25/12/15

Ομοφοβία και υπεραναπλήρωση - Ο Γεωργουσόπουλος τιμά τον Λούκο

(Εφημερίδα των συντακτών 24 Δεκ. 2015)


Ομοφοβία και υπεραναπλήρωση

Ιερώνυμος Μπος, Οι πειρασμοί του αγίου Αντωνίου (λεπτομ.)

«Εμείς οι παπάδες έχουμε πολλές νευρώσεις σχετικά με τον ερωτισμό. [...] Πιστεύω ότι οι αυστηρότεροι από εμάς τους κληρικούς στα θέματα της σεξουαλικής ηθικής είναι είτε πιο νευρωτικοί σε σχέση με τον ερωτισμό είτε κρύβουν τα περισσότερα και θέλουν να έχουν ένα άλλοθι. Εμφανίζονται δηλαδή αυστηροί για να μην επιτρέψουν στον απλό άνθρωπο να σκεφθεί πως αυτοί μπορεί να έχουν μια έντονη προσωπική ζωή, σχετική με αυτό που εξίσου έντονα καταδικάζουν…»

Λόγια του Φιλόθεου Φάρου, κληρικού που έχει σπουδάσει και διδάξει ποιμαντική ψυχολογία. Και που τον χρησιμοποιώ, ομολογώ, σαν ασπίδα, γιατί αν τα γράψουμε εμείς αυτά (και όχι μόνο για τους παπάδες, εννοείται), όσο κι αν αποτελούν στοιχειώδεις γνώσεις της ψυχολογίας, για να μην πω και της πιο κοινής εμπειρικής προσέγγισης, όλο και κάποια αγωγή μπορεί να καταφτάσει.

Να θυμηθούμε μόνο, ξεφεύγοντας από τις… σόκιν συνυποδηλώσεις των λόγων του Φ.Φ., και μια και βρισκόμαστε στα χωράφια της ψυχολογίας, πως αυτό το φαινόμενο, του «παραβατικού» που γίνεται αμείλικτος διώκτης των άλλων, συγγενεύει με τη λεγόμενη «υπεραναπλήρωση», όπου λ.χ. κάποιος που (θεωρεί ότι) μειονεκτεί σ’ ένα σημείο επιχειρεί να το διορθώσει με το απολύτως αντίθετό του. Έτσι, ένας ιερωμένος φερειπείν με ψιλή φωνή μπορεί να μιλάει με βροντώδη στόμφο, ή να ’χει «στριμμένο αγκάθα το μουστάκι του», ή ένας ροδομάγουλος δικηγόρος να πουλάει βαρύ αντριλίκι, μοιράζοντας μπινελίκια κι απειλές (και αγωγές, ας πούμε χάριν ομοιοκαταληξίας).

Δεν τίθεται βεβαίως θέμα υπεραναπλήρωσης όταν έχουμε να κάνουμε με πολύτεκνους, που η παραγωγικότητά τους τούς βάζει αυτομάτως στο απυρόβλητο. Και από την προνομιακή αυτή θέση, σαν ειδήμονες εξάλλου στο θέμα οικογένεια-παιδιά, μπορούν να έχουν λόγο στο σύμφωνο συμβίωσης και τα συναφή, όπως η ομοφυλοφιλία. Εξέδωσε λοιπόν ανακοίνωση η Ανώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος, που καταλήγει ως εξής:

«Με το νομοσχέδιο αυτό ολοκληρώνεται θεσμικά από το Ελληνικό Κοινοβούλιο η ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας, φαλκιδεύεται η ανθρώπινη  αξιοπρέπεια και απενοχοποιείται η παράχρηση των σωματικών οργάνων του ανθρώπινου είδους και επιχειρείται  να μεταβληθεί ο εν τιμή δημιουργηθείς άνθρωπος σε βοσκηματώδη ύπαρξη» (υπογράμμισα εγώ).

Όχι μόνο πολύτεκνοι, μα και πολυμαθείς: στον αέρα την άρπαξαν την πιο πρόσφατη ελληνικούρα του Ζουράρι, όταν μίλησε για τους «βοσκηματώδεις της ασυνεχείας», ενώ στα δάχτυλα την παίζουν τη ρητορική του αγίου Πειραιώς, που ακάματος, σε αλλεπάλληλες πύρινες εγκυκλίους, στηλιτεύει την «ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας» (έτσι και στην τελευταία εγκύκλιό του) και πιο πολύ την «παράχρηση» των σωματικών οργάνων, π.χ. τον «σωλήνα αποβολής των ανθρώπινων περιττωμάτων» που χρησιμοποιείται σαν όργανο ηδονής κτλ.

Αλλά πάλι λερωθήκαμε…


Ο Γεωργουσόπουλος τιμά τον Λούκο

Ο έπαινος για τον Γιώργο Λούκο προέρχεται πιο πολύ από τους εχθρούς του παρά από τους ευγνώμονες αποδέκτες του έργου του.

Περιφανέστατο παράδειγμα, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, που γράφει στα Νέα (19/12) για την «τελείως αστήρικτη μυθοποίηση ενός κυρίου που ήρθε από το πουθενά», «ουρανοκατέβατος», «ένας αποτυχημένος έλληνας χορευτής που ξενιτεύτηκε 18 χρονών και εξελίχτηκε σε μάνατζερ [!] ενός [!!] μπαλέτου στη Λυών», ένας μη «φιλέλλην», άρα μισέλλην!

Τόσο αρκεί, τόσα αρκούν, αν δεν είναι κιόλας περιττά για όσους ξέρουν τον κ. Γεωργουσόπουλο, το ήθος και τα έργα του.

Αυτήν τη φορά μας ενδιαφέρει ο υπόρρητος κι όμως κινητήριος, θα έλεγα, λόγος του μένους του κατά του Λούκου, που είναι ότι, με τον αποκλεισμό των τακτικών θαμώνων του φεστιβάλ, κυρίως της Επιδαύρου, χάθηκε το «μεταφραστικό μονοπώλιό» του, έκλεισε δηλαδή η μεγάλη αγορά για τις μεταφράσεις του, εκεί που άλλοτε παίζονταν τρεις και τέσσερις ταυτόχρονα.

Όσο για το επίπεδο των μεταφράσεων του κ. Γεωργουσόπουλου («τις τραγικές μου μεταφράσεις» όπως ο ίδιος έγραψε κάποτε, σε χωλά ελληνικά μα κι από μιαν άποψη, λέω εγώ, αυτοκριτικά!) δεν μπορεί να γίνει λόγος τώρα εδώ. Παραπέμπω όμως στη διεξοδική κριτική ενός δεινού φιλολόγου, που με το ψευδώνυμο Τιπούκειτος εξετάζει ενδεικτικά αλλά διεξοδικά 20 στίχους από τον Αγαμέμνονα (http://tinyurl.com/jq3z9j7)· εκεί όπου ο Απόλλων γίνεται Παιάνας, μια θυσία που δεν συνοδεύεται από μουσική γίνεται «ανόσια», και η μνάμων (= η μνήμων) μήνις, η οργή που δεν ξεχνά, που αγρυπνά (ώστε να εκδικηθεί), γίνεται «οργή μακρόθυμη», κάτι που εξ ορισμού δεν θα μπορούσε να ’ναι! Και άλλα, πιο θηριώδη, για άλλη, μακάρι, φορά. (Αξίζει να σημειωθεί το εκπληκτικό το οποίο έχει διατυπώσει ο κ. Γεωργουσόπουλος, ότι σε κάθε του μετάφραση αφήνει σκόπιμα κι από ’να λάθος, παγίδα για όποιον επιχειρήσει να τον αντιγράψει! Φαίνεται όμως ότι στην πραγματικότητα «αφήνει» τόσα λάθη, ώστε να μη μείνει ούτε ένας παραπονεμένος!)

Υπάρχουν ωστόσο κι άλλες μεταφράσεις, άλλων, εγώ θα πω του Μαρωνίτη και του Μπουκάλα: καθίστε και συγκρίνετε, θα ’ναι γερή η σοδειά.

buzz it!

19/12/15

Όνειρο χειμερινής νυκτός - Σύντομο μουσικό-γλωσσικό για τον κ. Ζουράρι

(Εφημερίδα των συντακτών 19 Δεκ. 2015)



Όνειρο χειμερινής νυκτός

Από τις φυλακές Κορυδαλλού, όπου βρίσκεται έγκλειστος ο Γαρουφαήλ Κρανιδιώτης, έπειτα από τις πολλαπλές καταδίκες του με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο για τις κατά καιρούς εμπρηστικές δηλώσεις του και την προτροπή σε τέλεση πράξεων βίας, και ενώ μόλις του ασκήθηκε μήνυση για τη φωτογραφία που ανάρτησε τελευταία στο φέισμπουκ, τη σέλα μιας μοτοσικλέτας με ειδική θήκη για περίστροφο και σφαίρες, και με λεζάντα: «Καλή ιδέα», από τη φυλακή λοιπόν ο Γαρουφαήλ Κρανιδιώτης κατέθεσε μήνυση, με βάση ακριβώς τον αντιρατσιστικό νόμο, κατά του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, επειδή μίλησε για «εθνοκάθαρση» και όχι για «γενοκτονία» των Ποντίων. (Νά λοιπόν που στράφηκε εναντίον μας, όπως τα λέγαμε, το άρθρο 2 του αντιρατσιστικού νόμου, που πλήττει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης.)

Στις φυλακές Βόλου όπου οδηγήθηκε με τη διαδικασία του αυτοφώρου ο δήμαρχος Βόλου Αχιλλέας Μπέος, έπειτα από την αναγγελία ίδρυσης πολιτοφυλακής κατά των «δημοκρατών του κώλου», που θα τους κάνει «ένα ρετούς στα μαγουλάκια τους», αυτός που «από το δικό του το χαστούκι φεύγει και το κράνος μαζί», στις φυλακές του Βόλου λοιπόν έμαθε ο Αχιλλέας Μπέος ότι τέθηκε επισήμως σε αργία, καθώς έχει παραπεμφθεί σε δίκη για διάφορα κακουργήματα. (Ζήτησε πάντως ο κ. Μπέος να ανασταλεί η απόφαση, γιατί θα επιφέρει «καίριο και ανεπανόρθωτο πλήγμα στην δημόσια εικόνα του ως δημάρχου, ενώ θα λειτουργήσει μειωτικά ως προς την εμπιστοσύνη με την οποία περιέβαλαν την υποψηφιότητά του και την προσωπικότητά του οι χιλιάδες των ψηφοφόρων στον Βόλο»!)

Στις φυλακές Κορίνθου, όπου εκτίει την πολύχρονη ποινή του ο αποσχηματισμένος από την Ιερά Σύνοδο, πρώην μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, πολυκαταδικασμένος κι αυτός για τη ρητορική μίσους με την οποία παρακινεί σε πράξεις βίας, στις φυλακές λοιπόν πληροφορήθηκε ο πρώην Καλαβρύτων τη νέα ποινική δίωξή του για τις νέες δηλώσεις του με τις οποίες παροτρύνει να φτύνουν τους ομοφυλόφιλους, αλλά και τους υποστηρικτές τους.

Από τις φυλακές… ο κατά συγχώνευση ισοβίτης…, και επίσης από ετών αποσχηματισμένος πρώην μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, με διδακτορική διατριβή στην ομοφυλοφιλία…, από τις φυλακές… ο ξάφνου δημόσιο πρόσωπο Θάνος Τζήμερος…, στις φυλακές… η ισλαμολόγος Σώτη Τριανταφύλλου… που κατά συρροήν…, από τις φυλακές… ο όλο σάλια μπρος στα ξέκωλα Θέμος Αναστασιάδης… ο οποίος συστηματικά…, η…, ο… και ο…

Αντίθετα, βγήκαν από τη φυλακή οι επίσημοι αναθεωρητές του δωσιλογισμού και των ταγματασφαλιτών Νικόλαος Μαραντζίδης και Ευστάθιος Καλύβας, έπειτα από την αθωωτική απόφαση του Εφετείου, που δέχτηκε ότι ως πανεπιστημιακοί επιτελούν ιστορική έρευνα…

Μα ξύπνησα. Αχ, οι πειρασμοί της νύχτας και οι βρόμικες δουλειές του υποσυνείδητου!

Φταίει ίσως που κάπου διάβασα, και συμφώνησα, πως, σίγουρα, να καταργηθεί το άρθρο 2 του αντιρατσιστικού, αυτό με το οποίο, σίγουρα, κακώς δικάζεται ο όσο αναθεωρητής του ναζισμού Χάιντς Ρίχτερ (και με βάση το οποίο μηνύεται τώρα ο Ν. Φίλης!), όμως, ίσαμε να καταργηθεί, ας πάνε επιτέλους στα δικαστήρια κι ας καταδικαστούν όσο περισσότεροι αναθεωρητές και κήρυκες του μίσους γίνεται.

Ανόσιες σκέψεις…


Σύντομο μουσικό-γλωσσικό για τον κ. Ζουράρι

«Εγώ, όταν θέλω να απολαύσω Μπετόβεν, δεν πάω σαν χαζός νεόπλουτος στο Μέγαρο, εγώ, όταν θέλω να απολαύσω Μπετόβεν, παίζω Μπετόβεν στο πιάνο –το κατάλαβες, μικρή μου;»

Με αυτήν την ουρανομήκη ανοησία και τα υψωμένα φρύδια, λήμμα υπεροψία, κατατρόπωσε πριν από κάτι μήνες ο κ. Ζουράρις μια φουκαριάρα νεαρή τηλεπαρουσιάστρια.

Δεν ξέρω τι Μπετόβεν παίζει ο κ. Ζουράρις, όμως από θεωρία…

Όταν έγραφα για το σόου που έδωσε στη Βουλή, με την «τετραηχία» σολ-σολ-σολ-λα, σημείωνα σε παρένθεση πως τέτοιος όρος δεν υπάρχει, κι ούτε θα μπορούσε να είναι πιο λάθος. Καναδυό φίλοι αναγνώστες απλώς απόρησαν, ένας εξανέστη: «και από πότε δεν έχει το δικαίωμα να πλάσει κάποιος…, προκειμένου να εκφράσει…» κτλ.

Επανέρχομαι ευχαρίστως, μια και το «πλάσμα» του κ. Ζουράρι μαρτυρεί όχι μόνο ελλιπείς μουσικές, αλλά κυρίως γλωσσικές γνώσεις.

Για δύο όμοιες «τετραηχίες» έλεγε και ξανάλεγε με έμφαση ο κ. Ζουράρις, τραγουδώντας τις τέσσερις πρώτες νότες της «Συννεφιασμένης Κυριακής» και του «Τη υπερμάχω», για να αποδείξει τη συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού:  τέσσερις συνεχόμενες νότες, απλή ακολουθία. Τίποτε άλλο.

Τι λέει η γλώσσα; Πολυφωνία την ύπαρξη πολλών φωνών, που ακούγονται μαζί (όχι μόνο στη μουσική), τριφωνία τις τρεις φωνές, όταν συνηχούν, τετραφωνία τις τέσσερις κτλ. Όσο για ήχους, έχουμε π.χ. την οκταηχία (ή και πολυηχία) της βυζαντινής μουσικής, δηλαδή την ύπαρξη απλώς οκτώ διαφορετικών ήχων· «τετραηχία» θα είχαμε αν σε κάποιο μουσικό σύστημα υπήρχαν απλώς τέσσερις ήχοι –όχι νότες, φθόγγοι· ήχοι!

Έτσι η στοιχειωδέστερη ελληνική γλώσσα, έτσι κι η μουσική.

Καλό Μπετόβεν, κύριε Ζουράρι.

buzz it!

13/12/15

Ο Σολ-σολ-σολ-λά και ο Σους - Κιτς γκουρμέ

(Εφημερίδα των συντακτών 12 Δεκ. 2015)


Ο Σολ-σολ-σολ-λά και ο Σους


Ακούστε την αρχή της 40ής συμφωνίας του Μότσαρτ, ακούστε και το «Ήλιε μου, ήλιε μου, βασιλιά μου» του Χατζιδάκι: κοντά 200 χρόνια τα χωρίζουν, κοντά 200 χρόνια τα ενώνουν, αποδεικνύοντας την αδιάσπαστη συνέχεια του αυστριακού και του ελληνικού γένους.

Ή ακούστε τις λαϊκές επιτυχίες του 1950-60, π.χ. τη θρυλική «Μαντουβάλα» του Καζαντζίδη και το «Καρδιά μου καημένη» του Μπάμπη Μπακάλη, μαζί με τις Ινδές συγγένισσές τους, για να διαπιστώσετε τώρα την ταύτιση ελληνικού και ινδικού πολιτισμού… Και ούτω καθεξής.

Αρκετά παίξαμε, ας δούμε τον άλλο, που βγήκε τάχα σοβαρός στη Βουλή των Ελλήνων, και στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό σερβίρει μια –«ποιητική», αν θέλετε, μα τίποτα παραπάνω– ιδέα του Μίκη, που την υιοθέτησε και την περιφέρει από δω κι από κει, καιρό τώρα. Τραγουδάει λοιπόν τέσσερις μόλις νότες: σολ-σολ-σολ-λα («τετραηχία» τις είπε και τις ξανάπε, όρο ανύπαρκτο, που πιο λάθος δεν γίνεται στην περίπτωση αυτή!), ίδιες στο «Τη Υπερμάχω» και στη «Συννεφιασμένη Κυριακή», για να θριαμβολογήσει πως τα 1.400 χρόνια που χωρίζουν τα δύο αυτά «τραγουδάκια» ταυτόχρονα τα ενώνουν, ενάντια «στους βοσκηματώδεις της ασυνέχειας»!

Αν θυμηθούμε και τη συμβολή του στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, όπου εμφανίστηκε μ’ ένα σχολικό βιβλίο δεκαετίας, για να καταγγείλει πως η προστακτική διδάσκεται τάχα με οδηγίες για τη χρήση καφετιέρας («Ο ημιμαθής προχειρολόγος κύριος Ζουράρις» έγραφα εδώ, 19/9), σαν να στέρεψε από ιδέες ο διεκδικητής του θρόνου του Άδωνη.

Του οποίου Άδωνη ο αδερφός, μια και μιλάμε περί συνεχείας, ο Λεωνίδας, νέο αίμα, πώς να το κάνουμε, τον βάζει τον Ζουράρι να φάει τη σκόνη του:

«Εκεί που το διάβαζα αυτό, δεν ήθελα να πάω παρακάτω, δεν ξέρω για ποιο λόγο, ήθελα να σταματήσω και να σκεφτώ, τι είναι αυτός ο Σους, αυτό το όνομα» αναρωτιέται ο Λεωνίδας. «Υπήρχε ένας ένδοξος Λάκων, ονομαζόταν Σους, κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι το έχω ξανακούσει, καταλαβαίνετε; [...]

»Και ξεκινάω την ημέρα μου με αυτή τη σκέψη, [...] τι να σημαίνει Σους; Και πού το έχω ξανακούσει; Ποιος άλλος λεγόταν Σους, και τον ξέρω; Και κατά τη διάρκεια της ημέρας, μου ’ρθε η φλασιά, που λένε. Φυσικά, η λέξη Ιησούς. Ο Ιησούς περιλαμβάνει αυτούσιο αυτό το όνομα, ναι, έχω ξανακούσει το όνομα Σους, στη λέξη Ιησούς».

Σολ-σολ-σολ-λά; Μπα. Λα-λα-λα-λά.


Κιτς γκουρμέ

Από τις πιο εφιαλτικές παιδικές αναμνήσεις, καλοκαίρι στο χωριό του πατέρα μου, η καλή μου γιαγιά και η ακόμα πιο καλή μου μάνα σφάζουν μια κότα, μαχαίρι, αίματα, ενώ το ακέφαλο σώμα ξεφεύγει από τα χέρια τους, αναπηδάει ζωντανό ακόμα, τέλος δίνει μια, και τινάζεται πέρα στον τοίχο! Παραταύτα, κρέας έτρωγα, και τρώω, λιγοστό και μίζερα, πάντως τρώω.

Αργότερα πολύ, μεγαλοσάββατο, αραχτή η παρέα στον περιέργως άδειο Αρίωνα, στο λιμάνι της Πάτμου, ακούμε ξαφνικά ένα σπαραχτικό μωρουδίσιο κλάμα, εντυπωσιακά δυνατό, ιδίως μες στη μεσημεριάτικη ησυχία, ασταμάτητο, εφιαλτικό: σε λίγο δένει σχεδόν μπροστά μας μια βάρκα, μέσα ο βαρκάρης κι ένα πρόβατο, προφανώς επί σφαγήν. Το σοκ ήταν φοβερό, όταν συνειδητοποιήσαμε την πηγή του μωρουδίσιου κλάματος, που δεν σταματούσε: όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι αρνί δεν έφαγα, μόνο επειδή έβγαλα, όπως συνήθιζα, όλη τη μέρα του Πάσχα στη θάλασσα.

Λογικά δεν έχω τι να απαντήσω, αλλά σχεδόν με εξαγριώνει ο εύκολος λόγος περί υποκρισίας για όποιον φρικιά στο θέαμα της σφαγής ζώου, κι όμως εξακολουθεί και τρώει κρέας.

Και η φρίκη, όσο κι αν έχει, κακά τα ψέματα, διαβαθμίσεις, ανάλογα με το ζώο, παραμένει φρίκη, κι όχι μόνο απέναντι στην ίδια την πράξη, αλλά και στην απεικόνισή της, λ.χ. στον κινηματογράφο.

Γίνεται όμως κάποτε η φρίκη αγανάκτηση, απέναντι στην τζάμπα απεικόνιση, πού, σε εστιατόριο αίφνης: εντάξει, όχι απεικόνιση σφαγής, όμως κοντά είμαστε!

Κατά το Αθηνόραμα λοιπόν (19-25/11), σε εστιατόριο όπου τρώνε κάθε φορά μόνο 12 εκλεκτοί γύρω από ένα τραπέζι, μια «πολυαισθητική περφόρμανς [...], εκτός από τη γεύση, εμπλέκει και τις υπόλοιπες αισθήσεις στη διαδικασία του τρώγειν» (σιγά που θα ’λειπε το απαρέμφατο!). Στο θέμα μας:

«Στους τοίχους προβάλλεται ένα χιονισμένο δάσος, το μαχαίρι ιδρώνει καθώς ζεσταίνεται σιγά σιγά, ακούγεται μια τουφεκιά, ο σερβιτόρος φωνάζει “το πέτυχε”, στο τραπέζι εμφανίζονται πιτσιλιές από αίμα και το πιάτο με άγρια μανιτάρια τροφαντά και τρυφερά, λαγόχορτο και αγριογούρουνο μαγειρεμένο εν κενώ…»

Πείτε με, κατά τα ανωτέρω, υποκριτή, όμως για «ηθική εν κενώ» μου ’ρχεται να πω.

Παραπάει; Να πούμε απλώς κιτς, ή σκέτη ανοησία; Όμως ποτέ δεν είναι αθώα η ανοησία, ούτε ακίνδυνη.

buzz it!

5/12/15

Αμέριμνοι μυθοχάφτες ή δόλιοι μυθοπλόκοι

(Εφημερίδα των συντακτών 5 Δεκ. 2015)



«Το μετριοπαθές Ισλάμ είναι ένας μύθος» διατρανώνει με γιγάντια γράμματα ο τίτλος σε ολόκληρη σελίδα της μεγαλόσχημης, και κυριολεκτικά εδώ, κυριακάτικης Καθημερινής (29/11). Η Σώτη Τριανταφύλλου, σε συνέντευξή της, επανέρχεται στις γνωστές μισαλλόδοξες, μισάνθρωπες γενικότερα, ισλαμοφοβικές ειδικότερα, απόψεις της. Απόψεις που ανάβουν κάθε φορά φωτιά στο διαδίκτυο, όχι όμως τόσο στα ΜΜΕ, που τη δεξιώνονται ευχαρίστως: πρώτη στη σειρά εκπροσώπησε τους «ανθρώπους των γραμμάτων», όπως τους ανάγγειλε η κ. Τρέμη στο δελτίο του Μέγκα, την επομένη των επιθέσεων στο Παρίσι, για να μας χαρίσει το μνημειώδες: «το Ισλάμ είναι ενδογενώς πολεμοχαρές». Ενώ ταυτόχρονα δημοσίευσε σχετικό κείμενο στη διαδικτυακή έκδοση της Athens Voice (14/11).

Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν, και Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, θα μπορούσε να της αντιτάξει κανείς, στο ίδιο επίπεδο, τον λόγο του ιδρυτή του χριστιανισμού, και φυσικά την πράξη των πιστών του, από τον λιθοβολισμό της Υπατίας ώς τις Σταυροφορίες κτλ. Αλλά δεν έχει νόημα να αντιπαραταχτεί κανείς στο ίδιο επίπεδο, έτσι αφελώς υπεραπλουστευτικό που εμφανίζεται, τουλάχιστον χωρίς αναφορά στο γενικό ιδεολογικό πλαίσιό του.

Έτσι κι αλλιώς, ο πλούσιος σχολιασμός του τελευταίου πυροτεχνήματος της κ. Τριανταφύλλου μας απαλλάσσει από το άχαρο αυτό έργο. Έτσι κι αλλιώς, άλλο ήθελα να τονίσω, που φωτίζει από άλλη σκοπιά το επίπεδο, το ήθος θα πω πια, του δημόσιου λόγου της κ. Τριανταφύλλου.

Στο άρθρο της Athens Voice η συγγραφέας καταφεύγει σε μια υποτιθέμενη ρήση του Μάρκο Πόλο, που από τον 14ο αιώνα ευαγγελίζεται τον λόγο τον δικό της: «Φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι»!

Τι αποδεικτική ισχύ μπορεί να έχει οποιαδήποτε άποψη του Μάρκο Πόλο, που τσιτάρεται σαν να ’ναι ο Λάο Τσε ή ο Ηράκλειτος, είναι ένα θέμα που επίσης δεν θα μας απασχολήσει, αφού η κρίσιμη λεπτομέρεια είναι πως έχουμε να κάνουμε με μύθο του διαδικτύου, που ανθεί, για προφανείς λόγους, σε ακροδεξιές ιστοσελίδες, απ’ τις οποίες φαίνεται πως ψώνισε ανεξέλεγκτα η συγγραφέας.

Έστω πως ο καθένας μας μπορεί να πέσει στην παγίδα, να καταναλώσει, κοινώς να χάψει, έναν από τους τόσους μύθους που γεννιούνται ή καλλιεργούνται στο διαδίκτυο. Όμως, δύο μόλις μέρες έπειτα από το άρθρο της ισλαμολόγου, ο Δημήτρης Παπανικολάου, μ’ ένα τεκμηριωμένο άρθρο στη διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού Unfollow (16/11), με τίτλο: «Έτσι τσιτάρει ο φασισμός: Ο Μάρκο Πόλο, η Σώτη Τριανταφύλλου, και το ροκ των καθ’ ημάς μουλάδων», υπέδειξε τη λαθροχειρία και την πορεία του μύθου. Και ακολούθησε και ο Νίκος Σαραντάκος, στο ιστολόγιό του (21/11).  Τίποτα όμως δεν πήρε είδηση η ερευνήτριά μας, με τα ταχύτατα, κατά τα άλλα, ανακλαστικά της στα δημόσια δρώμενα. Ούτε καν τα σχόλια κάτω από το άρθρο της στην Athens Voice είδε, όπου υποδεικνυόταν η πηγή της επίμαχης φράσης, όπως υποσημειώνει ο Δ. Παπανικολάου στο συγκεκριμένο κείμενό του.

Και στην ολοσέλιδη συνέντευξή της στην Καθημερινή, με την οποία ξεκίνησα, επιμένει στον Μάρκο Πόλο της, σε διάλογο πια με τον καθρέφτη της, «για να υπενθυμίσ[ει] και να τονίσ[ει] ότι η σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης δεν χρονολογείται ούτε από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ ούτε, φυσικά, από τις αμερικανικές επιχειρήσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν – ότι δεν τίθεται ζήτημα “εκδίκησης των καταπιεσμένων”»: «ενδογενώς» είναι το θέμα!

Αναφέρθηκα στο επίπεδο, στο ήθος του δημόσιου λόγου της Σώτης Τριανταφύλλου. Του λόγου, γενικότερα πια, που χτίζεται πάνω σε κραυγαλέα και ασύγγνωστη για τέτοιες παρεμβάσεις άγνοια, αν και εφόσον είναι άγνοια, άλλοτε σε παρασιωπήσεις ή και σε χονδροειδή ψέματα.

Χαρακτηριστική αυτής της μεθόδου, που θα έλεγα πως είναι ίδιον του συγκεκριμένου χώρου, και πάντα με αφορμή τις επιθέσεις στο Παρίσι, είναι η επιφυλλίδα του Τάκη Θεοδωρόπουλου, ειδικού, όπως έχω δείξει και άλλοτε, στο χτίσιμο μιας επιφυλλίδας ή και σειράς επιφυλλίδων πάνω στην «άγνοια»: τώρα, άλλο ένα αντιισλαμικό κείμενο («Η γλώσσα του ιμάμη», Καθημερινή 19/11) βασίζεται μεταξύ άλλων στην αντίδραση την οποία μάταια περίμενε ο συντάκτης από το «φιλειρηνικό Ισλάμ». Κι όμως, αν ούτε εφημερίδες ούτε τηλεόραση είδε, εκατοντάδες χιλιάδες (εκατομμύρια τώρα) ευρήματα θα του έδινε το διαδίκτυο, αν έβαζε λ.χ. λέξεις αναζήτησης: «muslim reactions to Paris attacks» (μουσουλμανικές αντιδράσεις στις επιθέσεις στο Παρίσι), όπως του υπέδειξε αναγνώστης με το ψευδώνυμο plagal στα σχόλια κάτω απ’ το άρθρο του.

Όμως κι αυτός, όπως η Σώτη, με τον καθρέφτη μόνο διαλέγεται.

Μάλλον θρασείς, δόλιοι μυθοπλόκοι.

buzz it!