16/6/14

Ο Μακιαβέλλι των σοφών - Η γελοιότητα που μας συντρίβει

(Εφημερίδα των συντακτών 14 Ιουνίου 2014)


Ο Μακιαβέλλι των σοφών

Τι να πρωτοπρολάβει, μισή μερίδα στήλη, από τα πολλά και φαινομενικά μικρά, που συνθλίβονται απ’ τα μεγάλα και χάνονται στη ροή του χρόνου. Αγωνίζεται έτσι, να περισώσει ό,τι μπορεί. Νά, τη σοφία των σοφών, που πολλά εφρικίασαν με τη γνωστή, όπως είπαν, αγραμματοσύνη του Τσίπρα. Ο οποίος, σε ταξίδι του στην Μπολόνια, ανάμεσα στους δύο γύρους των εκλογών, είπε: «Θα πούμε ναι στην Ευρώπη του Μακιαβέλλι; Ή θα πούμε ναι στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και του Γκράμσι;»

Εσείσθησαν λαοί, εταράχθησαν έθνη... Βγήκε πρώτος και καλύτερος ο Μπίστης στο φέισμπουκ και ειρωνεύτηκε πως ο Τσίπρας νομίζει πως ο μεγάλος Φλωρεντινός είναι σύμβουλος της Μέρκελ. Και βγήκαν και σοβαρότεροι, και κούνησαν κι αυτοί το δάχτυλο, πως δεν ξέρει ο Τσίπρας ότι ο Μακιαβέλλι υπήρξε ίσα ίσα πρόδρομος του Διαφωτισμού, και δώσ’ του τα ευφυολογήματα και τα λογοπαίγνια, ότι ο Τσίπρας «ψάχνοντας για το κέρας της δημαγωγικής αμάλθειας, με το οποίο θα σώσει τον ελληνικό λαό από τη λιτότητα, βρήκε το κέρας της αμάθειας»!

Ας ανοίξουμε κι εμείς κάνα βιβλίο, μη μας πάρει η μπάλα. Λεξικό, ας πούμε, κι όχι κανενός Συριζαίου αλλά του Μπαμπινιώτη:

«μακιαβελισμός (ο) 1. πολιτικό δόγμα που διατύπωσε και υποστήριξε ο Ιταλός πολιτικός Νικολό Μακιαβέλλι, σύμφωνα με το οποίο η άσκηση της εξουσίας από τον ηγεμόνα γίνεται με κάθε δυνατό μέσο και χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία· 2. (κατ’ επέκτ.) η χρήση μηχανορραφιών στην άσκηση πολιτικής». Και συνεχίζει με τα ετυμολογικά: «Από το όνομα του Ιταλού πολιτικού N. Machiavelli (1469-1527), γνωστού για τις διπλωματικές του ικανότητες και για την πολιτική θεωρία που διατύπωσε στο έργο του Ο ηγεμών (1513), το οποίο αποτελεί δοκίμιο πολιτικής τέχνης χαρακτηριζόμενο από πολιτικό κυνισμό [...]»

Σε τι γυάλινους κώδωνες, λες, ζουν οι σοφοί, όπου δεν πνέει άνεμος πραγματικότητας, δεν περνάει μέσα ίχνος γλώσσας και κοινωνικών λειτουργιών της, αυτών που προσδιορίζουν και διαμορφώνουν εντέλει την ίδια την πραγματικότητα…


Η γελοιότητα που μας συντρίβει

Δύο πράγματα, λέει, σε σκοτώνουν, το μαχαίρι κι η βλακεία. Απ’ το μαχαίρι μπορεί και να φυλαχτείς, απ’ τη βλακεία όχι, αφού αυτή θα σε βρει και κλειδαμπαρωμένο στο σπίτι σου, από την τηλεόραση αμέσως αμέσως, ή κι από βιβλίο κ.ά.

Όμως χειρότερα κι απ’ τη βλακεία, θα ’λεγα εγώ τη γελοιότητα. Με τη βλακεία μπορεί και να το διασκεδάσεις, με τη γελοιότητα ποτέ. Η γελοιότητα, άσχετα αν μαζί με βλακεία ή μαζί και με σοφία, ναι, γιατί μπορεί να διαθέτει κανείς και μόρφωση, κουλτούρα κτλ., όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αναιρεί τη γελοιότητα, και η γελοιότητα, λέω, σε εξουθενώνει, σε συντρίβει, σε σκοτώνει.

Γράφω αμέσως μετά την ανακοίνωση του ανασχηματισμού, και λέω, άλλο οι ιδέες, οι απόψεις, στη χειρότερη περίπτωση οι ακροδεξιές, π.χ. Βορίδης.

Άλλο ο αμοραλισμός, π.χ. Λοβέρδος. Άλλο άλλοι…

Άλλο όμως η γελοιότητα, π.χ. Ντινόπουλος και Παπακώστα –δεν ξέρω αν εντάσσεται εδώ ή σε σκέτη (!) γραφικότητα ο Γιακουμάτος, και δεν ξέρω αν εντάσσεται οπουδήποτε ο Κικίλιας, που μ’ αυτόν ειδικά μπορεί και να σου ανοίγει η καρδιά όπως τον κοιτάς, έτσι ατσούμπαλο μεγαλόσωμο, σε διαρκή εφηβεία, αυτό που λεν «χαζό παιδί, χαρά γεμάτο»… (Μα ναι, θυμήθηκα που ξανάγραφα για τον νέο υπουργό, που όταν βγήκαν στα σκαλιά του Αγίου Διονυσίου οι παπάδες για την Ανάσταση, και ο κόσμος αποκάτω, αυτός έμεινε πίσω απ’ τους παπάδες, και παρόλο το μπόι του, τεντωνόταν να σιγουρέψει το πλάνο: αλήθεια, χαρά γεμάτο!)

Γράφω αμέσως μετά την ανακοίνωση του ανασχηματισμού, και λέω, δεν μπορεί, επίτηδες γίνεται όλο αυτό, να δοκιμάσουν τα όρια της αντοχής μας, επίτηδες γίνεται έτσι, σχέδιο εξόντωσής μας είναι, εξώθησης σε χαρακίρι, μπροστά στην τηλεόραση λ.χ., κάποια στιγμή που θα μιλάν ταυτόχρονα Ντινόπουλος και Παπακώστα, απαράμιλλο δίδυμο αν όχι ον δισυπόστατο, πετώντας σ’ ένα σύμπαν χαζοχαρουμενίασης εκείνη, μ’ έναν μόνιμο μορφασμό αηδίας μπροστά στον φακό, δηλαδή σ’ εσένα, αυτός.

Όμως το ξανασκέφτεσαι, και λες, Ντινόπουλος, Παπακώστα, Γιακουμάτος, Κικίλιας, βάλτε κι άλλους, κατά την κρίση και το γούστο σας εσείς: όλους αυτούς, και να τους στύψετε μαζί, δεν κάνουν έναν Άδωνη. Κι έτσι, ας πούμε, παρηγοριέσαι. Για την ώρα τουλάχιστον.

Γιατί οι ιδέες είναι ιδέες, και καλείσαι πάντοτε να αναμετρηθείς μαζί τους, όσο ακραίες και να ’ναι, μπορείς δηλαδή, καλείσαι και οφείλεις να αναμετρηθείς με τον Βορίδη, τον κάθε Βορίδη (με την προϋπόθεση πως έχει οριστικά αφήσει το τσεκούρι κάτω). Με τον Άδωνη όχι.

Ας πάρουμε μια ανάσα, μάλλον μισή, έστω για λίγο.

buzz it!