Ψευδοαντικειμενικότητα - Μνημονιακά μαθηματικά

(Εφημερίδα των συντακτών, 16 Μαΐου 2014)
 

Ψευδοαντικειμενικότητα

Κάποιος συλλαμβάνεται, οδηγείται στο δικαστήριο, στη φυλακή…, γενικά σε οποιαδήποτε φάση κάθε υπόθεσης που απασχολεί τη δικαιοσύνη πάγια τακτική του αστυνομικού ή δικαστικού ρεπορτάζ, είναι να δίνεται ο λόγος στον συνήγορο υπεράσπισης.

Και η λεπτομέρεια, που ανατρέπει την επιζητούμενη αντικειμενικότητα: Στη ροή της είδησης ο συνήγορος έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο. Μένουν έτσι οι τηλεθεατές με τη δική του επιχειρηματολογία, που εκφέρεται φυσικά συγκροτημένη, όσο κανένας κατηγορούμενος δεν θα μπορούσε ποτέ να πετύχει. Αν συνυπολογίσουμε τη σχεδόν ενστικτώδη ταύτιση με τον αδύναμο, σίγουρα τον οίκτο και τη συμπάθεια για τον αδύναμο (αυτόν που βρίσκεται τώρα στη θέση του αδύναμου)· αν συνυπολογίσουμε επίσης τη συχνά τεράστια χρονική απόσταση από το αδίκημα ώς τη δίκη, οπότε λεπτομέρειες και καθέκαστα χάνονται μέσα στον χρόνο, και αναπόφευκτα ίσως δεν επαναλαμβάνονται κάθε φορά στο δελτίο ειδήσεων, τότε ο δίχως αντίλογο υπερασπιστικός λόγος, αν δεν αθωώνει, εδραιώνει σίγουρα την αμφιβολία.

Πάγια, είπα, τακτική, εν ονόματι της αντικειμενικότητας, η οποία ακριβώς παραβιάζεται με τη συγκεκριμένη τακτική: απλή αναφορά δηλαδή της κατηγορίας, σχεδόν η ανάμνηση της υπόθεσης, και μεθοδική έπειτα ανασκευή της από τον ειδικό. Και τελεία.

Κάποτε υπάρχει μόνο η ανασκευή. Από τον κατηγορούμενο, μόνο του, που σπαράζει: περίπτωση Μπούκουρα, η οποία στάθηκε αφορμή για το γενικότερο φαινόμενο που περιέγραψα.

Είχαμε λοιπόν την απολογία του με τους υστερικούς (κλινικά το εννοώ) γόους, αλλά και με μια επιθετική, κατά την αίσθησή μου, χροιά. Πάντως, ανεξάρτητα από τη δική μου ανάγνωση της σκηνής, ήταν ένα σπαραχτικό θέαμα, που εξασφάλιζε οίκτο και συμπόνια –και, ιδού, απέφερε καρπούς στην ψηφοφορία για την άρση της ασυλίας του! Η είδηση, συχνά με σχετικά στιγμιότυπα, μεταδόθηκε, όπως ήταν φυσικό, από όλα τα μέσα, χωρίς ωστόσο να συνοδεύεται –υποχρεωτικά, θα επιμείνω– από τις συγκεκριμένες κατηγορίες που τον βαραίνουν, μαζί και τα τεκμήρια της ενοχής του. Στις ειδήσεις μάλιστα του Real FM μεταδόθηκε ολόκληρη η σκηνή, αφιερώθηκε δηλαδή τεράστιος ραδιοφωνικός χρόνος στον μονόλογο του ανθρώπου που πετούσε στη θάλασσα Πακιστανούς, χωρίς καμία αναφορά στο ότι ο άνθρωπος αυτός πετούσε στη θάλασσα Πακιστανούς.

Βαρύτατος τραυματισμός, μπορεί και εν ψυχρώ δολοφονία της αντικειμενικότητας. (Που αλλιώς το λέμε και πλυντήριο. Υψηλής, προηγμένης τεχνολογίας.)

Μνημονιακά μαθηματικά

Μοιάζουν με τους ξεκαρδιστικούς σουρεαλιστικούς υπολογισμούς του Μποστ, είναι όμως, θέλουν να είναι, σοβαρά μαθηματικά. Τα μνημονιακά μαθηματικά, λέω εγώ, τα μαθηματικά της κρίσης, του ηθικού πανικού.

Ανακοίνωσε λοιπόν ο Δένδιας ότι, τα τέσσερα τελευταία χρόνια, από ενάρξεως μνημονίου, Μάιο του 2010, ώς και τον φετινό Μάρτιο, είχαμε 20.200 διαδηλώσεις σ’ ολόκληρη τη χώρα. «Περίπου 1.450 ημέρες, 14 διαδηλώσεις την ημέρα», κάνει τους υπολογισμούς του ο Διόδωρος Κυψελιώτης· «από αυτές, έγιναν στην Αθήνα 6.300, ήτοι κατά μέσον όρο 4 διαδηλώσεις κάθε ημέρα στην Πανεπιστημίου, τη Σταδίου, το Σύνταγμα» (Βήμα 4/5)!

Πριν από τρία χρόνια είχα σταθεί στα λόγια μιας καταστηματάρχισσας του εμπορικού κέντρου, που δήλωνε στην κάμερα ότι «το 2009 είχαμε 898 πορείες, 2,7 την ημέρα». Κι έλεγα κι εγώ, στην ίδια στατιστική λογική, πως, αν αφαιρούσαμε Κυριακές, γιορτές, αργίες, καλοκαιρινές διακοπές, οι πορείες θα ’πρεπε  να ’ναι πάνω από 4-5 κάθε εργάσιμη μέρα!

Ανάμεσα στην καταστηματάρχισσα και τον Δένδια ο νεόκοπος αρχηγός  Σταύρος (σκέτα, όπως το θέλει) μίλησε για 2,5 απεργίες την ημέρα, ίσως στρογγυλεύοντας το 2,7. Αλλά καλύτερα θα ξέρει ο Δένδιας, για να τον πιστεύει και ο σοβαρός και αξιόλογος Διόδωρος.

Ας σκύψουμε, λοιπόν, λίγο περισσότερο σ’ αυτά τα μαθηματικά που τους αρέσουν:

Οι επίσημες αργίες, οπότε και δεν γίνονται διαδηλώσεις, είναι 14 τον χρόνο. Όμως, ούτε παραμονή Χριστουγέννων, που είναι εργάσιμη, έχουμε διαδηλώσεις· ούτε παραμονή αλλά και επομένη Πρωτοχρονιάς· ούτε και Μ. Σάββατο, ανάμεσα στις αργίες Μ. Παρασκευής και Κυριακής του Πάσχα· άρα 14+4= 18 μέρες χωρίς διαδηλώσεις. Συν 52 Κυριακές τον χρόνο, ίσον 70 μέρες χωρίς διαδηλώσεις. Να βάλουμε και τουλάχιστον 20 μέρες τον Αύγουστο; Φτάσαμε τις 90 μέρες τον χρόνο· επί 4 χρόνια= 360 μέρες χωρίς διαδηλώσεις. Τις αφαιρούμε από τις 1.450, ίσον 1.090 μέρες. Μοιράζουμε τις 6.300 αθηναϊκές διαδηλώσεις σ’ αυτές τις 1.090 μέρες, και έχουμε 5,77, σχεδόν 6 διαδηλώσεις τη μέρα, κάθε εργάσιμη μέρα, μόνο στην Αθήνα!

Κι αφού κατρακύλησε ώς εδώ η σοβαρότητά μας, πάμε και για πιο κάτω: 6 διαδηλώσεις κατά μέσο όρο τη μέρα, με δεδομένο ότι, ακόμα και ανάμεσα στις μέρες που επιδέχονται διαδηλώσεις, υπάρχουν αναντίρρητα και μέρες με 0 διαδηλώσεις, σημαίνει ότι θα υπάρχει και μέρα με 12 διαδηλώσεις!

Ζαλιστήκαμε; Αυτά έχουν τα ιδεολογικά μαθηματικά.