Η Αδωνίτσα Άννα και τα άδεντρα
(Εφημερίδα των συντακτών 11 Ιουλ. 2020)
Η ίδια σοσιαλίστρια και
μεταρρυθμίστρια Άννα Διαμαντοπούλου αναγόρευσε τον εισηγητή του ΛΑΟΣ Άδωνη
Γεωργιάδη, όταν υπερψήφισε κάποιο νομοσχέδιό της, σε σοβαρότερο βουλευτή του
Κοινοβουλίου.
Δεν θα ’πρεπε λοιπόν να μας
εκπλήσσει που η ίδια σοσιαλίστρια και μεταρρυθμίστρια Άννα Διαμαντοπούλου έδωσε
τις προάλλες στον σοβαρότερο βουλευτή, για το Τσαρλατανείο του «Ελληνική Αγωγή»,
τέσσερα (4) μετάλλια, δύο χρυσά, ένα αργυρό και ένα χάλκινο, για τα αρχαία που διδάσκει
στα νήπια κτλ.
Αυτά σαν πρόεδρος της κριτικής
επιτροπής των «Education Leaders Awards
2020», που είναι, λέει, «Το ετήσιο Πανόραμα των Πρωτοβουλιών και των Δράσεων
στην Εκπαίδευση».
Το οποίο βράβευσε σχολεία και μαζί
τους και φροντιστήρια, δηλαδή την παραπαιδεία· γιατί όχι τότε και την απαιδεία
ή αντιπαιδεία του Άδωνη!
(Άραγε τώρα με την αξιολόγηση θα αξιολογηθούν
και οι διδάσκοντες του Τσαρλατανείου, οι όχι οπωσδήποτε αγράμματοι, όμως οι
περισσότεροι αθλιογράμματοι;)
* Είπαμε για Άδωνη –και πότε δεν είπαμε, θα πείτε, και τι δεν
είπαμε, για τον άνθρωπο που έκανε καριέρα εμπορευόμενος με κάθε μέσο και με
κάθε τρόπο τη φαιδρότητά του, πριν ακόμα ξεδιπλώσει την πολιτική αθλιότητά του…
Είπαμε για Άδωνη λοιπόν, και παρασυρθήκαμε και πάλι, ενώ ήθελα να
σημειώσω απλώς το εξής, δροσιστικό για μήνα Ιούλιο:
Κάτι έλεγε τελευταία σε κάποιο απ’ τα κανάλια του, πως «επί κυβερνήσεως
Σαμαρά» έγινε αυτό, «επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ» το άλλο, και «επί κυβερνήσεως
Κυριάκου Μητσοτάκη - Άδωνη Γεωργιάδη…» το πιο άλλο…
Γλώσσα λανθάνουσα, ως γνωστόν, τ’ αληθή λέγει, και μια χαρά το ξέρουμε
πως έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη-Γεωργιάδη, κεντροδεξιά μαζί με ––αν όχι και με περισσότερη––
ακροδεξιά.
Αλλά εμένα πιο πολύ μ’ αρέσει η γενική «του Άδωνη», όπως ακούστηκε απ’ το
δικό του στόμα. Μπας και γλιτώσουμε από το ξιπασμένο «Αδώνιδος», και με την
άδειά του πλέον.
* Τα άδεντρα ή μη δέντρα. Τον καημό μου θέλω να πω, μάλλον την
αποστροφή μου γι’ αυτά τα πιο μη δέντρα δε γίνεται, τους φοίνικες και όλα της
οικογενείας: τέσσερα και πέντε και παραπάνω μέτρα σκέτος κορμός και στην κορφή
το όποιο φύλλωμα, που ούτε σκιά δίνει ούτε τίποτα, ένα πράγμα που για να το
αντιληφθείς και μόνο σαν δέντρο πρέπει να ξελαιμιαστείς κοιτώντας κατά πάνω.
Κι όμως, είναι το δέντρο της ξιπασιάς, του αρχοντοχωριατισμού, το
αγαπημένο των βλαχοδημάρχων. Και «βλαχοδήμαρχος» είναι ένα διαχρονικό
φαινόμενο, κάτι σαν στολή όλων σχεδόν των δημοτικών αρχόντων, αφού ο δήμαρχος
είναι ένας υπουργός ή και πρωθυπουργός εν αναμονή, κάποιος που υποτάσσεται στη
μοίρα του να είναι κάτι λιγότερο από εθνοπατέρας. Έχει όμως, δόξα τω θεώ,
εξουσία μεγάλη και χρήμα μπόλικο, να κάνει ό,τι μα ό,τι θέλει στο χωράφι του,
το για κείνον μικρό, τεράστιο όμως για όσους το ζουν ή κινούνται μέσα σ’ αυτό.
Δεν έχει νόημα να απαριθμήσω τις ολέθριες ή απλώς α-νόητες επεμβάσεις των
διαφόρων, τέτοιες μέρες κιόλας που ανήκουν αποκλειστικά στον Φαντασμένο Άρχοντα
της Αθήνας, θυμάμαι όμως πάντα εκείνον τον κατά τύχη δήμαρχο Γιατράκο, όταν
αντικατέστησε τον Έβερτ, και για να ευχαριστηθεί κι αυτός λίγο εξουσία, ξήλωσε
την πλατεία Συντάγματος, παραμονές των έργων για το μετρό, δηλώνοντας ρητά πως
δεν θα χρειαστεί να ξαναξηλωθεί η πλατεία. Που ξαναξηλώθηκε βεβαίως, ακριβώς
για τα έργα, χωρίς την παραμικρότερη συνέπεια για τον εν λόγω δήμαρχο.
Έλεγα για τους φοίνικες λοιπόν, τα κατεξοχήν μη δέντρα, τα πρώτα που
φυτεύουν μανιωδώς οι συμπλεγματικοί δήμαρχοι, πιο πολύ σαν φαλλικά σύμβολα
νομίζω, πάντως πιστεύοντας πως κάτι παίρνουν απ’ το μπόι τους.
Τώρα, για να ρθούμε στις μέρες μας, πεντάμετροι αγκαθωτοί (μπλιάχ) φαλλοί
σε κοντοστούπικες ζαρντινιέρες εκφράζουν μαζί με όλα τ’ άλλα και τη γελοιότητα
του εμπνευστή της ιδέας.
Κερασάκι στην τούρτα, τα υπόδουλα ΜΜΕ που συντονίστηκαν πριν από λίγες
μέρες και ανέδειξαν με πανομοιότυπους σχεδόν τίτλους τη μεγάλη ανακάλυψη, πως
«Κι όμως: οι φοίνικες υπήρχαν από τον 19ο αιώνα στην Αθήνα» και «επιστρέφουν με
τον Μεγάλο Περίπατο…» (Skai.gr, Θέμα, in.gr, iefimerida κ.ά.)!
Πόση γελοιότητα και ιδίως αχρειότητα πια!
