Ο βασιλιάς
Στο καλό, Λευτέρη Βογιατζή, όχι άρχοντα, ή πρίγκιπα, ή ό,τι ανάλογο μεγάλο ψάχνουμε να πούμε για τους μεγάλους όταν φεύγουν, αλλά βασιλιά, βασιλιά Μίδα, που ό,τι άγγιζες, γινότανε χρυσάφι, που ό,τι άγγιζες, το έκανες χρυσάφι. Ναι, μάλλον αυτό είναι: το έκανες χρυσάφι, σε αντίθεση έτσι με τον άλλον, τον μυθικό βασιλιά, που η χάρη τού έγινε κατάρα. Εσύ, πάντοτε, μονάχα με τη χάρη, και έπειτα με την τιτάνια δύναμη τη δική σου. Και έτσι κατόρθωνες και ό,τι έπιανες το έκανες χρυσάφι. Τόσο και τέτοιο, που να νομίζουμε πως ήταν τάχα από πάντα εκεί, χρυσάφι, και πώς και δεν το βλέπαμε, οι τυφλοί. Γιατί αυτό είναι κανονικά ο βασιλιάς, αυτή είναι η μεγαλοσύνη του βασιλιά, να σου το δώσει το χρυσάφι απλόχερα και δίχως να σου πει, δες, εγώ το έκανα. Ή, δες, δικό μου είναι, όμως σου το δωρίζω, πάρ’ το. Όχι· δες, έλεγες, εδώ ήταν, εδώ είναι, για όποιον θέλει, όσο θέλει, ολονών! Και το χαιρόσουν πρώτος εσύ, όταν το βλέπαμε έτσι, κι έλαμπες σαν μικρό παιδί. Γιατί, βασιλιάς βασιλιάς, μα πάντοτε ένα μικρό, μικρό, αθώο παιδί. Ευλογημένο.
