26/5/19

Οι αμέτρητες αποχρώσεις του κιτς

(Εφημερίδα των συντακτών 25 Μαΐου 2019)



* Γενέθλιο Βίκυς Μοσχολιού τις προάλλες (17 Μαΐου). Και, σύμπτωση οπωσδήποτε, λίγες μέρες πιο πριν, η Μαρινέλλα τής είχε ανάψει ένα κεράκι στη μνήμη της:

«Εγώ με λιγότερο σπουδαία τραγούδια, έκανα πολύ μεγαλύτερο σουξέ από ό,τι η Βίκυ Μοσχολιού. Η Βίκυ ήταν πιο περιορισμένη σε ένα κέντρο διασκέδασης. Εγώ το κέντρο διασκέδασης το έπαιρνα και το έκανα ό,τι ήθελα…»

«Λιγότερο σπουδαία»; Αλλά πάντως σπουδαία; Π.χ. η «Κυρα-Γιώργαινα»; Έστω.

Και μεγαλύτερο σουξέ; Αυτό σίγουρα. Σαν του Μάρκου Σεφερλή φερειπείν. Που κριτήριο της μεγαλοσύνης του, όπως επαναλαμβάνουν εν χορώ οι υποστηρικτές του απέναντι στις κατηγορίες για χυδαίο ρατσιστικό κτλ. χιούμορ, είναι πως γεμίζει και γκρεμίζει Δελφινάρια!

Είπα Σεφερλή λόγω επικαιρότητας. Θα μπορούσα να ’χα πει και για το μεγάλο σουξέ του ΛεΠά –όπου τουλάχιστον το καλτ ήταν σχεδόν εμπρόθετο.

* Όμως η Μαρινέλλα καμαρώνει που αδιαφόρησε για την ποιότητα του τραγουδιού της και προπαντός την ερμηνεία. Την οποία έπνιξε μέσα σε μια φλύαρη κινησεολογία (διάβαζε: κιτς), με τουαλέτες και φτερά, και χέρια, λέει, πουλιά.

Ένα σωστό ντραγκ κουίν σόου –αλλά χωρίς τον δικό του αυτοσαρκασμό!

* Ο Μαρινάκης μας. Σχολιάστηκαν και σχολιάζονται εκτενώς τα όσα «πολιτικά» συλλαβίζει και πράττει ο υπερχαλίφης Μαρινάκης.

Μένουν έτσι στο περιθώριο τα έργα και τα μη έργα του στον δήμο του Πειραιά.

Άκρως ενδεικτικά: Μισό σκουπίδι δεν μαζεύτηκε από πουθενά. Στην καρδιά στο Πασαλιμάνι, μια υπέροχη μεγάλη βόλτα πλάι στο νερό, μεριές μεριές πέφτεις λιπόθυμος απ’ την μπόχα, και όχι μόνο απ’ τα υπαίθρια ουρητήρια (μερικές χημικές τουαλέτες αφαιρέθηκαν πριν από πολλούς μήνες), ενώ κάτι χοντρές βίδες που εξέχουν στο πεζοδρόμιο και μισοσπασμένα καλύμματα στα φρεάτια παραμονεύουν τον περαστικό.

* Κάνει πλατείες όμως, λέει, έργα βιτρίνας δηλαδή και μαζί γιορτή των εργολάβων (σωστό ανέκδοτο: δύο παγκάκια που έστησαν κάπου στην Καστέλα στο πουθενά, σε μόλις δύο περισσευάμενα τετραγωνικά, με την πλάτη στη θάλασσα και θέα την απέναντι πολυκατοικία και μια ανηφόρα προς τον λόφο!).

Έτσι κατέστρεψε, όπως ξανάγραφα, την πλατεία Αλεξάνδρας, για να την κάνει τούρτα με βασικό σκοπό να αναδεικνύει τη Δωρεά του: ένα μνημείο για τον ξεριζωμένο ελληνισμό του Πόντου, μια μεγάλη αψίδα σαν από σκουπιδοντενεκέδες. 

Για να γράφουν ολοσέλιδα και δισέλιδα στο Βήμα του π.χ., ξανά και ξανά, όπως προχτές, δισέλιδο πάλι, για μια μεγάλη εκδήλωση για τα 100 χρόνια της γενοκτονίας.

(Και γιατί αδερφός στόχος του επαρχιωτισμού, μαζί με τη ρεκλάμα στον Αυθέντη, είναι η ταπείνωση ακριβώς των υμνητών υπηκόων.)

* Έκανα από δω, έκανα από κει, δεν το απέφυγα. Το είπα: γενοκτονία. Κυκλοφορούνε, βλέπεις, και αγωγές, έτσι και πεις το παλιό κι αφορεσμένο, και τάχα λίγο: σφαγή.

Γενοκτονία, λοιπόν. Άντε και ολοκαύτωμα.

* Και π.χ. το Γουδί. Αλλά εδώ, θα μου πεις, μια αδαής κυρία κατάφερε να πείσει ολόκληρο κράτος να μη λέμε Γουδί αλλά Γουδή. Όχι Το Γουδί αλλά Του Γουδή, π.χ. «το κίνημα στου Γουδή».

Γιατί, λέει, ήταν εκεί τα κτήματα του Γουδή: σωστό· και είναι, λέει, «αγλωσσολόγητο» το γουδί - του γουδιού: κωμικό, ή γελοίο.

Γιατί αγνοεί τους μηχανισμούς της γλώσσας, τους ίδιους που έκαναν και το Περιστέρι από τον Περιστέρη, το Κουκάκι απ’ τον Κουκάκη κ.ά.

Τι σου είναι λοιπόν οι συνειρμοί. Που φωτίζουν και το πιο μικρό –που εικονογραφεί όμως το ίδιο μεγάλο.

* Κάλπες αύριο. Κι όσο μπορούμε το γλεντάμε.

Όχι, όχι άλλο με τη Βίκυ Φλέσσα· κλέβουμε εκκλησία…

Αλλά και για ποιον να πρωτοπείς… Τον ακραιφνή Λαφαζάνη, που με δική του μάλιστα πρωτοβουλία πήγε να τακιμιάσει με τη Χριστιανική Δημοκρατία;

Τον Καραμπελιά, παλιόν κι από μιαν άποψη ίδιον αυτόν, είτε πρώην αριστεριστή είτε νυν πατριώτη και θρησκευάμενο, που επαγγέλλεται την ένωση των κοινωνικών υπηρεσιών του δήμου με τις κοινωνικές υπηρεσίες των ενοριών;

Τον γραφικό μεταναστοφάγο Τζήμερο; Τον σκέτα γραφικό Ψωμιάδη; Τον πρώτο σ’ όλες τις φωτογραφίες και μες στα χρυσά Πατούλη; Τον πώς να τον πεις Αρτέμη Σώρρα; Τον Κρανιδιώτη;

Αλλά εδώ κόβεται το γέλιο. Αρκετά.

Καλό βόλι.

ΥΓ. Ξέρω, θα πείτε ότι ξέχασα π.χ. τον Ψαριανό. Όμως ο Ψαριανός θα κατέβει στις εθνικές εκλογές, υπομονή. Κι έπειτα, με τον Ψαριανό πάντα γελάμε.

buzz it!

4/5/19

Οι ευχές των χεριών

(Εφημερίδα των συντακτών 4 Μαΐου 2019)

* «“Χριστός ανέστη, θανάτω θάνατον πατήσας…” Όλα τα χέρια που σφίγγουν απόψε τα κεριά, εύχονται να είμαστε όλες και όλοι αναστάσιμες και αναστάσιμοι! Και η Πατρίδα μας να έχει Θεία Χάριτι, ζωήν χαρισάμενην στο μέλλον».

Είναι το αναστάσιμο μήνυμα της Βίκυς Φλέσσα, που κινάει για την Ευρωβουλή με τη ΝΔ. Και φωτογραφήθηκε έξω από σημαιοστολισμένη εκκλησία, χαμηλοβλεπούσα και λευκοντυμένη, παιδούλα για την πρώτη της κοινωνία, θα λέγαμε, αν δεν ήταν –αλίμονο– ορθόδοξη. Πάντως παιδούλα, παιδούλα-γατούλα, στον ρόλο στον οποίο διαπρέπει χρόνια τώρα στην κρατική τηλεόραση.

(Επισήμανση, που δυστυχώς απαιτεί φωτογραφία: μακρύ, ολόλευκο φόρεμα σιθρού, σκέτη δαντέλα, κι απομέσα αμάνικο κοντό φορεματάκι, να φαίνονται δηλαδή μόνο τα χέρια και ολίγον μπούτια μέσα απ’ το σιθρού –που λίγα δείχνει δηλαδή, όμως υπόσχεται πολλά: Μοδιστρική σοφία!)

* Πλευρίτις - Αδωνίτις: Για Ευρωβουλή λοιπόν. Να μάθει στους Ευρωπαίους την τέχνη του λάγνου βλέμματος στον συνομιλητή της· όταν δεν τον διακόπτει να πει τα δικά της, όσα ψευτοαποστήθισε για να δείξει προετοιμασμένη ή πως το κατέχει και η ίδια το θέμα.

Θα τους δείξει όμως και τις ρίζες τους: «Έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Εγώ νομίζω ότι έχω τη δυνατότητα να το κάνω μέσω του πολιτισμού. Ας πούμε ένα παράδειγμα: Η λέξη salt, το αλάτι στα αγγλικά, είναι μια ομηρική λέξη. Είναι αλς-αλός, η θάλασσα, το αλμυρό, το υφάλμυρο, που έχει δώσει το salt, που το salary, που είναι ο μισθός, ήταν μια φούχτα αλάτι, που έδιναν στους στρατιώτες ως μισθό…»

Ετυμολογίες δηλαδή σχολής Πλεύρη ή του Τσαρλατανείου «Ελληνική Αγωγή» του Άδωνη. Κόντρα στα διδάγματα ακόμα και του Μπαμπινιώτη της, που τον έβγαζε κάθε τρεις και λίγο στις εκπομπές της, λιγώνοντας πάντα: «αχ, κύριε καθηγητά μου!»

(Και φυσικά θα τον συστήσει τώρα και στους Ευρωπαίους, να μάθουν από πρώτο χέρι την αλήθεια για τη σλαβοβουλγαρομπορδοροδοκόκκινη γλώσσα και ουδεπώποτε μακεδονική των γειτόνων μας.)

* Τώρα η γατούλα έβγαλε νύχια. Και χαρακτήρισε την ΕΡΤ «Πράβντα του ΣΥΡΙΖΑ»!

Την ΕΡΤ που την έκανε ντίβα, με τις εκπομπές της, πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Και μάλιστα με τις συνεχείς επαναλήψεις:

Με αποκορύφωμα, κάποια φορά, πριν από κάνα χρόνο, να έχει η ΕΡΤ 1 εκπομπή της για τον Μίκη Θεοδωράκη (με εκτενή αναφορά στον Μίκη από τον «Γεώργιο Παπανδρέου, Πρωθυπουργό της Ελλάδας», όπως έγραφε στην οθόνη –χωρίς ένδειξη Ε[πανάληψη]). Και την ίδια ώρα στην ΕΡΤ 2, η ίδια πάλι, με κάποιον γιατρό!

Αλλά τώρα Πράβντα!

* Άσχετο, αλλά μια και είπαμε για Άδωνη: Βρέθηκε το υπερόπλο. Που αν δεν εξουδετερώνει τον αντίπαλο, πάντως του τσακίζει το ηθικό. Σαν αυτά τα χημικά όπλα που επιδρούν στο νευρικό σύστημα:

Βρέθηκε άνθρωπος, νέα κοπέλα, το μέλλον της Ελλάδας, που αγνοεί παντελώς την ύπαρξη του Άδωνη Γεωργιάδη. Κι ακούστηκε μάλιστα αυτό από την τηλεόραση, το κυρίως πεδίο δράσης του εν λόγω.

(Τα ’γραψε ωραιότατα και αυθημερόν εδώ, στην ηλεκτρονική έκδοση, ο Δ. Κανελλόπουλος· εγώ όμως, αν μπορούσα, θα το ’γραφα καθημερινά, θέμα σε παραλλαγές. Και επιπλέον θα το ’βαζα «χτύπημα», αυτήν τη σύντομη αναφορά σ’ ένα θέμα στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας.)

Σ’ ένα τηλεοπτικό παιχνίδι λοιπόν, σε κάποια φάση δίνεται στον αρχηγό μιας ομάδας ένα θέμα και αυτός πρέπει να δώσει τέσσερις λέξεις που σχετίζονται μ’ αυτό, τις οποίες καλούνται έπειτα να μαντέψουν οι συμπαίκτες του.

Άδωνης το θέμα, και η κοπελίτσα αρχίζει αμήχανα: «Ωραία… Άντρας… –Τι είναι;» ρωτάει: «Παρουσ[ιαστής]; –Όχι, όχι», είπε μόνη της. «Πολιτικός; όχι» μονολογεί αμήχανα, και συνεχίζει, με μεγάλες παύσεις: «Διάσημος… Θα πω ψηλός… Πλούσιος…» συμπλήρωσε με τα πολλά την τετράδα. «Δεν έχεις ιδέα ποιος μπορεί να είναι ο Άδωνης ο Γεωργιάδης;» ρωτάει εμβρόντητη η παρουσιάστρια» «Όχι.» «Ιδέα, ε;» «Τον έχω ακουστά…» ψέλλισε το κορίτσι, «αλλά δεν ξέρω ποιος είναι…»

«Ευτυχία… Η ηρεμία που ψάχνουν όλοι στη γιόγκα» σχολίασε ο Δ. Κανελλόπουλος.

Άλλο όμως σκέφτομαι εγώ γι’ αυτήν τη δημόσια διαπόμπευση του υπ’ αριθμόν ένα τηλεαστέρα:

Συριζοτρόλ θα είναι η μικρούλα, που ρίσκαρε να χάσει η ομάδα της, όμως θα την αντάμειβε πλουσιοπάροχα η χούντα της Κουμουνδούρου.

Άκου ποιος Άδωνης!

buzz it!