Ο δικός μας Άδωνης

(Εφημερίδα των συντακτών 12 Νοεμ. 2016)

Δικός μας από πού κι ώς πού, ντροπή και να το λέει κανείς. Όμως έτσι είναι, για την ακρίβεια: ντροπή πάνω στην ντροπή, που θαρρείς και έτσι ανάγεται στη νιοστή, μέσα από κάποια περίπλοκα μαθηματικά, ιδεολογικά μαζί και, τι να γίνει, συναισθηματικά. Δικός μας, και δεν πά’ να βάλετε όσα θέλετε εισαγωγικά, την ευθύνη του καθενός μας, ουσιαστικά, μαζί με την ντροπή, ξανά, δεν την ακυρώνουν, ούτε καν τη μετριάζουν, δικός μας λοιπόν ήδη σαν μέλος της συγκυβέρνησης, της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, που πάει, το καταλάβαμε  (όσοι, εννοείται) και το δεχτήκαμε, με όλη πάντως την ντροπή, το ξαναματαλέω, και τώρα πια, το αποκορύφωμα, μέλος της ίδιας της κυβέρνησης, σημαίνον μάλιστα, υφυπουργός, ω ναι, παιδείας. Έτσι λοιπόν δικός, ολοδικός μας, να δοκιμάζει, και δι’ αυτού ο ίδιος φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, να δοκιμάζουνε λοιπόν τις αντοχές μας, με τον σαδιστικότερο μάλιστα τρόπο.

Και γιατί Άδωνης; Όχι, όχι για την ιδεολογία τους –και ας μην είναι λίγα ή μικρά κι ασήμαντα όσα τους ενώνουν, ο εθνικισμός προπάντων και η πατριδολαγνεία, μα για τον τρόπο τους, το ύφος. Και πάλι όχι για το τσαμπουκαλίκι, δεν λείψαν δα τα συγγενή λουλούδια, από Πάγκαλο και Κανέλλη έως Ψαριανό, μα για τον τρόπο, ξαναλέω, τον καθαρά και επιθετικά θεατρινίστικο, το καραγκιοζιλίκι πιο απλά, την αυτοκαραγκιοζοποίηση, καθώς καλά το ξέρουν, και η πραγματικότητα δεν παύει να τους επιβεβαιώνει, πως όσο πιο θεατρινίστικα γελοίοι τόσο πιο αποτελεσματικά χτίζουν τη δημόσια εικόνα τους, και βέβαια την καριέρα τους: αντιπρόεδρος συντηρητικής μεν αλλά φιλελεύθερης, διάολε, παράταξης ο ένας, και αφού πρώτα διατέλεσε υπουργός κυβέρνησης με σοσιαλιστική καταγωγή, και ο άλλος υφυπουργός μιας όσο αριστερής, πάντως αυτοπροσδιοριζόμενης αριστερής κυβέρνησης, με συντριπτική πάντως πλειοψηφία των αριστερογενών δυνάμεων απέναντι στους ακροδεξιάς κοπής ΑΝΕΛ.

Απ’ τη στιγμή που γράφεται το κομμάτι αυτό ώσπου να δημοσιευτεί, είναι σίγουρο πως άλλα τόσα ή και πιο πολλά θα έχουν γραφτεί. Όμως, ματαιότητα ξεματαιότητα, είναι πράγματα που πρέπει να λέγονται και να ξαναλέγονται, είναι κυρίως περιστάσεις όπου όσοι έχουμε το οσοδήποτε μικρό δημόσιο βήμα οφείλουμε να παίρνουμε τον λόγο, κάπως σαν να ψηφίζουμε εντέλει, δημόσια πάλι, ώστε να εκτιθέμεθα κιόλας.

Έτσι ανέβαλα και τη συνέχεια περί Κούντερα, για την αλλαγή του εμβληματικού τίτλου του μυθιστορήματός του Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι σε Αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης, έπειτα από συζήτηση, όπως έγραφα, με τον ίδιο. Φτάσαμε όμως στην αβάσταχτη ελαφρότητα του γελοίου, στην αβάσταχτη γελοιότητα του γελοίου. Που πρέπει ωστόσο να τη δούμε στο πολιτικό της πλαίσιο, στην πολιτική πραγματικότητα:

Έναν ανασχηματισμό όπου δεσπόζει η αποπομπή Φίλη από το Παιδείας, έπειτα από τον στυγνό εκβιασμό του “προβληματικού” αρχιεπισκόπου, που άλλα έλεγε χτες και άλλα, πολύ άλλα, σήμερα, έπειτα από τον θρίαμβο της εκκλησίας στη σκοταδιστικότερη εκδοχή της, για να μην πω της σκοταδιστικής κάθε που πρέπει ή που θέλει εκκλησίας. Έπειτα από τον θρίαμβο λοιπόν της εκκλησίας, που σημαίνει ήττα της πολιτείας, ειδικότερα της κυβέρνησης, ειδικότατα του ΣΥΡΙΖΑ.

Βέβαια, είναι γνωστό και το ’χω ξαναγράψει, και με ήττες κάποτε προχωράει κανείς, χωρίς αυτό να μας εφησυχάζει ή κυρίως να προάγει τον πολιτικό αμοραλισμό. Μπορεί λοιπόν να προχωράει κανείς και με ήττες, μόνο που κάποιες είναι ήττες επονείδιστες. Όπως αυτή.

Κι αν έπρεπε να υποκύψει τώρα η κυβέρνηση, αν μ’ άλλα λόγια δεν υπήρχε περιθώριο για σύγκρουση με την εκκλησία, και έπρεπε να θυσιαστεί ο Φίλης, από τους λίγους υπουργούς με ιδέες και ήδη έργο, προς τι Ζουράρις; Κι αν πάντως έχουμε στη θέση Φίλη την επιλογή Γαβρόγλου, ενός ανθρώπου μια ζωή στην εκπαίδευση και τα προβλήματά της, προς τι Ζουράρις αποδίπλα, ένας επιδειξίας τουρίστας των γραμμάτων και απλώς ημιμαθής, με τις παντελώς άκυρες και ανελλήνιστες πομφόλυγές του, που θαμπώνουν τους καλόπιστους και έτοιμους να θαμπωθούν: αρχαία, σου λέει, μοιάζουν, σωστά θα είναι, ο πάντως σταθμευμένος στις παιδαγωγικές αντιλήψεις του 19ου αιώνα, με τις πιο κραυγαλέα αντιεπιστημονικές απόψεις στο γλωσσικό, στη θέση των αρχαίων κ.ά.

Αν μόνο ανοίγαμε ποτέ ένα λεξικό, όλοι εμείς και όσοι τον όρισαν υφυπουργό, τέτοιο καιρικό φαινόμενο Ζουράρις απλούστατα δεν θα υπήρχε. Ας το παίξουμε έστω τώρα το παιχνίδι, ιδού η πρόκληση προς όλους τους φιλομαθείς, ελάχιστα από όσα έχω σημειώσει: μεταφράστε, βρείτε το κενό: «καλλίπυγος μαγωδία», «θυρανοίξια που εγκαινιάζουν οι Ισχυροί», «κυρία πρόεδρε, την ευωχία μου προς εσάς», «καλλιεπή αγοράκια ώστε να τα πηδάνε οι Τούρκοι», «τα καθ’ ημάς μέζεα του κατωτέρου στεατοπυγικού μας υποσυστήματος», «τετραηχία τεσσάρων φθόγγων».

Φτάνουν αυτά, εξ όνυχος ο… λέων, κι ας μένει έπειτα ο εθνικιστής και μακεδονομάχος, μαζί κι ο κοπρολόγος και ο γελωτοποιός.