Ανάπηρες ψυχές, ανάπηρη σκέψη, και το ανεπίδοτο μήνυμα

(Εφημερίδα των συντακτών 5 Μαρτ. 2016)

 Ανάπηρες ψυχές…

«Ευρώπη, δεν ντρέπεσαι όταν βλέπεις αυτά τα παιδιά;» έφτασε να ρωτάει σε τίτλο εκτενούς ρεπορτάζ από την Ελλάδα, με θέμα τους πρόσφυγες και τα παιδιά τους (40% είναι τα παιδιά), ποια, η γερμανική Bild!

Τι βλέπει, αντίθετα, και τι νιώθει όταν βλέπει τα όσα βλέπει ένας Έλληνας πνευματικός άνθρωπος;

Βλέπει τους πρόσφυγες να φτάνουν στο λιμάνι του Πειραιά, «ταλαιπωρημένοι, εξαθλιωμένοι, αλλά καθόλου φοβισμένοι και χωρίς κανένα αίσθημα ευγνωμοσύνης απέναντι στους οικοδεσπότες τους. Απαιτούσαν νερό και τροφή και φώναζαν γιατί δεν το είχαν αμέσως». Και ακολουθεί η πολλά σημαίνουσα αντιδιαστολή: «Φοβισμένοι, και μάλλον ενοχικοί, όσοι τους υποδέχονταν. Προς Θεού, μην κατηγορηθεί λιμενικός ότι δεν μίλησε στον πληθυντικό σε μετανάστη»!

Και συνεχίζει ο Έλληνας πνευματικός άνθρωπος (Τάκης Θεοδωρόπουλος, Καθημερινή 28/2):

«Θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η συμβίωση με τους πληθυσμούς των Ασιατών και των Αφρικανών δεν θα είναι προσωρινή». Τα υπόλοιπα, γνωστά, τα ’χει ξαναγράψει κι ο ίδιος, πολλές φορές: άρνηση προσαρμογής «των Ασιατών και των Αφρικανών», επιθετικό αραβικό Ισλάμ, επερχόμενος εξισλαμισμός, «μάχες σουνιτών και σιιτών» στα χώματά μας, τα ύστερα του κόσμου! Που δεν τα παίρνουμε είδηση εμείς, που «η πολιτική ορθότης δεν μας επιτρέπει, σε σημείο βλακείας, να κρίνουμε τους ανθρώπους από τη φυλή τους και το θρήσκευμά τους».

Ώστε φτάσαμε εκεί που θα ’πρεπε να κρίνουμε τους ανθρώπους από τη φυλή και το θρήσκευμά τους! Μας θυμίζει τίποτα αυτό;

Ούτε λόγος! Και τώρα ξέρουμε και το «διά ταύτα», που έρχεται από μόνο του, μοναδική λογική συνέπεια, κι ας μην τη λέει ευθέως ο αρθρογράφος μας: Διώξτε τους όλους, ντουφεκάτε τους στον Έβρο, πνίγετέ τους στο Αιγαίο.

Απόψεις είναι αυτές, και ο εξισλαμισμός του δυτικού κόσμου και η αλλοίωση του πολιτισμού μας κτλ., φόβοι στο κάτω κάτω, απόψεις και φόβοι που πάντως φτάνει να νικούν και να ακυρώνουν θεμελιώδεις κατακτήσεις, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο σεβασμός τους, αυτές που συνιστούν εντέλει τον πολιτισμό μας. Δικαίωμα τώρα του καθενός να εκφράζει τις απόψεις ή τους φόβους του, παρά το ανατριχιαστικό «διά ταύτα» που άλλοτε από άλλους διατυπώνεται ρητά, άλλοτε, όπως στην περίπτωσή μας, εξυπονοείται. Κι ας είναι οι απόψεις αυτές, επαναλαμβάνω, η ακύρωση, η κατάρρευση, αυτού που θεωρητικά θέλουν να προασπίσουν, του πολιτισμού μας.

Ξεπερνά όμως κάθε ανθρώπινο νου, κάθε έννοια, να διατυπώνονται οι απόψεις αυτές και ο συναφής προβληματισμός πάνω απ’ τους εκατοντάδες τάφους στα νησιά μας μ’ ένα μόνο σημάδι-αριθμό, πάνω από τον απέραντο υγρό τάφο με τους χιλιάδες άταφους νεκρούς, πάνω απ’ τα ξεβρασμένα πτώματα στις ακτές, μπροστά στον άντρα που διανύει χιλιόμετρα μ’ ένα πόδι και πατερίτσες, τον άλλον που κουβαλάει στους ώμους τον ανάπηρο φίλο του, τον άλλον με τη γερόντισσα μάνα του στην αγκαλιά, τη γιαγιά στο αναπηρικό καροτσάκι, που λέει πως είναι χαρούμενη για τα ανάπηρα πόδια της, γιατί μπορεί να κοιμίζει απάνω τους τα εγγονάκια της…

Κοιμισμένες συνειδήσεις όμως εμείς, ανάπηρες ψυχές –ανάπηρη σκέψη.

…ανάπηρη σκέψη

«Θα πρέπει στο τέλος να φύγουμε εμείς, για να έρθουν να κατοικήσουν άλλοι;» διατύπωνε το μικρόψυχο ερώτημά του ο άγιος Θεσσαλονίκης (Βελλίδειο, 14/2, στη συγκέντρωση «Μένουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι»). Κι ας ξέρει καλά, κι ας το ακούει σ’ όλους τους τόνους, πως να φύγουν και μόνο να φύγουν θέλουν από δω οι τώρα αναγκεμένοι.

«Αν υλοποιηθούν τα κέντρα μετεγκατάστασης προσφύγων, εμείς που θα πάμε;» επιμένει ανερυθρίαστα, αφού κι αυτός εννοεί πως δεν θα ’πρεπε να ’χουν φτάσει καν εδώ: διώξτε τους όλους, σαν να λέει δηλαδή κι αυτός, μαζί με τον άλλον και με τους άλλους, ντουφεκάτε τους στον Έβρο, πνίχτε τους στο Αιγαίο.

Για να μη γραφτεί, είπε, κι άλλο ποίημα «όπως είχε γράψει ο ποιητής για τα Ψαρά»· κι αρχίζει να απαγγέλλει: «Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη, περπατώντας η Δόξα μονάχη, μελετά τα λαμπρά παλικάρια, και στεφάνι στην κόμη φορεί, απ’ τα λίγα χορτάρια, που ’χαν μείνει στην έρημη γη – γιατί δεν έμεινε τίποτα από το πέρασμα εκείνων που σήμερα τους λέτε μετανάστες» συνέχισε υψώνοντας τη φωνή ο άγιος, σε μια ιστορική, συν τοις άλλοις, λαθροχειρία…

και το ανεπίδοτο μήνυμα

«Παρηγοριέμαι στη σκέψη πως ο Αϊλάν ήρθε στον κόσμο για να φέρει ένα μήνυμα… Ήταν το πεπρωμένο του» άκουσα τις προάλλες σε κάποιο ξένο κανάλι τον πατέρα του Αϊλάν, που κίνησε με τη γυναίκα του, τον πεντάχρονο γιο του και τον τρίχρονο Αϊλάν να εξισλαμίσει τον κόσμο, έμεινε όμως μόνο αυτός ζωντανός, ανίσχυρος να υπάρξει έστω σαν τύψη στη συνείδηση αυτών που παραμένουν πεισματικά κουφοί στο μήνυμα, πνίγοντας και ξαναπνίγοντας του κόσμου τους Αϊλάν.