Ο Άδωνης με τη Σώτη στη χώρα των Λωτοφάγων

(Εφημερίδα των συντακτών 13 Ιουν. 2020)

* Ο πάντα Άδωνης: «Δεν συζητείται ότι η δολοφονία αυτού του… [ψάχνει το όνομα] ατυχούς… [ψάχνει] έγχρωμου Αμερικάνου, ήτανε πάρα πολύ…, το βίντεο είναι σοκαριστικό, δεν υπάρχει άνθρωπος που θα το δει και δεν θα τρομάξει, και δεν θα αισθανθεί οργή –από αυτό το γεγονός, που είναι απόλυτα καταδικαστέο και βδελυρό, μέχρι το να καίνε την Αμερική, να κάνουν πλιάτσικο στα καταστήματα, ή να δέρνουν καταστηματάρχες, στο όνομα μιας αντιφασιστικής ιδεολογίας, ε, με συχωρείτε, υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη απόσταση! […]

»Δεν καταλαβαίνω γιατί η οργή τους για τον ρατσισμό στην Αμερική τούς οδηγεί να κλέβουν τη Λουί Βυϊτόν· αν κάποιος μπορεί να μου εξηγήσει γιατί γίνεται αυτό… εμένα με συχωρείτε, το μυαλό μου δεν το χωράει...»

Παρένθεση: θα άξιζε να δει κανείς πώς έψαχνε ο Άδωνης να βρει το διόλου δύσκολο όνομα του Τζορτζ Φλόιντ, που τόσες μέρες μάλιστα ήταν στην επικαιρότητα, και που δεν το ’πιασε στο στόμα του ούτε όταν τον βοήθησε ο Ευαγγελάτος (Μέγκα, 1/6)· και θυμόμαστε που δεν ήξερε, αν δεν παρωδούσε συνειδητά, το όνομα του Αντετοκούμπο, που τον είπε «Ακενοτούμπο»: απέχθεια προς το μαύρο χρώμα –εκτός κι αν πρόκειται για το χρώμα της γνωστής ιδεολογίας!

* Στην ουσία όμως: ο Άδωνης συμφωνεί πως είναι καταδικαστέα η δολοφονία ενός αθώου αλλά δεν καταλαβαίνει την τυφλή οργή και τις πράξεις βίας που μπορεί να προκαλέσει η δολοφονία ενός αθώου, δεν καταλαβαίνει την εξέγερση στην οποία μπορεί να οδηγήσει η δολοφονία ενός αθώου.

Και εδώ είναι η θεμελιώδης διαφορά, το χάσμα ανάμεσα στους Αδωνίτες και σ’ εμάς: η διαφορά ανάμεσα στο «δεν καταλαβαίνω» και στο «καταλαβαίνω», χωρίς αυτό να σημαίνει «συμφωνώ» ή «υιοθετώ». Αφού: καταλαβαίνω, ερμηνεύω, εξηγώ, δεν σημαίνει αυτομάτως: συμφωνώ, υιοθετώ. Κι εμείς οφείλουμε πάντα να καταλαβαίνουμε, τελεία και παύλα.

Προφανέστατα δεν είναι γλωσσικό το θέμα· είναι θέμα ιδεολογίας. Γιατί, στο προκείμενο ιδίως και σημαντικότατο: αυτό το «δεν καταλαβαίνω», αν δεν σε τοποθετεί ουσιαστικά με τη μεριά του θύτη, έτσι που σε αποκόπτει από την ευρύτερη κοινωνία του θύματος, που σημαίνει ουσιαστικά: από την κοινωνία του δικαίου, από το ίδιο το δίκαιο, αυτό το «δεν καταλαβαίνω» λοιπόν διογκώνει πάντα την οργή και τροφοδοτεί την ανεξέλεγκτη βία –αν δεν την προκαλεί κιόλας!

Το ’χουμε ξαναδεί, τη βλέπουμε συνέχεια αυτή την ιδεολογία, αυτήν τη στάση με τις ολέθριες συνέπειές της, π.χ. απέναντι στην τρομοκρατία, την έχουμε ξαναδεί στην πολύ συγγενική περίπτωση της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008. Τότε έδιναν τον τόνο διάφοροι αριστερογενείς δημοσιολόγοι, Δοξιάδης, Θεοδωρόπουλος και σία. Τώρα τα κάνει όλα ο Άδωνης –και συμφέρει.

Τότε ήταν απλούστερα τα πράγματα: τα κολεγιόπαιδα των βορείων προαστίων, έλεγαν ανερυθρίαστα οι εν λόγω, ξέδιναν μες στην ανία τους καίγοντας την Αθήνα. Τώρα περιπλέκονται τα πράγματα, το θύμα είναι μαύρος, οι μαύροι τα σπάνε, χρυσή ευκαιρία να πουν οι Αδωνίτες τα προκάτ τα δικά τους, όμως είναι και ειρηνικές μαζικές διαδηλώσεις, και μαύρων και λευκών, και κρατικών αξιωματούχων, μαζί και ο καινούριος αρχιεπίσκοπος Αμερικής, με πινακίδα με το γνωστό σύνθημα πως έχει αξία η ζωή των μαύρων, και αστυνομικοί που ενώνονται με το πλήθος κτλ. κτλ. Τι είναι όλο αυτό;

* Και κυρίως τι φταίει τώρα; Α, που οι μαύροι νομίζουν ότι είναι μαύροι, όπως το νομίζουμε κι οι λευκοί, ενώ κοτζάμ Βιολογία το λέει, πως «δεν υπάρχει φυλή»! Και το χειρότερο, επειδή κάποτε ήταν σκλάβοι οι μαύροι, νομίζουν ότι είναι θύματα εσαεί! Αυτοθυματοποιούνται!

Μεγαλειώδες; Ιδού η καινοτόμα θεωρητικός Σώτη Τριανταφύλλου, στον Γιάννη Πρετεντέρη («Θέμα 104.6», 4/6):

«Οι Αφροαμερικανοί έχουν μια εικόνα για τον εαυτό τους που έχει καλλιεργηθεί από την παιδεία, από την οικογένεια, από  τους ηγέτες τους, η οποία […] είναι προσκολλημένη, καθηλωμένη στην εικόνα του παρελθόντος, δηλαδή αισθάνονται θύματα. Θα ’πρεπε να βρισκόμαστε σ’ ένα δρόμο φυλετικής αχρωματοψίας, όχι φυλετικού κατατεμαχισμού μέσα στην αμερικανική κοινωνία. Δεν θα ’πρεπε δηλαδή να πέσουμε στην ταυτοτική παγίδα: είμαι Αφροαμερικανός, κι εσύ είσαι λευκός. Έχουν γίνει προσπάθειες μέσα στην παιδεία, για να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα, και βεβαίως βοηθάει σ’ αυτό και η ίδια η βιολογία, η βιολογική επιστήμη, η οποία μας λέει ότι δεν υπάρχει φυλή, είναι μια οντότητα που δεν υπάρχει [...].

»Πριν από δύο αιώνες στις πολιτείες του Νότου το μεγαλύτερο μέρος των Αφροαμερικανών βρίσκονταν σε κατάσταση δουλείας, αυτό έχει περάσει μέσα στην ίδια τους την εικόνα και είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκριζωθεί. Όταν θεωρείς τον εαυτό σου απόγονο σκλάβων, η συμπεριφορά σου έναντι της ευρύτερης κοινωνίας οπωσδήποτε χρωματίζεται από την ψυχολογία του θύματος. [...] Αν θέλουμε ειρήνη, ανάπτυξη, δικαιοσύνη στις Ηνωμένες Πολιτείες, πρέπει να προχωρήσουμε σ’ ένα δρόμο φυλετικής αχρωματοψίας».

* Ώστε αυτοθυματοποιούνται οι μαύροι. Έστω, κυρία Τριανταφύλλου. Τότε, ακριβώς όπως αυτοθυματοποιούνται οι μειονότητες, π.χ. οι ομοφυλόφιλοι, αλλά και το μισό του κόσμου: οι γυναίκες!

Γενική τώρα αχρωματοψία; ή απόλυτη τυφλότητα;