Οι αμέτρητες αποχρώσεις του κιτς

(Εφημερίδα των συντακτών 25 Μαΐου 2019)

* Γενέθλιο Βίκυς Μοσχολιού τις προάλλες (17 Μαΐου). Και, σύμπτωση οπωσδήποτε, λίγες μέρες πιο πριν, η Μαρινέλλα τής είχε ανάψει ένα κεράκι στη μνήμη της:

«Εγώ με λιγότερο σπουδαία τραγούδια, έκανα πολύ μεγαλύτερο σουξέ από ό,τι η Βίκυ Μοσχολιού. Η Βίκυ ήταν πιο περιορισμένη σε ένα κέντρο διασκέδασης. Εγώ το κέντρο διασκέδασης το έπαιρνα και το έκανα ό,τι ήθελα…»

«Λιγότερο σπουδαία»; Αλλά πάντως σπουδαία; Π.χ. η «Κυρα-Γιώργαινα»; Έστω.

Και μεγαλύτερο σουξέ; Αυτό σίγουρα. Σαν του Μάρκου Σεφερλή φερειπείν. Που κριτήριο της μεγαλοσύνης του, όπως επαναλαμβάνουν εν χορώ οι υποστηρικτές του απέναντι στις κατηγορίες για χυδαίο ρατσιστικό κτλ. χιούμορ, είναι πως γεμίζει και γκρεμίζει Δελφινάρια!

Είπα Σεφερλή λόγω επικαιρότητας. Θα μπορούσα να ’χα πει και για το μεγάλο σουξέ του ΛεΠά –όπου τουλάχιστον το καλτ ήταν σχεδόν εμπρόθετο.

* Όμως η Μαρινέλλα καμαρώνει που αδιαφόρησε για την ποιότητα του τραγουδιού της και προπαντός την ερμηνεία. Την οποία έπνιξε μέσα σε μια φλύαρη κινησεολογία (διάβαζε: κιτς), με τουαλέτες και φτερά, και χέρια, λέει, πουλιά.

Ένα σωστό ντραγκ κουίν σόου –αλλά χωρίς τον δικό του αυτοσαρκασμό!

* Ο Μαρινάκης μας. Σχολιάστηκαν και σχολιάζονται εκτενώς τα όσα «πολιτικά» συλλαβίζει και πράττει ο υπερχαλίφης Μαρινάκης.

Μένουν έτσι στο περιθώριο τα έργα και τα μη έργα του στον δήμο του Πειραιά.

Άκρως ενδεικτικά: Μισό σκουπίδι δεν μαζεύτηκε από πουθενά. Στην καρδιά στο Πασαλιμάνι, μια υπέροχη μεγάλη βόλτα πλάι στο νερό, μεριές μεριές πέφτεις λιπόθυμος απ’ την μπόχα, και όχι μόνο απ’ τα υπαίθρια ουρητήρια (μερικές χημικές τουαλέτες αφαιρέθηκαν πριν από πολλούς μήνες), ενώ κάτι χοντρές βίδες που εξέχουν στο πεζοδρόμιο και μισοσπασμένα καλύμματα στα φρεάτια παραμονεύουν τον περαστικό.

* Κάνει πλατείες όμως, λέει, έργα βιτρίνας δηλαδή και μαζί γιορτή των εργολάβων (σωστό ανέκδοτο: δύο παγκάκια που έστησαν κάπου στην Καστέλα στο πουθενά, σε μόλις δύο περισσευάμενα τετραγωνικά, με την πλάτη στη θάλασσα και θέα την απέναντι πολυκατοικία και μια ανηφόρα προς τον λόφο!).

Έτσι κατέστρεψε, όπως ξανάγραφα, την πλατεία Αλεξάνδρας, για να την κάνει τούρτα με βασικό σκοπό να αναδεικνύει τη Δωρεά του: ένα μνημείο για τον ξεριζωμένο ελληνισμό του Πόντου, μια μεγάλη αψίδα σαν από σκουπιδοντενεκέδες. 

Για να γράφουν ολοσέλιδα και δισέλιδα στο Βήμα του π.χ., ξανά και ξανά, όπως προχτές, δισέλιδο πάλι, για μια μεγάλη εκδήλωση για τα 100 χρόνια της γενοκτονίας.

(Και γιατί αδερφός στόχος του επαρχιωτισμού, μαζί με τη ρεκλάμα στον Αυθέντη, είναι η ταπείνωση ακριβώς των υμνητών υπηκόων.)

* Έκανα από δω, έκανα από κει, δεν το απέφυγα. Το είπα: γενοκτονία. Κυκλοφορούνε, βλέπεις, και αγωγές, έτσι και πεις το παλιό κι αφορεσμένο, και τάχα λίγο: σφαγή.

Γενοκτονία, λοιπόν. Άντε και ολοκαύτωμα.

* Και π.χ. το Γουδί. Αλλά εδώ, θα μου πεις, μια αδαής κυρία κατάφερε να πείσει ολόκληρο κράτος να μη λέμε Γουδί αλλά Γουδή. Όχι Το Γουδί αλλά Του Γουδή, π.χ. «το κίνημα στου Γουδή».

Γιατί, λέει, ήταν εκεί τα κτήματα του Γουδή: σωστό· και είναι, λέει, «αγλωσσολόγητο» το γουδί - του γουδιού: κωμικό, ή γελοίο.

Γιατί αγνοεί τους μηχανισμούς της γλώσσας, τους ίδιους που έκαναν και το Περιστέρι από τον Περιστέρη, το Κουκάκι απ’ τον Κουκάκη κ.ά.

Τι σου είναι λοιπόν οι συνειρμοί. Που φωτίζουν και το πιο μικρό –που εικονογραφεί όμως το ίδιο μεγάλο.

* Κάλπες αύριο. Κι όσο μπορούμε το γλεντάμε.

Όχι, όχι άλλο με τη Βίκυ Φλέσσα· κλέβουμε εκκλησία…

Αλλά και για ποιον να πρωτοπείς… Τον ακραιφνή Λαφαζάνη, που με δική του μάλιστα πρωτοβουλία πήγε να τακιμιάσει με τη Χριστιανική Δημοκρατία;

Τον Καραμπελιά, παλιόν κι από μιαν άποψη ίδιον αυτόν, είτε πρώην αριστεριστή είτε νυν πατριώτη και θρησκευάμενο, που επαγγέλλεται την ένωση των κοινωνικών υπηρεσιών του δήμου με τις κοινωνικές υπηρεσίες των ενοριών;

Τον γραφικό μεταναστοφάγο Τζήμερο; Τον σκέτα γραφικό Ψωμιάδη; Τον πρώτο σ’ όλες τις φωτογραφίες και μες στα χρυσά Πατούλη; Τον πώς να τον πεις Αρτέμη Σώρρα; Τον Κρανιδιώτη;

Αλλά εδώ κόβεται το γέλιο. Αρκετά.

Καλό βόλι.

ΥΓ. Ξέρω, θα πείτε ότι ξέχασα π.χ. τον Ψαριανό. Όμως ο Ψαριανός θα κατέβει στις εθνικές εκλογές, υπομονή. Κι έπειτα, με τον Ψαριανό πάντα γελάμε.