Καλοκαιρινά αναγνώσματα - Ο αγώνας του Τάκη - Το ένα άκρο, βεβαίως! - Επειγόντως αντιρατσιστικό

(Εφημερίδα των συντακτών 6 Σεπτεμβρίου 2014)

Καλοκαιρινά αναγνώσματα

Σίγουρα ο Αύγουστος, που ξεκίνησε και συνεχίστηκε με τη σφαγή στη Γάζα και τον γενικευμένο, θαρρείς 3ο παγκόσμιο, πόλεμο, από την Ουκρανία ώς κάτω στην Αφρική και πλάι στην Ασία, στα καθ’ ημάς σφραγίστηκε, στην εκπνοή του, με τον θάνατο του υπεραιωνόβιου Εμμανουήλ Κριαρά, ο οποίος συνιστά όχι απλώς κεφάλαιο αλλά τόμο ολόκληρο της ιστορίας της γλώσσας μας. Πριν όμως γράψω όσα λιγοστά μπορώ απ’ τα πολλά που θα όφειλα να γράψω, χρειάζεται, εν είδει καθαρμού, να βγάλω αποπάνω μου κάθε λογής ρύπους από διάφορα ψυχοφθόρα που διάβασα ή και είδα μέσα στο καλοκαίρι.

Ο αγώνας του Τάκη

(α) Αυτός ο άνθρωπος είναι φαιδρός / αδίστακτος κ.ο.κ., αλλά και: (β) Αυτός ο άνθρωπος είναι τενεκές / απάτη / νούμερο κ.ο.κ. Στην (α) το κατηγορούμενο: φαιδρός, αδίστακτος κ.ο.κ., είναι επίθετο, και συμφωνεί κατά γένος με το υποκείμενο άνθρωπος. Στη (β) όμως το κατηγορούμενο: τενεκές, απάτη, νούμερο κ.ο.κ., είναι ουσιαστικό, και τότε μπορεί να απαντά σε όλα τα γένη: αρσενικό, θηλυκό, ουδέτερο, άσχετα από το γένος του υποκειμένου. 

 

Ιδού, πιο χαρακτηριστικά, πώς μπορεί να εκφραστεί η ίδια ιδιότητα, σαν επίθετο, οπότε συμφωνεί, και σαν ουσιαστικό, οπότε δεν συμφωνεί: (α) Αυτός ο συγγραφέας είναι μέτριος, αλλά και: (β) Αυτός ο συγγραφέας είναι μετριότητα...

Αυτά, επειδή ένα άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου (Καθημερινή 30/7), με τη γνωστή του ειρωνεία, τώρα για την απεργία εν γένει ώς την αλληλεγγύη προς τη Γάζα(!), περιλαβαίνει και τη Χ. Αλεξίου, για τη φράση της, στη συναυλία συμπαράστασης προς τις απολυμένες καθαρίστριες: «Είμαστε όλοι καθαρίστριες»: «Η ασυμφωνία του γένους τού “όλοι” με τις “καθαρίστριες” δείχνει πως, μπροστά στις ανάγκες του αγώνα, η γλώσσα υποκλίνεται, ακόμη κι όταν τρώει σφαλιάρες» αποφθέγγεται ο συντάκτης.

Που σημαίνει πως, αν ποτέ, ήμαρτον Κύριε, συμφωνούσε ο ίδιος με τον αγώνα των καθαριστριών, θα έλεγε: «Είμαστε όλες καθαρίστριες»; Πως, αν διαδηλώναμε για τον βομβαρδισμό παιδιών στη Γάζα, θα λέγαμε πως «Είμαστε όλα παιδιά της Γάζας»;

Ανάγκη έτσι να διαβάσει λίγη γραμματική ο Τ.Θ., τα στοιχειώδη, για τη συμφωνία του υποκειμένου με το κατηγορούμενο. Κι έπειτα ας ξαναδιαβάσει τα ίδια του τα λόγια: «Μπροστά στις ανάγκες του αγώνα, η γλώσσα υποκλίνεται, ακόμη κι όταν τρώει σφαλιάρες»…

Το ένα άκρο, βεβαίως!

«...κι απ’ όσα γνωρίζετε εσείς, ποιές είναι οι ουσιαστικές διαφορές μεταξύ της Χαμάς και της συντομογραφίας ΧΑ είπαμε;;»

Η γνωστή, βαθιά νύχτα της ακροδεξιάς ιδεολογίας, με τη γνωστή ενδυμασία, ειρωνειούλες και προβακατσιούλες. Κεντάει, νομίζει, αποστομωτικός, νομίζει, ο Βαλλιανάτος στο φέισμπουκ, εξομοιώνοντας με αυτό τον τρόπο Χαμάς και Χρυσή Αυγή. Για να πάρει την απάντησή του από τον Σπύρο Δερβενιώτη: «Ότι με τη ΧΑ δεν έχεις κανένα πρόβλημα να [γράψεις] “απόψε είμαστε όλοι…”». Γιατί, όταν δολοφονήθηκαν οι δύο Χρυσαυγίτες στο Ν. Ηράκλειο, έπειτα από τη δολοφονία του αντιφασίστα ράπερ Παύλου Φύσσα, ο Βαλλιανάτος είχε φορέσει τη μαύρη πλερέζα των ίσων αποστάσεων, δηλώνοντας ανερυθρίαστα: «Απόψε είμαστε όλοι Χρυσαυγίτες»!

Χρειάζεται να το ξαναπούμε, μ’ αυτήν έστω τη φαιδρή αφορμή, πως οι περίφημες «ίσες αποστάσεις», η «αντικειμενικότητα» κτλ. τηρούνται, πάντοτε, αυστηρώς, από τη μία πλευρά, από μία σκοπιά. Δηλαδή, εν προκειμένω, ο Βαλλιανάτος δεν είχε δηλώσει «Είμαστε όλοι αντιφασίστες» όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας. Όπως, παγίως, οι κήρυκες της θεωρίας των δύο άκρων και της μη βίας, που καταδικάζουν τη βία-απ’-όπου-κι-αν-προέρχεται, αλλά πάντοτε με αφορμή κρούσμα βίας από το ένα άκρο, ποτέ από το άλλο.

Συντασσόμενοι, έστω εξ αντικειμένου, με αυτό το «άλλο» άκρο. Με γεια τους.

Επειγόντως αντιρατσιστικό

Θα μείνουν αρκετά από τα καλοκαιρινά ρυπογόνα για την άλλη φορά. Εδώ κλείνω μ’ ένα ζοφερό θέαμα: Πειραιάς, πίσω απ’ το Χατζηκυριάκειο, σταθερά μπροστά και δεξιά μου προπορεύεται ένα μηχανάκι. Ο αναβάτης, στα 30-35 μοιάζει, ούτε φουσκωτός είναι ούτε ξυρισμένο κεφάλι έχει· ίσα ίσα, μπόλικο το κατσαρό μαύρο μαλλί. Και στο μαύρο του μπλουζάκι, στην πλάτη, με κεφαλαία: Η ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΜΑΣ, μεσολαβούσε μια εικαστική σύνθεση με μια νεκροκεφαλή στο κέντρο, και η συνέχεια: ΤΑ ΟΠΛΑ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ! Το θαυμαστικό δικό μου, και η βουβή αγανάκτησή μου, που καμία σιδερογροθιά δεν φοβάται αυτός, ούτε κι εγώ μπορούσα να πέσω πάνω του με τ’ αυτοκίνητό μου, όπως πολύ θα το ’θελα, ομολογώ, δικάστε με.

Και άλλη μια χρονιά, φέτος περισσότερο κι από πέρσι, στην παραλία Βοτσαλάκια του Πειραιά, μελαψός μικροπωλητής, σχεδόν ούτε για δείγμα… Τις ακτές μας τις ανακαταλάβαμε, στρατηγέ Σαμαρά, άντε, με το καλό, και τις πόλεις!