Γιάννης Η. Χάρης: Οχτώ χρονών γκέι και η Αυτού Ελεεινότης

(Εφημερίδα των συντακτών 24 Ιουν. 2018, εδώ με μικροπροσθήκες)

Κάποτε κορόιδευα· τώρα νιώθω να ’μαι ολόιδιος: ο σκανδαλισμένος πολίτης, λέω τώρα, ο σκανδαλισμένος μικροαστός έλεγα τότε, κολλημένος στην τηλεόρασή του, να εξανίσταται συνέχεια και να μονολογεί: τσου τσου τσου!, τς τς τς!, δεν ξέρω και πώς γράφεται αυτό: ντς ντς ντς! το γράφαμε παλιά με μια φίλη, μισοαστεία μισοσοβαρά, κι όμως αυτό είναι πιο κοντά στον ήχο: ντς ντς ντς! λοιπόν, πράματα και θάματα, τέρατα και σημεία, ποιο να πρωτοξεχωρίσεις, με ποιο σε πιάνει περισσότερο ασφυξία, όσο πιο ανήμπορος μάλιστα νιώθεις να αντιδράσεις –άντε, με ποιο να πρωτοασχοληθείς, αν καληώρα γράφεις, μια φορά τη βδομάδα, όταν στο μεταξύ τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα έχουν γραφτεί, αν όχι και ξαναγραφτεί.

Δύσκολη έτσι η επιλογή, ακόμα κι αν η φύση της επιφυλλίδας –ή μάλλον: ακριβώς επειδή η φύση της επιφυλλίδας σε αφήνει να κινηθείς πέρα ή έξω από την επικαιρότητα, λόγου χάρη να σταθείς σε μια είδηση που ίσως δεν της δόθηκε η έκταση που εσύ νομίζεις πως της έπρεπε.

Περνάω έτσι σαν από πολλαπλές Συμπληγάδες, ανάμεσα από τους χειροκροτητές του δολοφόνου της 13χρονης Γιαννούλας, του δολοφόνου που σήκωσε το όπλο μόνο και μόνο επειδή μόλυναν οι Ρομά το οπτικό του πεδίο, ενώ απαξάπαντα σχεδόν τα ΜΜΕ τον ξέπλεναν, δίνοντας προφανώς τον τόνο στους χειροκροτητές· περνάω ανάμεσα από τους χειροκροτητές του Σώρρα, που είχαν στήσει ηχητικές εγκαταστάσεις έξω απ’ τα δικαστήρια, ν’ ακούν τη φωνή του και να (ξανα)ορκίζονται: «Ορκίζομαι στη συμπαντική συνειδητότητα…»· περνάω ανάμεσα από τον Κώστα Ζουράρι και τους σπασμούς που είχε στο στομάχι και του φέρναν εμετό, στο άκουσμα και μόνο της ονομασίας «Βόρεια Μακεδονία», και στον «ματαιωμένο» και «αφελή», κατά δήλωσή του, Μπαμπινιώτη, που είδε πως τζάμπα προσπαθούσε να βαφτίσει οψάριον το κρέας της μακεδονικής· και στέκομαι σε μια είδηση που την έμαθα εδώ από τη Νόρα Ράλλη (9/6), σ’ ένα εκ των πραγμάτων σύντομο αλλά πλήρες «Παρασκήνιο». Το αντιγράφω, να το ξαναδιαβάσουμε, ξανά και ξανά, καθώς η είδηση πέρασε γενικά απαρατήρητη, σίγουρα ασχολίαστη, και ακόμα και στο διαδίκτυο ελάχιστες αναφορές βρήκα:

«Πέθανε μετά από φριχτά βασανιστήρια στην Καλιφόρνια. Ήταν μόλις 8 ετών. Οι γιατροί διαπίστωσαν πως ο μικρός Γκαμπριέλ Φερνάντες είχε ράγισμα στο κρανίο του, τρία σπασμένα πλευρά και σφαιρίδια στον πνεύμονά του. “Για 8 μήνες κακοποιήθηκε, ξυλοκοπήθηκε και βασανίστηκε χειρότερα από τους κρατούμενους πολέμου”, δήλωσε ο εισαγγελέας κατά τη διάρκεια της δίκης του αδίστακτου ζευγαριού. Του έριχναν σπρέι πιπεριού, του έριχναν με αεροβόλο στα γεννητικά του όργανα και τον ανάγκαζαν να τρώει περιττώματα γάτας, αλλά και τον εμετό του…, επειδή πίστευαν ότι είναι ομοφυλόφιλος! Και οι δύο καταδικάστηκαν, ωστόσο οι κοινωνικοί λειτουργοί, που καθησύχαζαν τους δασκάλους του παιδιού που το έβλεπαν με μώλωπες, απλά απολύθηκαν».

Δεν χρειάζονται άλλες λεπτομέρειες· μόνο πως, όταν η μάνα με τον σύντροφό της χτυπούσαν το 8χρονο παιδί, μπροστά στα μεγαλύτερα αδέρφια του, π.χ. με μια μεταλλική κρεμάστρα, γελούσαν κιόλας και το φώναζαν «γκέι»· ή η αποτρόπαιη αριθμητική του συντρόφου, που δήλωσε πως, τη μέρα που έπεσε νεκρό το παιδί, το είχε χτυπήσει 10 φορές στο κεφάλι και 20 φορές σ’ όλο του το σώμα, αλλά έπειτα έχασε το μέτρημα! Δηλαδή χτυπούσε και μετρούσε: τόσες στο κεφάλι, τόσες στο σώμα· ναι! Δηλαδή, μετρήστε, σας παρακαλώ, μαζί μου: μία! δύο! τρεις! τέσσερις! πέντε! έξι! εφτά! οχτώ! εννιά! δέκα! Και πάλι: μία! δύο! τρεις! τέσσερις! πέντε! έξι! εφτά! οχτώ! εννιά! δέκα! έντεκα! δώδεκα! δεκατρείς! δεκατέσσερις! δεκαπέντε! δεκαέξι! δεκαεφτά! δεκαοχτώ! δεκαεννιά! είκοσι; ή είκοσι μία; φτου, γαμώτο, έχασε το μέτρημα!

Μου ’ρχεται να πω, τάχα για να διασκεδάσω την ανείπωτη φρίκη, διόλου μακριά όμως απ’ την πραγματικότητα, πως η Αυτού Ελεεινότης (όπως αυτοχαρακτηρίστηκε γραπτώς) ο άγιος Αιγιαλείας θα ’ναι περήφανος που η δύναμη του κηρύγματός του φτάνει ώς την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, πως η προτροπή του να φτύνουν τους ομοφυλόφιλους, κι αν έχουν κι ένα περίστροφο να καθαρίζουν με συνοπτικές διαδικασίες, βρήκε ευήκοα ώτα και κινητοποίησε τη δημιουργική φαντασία άλλων πιστών χριστιανών, φαντάζομαι.

Βέβαια, ο οχτώ-χρονών-γκέι ξεψύχησε το 2013· τώρα, αρχές Ιουνίου, βγήκε η απόφαση (ισόβια για τη μάνα, θανατική ποινή για τον σύντροφο)· υπάρχει όμως αμφιβολία πως αντίστοιχοι Αμβρόσιοι υπάρχουν παντού, αν όχι και μέσα μας;

«Μέσα μας»; Μεγάλη κουβέντα. Εδώ έχουμε δύο ακραίες, «αρρωστημένες» περιπτώσεις ομοφοβίας, είναι ο ισχυρός αντίλογος. Όμως τι έχουμε, για να επιστρέψουμε και στην επικαιρότητα, όταν αίφνης κάθε καταγγελία των «προδοτών της Μακεδονίας» εμπλουτίζεται συχνά, και χωρίς προφανή συνοχή, από το πλακάτ της διαδηλώτριας στο Σύνταγμα[1] ώς το στέλεχος της Ν.Δ. στο Παγγαίο[2] και τον ιερέα στη Ρόδο[3], με αναθέματα για «πούστηδες», «λούγκρες», και κόντρα «πούστηδες»;

ΥΓ.

[1] «Τσίπρα παραιτήσου, μόνο οι πούστηδες είναι μαζί σου»!

[2] «Μπορεί αύριο να βγουν τα Συριζάκια της Καβάλας και να λένε ο Πριονίδης είναι φασίστας κι εκφράζεται έτσι. Όταν αυτοί προσπαθούν να μας επιβάλουν τις λούγκρες που βάζουν τον άγιο Νικόλα στα γεννητικά τους όργανα, αυτό δεν λέγεται φασισμός; Το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του είναι δικαίωμά του, αλλά όχι ρε πουστράκια να προσπαθείτε να μας τα επιβάλετε. Δεν λέγεται κόκκινος φασισμός αυτός; Μόνο εμείς είμαστε φασίστες;»

[3] «Να πάνε τα παιδιά τους να κάνουν αλλαγή ταυτότητας φύλου» καταριέται ο ιερέας τους προδότες (που ευχαρίστως «θα τους έστριβε το λαρύγγι με τα χέρια του»!), ελεεινολογώντας τη σημερινή κατάντια, όπου έφτασαν «λεσβίες να παντρεύονται, πούστηδες να συζούν και να παντρεύονται»!