Αποκριάτικα άσεμνα και άλλα φαιδρά

(Εφημερίδα των συντακτών 11 Μαρτ. 2016)

1. Λίγο μπαγιάτικο το πρώτο, και το ίδιο ή σε παραλλαγές χιλιοειπωμένο. Παραταύτα, μπορεί να βγάζει γέλιο ακόμα· μα προπαντός πρέπει να βρει τη θέση του στο Εθνικό Ανοητολόγιο:

Ο Σωτήρης Χατζάκης διασκεύασε το Έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογέφσκι, σε μετάφραση Παπαδιαμάντη, και το ανέβασε στο Εθνικό. Και σε συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα (27/1) ελάλησε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Ο Παπαδιαμάντης [...], χρησιμοποιώντας την υπεροπλία της γλώσσας δημιούργησε όχι ένα απλό σύγγραμμα αλλά ένα γλυπτό λόγου, υποδεικνύοντάς μας πως, αν χάσουμε την γλώσσα μας, θα έχουμε τελειώσει οριστικά ως έθνος και ως κράτος. Θεώρησα λοιπόν χρήσιμο αυτή την εποχή να μιλήσουμε, μέσα στο Εθνικό Θέατρο, μ’ αυτή την γλώσσα. [...]

»Διότι σήμερα ζούμε σε γλωσσικά γκέτο. Υπάρχουν παιδιά που γνωρίζουν εκατό λέξεις! Τι λέμε, λοιπόν, εμείς; Επιστροφή στη γλώσσα, επιστροφή στην εσωτερικότητα, και επιστροφή στην γραμματική της γλώσσας, παρά το έγκλημα της απώλειας του πολυτονικού...»

Γλωσσικά γκέτο, παιδιά που γνωρίζουν εκατό λέξεις, το έγκλημα της απώλειας των πολυτονικού –δεξιότερα κι από τον πιο δεξιό Μπαμπινιώτη δηλαδή, να ξέρουμε πού ακριβώς βοσκάνε.

2. Τώρα που κόπηκε η παταγωδώς αποτυχημένη εκπομπή, επιτομή όλης της trash TV, μπορεί να μείνει σκέτο ανέκδοτο:

«Ένα talk show κομμένο και ραμμένο στο προκλητικό και intellectual ύφος του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Η επισκόπηση της εβδομαδιαίας επικαιρότητας αποκτά άλλη διάσταση μέσα από την καυστική και τεκμηριωμένη ματιά του πιο ανατρεπτικού δημοσιογράφου της ελληνικής τηλεόρασης»: ήταν τα info, τα πληροφοριακά στοιχεία που βλέπαμε στους δέκτες μας, την ώρα που προβαλλόταν η «Προβοκάτσια ΤΙΒΙ».

Υποκύπτω πρόθυμα στην «αντιμπογδανομανία», όπως ναρκισσεύεται να λέει (άλλο ανέκδοτο!) ο νέος, στο πιο σοφιστικέ, Τράγκας, με τα καλομελετημένα σόου που δίνει, προκειμένου να κρατάει μόνιμο στασίδι στις διάφορες σατιρικές εκπομπές. Δεν μας αφορούν βεβαίως τα σόου του καθαυτά, ακόμα και τα ακροδεξιά ξεσπάσματά του κτλ., όσο η ογκώδης ημιμάθειά του, ελληνικούρες, λογιοπρεπείς ασυνταξίες, για τις οποίες έχω ξαναγράψει, και πάσης φύσεως πραγματολογικές ανακρίβειες, καθώς μάλιστα ξεστομίζονται όλες με παροιμιώδη στόμφο. Τη μισή του εκπομπή θα ’πρεπε να απομαγνητοφωνεί κανείς κάθε φορά, όπερ άτοπο, αρκετά πάντως επισημαίνει π.χ. ο Νίκος Σαραντάκος στο ιστολόγιό του, «μπογδανιές» τα ονομάζει, με πιο πρόσφατη τη γνωμάτευση (με αφορμή την επέτειο από τη γέννηση του Παπαδιαμάντη) πως «ίσως ο άνθρωπος ο οποίος να αποτελεί τη μεγαλύτερη ζώσα αυθεντία στον Παπαδιαμάντη [...] να είναι ο γλυκύτατος Δημήτρης Κοσμόπουλος».

Εμ, άμα αναγορεύεις και καλά «τεράστιο» και επί παντός τον Ηλία Πετρόπουλο, για να αντλήσεις από κει το καθημερινό και τζάμπα σκανδαλάκι σου, αυτήν τη φορά γύρω απ’ τον εβραίο, μασόνο, ομοφυλόφιλο κτλ. Σολωμό (μπερδεύοντας επιπλέον στίχους και τίτλους!), πώς να γνωρίζεις τον Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο, που έκανε έργο ζωής την ανασύσταση ολόκληρου του παπαδιαμαντικού έργου.

Είπα να το γλεντήσουμε το καρναβάλι, μα παρασοβαρέψαμε. Πάμε σε μουσικές και σε νταούλια.

3. Πέρασε στο Δημόσιο το Μέγαρο Μουσικής, διορίστηκε νέος διευθυντής, και μέγας άρχισε ξάφνου ο θρήνος και οδυρμός, σαν τι θα δουν τάχα τα μάτια μας, τούτες τις μαύρες συριζαίες μέρες… Πάει «το άλλοτε άβατο του Χρήστου Λαμπράκη», έφτασε να γράψει δημοσιογράφος που είχε σθεναρά κριτικάρει εξαρχής και συστηματικά τα αμαρτωλά έργα και ημέρες του Μεγάρου και του ιδρυτή του.

Το «άλλοτε άβατο» λοιπόν, που άνοιξε νωρίς νωρίς τις αίθουσές του όχι στην παράδοση ή στο αυθεντικό λαϊκό αλλά στην τραγουδίστρια της «Κυρα-Γιώργαινας», τη Μαρινέλα, μια αναμφισβήτητα μεγάλη φωνή με κάτω του μετρίου ωστόσο ρεπερτόριο και, από ένα σημείο και έπειτα, επιδεικτικά κιτς ερμηνεία. Ακολούθησε ο Πάριος, και γενικώς καλοί κακοί πλέον αντάμα, δίχως σταθερά κριτήρια, πέρα ίσως από την εμπορικότητα. Μόλις τον προηγούμενο μήνα, πριν βάλει τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ την ουρά του, εμφανίστηκε και ο συνθέτης της «Κυρα-Γιώργαινας», καθώς και του Ύμνου της 21ης Απριλίου, ο Γιώργος Κατσαρός, μετρ της μουσικής αφρόλουτρο –«εφαρμοσμένη και lounge» τη λέει σε ολοσέλιδο ύμνο του το Αθηνόραμα (το ίδιο που αφιέρωνε δύο σελίδες, πριν από μερικά χρόνια, για το «Κοινούσης comeback αλά Νέο Κύμα»!).

Ενώ τον Δεκέμβριο που μας πέρασε το αδελφό Μέγαρο Θεσσαλονίκης υποδέχτηκε «τη γλυκιά φωνή του πάθους, τον αγαπημένο τραγουδιστή με τις μεταξένιες φαβορίτες [!], τον μεγάλο Σταμάτη Κόκοτα», τον τραγουδιστή με το μέτριο, στην καλύτερη περίπτωση, ρεπερτόριο και την άλλο τόσο μέτρια (υποκειμενικό έστω αυτό) φωνή, που όμως (αντικειμενικότατο αυτό) την έχει χάσει από καιρό, και μόνο προστασία πια χρειάζεται, από αυτούς ακριβώς που τον θέλουν «μεγάλο».

Άβατο. Εκεί που δεν χωράει να μπει η ευθυκρισία.

Καλά Κούλουμα πάντως. Και φυσικά, καλά κρασιά.