Οι Κέρβεροι της Νομιμότητας, Ένα = τα πάντα όλα

(Εφημερίδα των συντακτών 6 Δεκ. 2014)

Οι Κέρβεροι της Νομιμότητας

Ημέρα Τετάρτη που γράφεται το κομμάτι αυτό δεν έχει κριθεί οριστικά η τύχη του Νίκου Ρωμανού. Έχει όμως κριθεί, άλλη μία, πολλοστή φορά, η πολιτική έστω ηθική που διέπει την εν γένει κοινωνική στάση των Κέρβερων της Νομιμότητας. Μιας άκαμπτης, φετιχιστικής νομιμότητας, αποστεγνωμένης από οποιαδήποτε έννοια ανθρωπισμού –τον οποίο έτσι κι αλλιώς όχι μόνο χλευάζουν αλλά σχεδόν ρητά ποινικοποιούν!

Σκέφτομαι λόγου χάρη έναν, τον Ηλία Κανέλλη, που επικροτούσε την τιμωρία ενός ποδοσφαιριστή της ομάδας εφήβων του ΠΑΟΚ, ο οποίος αφιέρωσε το γκολ του σ’ έναν πρόσφατα χαμένο 16χρονο παίκτη τής (παραδοσιακά εχθρικής!) ομάδας του Άρη, σηκώνοντας την μπλούζα του, να φανεί αποκάτω η φωτογραφία του νεκρού παιδιού (την ίδια στιγμή που άλλοι έκριναν υπερβολική την τήρηση ακριβώς της νομιμότητας, όταν είχε τιμωρηθεί ποδοσφαιριστής που πανηγύρισε το δικό του γκολ χαιρετώντας ναζιστικά: «Έλεος, υποκριτές!» τιτλοφορούσε άρθρο του ο Σταύρος Θεοδωράκης).

Και σκέφτομαι και τον άλλο, τον Στέφανο Κασιμάτη της Καθημερινής, που είχε φωτογραφία να περνούν μπροστά από αστυνομικούς δύο μετανάστες ρακοσυλλέκτες, με το ξέχειλο από χαρτόνια καρότσι τους, στον απελπισμένο αγώνα τους για μισό, ούτε καν ένα, κομμάτι ψωμί· και εξανέστη ο Κασιμάτης: «Τι λειτουργεί σωστά στην Ελλάδα, για να περιμένουμε ότι κάποια στιγμή η αστυνομία θα καταλάβει πως οι ρακοσυλλέκτες με τα καροτσάκια του σούπερ μάρκετ δεν είναι οχήματα με άδεια κυκλοφορίας, ώστε να επιτρέπεται η ελεύθερη κυκλοφορία τους στις λωρίδες των κεντρικών οδών της πρωτεύουσας;»

Τώρα ο ίδιος Κέρβερος και, στο ίδιο φύλλο, καμία σύμπτωση, ο απ’ το ίδιο έργο Πάσχος Μανδραβέλης εμφανίζονται μπόσικοι στην τήρηση της νομιμότητας, αμφισβητώντας το νόμιμο δικαίωμα του Ρωμανού, σχετικοποιώντας δηλαδή πρόθυμα αυτήν τη φορά τη νομιμότητα-τοτέμ τους, εξαιτίας του αναρχικού προφίλ του κρατουμένου.

Ώστε η νομιμότητα μπορεί να σχετικοποιείται όχι από τον αιφνίδιο θάνατο ενός 16χρονου ποδοσφαιριστή (ή τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή, του Γρηγορόπουλου, που σήμερα τιμούμε τη μνήμη του) ή από την εξαθλίωση μεταναστών ρακοσυλλεκτών, αλλά από την ιδεολογία, νέτα σκέτα, που απειλεί την ιδεολογία των Κέρβερων της Νομιμότητας.

Σαν πόσο θέλει τάχα για να ταυτιστούν απόλυτα όλοι αυτοί μ’ αυτούς με τους οποίους πάντως έχουν επίσημα συμπεθεριάσει, Γεωργιάδηδες και Πλεύρηδες, που κι αυτοί κάποιου είδους νομιμότητα επικαλούνται όταν ζητούν να καθαρίσει η πλατεία Συντάγματος από τους Σύρους πρόσφυγες-ικέτες;

Ένα = τα πάντα όλα

Μπήκαμε στον μήνα των γιορτών, σίγουρα ετοιμάζονται πυρετωδώς οι λίστες με τα βιβλία της χρονιάς, με τις γνώμες προσωπικοτήτων για τα βιβλία που ξεχωρίζουν κάθε χρονιά. Παλιό το έργο, το κάνω χάζι κάθε φορά, φετινά βιβλία τούς λες, Όμηρο διάβασαν αυτοί, τρία βιβλία τούς ζητάς, πέντε έως δέκα θα πουν αυτοί, καθώς προέχουν τα βιβλία φίλων, κάτι καταρχήν σεβαστό, έπειτα η ευρυμάθεια, ο Όμηρος που είπα, η Αγία Γραφή, ο Δάντης, κάτι ηχηρό οπωσδήποτε.

Πρόγευση, συμπτωματικά: στη LifO (19.11.14) καλούνται 15 συγγραφείς, ως επί το πλείστον, να ανταποκριθούν στο θέμα: «Το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή», το βιβλίο, το ένα (αριθμητικώς: 1) βιβλίο που τους καθόρισε.

Τομ Σόγιερ, Δράκουλας, ένα βιβλίο για Αρειανούς που το διάβασε κάποιος παιδί αλλά ούτε που θυμάται τον τίτλο του, το αλφαβητάρι της Α΄ δημοτικού, είναι οι πιο συγκινητικές αναφορές, βιβλία που σφράγισαν τα παιδικά ή τα πρώτα εφηβικά χρόνια ορισμένων, κι έπειτα, σε κατοπινότερα χρόνια, βιβλία όπως: Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, Μαντάμ Μποβαρί, Αιολική Γη, Άσμα Ασμάτων κ.ά.

Δύο όμως έστησαν ολόκληρη βιτρίνα· ο ένας με: Κόκκινο και μαύρο του Σταντάλ, συν τα ποιήματα του Ελύτη, συν τα διηγήματα του Θεοτόκη, συν τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, συν τα διηγήματα του Γκι ντε Μοπασάν, συν Όμηρο, συν το (βιβλίο;) Τη Υπερμάχω, συν Ροΐδη, συν Γυναίκα της Ζάκυθος!

Ο άλλος, με Μιχαήλ Στρογκώφ και Κόμη Μοντεχρίστο και Έγκλημα και τιμωρία και Δαιμονισμένους και Γραμμή του ορίζοντος του Χρήστου Βακαλόπουλου και Χαμένο Κέντρο του Λορεντζάτου και τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη και τα διηγήματα του Χατζή και τις Μνήμες του Αδριανού της Γιουρσενάρ (προβληματικές θα τις έλεγα τις μεταφράσεις της Ιωάννας Χατζηνικολή, όμως τον τίτλο, να πάρει η ευχή, σωστά τον είχε: Αδριανού Απομνημονεύματα!), και τα Αποσπάσματα ερωτικού λόγου του Μπαρτ!

Στη στήλη πάλι «500 λέξεις με τον Χ» της Καθημερινής, κάτι σαν το ερωτηματολόγιο του Προυστ, υπάρχει η ερώτηση: «Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;», όλοι συνήθως επιλέγουν έναν, υπήρξε όμως και ένας που θα ήθελε να δειπνήσει «με τον Τόμας Πίντσον, που θα του είχε καλεσμένο-έκπληξη τον Τόμας Μπέρνχαρντ, ο οποίος θα είχε φέρει μαζί του τον Τόμας Μαν, συνοδευόμενο από τον Τόμας ντε Κουίνσι. Και με τον Σαίξπηρ, φυσικά»!

Ιδιόρρυθμη αριθμητική!