Για τους γκέι ούτε λουλούδια ούτε κεριά

(Εφημερίδα των συντακτών 17 Ιουν. 2016)

Καλά να «Είμαι Σαρλί», να «Είμαι Παρίσι», ή να «Είμαι Βέλγος» κτλ., αλλά έτσι και «Είμαι Ορλάντο», μπορεί, θου Κύριε, και να σημαίνει ότι ίσως «Είμαι γκέι»! Μπορεί και γι’ αυτό λοιπόν να μη φάνηκε ανάλογη κίνηση συμπαράστασης, μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Δευτέρα βράδυ γράφονται οι γραμμές αυτές, νωρίτερα απ’ ό,τι συνήθως, δεν ξέρω τι θα γραφτεί ή θα ειπωθεί στο μεταξύ, σημασία όμως έχουν, νομίζω, οι πρώτες αντιδράσεις –πρώτες, μα όχι και εν θερμώ, αφού έχει περάσει πάνω από 24ωρο από τη σφαγή στο Ορλάντο. Τη σφαγή με τους 49 νεκρούς, εάν, μακάρι, δεν υποκύψει και κανείς από τους 53 τραυματίες, «την πιο πολύνεκρη σφαγή στις ΗΠΑ από την 11η Σεπτεμβρίου», «το Μπατακλάν των ΗΠΑ», όπως χαρακτηρίστηκε.

Όμως δεν είδα (ή δεν υπήρξαν ή δεν τα είδα, δεν τα δείξαν δηλαδή, που έχει κι αυτό τη σημασία του) τα λιβάδια τα λουλούδια και τα κεριά και τα σημειώματα έξω απ’ τον τόπο της σφαγής, όπως π.χ. έξω από το Μπατακλάν και τα άλλα σημεία του περσινού μακελειού στο Παρίσι, ή ιδίως την Πλατεία Ρεπουμπλίκ: σκέφτηκα πως το pride pride, η περηφάνια περηφάνια, αλλά και η ντροπή, κακά τα ψέματα, ντροπή· κι αν όχι ντροπή ακριβώς, κάποια (εσωτερικευμένη; υποσυνείδητη έστω;) ενοχή, του άμεσα ή και έμμεσα θύματος ομοφοβικής επίθεσης, που μολονότι θύμα βιώνει κατά κάποιον τρόπο, βαθιά μέσα του, την επίθεση σαν μεταφυσική περίπου τιμωρία· και, αν τελικά ξεμάκρυνα πολύ, είναι κατά κανόνα η αμηχανία, του ίδιου του ομοφυλόφιλου αλλά και των οικείων του πια.

Ο θρήνος έτσι μένει βουβός πιο πολύ, όπως και η οργή, που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο με την αίσθηση της αδυναμίας –απέναντι στη χλεύη, στην ομοφοβία γενικότερα, ρητή ή υπόρρητη.

Όσο για ρητή, μοναδική στάθηκε, όσο ξέρω, και μέχρι στιγμής, η περίπτωση τουρκικής εφημερίδας που είχε τίτλο σε άρθρο της: «Τους 50 έφτασαν οι νεκροί στο μπαρ όπου συχνάζουν διεστραμμένοι γκέι»: με άλλα λόγια: 50 λιγότεροι, ή: θεία δίκη, για 50 έστω, κ.ο.κ. Για υπόρρητη, αστείο και να γίνεται κουβέντα!

Περισσότερο ενδιαφέρον όμως έχει να ανιχνεύσουμε την αμηχανία, έστω, στον τρόπο που παρουσιάστηκε η σφαγή, ενδεικτικά σε τρία μεγάλα κανάλια, Άλφα, Αντένα και Μέγκα, στο βραδινό δελτίο ειδήσεων, την επομένη της σφαγής.

Έτσι κι αλλιώς, κυρίαρχο στοιχείο, το κλειδί που λείπει ακόμα, η ταυτότητα του δράστη, που είτε μοναχικός λύκος, «εσωτερικός τρομοκράτης», κατά την εκδοχή π.χ. κοτζάμ Ομπάμα, είτε μέλος του ISIS, βούτυρο στο ψωμί των όπου γης ισλαμοφοβικών, θρίαμβος του Τραμπ κτλ., και στις δύο περιπτώσεις δρα σαν τιμωρός ομοφυλοφίλων: μισούσε τους ομοφυλόφιλους, τους μαύρους και τους εβραίους, είχε εξοργιστεί όταν είδε δυο άντρες να φιλιούνται μπροστά στον τρίχρονο γιο του, λένε οι δικοί του, ανάμεσά τους και ο πατέρας του. Καθαρά ρατσιστικό-ομοφοβικό δηλαδή το έγκλημα, δηλωμένοι ομοφυλόφιλοι τα θύματα, με τι καρδιά να τους υπερασπιστεί κανείς…

Στα κανάλια λοιπόν, πρώτη είδηση, απολύτως εύλογα, η δολοφονία του 14χρονου από συνομήλικό του, δεύτερη το Ορλάντο –με εξαίρεση το Μέγκα, όπου ήταν τρίτη είδηση: δεύτερη, εξίσου εύλογα, προκειμένου για το Μέγκα, ήταν ο προπηλακισμός του Πολάκη στην Ιεράπετρα! Στα του Ορλάντο λοιπόν, και έχοντας κατά νου τα δελτία ειδήσεων έπειτα από τις επιθέσεις στο Παρίσι ή στις Βρυξέλλες, μαθαίνουμε αναλυτικά όσα διαδραματίστηκαν στο γκέι μπαρ, και έπειτα για το προφίλ του δράστη. Δόθηκε δηλαδή απλόχερα το αστυνομικό δελτίο· έλειψε οτιδήποτε μπορεί να χρωμάτιζε με συμπόνια, να δήλωνε συμπαράσταση, συμμετοχή.

Δεν μάθαμε λοιπόν για την αγρυπνία, Κυριακή βράδυ, στο ίδιο το Ορλάντο, τις μικρές έστω συγκεντρώσεις ή άλλες δράσεις σε άλλες χώρες, ένα χαλί λουλούδια κοντά στην Πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο, τις μεσίστιες σημαίες στην Ουάσιγκτον κ.ά.· σε ένα μόνο κανάλι είδαμε τη γέφυρα του λιμανιού του Σίδνεϊ που φωταγωγήθηκε με τα χρώματα του ουράνιου τόξου (έμβλημα της ομοφυλόφιλης κοινότητας). Δεν υπήρξαν καν τα μηνύματα πλήθους πολιτικών ηγετών, με εξαίρεση του Ομπάμα, και σε κάποιο κανάλι το τουίτ του Τσίπρα: συρρικνώθηκε έτσι, και με αυτό τον τρόπο, η καθολικότερη σημασία του γεγονότος. Μόνο το Μέγκα είχε μηνύματα συμπαράστασης, από τον φανταχτερό κόσμο της σόουμπιζ και μόνο, κι έτσι παρέλασε ο συμπαθέστατος Ρίκι Μάρτιν, αλλά μ’ ένα περίπου ξέκωλο μπαλετάκι, και ό,τι άλλο εξτραβαγκάν και συνεπώς ενισχυτικό των πάσης φύσεως φοβικών (φυσικά και ομο-) ανακλαστικών του τηλεθεατή: ο Έλτον Τζον με τον σύζυγό του, η Λέιντι Γκάγκα, η Μαντόνα, η Σερ, ό,τι σε πιο φραμπαλά γίνεται δηλαδή, σαν τα φτερά και πούπουλα που εικονογραφούν (= στιγματίζουν) τον ομοφυλόφιλο στην τηλεόραση.

Καθησυχάζοντας τους υπόλοιπους για την (γενικότερη) ομαλότητά τους.