Εθνική καταδίκων και υποδίκων… - …και σκωλήκων

(Εφημερίδα των συντακτών 21 Ιουνίου 2014)

Εθνική καταδίκων και υποδίκων…

Υπήρχε παλιά, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα, ένα σάιτ όπου συνδεόσουν με κάποιες φυλακές στην Αμερική, και παρακολουθούσες σε 24ωρη βάση, αν θυμάμαι καλά, τη ζωή των φυλακισμένων, μέσα στο κελί τους, στους διαδρόμους, στο προαύλιο: κάμερες παντού, να μεταδίδουν λάιβ ακόμα και τις πιο προσωπικές στιγμές των κρατουμένων, ναι, ακόμα και την ώρα που πίσω από ένα χαμηλό χώρισμα, ούτε ένα μέτρο ύψος, κάθονταν στην τουαλέτα του κελιού τους!

Αυτά στην Αμερική, είπα, όπου χτες ακόμα περπατούσαν με τα τέσσερα, όταν εμείς… Όταν εμείς, στη θεοφίλητη χώρα, κατάδικους και υπόδικους τούς έχουμε τοποθετήσει δόξη και τιμή όχι σε φυλακές, αλλά σε τηλεοπτικά κανάλια. Ώστε όποια ώρα του 24ώρου, όποιο κανάλι κι αν ανοίξεις, να μπορείς να τους δεις, και να τους ακούσεις κιόλας, αντίθετα απ’ την Αμερική, όπου είχε σκέτη εικόνα, να τους ακούσεις λέω –μα τι λέω, όχι απλώς να τους ακούσεις, π.χ. να μιλάνε μεταξύ τους, μα να μιλάνε σ’ εσένα… και πάλι, τι λέω να σου μιλάνε: να σου κάνουν κήρυγμα, να σε προσβάλλουν, να σε βρίζουν, να σε απειλούν… Ανοίγεις λοιπόν την τηλεόραση, και αυτομάτως μπαίνουν, ή τους μπάζεις εσύ, στο σπίτι σου, στο μυαλό σου, στην ψυχή σου,  στο νευρικό σου σύστημα! Κάποια στιγμή πια το καταλαβαίνεις, ότι στη φυλακή είσαι εσύ, σιδεροδέσμιος στον καναπέ σου, ανήμπορος να αντιδράσεις, αφού, όπου και να γυρίσεις, κάποιον άλλον θα δεις. Μόνη λύση, να την κλείσεις την τηλεόραση –αλλά σιγά τη λύση! Αυτοί θα είναι εκεί, τους βλέπεις δεν τους βλέπεις, κυρίαρχοι, θριαμβευτές, ανέγγιχτοι από κάθε έννοια νόμου και δικαιοσύνης, και ίσα ίσα τιμητές των πάντων: 

Με τεράστιες οικονομικές εκκρεμότητες, χρέη στο δημόσιο ή σε εκατοντάδες εργαζομένους, κι όμως συνεχίζουν τη μεγάλη ζωή, κάνουν πασαρέλα στα κανάλια αυτοθαυμαζόμενοι και αλληλολιβανιζόμενοι, αναλαμβάνουν μεγάλες καλλιτεχνικές κ.ά. διοργανώσεις, και μάλιστα από το δημόσιο, εξακολουθούν και βγάζουν εφημερίδες με τις πιο ευφάνταστες νομικές πιρουέτες: Τράγκας, Κωστόπουλος, Αναστασιάδης, Ανδρέας Κουρής, Γιώργος Κουρής, Μάνια Τεγοπούλου· καταδικασμένοι για λογοκλοπή, και κατεβαίνουν απτόητοι στις εκλογές: Φωτεινή Τομαή· υπόδικοι για χρηματισμό, κι αυτοί στις εκλογές: Τομπούλογλου· κατηγορούμενοι για σκάνδαλα και στημένους ποδοσφαιρικούς αγώνες, όχι απλώς στις εκλογές, αλλά θριαμβευτές στις εκλογές: Μπέος. Και άλλοι… και άλλοι…

Όμως το σκάνδαλο δεν είναι τα όποια και όσα σκάνδαλα όλων αυτών. Το κατεξοχήν σκάνδαλο είναι η στήριξη η δική μας, που τους ανταμείβουμε με υψηλές θεαματικότητες, τον Θέμο που είπαμε· με υψηλά ποσοστά στις εκλογές, τον Μπέο που είπαμε· που φωνάζουμε ρυθμικά το όνομα του Κεντέρη στους Ολυμπιακούς· που χειροκροτούμε τον πρόεδρο του Ατρόμητου Γ. Σπανό, όταν προφυλακίζεται για λαθρεμπόριο καυσίμων· που επανεκλέγουμε στη Ζαχάρω της Ηλείας, από τον πρώτο κιόλας γύρο, τον ήδη καταδικασμένο για σοβαρά αδικήματα και με περίπου 100 δικαστικές εκκρεμότητες ακόμα Πανταζή Χρονόπουλο… Και άλλους.. και άλλους…

Κατάδικους, υπόδικους, ή με κάποιον τρόπο υπόλογους –όχι μια στήλη, ούτε ολόκληρη η εφημερίδα δεν θα ’φτανε και μόνο να γραφτούν τα ονόματά τους.

…και σκωλήκων

Ώστε το σκάνδαλο είμαστε εμείς, κι αν όχι για την άμεση στήριξή μας, για την ανοχή μας. Που παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι τους αυτόκλητους υπερασπιστές πατρίδας, θρησκείας και κυρίως ηθών, αν όχι πάντα κατάδικους και υπόδικους, πάντως με δοσοληψίες κάθε τόσο με τη δικαιοσύνη, να χτίζουν την καριέρα τους σπιλώνοντας υπολήψεις, εκβιάζοντας αθώους ή «ενόχους», με τη δική τους λογική, αδιάφορο. Εκβιάζοντας και βιάζοντας. Συνειδήσεις. Και πρώτα τη δική μας.

Πιο πρόσφατο κρούσμα, μα σίγουρα όχι τελευταίο, φοβάμαι, του Καριερίστα στη διαπόμπευση – λ.χ. του Στέφανου Κορκολή και του Μιχάλη Ασλάνη. Που έναν μήνα τώρα απειλεί να δώσει στη δημοσιότητα βίντεο με προσωπικές στιγμές νέου πολιτικού της αριστεράς, που δεν τον κατονομάζει, όμως τον φωτογραφίζει, ο ίδιος όπως και οι σκυταλοδρόμοι του της Χρυσής Αυγής, δίνοντας επιπλέον πρόγευση δύο βιντεάκια των «συνομιλητών» του πολιτικού, στημένα κατά τον πλέον αφελή και κραυγαλέο τρόπο. Και μας στρίμωξε πάλι κι εμάς μαζί του στην κλειδαρότρυπα. Να μοιραστούμε τη βρόμα του. Και το πέτυχε. Άλλη μια φορά. Ξεπλένοντας τη δική του ενοχή με τη δική μας ανοχή.

Που καθόμαστε και παρατηρούμε άπραγοι ένα θηρίο της ζούγκλας να καταβροχθίζει λίγο λίγο τις ίδιες μας τις σάρκες, τις σάρκες και την ψυχή μας.

Πότε θα το σκοτώσουμε;