Η ασυλία του ιεράρχη - Η διάσωση «των Αφρικανοί ναυαγών»

(Εφημερίδα των Συντακτών 27 Ιουν. 2015, με μια σημείωση εδώ)

Η ασυλία του ιεράρχη
[απντέιτ-επανόρθωση, στο τέλος]

Για πέντε κακουργήματα στην υπόθεση της «εγκληματικής οργάνωσης» στο ποδόσφαιρο παραπέμπεται σε δίκη ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης, που ώς τότε αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους: απαγόρευση ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο, παρουσία στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του δύο φορές τον μήνα και 200.000 ευρώ εγγύηση.

Αν είναι ένοχος ή όχι, θα το κρίνει φυσικά η δικαιοσύνη: τα μέχρι στιγμής αντικειμενικά δεδομένα είναι η παραπομπή και οι περιοριστικοί όροι. Τίποτα παραπάνω δεν μπορεί να πει κανείς για την ώρα, καμία κρίση δεν νοείται να εκφέρει –με αξιώσεις σοβαρότητας τουλάχιστον, πέρα δηλαδή από τον οπαδικό χώρο.

Κι όμως: «πομφόλυγα η οποία εντός ολίγου χρόνου θα διαρραγή μετά κρότου» έσπευσε να χαρακτηρίσει την υπόθεση ο άγιος Πειραιώς, αυτόκλητος μάρτυρας υπεράσπισης, όχι στο δικαστήριο, όπου θα είχε κάθε λόγο να παραστεί, ούτε καν απαντώντας λ.χ. σε σχετική ερώτηση σε συνέντευξη, παρά εν αιθρία, εκδίδοντας διάγγελμα; βούλευμα να το πω; δεν ξέρω, ανακοίνωση πάντως όπου αποφαίνεται, με το κύρος της θέσης του, αλλά για θέμα παντελώς άσχετο με τη θέση του, πως η πρόταση του αντιεισαγγελέα είναι «έωλος, αβάσιμος και ανεπέρειστος».

Και έχει σπουδάσει και νομικά ο άγιος Πειραιώς!

Ο οποίος πάντως σε άλλα μας είχε συνηθίσει ώς τώρα, άλλοι ήταν οι διακεκριμένοι στόχοι του μισαλλόδοξου λόγου του, όπως οι αλλόθρησκοι, οι Εβραίοι, και ιδίως οι ομοφυλόφιλοι, προς τους οποίους εξαπολύει κάθε τόσο απειλές, εντάξει: προφητείες, για τους καρκίνους που τους περιμένουν, ή πιάνει, ένας ιεράρχης, και στέλνει γράμμα στην Ελισάβετ της Αγγλίας, ζητώντας της να αφαιρέσει τον τίτλο του «σερ» από τον Έλτον Τζον, και άλλα πολλά, με τα οποία μάλλον σκανδαλίζει παρά νουθετεί το ποίμνιό του, κυρίως όμως απασχολεί τα ΜΜΕ.

Τώρα, με την καινούρια του παρέμβαση, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πιστέψει ότι η απασχόληση ακριβώς των ΜΜΕ μοιάζει να είναι από τους κύριους σκοπούς του ιεράρχη. Ο οποίος γνωρίζει καλά τη δύναμη της αρνητικής διαφήμισης, και φοβάμαι πως αδιαφορεί, αν δεν χαμογελάει κιόλας κάτω απ’ τα μουστάκια του, με όσες αντιδράσεις ξεσηκώνει κάθε φορά· επίσης, κατέχει άριστα και την τέχνη του μάρκετιγκ: μισή λέξη να γράψει κανείς, δεκαπλάσια θα καταφτάσει η απάντηση του ιεράρχη (αν όχι η αγωγή, συχνά εκατομμυρίων), απάντηση που λειτουργεί συχνά σαν έμμεση απειλή (όταν λ.χ. προβάλλει τους δικαστικούς συμβιβασμούς που έχει πετύχει σαν ένδειξη μακροθυμίας, με την άφεση που χαρίζει, έπειτα από την εξ ορισμού ταπεινωτική «συγνώμη» των εναγομένων).[1]

Το θέμα είναι, αν δεν μπορεί να διαφυλάξει την εικόνα της και εμάς η Εκκλησία, αν πάλι δεν μπορεί να μας προστατέψει με τους νόμους της η Πολιτεία, να δούμε αν και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς.

Μήπως να του αρνηθούμε κάθε δημοσιότητα, και να ’μαι ο τελευταίος που κριμάτισε εγώ;


απντέιτ-επανόρθωση: νταμπλ γκάφας: (α) η επιβολή περιοριστικών όρων δεν σημαίνει παραπομπή σε δίκη, και (β) το «απαλλακτικό βούλευμα» που εξέδωσε ο άγιος Πειραιώς είναι περσινό, όταν έσκασε η υπόθεση, και αναπαράχθηκε τώρα, με τις νέες εξελίξεις: η ουσία δεν αλλάζει καθόλου, ­ούτε όμως και η γκάφα η δική μου!

Η διάσωση «των Αφρικανοί ναυαγών»

Αρχές του μήνα, ναυτική τραγωδία στην Κίνα, όταν «επιβατικό πλοίο με 458 άτομα, κυρίως ηλικιωμένοι τουρίστες, βυθίστηκε στον ποταμό Γιανγκτσέ»: τραγικό το νέο, ομαλά ωστόσο ακούγεται –δύσκολα προσέχουμε τη λάθος σύνταξη, εννοώ.

Υπάρχει λοιπόν λάθος, που απλώς το συνηθίζουμε σιγά σιγά· το σωστό θα ήταν: «επιβατικό πλοίο με 458 άτομα, κυρίως ηλικιωμένους τουρίστες»: αιτιατική δηλαδή, όπως απαιτεί η πρόθεση «με». Εδώ έχουμε ελλειπτική τρόπον τινά σύνταξη, ενδεχομένως με αγγλικές ή γαλλικές επιρροές, όπου έτσι κι αλλιώς δεν μαρτυρείται η πτώση· με αναλυτικότερη σύνταξη, θα είχαμε ρήμα, που θα δικαιολογούσε (θα επέβαλλε, για την ακρίβεια) την ονομαστική: «επιβατικό πλοίο με 458 άτομα, που ήταν κυρίως ηλικιωμένοι τουρίστες». Αυτήν τη σύνταξη έχουμε κατά νου, με το ρήμα δηλαδή, και έτσι οδηγούμαστε στην ανακολουθία.

Άλλα παραδείγματα, όπου υπονοείται το ρήμα, το οποίο προσθέτω σε αγκύλες:

– «οικοδομήθηκε από τους αγώνες της πειραιώτικης κοινωνίας, [που ήταν όλοι] φτωχοί εργάτες, αριστεροί στην πλειοψηφία τους»· διαφορετικά, θα έπρεπε να ακολουθεί γενική: «φτωχών εργατών…» κ.ο.κ.·

– «εκτεταμένη επιχείρηση διάσωσης των ναυαγών, [που είναι] Αφρικανοί ως επί το πλείστον»· και το νταμπλ:

– «αφεθείτε στην απόλαυση του φυσικού, μεταλλικού νερού Ιόλη, [που αποτελεί] μια μοναδική πηγή πολύτιμων στοιχείων, [τα οποία είναι] απαραίτητα για την καλή φυσική κατάσταση του οργανισμού».

Πρόκειται άραγε για τάση απλολογίας; Διότι να θέλουμε να αποφύγουμε τη δύστροπη στα νέα ελληνικά γενική, αμφιβάλλω, όταν από την άλλη επιμένουμε (υπαρκτά τα παραδείγματα!): «των κωλοτουμπών», «των κοτών» και «των κοπιών»!

Φοβούμαι ότι, άλλη μια φορά, μεταφράζουμε μηχανικά και υιοθετούμε έναν νέο συντακτικό τρόπο, ταιριαστό σίγουρα στον γραπτό λόγο, ανυποψίαστοι όμως για το λάθος που ενεδρεύει, ενώ αντιμετωπίζουμε με ηθικό πανικό μια μεμονωμένη ξένη λέξη.

«Και λοιπόν; Παθαίνει τίποτα έτσι η γλώσσα;» προβάλλει πάντα το ερώτημα. «Όχι», πρέπει να είναι πάντα η απάντηση. Θέμα αυτογνωσίας, τίποτ’ άλλο.

---

[1] «Όσον αφορά στην δική μου συμπεριφορά προς τους υβρίζοντάς με συνανθρώπους μας, Σας αποστέλλω δύο πράξεις παροχής από εμέ δικαστικής συγγνώμης διά των οποίων ταπεινά νομίζω ότι αποδεικνύεται η αλήθεια των πραγμάτων, διότι όταν κάποιος δημόσια σε καθυβρίζει χυδαία χρειάζεται ανθρωπίνως μεγάλη ψυχική δύναμη για να παράσχης μεγαλόθυμα την συγγνώμη σου» γράφει ο άγιος Πειραιώς σε επιστολή του της 3.12.12 στην Εφημερίδα των Συντακτών κατά του Γιάννη Καλαϊτζή, και επισυνάπτει (!) τα Ιδιωτικά Συμφωνητικά με τους μεταμελουμένους Λύο Καλοβυρνά και Γρηγόρη Βαλλιανάτο.