να πτοείται από απειλές…

* ΑΥΛΑΙΑ. Αναζητείται σκηνοθέτης. Πρόθυμοι, φαντάζομαι, παραγωγοί, το υπουργείο της κ. Μενδώνη, μαζί με το Ίδρυμα Ωνάση και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, με τον αυτονόητο όρο πως η ονομασία τους θα γραφτεί πάνω κι από τον τίτλο του Έργου κι απ’ τα ονόματα των Πρωταγωνιστών. Ενδεδειγμένος χώρος, η Τσιμεντένια Σκηνή της Ακρόπολης. Θα τραγουδήσει η διεθνούς φήμης Αναστασία Ζαννή, και θα ισοκρατεί ο επίσης ΛτΔ Μανώλης Κοττάκης.

 

* Τι άλλο ταιριάζει μαζί με το μονόπρακτο αυτό, τώρα που μας έφαγε παραπάνω από τη μισή στήλη; Ίσως η Δεύτερη Πράξη του έργου «Η έγκριτος Αρβελέρ και η έγκριτος Καθημερινή».

Πριν από τρεις μόλις Κυριακές, 21/3, όπως έγραφα εδώ, ανέβηκε η Πρώτη Πράξη, ένα πολύστιχο παιδαριώδες δημιούργημα της κ. Αρβελέρ, «Η Ιστορία του Αγώνα», που δέσποζε με μεγάλα γράμματα στο κέντρο της πρώτης σελίδας της πάλαι ποτέ έγκριτης Καθημερινής.

Και στις 4/4, η ίδια εφημερίδα, πάλι πρώτη σελίδα, μικρό τώρα «χτύπημα», όπως λέγεται, φωτογραφία της κ. Αρβελέρ με ψαροντούφεκο και μάσκα, την ώρα που ετοιμάζεται να βουτήξει στο νερό ή που έχει μόλις βγει, αναγγέλλει το δισέλιδο αφιέρωμα στο «Πρόσωπο σπαθί», με τίτλο «Περιοδολόγηση μιας ζωής»: προδημοσίευση από την επικείμενη αυτοβιογραφική έκδοση «600 μολύβια και 10 ποιήματα», δισέλιδο με 14 φωτογραφίες, παρακαλώ!

Περιττό οποιοδήποτε σχόλιο. Αναρωτιέμαι μόνο, και μετά συγχωρήσεως, όταν κάποτε αποδημήσει εις Κύριον η κυρία, θα βγει η έγκριτος με ολόμαυρη την πρώτη της σελίδα και θα μοιράζει σταμπωτά μακό με το «Πρόσωπο σπαθί» και κάποιους ίσως στίχους της;

 

ΥΓ, για την κ. Αρβελέρ. Ας διορθώσει, αν προλαβαίνει, τα «θα ψηφίσω για σένα», «θα ψηφίσω για τον φίλο μου», «θα ψηφίσω για σας» κ.ά.: «θα σε ψηφίσω», «θα ψηφίσω τον φίλο μου», «θα σας ψηφίσω» λέμε σήμερα στο Ελλάντα. Στο Βυζάντιο, ομολογώ, δεν ξέρω.

buzz it!

4/4/21

Μια τραγουδίστρια, ένας στρατιωτικός κι ένας δημοσιογράφος

 (Εφημερίδα των συντακτών 3 Απρ. 2021· στην ιντερνετική έκδοση και εδώ με προσθήκες)

* Ιδού, η Αναστασία Ζαννή, ο κ. Φλώρος, αρχηγός του ΓΕΕΘΑ, και ο δημοσιογράφος και διευθυντής της Εστίας Μανώλης Κοττάκης, το Τρίο Αδαημοσύνη, που φιλοτέχνησε την αξιοδάκρυτη εικόνα «που ταξίδεψε σ’ όλο τον κόσμο», όπως συχνά καμαρώνουμε, με τον εθνικό ύμνο σε σολιστική εκτέλεση στον βράχο της Ακρόπολης, για τον λαμπρό εορτασμό των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Αδαείς είπα και οι τρεις, ο στρατιωτικός και ο δημοσιογράφος εξ ορισμού, όχι όμως η τραγουδίστρια, αν είναι τραγουδίστρια, αν κατέχει δηλαδή θεμελιώδεις όρους της δουλειάς της, που είναι άλλοι από την επαγγελματική αναρρίχηση και το πιο φτηνό μάρκετιγκ.

* Θεμελιώδεις όροι της δουλειάς ενός τραγουδιστή; Ας δούμε μερικά στοιχειώδη: η ανθρώπινη φωνή, ενώ θεωρείται και οπωσδήποτε είναι το εντελέστερο όργανο, αναδεικνύεται αλλά και υποβοηθείται, δηλαδή χρειάζεται κατά κάποιον τρόπο, συνοδεία: ένα πιάνο, ένα μικρό οργανικό ή χορωδιακό σχήμα κ.ο.κ.

Σπάνιες είναι γενικά οι σολιστικές εμφανίσεις, από το κλασικό ώς το λαϊκό ή το παραδοσιακό τραγούδι, ιδίως σε μεγάλους χώρους, πόσο μάλλον πάνω στην Ακρόπολη, στους πέντε ανέμους, μια παγωμένη επιπλέον μέρα, θάνατος δηλαδή για τη φωνή. Που έτσι κι αλλιώς χρειάζεται, όπως είπα, κάπου να ακουμπήσει, ώστε να αποδώσει ανεπηρέαστη από εξωτερικούς παράγοντες: μέγεθος χώρου, μέτρια ή κακή ηχητική, διάφορους θορύβους κ.ά.

Γιατί το άλφα και το ωμέγα είναι να ακούει ο ερμηνευτής την ίδια του τη φωνή. Διαφορετικά κινδυνεύει να φαλτσάρει. Θα έχετε ίσως προσέξει τον τραγουδιστή να φέρνει κάποιες στιγμές την ελαφρά κυρτωμένη παλάμη του στο αφτί του, σαν για να το καλύψει, κάτι που του επιτρέπει να ακούσει τη φωνή του. Επίσης θα έχετε προσέξει, αυστηρώς τώρα στον χώρο του μη κλασικού τραγουδιού, σε συναυλίες πάσης φύσεως συγκροτημάτων κτλ., τα μόνιτορ, κάτι μακρόστενα τριγωνικά κουτιά στο μπροστινό μέρος της σκηνής, που η μέσα τους πλευρά στέλνει στον τραγουδιστή τη φωνή του.

Και φέρνω στον νου μου έναν νέο, πολύ καλό τραγουδιστή, σε τηλεοπτική μουσική εκπομπή, που, όταν έφτασε η στιγμή να τραγουδήσει το εξαιρετικό «Πάτωμα» του Κραουνάκη, είχε την ατυχή έμπνευση να καθίσει ο ίδιος χάμω στο πάτωμα, μπροστά από το μόνιτορ και ακουμπώντας πάνω του την πλάτη του, χωρίς να μπορεί έτσι ν’ ακούει τη φωνή του: αλήθεια, τον λυπήθηκα απ’ το αποτέλεσμα!

Όχι, δεν θα ανέβαζαν μόνιτορ στην Ακρόπολη, όμως μια τραγουδίστρια δεν θα δεχόταν ποτέ να ερμηνεύσει οτιδήποτε σόλο, ιδίως στις συνθήκες που είδαμε. Δεν δικαιολογούν όμως οι συνθήκες τα στοναρίσματα και τα φάλτσα που ακούσαμε (άσε την όλη εμφάνιση, από τον σεμνότυφο, αρχαιοπρεπή τάχα, κότσο, ώς τα φτηνιάρικα στην όψη ρουχαλάκια, τα ανοιχτά χεράκια προς τον ουρανό, παράσταση δημοτικού σχολείου, χώρια τα παντελώς άτοπα για την περίσταση χαμογελάκια).

Και τώρα φέρνω στον νου μου την ανυπέρβλητη Τζέσσι Νόρμαν, στα 200 χρόνια από τη Γαλλική Επανάσταση, να τραγουδά τη Μασσαλιώτιδα, ντυμένη ολόκληρη με μια γιγάντια γαλλική «σημαία», με μικροφωνική ενίσχυση βεβαίως και χορωδία και ορχήστρα, έναν οπτικό και ακουστικό καταρράχτη!

Ωραία, Τζέσσι Νόρμαν δεν υπάρχει άλλη, υπάρχουν όμως πολλές και σπουδαίες τραγουδίστριες δικές μας, και οργανικά και χορωδιακά σύνολα. Αλλά εμείς ψωνίσαμε Αναστασία Ζαννή.

* Ένας στρατιωτικός μάλιστα τη διάλεξε, ο αρχηγός του ΓΕΕΘΑ! Κανένα άλλο σχόλιο.

Τα υπόλοιπα θα μας τα πει

* Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κοττάκης (πρωτοσέλιδα στην Εστία 26/3 και την ίδια μέρα στην ιστοσελίδα newsbreak: «Στεντορεία τη φωνή στον Ιερό Βράχο», μην το χάσετε τέτοιο κείμενο). Ο οποίος κ. Κοττάκης (που σε συνέντευξή του με την Παυλίνα Νάσιουτζικ, θέλησε να αναφερθεί και στη δολοφονία που είχε διαπράξει ο πατέρας της, και δεν ήξερε το όνομα του θύματος, του συγγραφέα Αθ. Διαμαντόπουλου: «ένας κάποιος …» έκανε αόριστα!), ο δημοσιογράφος λοιπόν, μας λέει πως ο αρχηγός του ΓΕΕΘΑ «έπιασε στον αέρα τη φλόγα της Ζαννή!» Και είδε σε βίντεο πώς «είχε απαγγείλει» στην τάδε περίσταση και «πώς είχε απαγγείλει» σε άλλη εκδήλωση τον εθνικό ύμνο η Ζαννή (δεν απαγγέλλεται βεβαίως ο εθνικός ύμνος· ψάλλεται, ή τραγουδιέται), και επειδή «οι σπουδαίοι μουσικοί μας στις Ένοπλες Δυνάμεις ήθελαν να αποδοθεί ο εθνικός ύμνος με “ένταση”, με κίνδυνο όμως να χανόταν μέσα στις νότες η βροντώδης φωνή της Αναστασίας» (δεν χαρακτηρίζεται ποτέ «βροντώδης» η γυναικεία φωνή, κ. Κοττάκη, ούτε καν οι μισές αντρικές), η «κλασική διπλωμάτης, [...] χαμηλών τόνων και καθόλου “ασφυκτική” [sic!]» κ. Ζαννή τούς πρότεινε να ηχογραφήσουν… κτλ. κτλ. –αρκετά όμως με τα του κ. Κοττάκη, παρασύρθηκα επειδή έγραφα τελευταία για την κατάντια της δημοσιογραφίας…

Έτσι φτάσαμε στην τελική απόφαση του στρατηγού, για σολιστική κιόλας εμφάνιση («α καπέλα» αναφέρθηκε συχνά, δεν είναι σωστός εδώ ο όρος, αλλά ας μη σταθούμε άλλο).

Ώστε ο εξευτελισμός μας να γίνει τέλειος, κατά τον Θεοδωράκη. Όπως και έγινε.

* Αφήσαμε το πιο σπουδαίο, τη «διεθνή φήμη» της κ. Ζαννή. Εδώ έχει κάνει μια εξαίρετη δουλειά η Δέσποινα Κουτσούμπα, και σ’ αυτήν θα παραπέμψω: «“Διεθνούς φήμης σοπράνο” και άλλες ιστορίες α(χ)ριστείας», στο 3pointmagazine.gr, 25/3). Έκατσε και έψαξε μία προς μία τις σολντ άουτ (!) εμφανίσεις της σοπράνο: όλες μα όλες ήταν της ομογένειας, για την αρχιεπισκοπή της Αμερικής, ή άλλων φιλανθρωπικών σωματείων, για τα παιδιά με καρκίνο κ.ο.κ. Το ίδιο και κάτι τριτοκλασάτα βραβεία, εμπορικών εκθέσεων κτλ.

Μεταφέρω μία μόνο ενδεικτική περίπτωση εδώ:

«Στις 8 Δεκεμβριου 2013 πράγματι διοργανώθηκε μια συναυλία στο Carnegie Hall, η οποία ήταν sold out. Όπως μας πληροφορεί ο ομογενειακός τύπος επρόκειτο για ένα φιλανθρωπικό γεγονός που οργάνωσε η Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, προς τιμήν του αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημήτριου, και με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για την υποστήριξη παιδιών με καρκίνο στην Ελλάδα, για λογαριασμό του Συλλόγου “Ελπίδα”. Στη συναυλία παραβρέθηκε επίσης η Ντόρα Μπακογιάννη με τον σύζυγό της Ι. Κούβελο, ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, και πάρα πολλά μέλη της ομογένειας που γέμισαν την αίθουσα. Άλλωστε, μαζί με την Α. Ζαννή, τραγούδια ερμήνευσαν η παιδική χορωδία και η χορωδία νέων της Αρχιεπισκοπής, την οποία είχε ιδρύσει, όπως μαθαίνουμε, ο τιμώμενος αρχιεπίσκοπος Δημήτριος».

Έτσι και οι υπόλοιπες. Τίποτα, καμία εκδήλωση αυστηρά καλλιτεχνική.

Το λες και απατεωνιά, νομίζω!

buzz it!