Μια τραγουδίστρια, ένας στρατιωτικός κι ένας δημοσιογράφος

 (Εφημερίδα των συντακτών 3 Απρ. 2021· στην ιντερνετική έκδοση και εδώ με προσθήκες)

* Ιδού, η Αναστασία Ζαννή, ο κ. Φλώρος, αρχηγός του ΓΕΕΘΑ, και ο δημοσιογράφος και διευθυντής της Εστίας Μανώλης Κοττάκης, το Τρίο Αδαημοσύνη, που φιλοτέχνησε την αξιοδάκρυτη εικόνα «που ταξίδεψε σ’ όλο τον κόσμο», όπως συχνά καμαρώνουμε, με τον εθνικό ύμνο σε σολιστική εκτέλεση στον βράχο της Ακρόπολης, για τον λαμπρό εορτασμό των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Αδαείς είπα και οι τρεις, ο στρατιωτικός και ο δημοσιογράφος εξ ορισμού, όχι όμως η τραγουδίστρια, αν είναι τραγουδίστρια, αν κατέχει δηλαδή θεμελιώδεις όρους της δουλειάς της, που είναι άλλοι από την επαγγελματική αναρρίχηση και το πιο φτηνό μάρκετιγκ.

* Θεμελιώδεις όροι της δουλειάς ενός τραγουδιστή; Ας δούμε μερικά στοιχειώδη: η ανθρώπινη φωνή, ενώ θεωρείται και οπωσδήποτε είναι το εντελέστερο όργανο, αναδεικνύεται αλλά και υποβοηθείται, δηλαδή χρειάζεται κατά κάποιον τρόπο, συνοδεία: ένα πιάνο, ένα μικρό οργανικό ή χορωδιακό σχήμα κ.ο.κ.

Σπάνιες είναι γενικά οι σολιστικές εμφανίσεις, από το κλασικό ώς το λαϊκό ή το παραδοσιακό τραγούδι, ιδίως σε μεγάλους χώρους, πόσο μάλλον πάνω στην Ακρόπολη, στους πέντε ανέμους, μια παγωμένη επιπλέον μέρα, θάνατος δηλαδή για τη φωνή. Που έτσι κι αλλιώς χρειάζεται, όπως είπα, κάπου να ακουμπήσει, ώστε να αποδώσει ανεπηρέαστη από εξωτερικούς παράγοντες: μέγεθος χώρου, μέτρια ή κακή ηχητική, διάφορους θορύβους κ.ά.

Γιατί το άλφα και το ωμέγα είναι να ακούει ο ερμηνευτής την ίδια του τη φωνή. Διαφορετικά κινδυνεύει να φαλτσάρει. Θα έχετε ίσως προσέξει τον τραγουδιστή να φέρνει κάποιες στιγμές την ελαφρά κυρτωμένη παλάμη του στο αφτί του, σαν για να το καλύψει, κάτι που του επιτρέπει να ακούσει τη φωνή του. Επίσης θα έχετε προσέξει, αυστηρώς τώρα στον χώρο του μη κλασικού τραγουδιού, σε συναυλίες πάσης φύσεως συγκροτημάτων κτλ., τα μόνιτορ, κάτι μακρόστενα τριγωνικά κουτιά στο μπροστινό μέρος της σκηνής, που η μέσα τους πλευρά στέλνει στον τραγουδιστή τη φωνή του.

Και φέρνω στον νου μου έναν νέο, πολύ καλό τραγουδιστή, σε τηλεοπτική μουσική εκπομπή, που, όταν έφτασε η στιγμή να τραγουδήσει το εξαιρετικό «Πάτωμα» του Κραουνάκη, είχε την ατυχή έμπνευση να καθίσει ο ίδιος χάμω στο πάτωμα, μπροστά από το μόνιτορ και ακουμπώντας πάνω του την πλάτη του, χωρίς να μπορεί έτσι ν’ ακούει τη φωνή του: αλήθεια, τον λυπήθηκα απ’ το αποτέλεσμα!

Όχι, δεν θα ανέβαζαν μόνιτορ στην Ακρόπολη, όμως μια τραγουδίστρια δεν θα δεχόταν ποτέ να ερμηνεύσει οτιδήποτε σόλο, ιδίως στις συνθήκες που είδαμε. Δεν δικαιολογούν όμως οι συνθήκες τα στοναρίσματα και τα φάλτσα που ακούσαμε (άσε την όλη εμφάνιση, από τον σεμνότυφο, αρχαιοπρεπή τάχα, κότσο, ώς τα φτηνιάρικα στην όψη ρουχαλάκια, τα ανοιχτά χεράκια προς τον ουρανό, παράσταση δημοτικού σχολείου, χώρια τα παντελώς άτοπα για την περίσταση χαμογελάκια).

Και τώρα φέρνω στον νου μου την ανυπέρβλητη Τζέσσι Νόρμαν, στα 200 χρόνια από τη Γαλλική Επανάσταση, να τραγουδά τη Μασσαλιώτιδα, ντυμένη ολόκληρη με μια γιγάντια γαλλική «σημαία», με μικροφωνική ενίσχυση βεβαίως και χορωδία και ορχήστρα, έναν οπτικό και ακουστικό καταρράχτη!

Ωραία, Τζέσσι Νόρμαν δεν υπάρχει άλλη, υπάρχουν όμως πολλές και σπουδαίες τραγουδίστριες δικές μας, και οργανικά και χορωδιακά σύνολα. Αλλά εμείς ψωνίσαμε Αναστασία Ζαννή.

* Ένας στρατιωτικός μάλιστα τη διάλεξε, ο αρχηγός του ΓΕΕΘΑ! Κανένα άλλο σχόλιο.

Τα υπόλοιπα θα μας τα πει

* Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κοττάκης (πρωτοσέλιδα στην Εστία 26/3 και την ίδια μέρα στην ιστοσελίδα newsbreak: «Στεντορεία τη φωνή στον Ιερό Βράχο», μην το χάσετε τέτοιο κείμενο). Ο οποίος κ. Κοττάκης (που σε συνέντευξή του με την Παυλίνα Νάσιουτζικ, θέλησε να αναφερθεί και στη δολοφονία που είχε διαπράξει ο πατέρας της, και δεν ήξερε το όνομα του θύματος, του συγγραφέα Αθ. Διαμαντόπουλου: «ένας κάποιος …» έκανε αόριστα!), ο δημοσιογράφος λοιπόν, μας λέει πως ο αρχηγός του ΓΕΕΘΑ «έπιασε στον αέρα τη φλόγα της Ζαννή!» Και είδε σε βίντεο πώς «είχε απαγγείλει» στην τάδε περίσταση και «πώς είχε απαγγείλει» σε άλλη εκδήλωση τον εθνικό ύμνο η Ζαννή (δεν απαγγέλλεται βεβαίως ο εθνικός ύμνος· ψάλλεται, ή τραγουδιέται), και επειδή «οι σπουδαίοι μουσικοί μας στις Ένοπλες Δυνάμεις ήθελαν να αποδοθεί ο εθνικός ύμνος με “ένταση”, με κίνδυνο όμως να χανόταν μέσα στις νότες η βροντώδης φωνή της Αναστασίας» (δεν χαρακτηρίζεται ποτέ «βροντώδης» η γυναικεία φωνή, κ. Κοττάκη, ούτε καν οι μισές αντρικές), η «κλασική διπλωμάτης, [...] χαμηλών τόνων και καθόλου “ασφυκτική” [sic!]» κ. Ζαννή τούς πρότεινε να ηχογραφήσουν… κτλ. κτλ. –αρκετά όμως με τα του κ. Κοττάκη, παρασύρθηκα επειδή έγραφα τελευταία για την κατάντια της δημοσιογραφίας…

Έτσι φτάσαμε στην τελική απόφαση του στρατηγού, για σολιστική κιόλας εμφάνιση («α καπέλα» αναφέρθηκε συχνά, δεν είναι σωστός εδώ ο όρος, αλλά ας μη σταθούμε άλλο).

Ώστε ο εξευτελισμός μας να γίνει τέλειος, κατά τον Θεοδωράκη. Όπως και έγινε.

* Αφήσαμε το πιο σπουδαίο, τη «διεθνή φήμη» της κ. Ζαννή. Εδώ έχει κάνει μια εξαίρετη δουλειά η Δέσποινα Κουτσούμπα, και σ’ αυτήν θα παραπέμψω: «“Διεθνούς φήμης σοπράνο” και άλλες ιστορίες α(χ)ριστείας», στο 3pointmagazine.gr, 25/3). Έκατσε και έψαξε μία προς μία τις σολντ άουτ (!) εμφανίσεις της σοπράνο: όλες μα όλες ήταν της ομογένειας, για την αρχιεπισκοπή της Αμερικής, ή άλλων φιλανθρωπικών σωματείων, για τα παιδιά με καρκίνο κ.ο.κ. Το ίδιο και κάτι τριτοκλασάτα βραβεία, εμπορικών εκθέσεων κτλ.

Μεταφέρω μία μόνο ενδεικτική περίπτωση εδώ:

«Στις 8 Δεκεμβριου 2013 πράγματι διοργανώθηκε μια συναυλία στο Carnegie Hall, η οποία ήταν sold out. Όπως μας πληροφορεί ο ομογενειακός τύπος επρόκειτο για ένα φιλανθρωπικό γεγονός που οργάνωσε η Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, προς τιμήν του αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημήτριου, και με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για την υποστήριξη παιδιών με καρκίνο στην Ελλάδα, για λογαριασμό του Συλλόγου “Ελπίδα”. Στη συναυλία παραβρέθηκε επίσης η Ντόρα Μπακογιάννη με τον σύζυγό της Ι. Κούβελο, ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, και πάρα πολλά μέλη της ομογένειας που γέμισαν την αίθουσα. Άλλωστε, μαζί με την Α. Ζαννή, τραγούδια ερμήνευσαν η παιδική χορωδία και η χορωδία νέων της Αρχιεπισκοπής, την οποία είχε ιδρύσει, όπως μαθαίνουμε, ο τιμώμενος αρχιεπίσκοπος Δημήτριος».

Έτσι και οι υπόλοιπες. Τίποτα, καμία εκδήλωση αυστηρά καλλιτεχνική.

Το λες και απατεωνιά, νομίζω!