Καρναβάλι, ομοφυλοφιλία και Εκκλησία - Νόμιμη, ναι· ηθική;

(Εφημερίδα των συντακτών 18 Ιαν. 2014)

Καρναβάλι, ομοφυλοφιλία και Εκκλησία

Και καλά ο Θεσσαλονίκης ή ο Καλαβρύτων, αλλά ο Σιατίστης, που πρώτος από τους ιεράρχες τα έβαλε με τη Χρυσή Αυγή, να τα βάλει τώρα κι αυτός με τον βουλευτή του Σύριζα, που ντύθηκε παπάς σε τοπικό καρναβάλι; Κι ο Ιερώνυμος, που καθάρισε λίγο το τοπίο από τον χριστοδουλικό ζόφο, ή με την καίρια παρέμβασή του στα Δεκεμβριανά του 2008, όπου έφτασαν να τον ταυτίσουν με το «Αλαβανοτσιπρέικο», κι αυτός τώρα να μην ξέρει τι σημαίνει καρναβάλι, έθιμα, παράδοση;

Και καλά να τα βάλει με το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια ο Πειραιώς, που έχτισε το ποιμαντικό προφίλ του με τον πιο μισαλλόδοξο λόγο, ειδικά κατά της ομοφυλοφιλίας, μιλώντας γι’ αυτούς που «έκαναν αξία ζωής τον σωλήνα αποβολής των περιττωμάτων», ή για «παράχρησιν» των «άλλως προορισμένων σωματικών οργάνων»· αλλά και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, με την οικουμενικότητα ακριβώς της θέσης και του ρόλου του, να κατακεραυνώνει τις «συζυγίες» «μετ’ ατόμων του ιδίου φύλου», και μέσω Παύλου την ομοφυλοφιλία όπου «άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι…» κτλ.;

Ώστε πέσαμε απ’ τα σύννεφα! Είχαμε, βλέπεις, την απαίτηση να ευλογήσει η Εκκλησία παγανιστικά έθιμα τη μια, ομοφυλοφιλία την άλλη. Ενώ η μία και μόνη απαίτηση έπρεπε να είναι σταθερά και απαρασάλευτα η μη ανάμειξη της Εκκλησίας στα της Πολιτείας. Και τότε στόχος μας δεν πρέπει να είναι οι θέσεις της Εκκλησίας και των επιμέρους ιεραρχών, αλλά της Πολιτείας και των επιμέρους κομμάτων και πολιτικών. Και τότε η ωραία πρωτοβουλία να φιληθούν ομοφυλόφιλοι στην επικράτεια του Πειραιώς τα Θεοφάνια θα έπρεπε να μεταφερθεί έξω απ’ τα γραφεία κομμάτων και πολιτικών. Και πρωτίστως αριστερών, εννοείται.

Νόμιμη, ναι· ηθική;

Καλά να ’ναι ο Βουλγαράκης, μας έδωσε άλλο ένα εννοιολογικό εργαλείο, με το «νόμιμο, άρα ηθικό», κι έχουμε έκτοτε να πορευόμαστε –και να αναρωτιόμαστε κάθε τόσο ή να ρωτούμε: επειδή κάτι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό; Είναι, ήταν άλλη μια φορά η απάντηση, τώρα του αδελφού Λιάπη για τις επιδοτήσεις για ξενώνες-μαϊμούδες: «Γιατί να μην είναι ηθικό και για τους άλλους κατοίκους, γύρω στα 400 άτομα, που έκαναν ακριβώς το ίδιο. Όλο το χωριό αυτό έκανε»! Και είναι τώρα και η περίπτωση Τατσόπουλου, που προφανώς και θα θεωρεί ο ίδιος ηθικό να ανεξαρτητοποιείται και να κρατάει την έδρα, νομίζοντας ότι την κέρδισε χάρη στην προσωπική ακτινοβολία του και όχι στον σχηματισμό με τον οποίο κατέβηκε στις εκλογές –και κυρίως στο ποσοστό του σχηματισμού αυτού, αφού διαφορετικά, με μικρότερο δηλαδή ποσοστό, όπως παλιά το 4%, ούτε στον ύπνο του δεν θα ’χε δει έδρα ο εν λόγω.

Εύκολα όμως αυτά, και δεν χρειάζονται ουσιαστικό έλεγχο· απλώς απλά ηθικά ανακλαστικά. Άλλωστε, μη γελιόμαστε, σε τέτοιες περιπτώσεις αμφισβητείται ουσιαστικά και η νομιμότητα, που κατά κανόνα βασίζεται σε φωτογραφικές ρυθμίσεις και διατάξεις, σε ύποπτα παραθυράκια, μάλλον παραθυράκια που ύποπτα αφέθηκαν ανοιχτά σε διάφορους νόμους, κτλ.

Αντίθετα, εξαιρετικά περίπλοκο είναι το θέμα που με απασχολεί, με όλη την αναντίλεκτη νομιμότητα αλλά και πολιτική αναγκαιότητα που το περιβάλλει και ουσιαστικά το επιβάλλει.

«Εκλεγμένη κυβέρνηση», «δημοκρατικά εκλεγμένη», «έχει εκλεγεί για να κυβερνήσει» και άλλα παρόμοια ακούγονται και γράφονται συχνά, ιδίως από Μέγκα και Σία.

Μια απλή φράση σε διάφορες παραλλαγές, που όμως εύκολα φαντάζεται κανείς ότι στα συμφραζόμενά της έχει φρονηματιστικό χαρακτήρα, σε ευρεία γκάμα, από νουθεσία έως απροσχημάτιστη πολεμική. Παραλήπτης ή στόχος, κατά κανόνα ο ΣΥΡΙΖΑ και όποιος άλλος αντιστρατεύεται την κυβέρνηση.

Όμως, ένα 29,5%, της ΝΔ στις εκλογές του Ιουνίου 2012 (που έγιναν βεβαίως με πολλά πιστόλια στον κρόταφο, έπειτα από το 18,5% του Μαΐου, αλλά δεν έχει τώρα σημασία αυτό), ένα 29,5%, λέω, και πολύ περισσότερο ένα 12% του ΠΑΣΟΚ ή 6% της ΔΗΜΑΡ, δεν είναι εξ αντικειμένου εντολή σχηματισμού κυβέρνησης· είναι εξ αντικειμένου δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, με βάση ισχύοντες νόμους, Σύνταγμα, και το βασικότερο, όπως ξανάπα: πολιτική αναγκαιότητα, αυτή προφανώς που υπαγόρευσε νόμους και συντάγματα, και όχι μόνο στα καθ’ ημάς, εννοείται.

Ότι λοιπόν τα τρία αυτά κόμματα μαζί μπορούν να σχηματίσουν νόμιμα κυβέρνηση, ή και τα δύο πρώτα μόνα, όπως συμβαίνει τώρα, είναι αδιαμφισβήτητο. Νόμιμα λοιπόν σχηματισμένη είναι η κυβέρνηση. Άρα και εκλεγμένη, όσο κι αν δεν χωράει στο φτωχό μου το μυαλό, ακόμα και σε εισαγωγικά αν την έβλεπα: «εκλεγμένη». Ηθική όμως; Εδώ, με το συμπάθιο, λίγο δυσκολεύομαι.

Εκτός κι αν μου φταίει απλώς και μόνο η νουθεσία-απειλή που εκφράζεται με το «εκλεγμένη», εκεί που το «νόμιμη» φτάνει και περισσεύει!