Προπάντων δίκη των ηθικών αυτουργών
(Η Αυγή 19 Απριλίου 2015)[1]
Φτάσαμε επιτέλους στη μεγάλη δίκη. Τη
δίκη των Χρυσαυγιτών εγκληματιών, λέω, ξέροντας πως θα με περιλάβουν καν και
καν δημοσιολόγοι, και φευ όχι μόνο Τζήμεροι και Βαλιανάτοι, ότι δεν αναγνωρίζω
το τεκμήριο αθωότητας…
Τι περιμένουμε από τη δίκη αυτή;
Καταρχήν, εννοείται, την όσο πιο βαριά καταδίκη των αυτουργών των όσων
εγκλημάτων περιλαμβάνονται στη δικογραφία.
Και τι δεν περιμένουμε; Ότι θα
ιδρώσει το αφτί των κοντά 400.000 ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής και των
υπερπολλαπλάσιων που δεν δίνουν την ψήφο τους στη ΧΑ, για λόγους νομής εξουσίας
λ.χ., της έχουν όμως δοσμένη, κρυφά ή και φανερά, την ψυχή τους. Με άλλα λόγια,
δεν περιμένουμε, ακόμα κι αν απαγορευτεί η εγκληματική οργάνωση, πως θα
εκλείψει ο χρυσαυγιτισμός, σαν ιδεολογία πια διάχυτη σε ευρύτατα κοινωνικά
στρώματα, σαν κοινωνική πια στάση και συμπεριφορά.
Τότε; Μια τρύπα στο νερό; Όχι. Ένα βασικό
που περιμένουμε είναι να έχουμε στα χέρια μας ένα κάποιο μέτρο της ευθύνης όχι
τόσο αυτών που τους ξέραμε από πριν πως είναι εγκληματίες αλλά αυτών που επίσης
γνώριζαν και όμως στήριζαν, προωθούσαν και ξέπλεναν. Μεθοδικά και «επιστημονικά».
Των ηθικών αυτουργών δηλαδή. Στη δίκη των οποίων –την ηθική δίκη, εννοείται–
πρέπει να προσβλέπουμε, μάλλον τη δίκη των οποίων οφείλουμε να αναλάβουμε.
Μεθοδικά και επιστημονικά, χωρίς εισαγωγικά.
Πρώτα οφείλουμε να δούμε ότι ο
χρυσαυγιτισμός άνθησε σε μια έτοιμη να τον δεχτεί κοινωνία, χάρη σ’ αυτούς που
ετοίμασαν την κοινωνία από προνομιακές θέσεις, π.χ. τα ΜΜΕ, να δούμε παραπέρα
τον χρυσαυγιτισμό σαν γενικότερα ιδεολογικό τραμπουκισμό, αυτόν που επίσης
καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται από προνομιακές θέσεις, πάλι τα ΜΜΕ.
Και τότε πάμε πολύ πίσω από πάτρονες
και μεγαλοπλυντήρια, Πρετεντέρη, Θέμο Αναστασιάδη, Πορτοσάλτε, Μπάμπη Παπαδημητρίου,
Στέφανο Κασιμάτη, Μπογδάνο, Σταύρο Θεοδωράκη, Παπαχελά κ.ά., πίσω και από τα
τάχα μικρότερα πλυντήρια, που ωστόσο έχουν αμεσότερη πρόσβαση και διείσδυση στο
κοινωνικό σώμα, από Αρναούτογλου ώς τα κορίτσια των μεσημεριανάδικων, πάμε σε
όσους καλλιεργούν τη βαθύτερη ουσία, το DNA θα έλεγα, του χρυσαυγιτισμού, τον τραμπουκισμό στον δημόσιο
λόγο, με πρωθιερείς Πάγκαλο, Ψαριανό, Άδωνη, Χειμωνά, και βετεράνο πια,
καθηγήτρια του είδους, τη Λιάνα Κανέλλη.
Κυρίως όμως να σταθούμε στους
αμεσότερα υπεύθυνους, πολιτικούς και κόμματα, ιδίως το ΠΑΣΟΚ, αφού τα πρώτα
νομιμοποιητικά έγγραφα της Χρυσής Αυγής ήταν ο πολιτικός εξαγνισμός του
ακροδεξιού Λάος, που αφού το τάισε και το πότισε το έστω κατ’ όνομα
σοσιαλιστικό κόμμα, για μικρο(;)πολιτικές του σκοπιμότητες, το κλάδεμα της
βάσης της Νέας Δημοκρατίας, το πήρε αγκαλιά και το ανέβασε στην κυβερνητική
καρέκλα. Έπειτα ήρθε η περιβόητη θεωρία των δύο άκρων, υπερόπλο στην
αντισυριζαϊκή φαρέτρα, λίπασμα ωστόσο και εξιλαστήριος αγιασμός για τη Χρυσή Αυγή.
Τι μένει τότε απέξω απ’ αυτόν τον
τεράστιο κύκλο της ηθικής αυτουργίας;
Δύσκολη απάντηση, αν σκεφτώ και την
ευθύνη τη δική μας, της αριστεράς, που λίγο πατερναλιστικά λίγο λαϊκιστικά
χαϊδεύαμε πάντα τους αγανακτισμένους πολίτες και τους «αφελείς» τάχα
ψηφοφόρους, χωρίς να τους αποδίδουμε πλήρως τις ευθύνες που όταν μας συμφέρει
έχουν σαν «σοφός λαός», από φόβο πως θα τους στείλουμε, λέει, δώρο στη Χρυσή
Αυγή… Τα αποτελέσματα όχι μόνο μας διαψεύδουν αλλά και μας χλευάζουν πανηγυρικά.
Ανάγκη πάσα λοιπόν να αναλάβουμε
επειγόντως τη δίκη των ηθικών αυτουργών, του καθενός ανάλογα με το κομμάτι
ευθύνη που του/μας ανήκει.
[1]
Στα Ενθέματα της Αυγής, αφιέρωμα «Η
Χρυσή Αυγή έναντι του νόμου». Γράφουν επίσης: Βασιλική Γεωργιάδου, Ιωάννα Δρόσου,
Μάκης Κουζέλης, Θανάσης Κούρκουλας, Δέσποινα Παρασκευά-Βελουδογιάννη, Αντώνης
Σιγάλας, Δημήτρης Ψαρράς.
