28/11/09

Παραχάραξη και οικειοποίηση

Τα Νέα, 28 Νοεμβρίου 2009 [εδώ, με μικροπροσθήκες]

Θα γραφτεί κάποια στιγμή, πού θα πάει, η ιστορία του Πολυτεχνείου, θα έρθει ο νηφάλιος λόγος, που το βρήκε αν μη τι άλλο μάταιο να αναμετρηθεί με ντουντούκες και μεγάφωνα.

Θα πει ποιοι ήταν, ποιοι δεν ήταν, τι λέγαν και τι κάνανε. Αφού προηγουμένως χαρτογραφηθεί πλήρως η εποχή. Για να αποφευχθούν ιστορικοί αναχρονισμοί και παραναγνώσεις, στην καλύτερη περίπτωση.

διαβάστε τη συνέχεια...

Έγραφα στην προηγούμενη επιφυλλίδα για τους αυτόκλητους θεματοφύλακες της Ιστορίας και φύλακες ειδικότερα της σημαίας του Πολυτεχνείου, των σφραγίδων και των πρακτικών της Αντι-ΕΦΕΕ, για την ανύπαρκτη τότε και τυπικά ΠΑΣΠ και την ανύπαρκτη ουσιαστικά ΚΝΕ. Δεν έχει καμία αξιολογική έννοια η διατύπωση αυτή· έχει να κάνει απλώς με τον τότε συσχετισμό δυνάμεων στον φοιτητικό και γενικότερα αντιστασιακό χώρο, όπου δέσποζε συγκεκριμένα ο Ρήγας Φεραίος του ΚΚΕ Εσωτερικού, η ΑΑΣΠΕ του μαοϊκού ΕΚΚΕ, καθώς και άλλες, μικρότερες μαοϊκές και τροτσκιστικές οργανώσεις, ενώ εντονότατη ήταν η παρουσία αρκετών, και από πολλές απόψεις υπολογίσιμων, αναρχικών ομάδων.

Και ίσα ίσα η παρουσία της ΚΝΕ ήταν η ισχνότερη, όπως και του τότε ΚΚΕ Εξωτερικού γενικότερα, που λίγα χρόνια μετά τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία και τη διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ περιοριζόταν στη σκληροπυρηνική κομματική γραφειοκρατία, με ελάχιστη έως μηδαμινή ακτινοβολία στον αριστερό και τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.

Ας περιοριστούμε όμως στη «συμβολή» του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, μέσα από δικά τους κείμενα: είδαμε ήδη το εκτενές απόσπασμα της περιλάλητης «Πανσπουδαστικής αρ. 8» που κατάγγελλε σαν πράκτορες της ΚΥΠ τον εντυπωσιακό όγκο των φοιτητών της Νομικής (ανάμεσά τους και μέλη της ΚΝΕ!) που ενώθηκαν με την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Το τεύχος εκείνο, υπενθυμίζω, εξαφανίστηκε πάραυτα και αμφισβητήθηκε η γνησιότητά του, μολονότι ποτέ δεν αποκηρύχτηκε επίσημα από το Κόμμα.

Τη συνέχεια θα τη διαβάσουμε μέσα από την απόφαση της 4ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που έγινε τον Ιούλιο του 1976, με τίτλο Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973· το κείμενο κυκλοφόρησε στις εκδόσεις του Οδηγητή, Αθήνα 1983, και βρίσκεται τώρα δημοσιευμένο, με μικροπερικοπές (!) καθώς και ένα ελαφρό γλωσσικό ρετουσάρισμα (τις μέθοδες = τις μεθόδους κτλ.) στην επίσημη ιστοσελίδα του Κόμματος.

Από αυτήν αντιγράφω όσα αποσπάσματα μπορεί να χωρέσει η σελίδα, από εκεί όπου γίνεται λόγος για τη στάση απέναντι στις καταλήψεις λ.χ. και ομολογείται η έλλειψη του καθοδηγητικού ρόλου του ΚΚΕ, του ρόλου ακριβώς τον οποίο διεκδικεί το Κόμμα εκ των υστέρων:

«τονιζόταν, και μάλιστα έντονα (πράγμα που γενικά ήταν σωστό), ότι θα έπρεπε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του φοιτητικού κινήματος –και ειδικά με τη μορφή κατάληψης κτιρίων– κάτω από την επίδραση των αυθόρμητων και αριστερίστικων στοιχείων. Αυτό όμως είχε και την αρνητική του πλευρά, γιατί περιόριζε σε λειψό, καθολικά απορριπτικό προσανατολισμό την αντιμετώπισή τους. Τονιζόταν (σωστά): “όχι απρογραμμάτιστες ενέργειες, όχι καταλήψεις. Δεν γινόταν όμως επεξεργασία συγκεκριμένων μεθόδων για τη θετική παρέμβασή μας σ’ οποιαδήποτε τέτοια ξεκομμένη ενέργεια…”»

«η κατάληψη [του Πολυτεχνείου] αποτέλεσε αιφνιδιασμό για τις καθοδηγήσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ. Δεν ήσαν προετοιμασμένες να δουν τις μεθόδους παρέμβασής τους στα γεγονότα, καθώς και τις μεθόδους συντονισμού της δράσης τους. Η Κομματική Οργάνωση Αθήνας και το Γραφείο του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ είδαν καταρχήν την κατάληψη σαν μια επικίνδυνη περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο και για εξέλιξη της εκδήλωσης σε αντιδικτατορικές διαδηλώσεις προς μία η περισσότερες κατευθύνσεις...»

«“για αγώνα σε τέτοια έκταση δεν υπήρχε ούτε καν σκέψη”. Είχε μόνο προγραμματιστεί, μαζί με την ΚΝΕ, μία δημόσια εκδήλωση για το Γληνό στις αρχές Δεκέμβρη. “Τα γεγονότα μας έπιασαν απαράσκευους και μην προβλέποντας την έκτασή τους”. Το Γραφείο Κλιμακίου όχι μόνο δεν πρόβλεψε τα συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά ούτε μπόρεσε να τα παρακολουθήσει (και φυσικά, πολύ περισσότερο, να τα καθοδηγήσει), δεν ήξερε ούτε στην πορεία τους την έκταση που είχαν πάρει, αφού “ακόμα και την Παρασκευή το μεσημέρι είναι γεγονός ότι δεν πήγε το μυαλό μας πως τα γεγονότα θα έπαιρναν αυτή την εξέλιξη” (τα αποσπάσματα είναι από έκθεση εκείνης της περιόδου...)»

«Το Γραφείο του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ έμαθε τα γεγονότα σχεδόν τυχαία την Πέμπτη το πρωί. Δεν εξασφαλίστηκε όμως άμεση επαφή ούτε με την ΚΟΑ, ούτε με το Γραφείο Κλιμακίου, ούτε με το Γραφείο Σπουδάζουσας της ΚΝΕ. Πρώτη του εκτίμηση ήταν ότι τα γεγονότα αποτελούν ανεύθυνη, ως ένα βαθμό, ενέργεια, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης…»

«Η “κατάληψη” απ’ έξω έδινε εντύπωση, τότε ακόμα, εξτρεμισμού. Τα αριστερίστικα συνθήματα επικρατούσαν. Γίνονταν προκλήσεις σε αστυνομικούς. Οι χειρόγραφες προκηρύξεις (τρυκ κλπ.), καθώς και οι πολυγραφημένες, είχαν προωθημένα και αριστερίστικα συνθήματα. Ήσαν, οπωσδήποτε, πρόχειρα και πολλά αυτοσχέδια. Έτσι, εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικο στοιχείο, που ήταν, ως ένα βαθμό, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό, γενικά ήταν κατά των καταλήψεων και των βιαστικών και απρογραμμάτιστων ανοιχτών εκδηλώσεων. Η θέση αυτή, φυσικά, δεν ήταν πολύ καθαρή και επεξεργασμένη… Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση της οργάνωσης, οι δύο καθοδηγητές της ΚΝΕ περιορίστηκαν κυρίως στο πώς θα ελεγχθεί η κατάσταση, με σκοπό την απαγκίστρωση...»

«το μεσημέρι της Παρασκευής, λίγα λεπτά πριν από τη συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής, ο τότε Γραμματέας ΚΝΕ του Πολυτεχνείου συναντά μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και του ανακοινώνει ότι λίγο πριν η καθοδήγηση του έβαλε ζήτημα για το πώς θα κατορθώσουν να φύγουν από το Πολυτεχνείο…» Και τα λοιπά, και τα λοιπά.

Έχουμε χρεία άλλων μαρτύρων; Παραχάραξη και οικειοποίηση, κοινώς καπέλωμα. Στο DNA θαρρείς του συγκεκριμένου κόμματος.

Ιδού λ.χ. δείγμα πρόσφατο, για να προσγειωθούμε στο σήμερα· ένα μόνο, ενδεικτικό γεγονός, που αναδεικνύει τη συνέπεια του ΚΚΕ, εν πάση περιπτώσει των ανθρώπων του ΚΚΕ, στην παραχάραξη και την οικειοποίηση της Ιστορίας:

Το κόκκινο της ντροπής

Παραμονές των εκλογών, Πέμπτη 1/10, η εμπνευσμένη αλλά ώρες ώρες αφόρητα κνίτικη σατιρική εκπομπή «Ελληνοφρένεια» φιλοξενεί τον Ν. Μπογιόπουλο, υποψήφιο του ΚΚΕ, ο οποίος απαντά σε ερωτήσεις των ακροατών. Η τελευταία ήταν: «Αξίζει να ανταλλάξουμε την ελευθερία μας με παιδεία, υγεία και όλα αυτά που είπατε [για τις σοσιαλιστικές χώρες];» Η απάντηση ήρθε ποιητικότατη:

«Όταν μιλάμε για σοσιαλιστικές χώρες κι όταν μιλάμε για Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, μιλάμε για τους 200 της Καισαριανής, μιλάμε για τον Άρη το Βελουχιώτη και την Ηλέκτρα την Αποστόλου, μιλάμε για την Κοκκινιά και την Καλογρέζα, μιλάμε για την Αλαμάνα και τον περήφανο χαιρετισμό της στο Γοργοπόταμο [σ.σ. ανάποδα τα ’πε εδώ, κι αυτό σηκώνει... διαγραφή], μιλάμε για τον ΕΛΑΣ και το Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας, μιλάμε για τον Μπελογιάννη, μιλάμε για τον Πλουμπίδη, μιλάμε για το Ρίτσο και για το Χαρίλαο».

Ώστε μιλάει το ΚΚΕ για τον αποκηρυγμένο Βελουχιώτη, με την «ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση», και μιλάει το ΚΚΕ για τον «προδότη» Πλουμπίδη...

Αλλ’ ιδού και η συνέχεια του «ποιήματος», για την ιστορία, αυτή με την οποία επιχειρείται να ξαναγραφτεί η Ιστορία:

«Όταν μιλάμε για κάπα κάπα έψιλον, μιλάμε για το κόκκινο του αίματος, μιλάμε για το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο, μιλάμε για το κόκκινο αστέρι στον μπερέ του Τσε Γκεβάρα, μιλάμε για το κόκκινο της Μακρονήσου, της Γυάρου και του Αναπλιού, κι αν όλα αυτά δε σημαίνουν ελευθερία, τότε δεν υπάρχει τίποτα που να σηματοδοτεί την ελευθερία».

Όλα τα κόκκινα τα είδε ο υποψήφιος του ΚΚΕ, μόνο το κόκκινο της ντροπής ούτε που το ’χει ακουστά...

buzz it!

14/11/09

Πολυτεχνείο και «Πανσπουδαστική, νούμερο 8»

Τα Νέα, 14 Νοεμβρίου 2009

Την επομένη των τανκς, ο υπουργός της χούντας Σπ. Ζουρνατζής φωτογραφίζεται πλάι σε συνθήματα που αποδεικνύουν, υποτίθεται, πως η κατάληψη ήταν έργο «αναρχικών στοιχείων». Δυστυχώς δεν κινήθηκαν σε πολύ διαφορετικό μήκος κύματος οι εκτιμήσεις και άλλων πολιτικών δυνάμεων


Οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος του Πολυτεχνείου δεν συντονίζονταν (και ούτε θα ’ταν δυνατόν) από καμία Συντονιστική, από καμία ΠΑΣΠ ή Πανσπουδαστική, ούτε καν από τον Ρήγα

το πλήρες κείμενο:

Άλλη μία επέτειος του Πολυτεχνείου, και στον καθιερωμένο εορτασμό-ρεφενέ θα βάλει ο καθένας, κόμμα, παράταξη, φορέας, μεμονωμένο άτομο, το κατιτίς του. Το δικό του Πολυτεχνείο, τη δική του ιστορία, τη μία και μόνη και αυθεντική.

Οι μεγάλοι μεγάλοι, μάλιστα, θα κατεβάσουν πειστήρια, περγαμηνές, κτητορικά. Η ΠΑΣΠ λόγου χάρη, του ΠΑΣΟΚ, τη ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου. Που θα την παραχωρήσει ευγενώς για την πορεία: «με την ευγενική χορηγία της ΠΑΣΠ», θα γράφουν αποκάτω στην οθόνη τα τηλεοπτικά κανάλια. Και μετά την πορεία θα την ξαναφυγαδεύσει, στην παρανομία. Στην ίδια παρανομία, αλλά σε άλλη, εννοείται, κρυψώνα, όπου κρατάει η άλλη μεγάλη, η Πανσπουδαστική του ΚΚΕ, τις σφραγίδες και τα πρακτικά τής τότε ΕΦΕΕ.

Ώστε ΠΑΣΠ και Πανσπουδαστική, οι θεματοφύλακες της ιστορίας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, συνεχιστές κάποτε της ΕΦΕΕ, όταν μεταπολιτευτικά πλειοψηφούσαν, έτσι όμως όπως θα δικαιούνταν σήμερα να αυτοαναγορευτεί συνεχιστής, γιά φαντάσου αλήθεια, η ΔΑΠ της Νέας Δημοκρατίας.

ΠΑΣΠ και Πανσπουδαστική λοιπόν, θεματοφύλακες-συνεχιστές, όπως είπα, ή μάλλον: όπως είπαν κι όπως λένε, αν όχι και μοναδικοί πρωτεργάτες της εξέγερσης του ’73, και γενικότερα της αντίστασης στη χούντα… Η ΠΑΣΠ, καλά, τόσο πια δεν τα πολυλέει, αφού δεν υπήρχε ακόμα, κατοπινά στελέχη της μονάχα, που άρα μετέφεραν στην οργάνωση και στο Κίνημα κληρονομιά κι αγώνες προσωπικούς. Όμως η Πανσπουδαστική, η ΚΝΕ, το ΚΚΕ, ούτε λόγος, αυτοί παντού και πάντα –και τα πάντα. Πρωταγωνιστές μιας Ιστορίας που κάθε μέρα ξαναγράφεται, την ξαναγράφουν, θρασύτατα, ανερυθρίαστα, ποντάροντας στο χρόνο που περνά, στη μνήμη που εξασθενεί, στην εύλογη άγνοια των νεοτέρων.

Άλλη μια επέτειος του Πολυτεχνείου, κι ας θυμηθούμε μια ελάχιστα γνωστή ιστορία, σίγουρα παντελώς άγνωστη στους νεότερους, που έκαιγε λάβρα και φωτιά τότε, κι άναβαν τα αίματα, κι έπεφτε και ξύλο καμιά φορά στα πηγαδάκια, από αυτούς που αργότερα ονομάστηκαν ΚΝΑΤ, έτσι και ακουγόταν το μοιραίο: «Πανσπουδαστική, νούμερο 8».

Ήταν το τεύχος αρ. 8, που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1974 σαν επισκόπηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και απάντηση στις συκοφαντίες της χούντας και της ΕΣΑ περί «αναρχικών στοιχείων» που οργάνωσαν την κατάληψη.

Και τι απάντησε η ΚΝΕ, που κι αυτή άλλου έστω είδους «αναρχικά στοιχεία» έβλεπε τότε μέσα στο Πολυτεχνείο και τα πολεμούσε λυσσαλέα, καθώς είχε ουσιαστικά συρθεί στην κατάληψη, όταν δεν κατόρθωσε να τη σπάσει;

Απάντησε αυτό που πάγια ξέρει να απαντά σε ό,τι της ξεφεύγει και την ξεπερνάει, και άμεσα ή έμμεσα, εκ των πραγμάτων, την αντιστρατεύεται: πως προβοκάτορες, πράκτορες της ΚΥΠ είχαν εισβάλει στο Πολυτεχνείο, αναφερόμενη στους εκατοντάδες φοιτητές της Νομικής που διέκοψαν τη συνέλευσή τους και κατέβηκαν εν σώματι στο Πολυτεχνείο, σηματοδοτώντας τη διεύρυνση της κατάληψης και την κλιμάκωση του αγώνα.

Μακάρι να γινόταν να παραθέσω εδώ ολόκληρο το κείμενο· ας δούμε όμως το σχετικό, προβοκατορολογικό τμήμα του, αυτό τουλάχιστον χωρίς την παραμικρή περικοπή:

«Σαν υπεύθυνη Συντονιστ. Επιτρ. Αγώνα του Πολυτεχνείου καταγγέλλουμε σ’ όλο το σπουδαστικό κόσμο, τη νεολαία και το λαό τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πραχτόρων της να διαστρέψουν, απ’ την αρχή της μεγαλειώδικης εκδήλωσής μας του Πολ/χνείου, τη πορεία και το περιεχόμενό της. Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολ/χνείου τη Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν έτσι ν’ απομονώσουν το κίνημά μας και την εκδήλωσή μας του Πολυτεχνείου απ’ το σύνολο του λαού και της νεολαίας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικοαναρχικής εξέγερσης που δεν έχει τη συμπαράσταση του λαού, να ξαναχρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του “επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος” για να δικαιολογήσουν την επαναφορά του στρατιωτικού νόμου και το δυνάμωμα της αιματηρής τρομοκρατίας. Ενέργειες που οι Αμερικάνοι, η CIA και η χούντα είχαν από καιρό πάρει την απόφαση να επιβάλουν, ύστερα απ’ τη παταγώδη αποτυχία της χουντομαρκεζινικής προσπάθειας καθήλωσης και εκτόνωσης της λαϊκής πάλης και τη φοβερά επικίνδυνη για τη τύχη της εξουσίας τους ανάπτυξη των πιο σύνθετων αντιδικτ/κών αγώνων του λαού ενάντια στη πρωτοφανή καθίζηση του βιοτικού του επιπέδου και τη φασιστική σκλαβιά. Απόφαση που ενισχύονταν σημαντικά και από την άσχημη τροπή που πήρε το Μεσανατολικό πρόβλημα για τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και ειδικώτερα του αμερικάνικου, κάτω από τα πλήγματα του αγώνα των αραβικών λαών, καθώς κι απ’ την όξυνση των αμερικανοευρωπαϊκών αντιθέσεων και ανταγωνισμών στον οικονομικό αλλά και το πολιτικοστρατιωτικό τομέα από αφορμή το Μεσανατολικό και απ’ το βάθεμα της οικονομικής κρίσης.

»Το σχέδιο όμως των Ρουφογάλη, Καραγιαννόπουλου, Παπαδόπουλου, CIA απέτυχε παταγωδώς. Το οργανωμένο φοιτητικό μας κίνημα δίνοντας τη πιο αποφασιστική μάχη του απομόνωσε και συνέτριψε τους προβοκάτορες. Η επίθεση του συρφετού των χαφιέδων και των ψευτοεπαναστατών που σαν τα κοράκια πολιορκούν χρόνια τώρα να διαβρώσουν τις αντιδικτατορικές, φοιτητικές ιδιαίτερα, δυνάμεις (όχι χωρίς επιτυχία πρέπει να ομολογήσουμε εκεί όπου η απειρία, ο ανυπόμονος υπερενθουσιασμός και ο κάλπικος υπερεπαναστατισμός τούς ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες) βρήκε αντιμέτωπο το σπουδαστικό κόσμο που κράτησε σταθερά τη συνεπή χαραγμένη πορεία του. Έτσι τα συνθήματά μας: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, 20% για τη Παιδεία, Κάτω η χούντα, Έξω οι αμερικάνοι, Εργάτες Αγρότες και Φοιτητές, Όλοι Ενωμένοι, Λαϊκή Κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία έπνιξαν τις ψευτοεπαναστατικές κραυγές της ΚΥΠ και των χαφιέδων της που αιφνιδιαστικά είχαν προβάλει με πανώ και με τη τραμπούκικη κατάληψη δυο μεγαφώνων, συνθήματα όπως: Κάτω το Κράτος, Κάτω η εξουσία, Μάης του ’68 και είχαν πρωτοστατήσει σε κάποιες ανεδαφικές εκκλήσεις για άμεση λαϊκή επανάσταση και άμεση γενική απεργία».

ΚΚΕ εκθέτει ΚΚΕ

Το κείμενο-«καταγγελία» έπεσε σαν βόμβα στον αποδεκατισμένο κόσμο του φοιτητικού κινήματος, σ’ όσους βρίσκονταν στη φυλακή, στα περίφημα κελιά της ΕΣΑ ή στην παρανομία, σ’ όσους είχαμε ζήσει με οποιονδήποτε τρόπο τις μέρες εκείνες του Νοέμβρη του ’73. Ακόμα και μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ και της ΚΝΕ, που ήταν ανάμεσα στους φοιτητές της Νομικής που κατέβηκαν από τη Σόλωνος στο Πολυτεχνείο, μάθαιναν ξαφνικά πως ήταν προβοκάτορες της ΚΥΠ.

Το φύλλο της Πανσπουδαστικής σύντομα εξαφανίστηκε, συλλεκτικό κομμάτι αποτελούσε ήδη τα χρόνια εκείνα, το κείμενο χαρακτηρίστηκε πλαστό, χωρίς ωστόσο να αποκηρυχτεί ποτέ επίσημα από το Κόμμα.

Μεταπολίτευση, τον Ιούλιο του 1976 πια, στην απόφαση της 4ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, με τίτλο «Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973», ανασκευάζονται, έστω με μισή φωνή, οι καταγγελίες για προβοκάτορες. Και ακόμα πιο χαμηλόφωνα ομολογείται η αντίθεση του ΚΚΕ στην κατάληψη, ο ανύπαρκτος εντέλει καθοδηγητικός του ρόλος σε όσα σφράγισαν την ιστορία του τόπου τις τρεις εκείνες μέρες.

Αξίζει να συνεχίσουμε.


Άσχετο: ο Δαίμων του Τυπογραφείου υπάρχει, και είναι και βάζελος: στην περασμένη επιφυλλίδα, όπου ο λόγος για την κλητική των αρσενικών σε -ος, το «Παναθηναϊκό, μεγάλο και τρανό», σαν ενδεχόμενη κάποτε παραφθορά του γνωστού «Παναθηναϊκέ, μεγάλε και τρανέ», έγινε: «Παναθηναϊκάρα, μεγάλο και τρανάρα»!

buzz it!

12/11/09

Το θύμα του Σεργιανόπουλου και η Θεία Τάξις

Σε 20 χρόνια φυλακή καταδικάστηκε το θύμα του Νίκου Σεργιανόπουλου, του ηθοποιού που, κατά τον άγιο Πειραιώς, ανήκε σ' εκείνους «οι οποίοι χάριν της μανίας ικανοποιήσεως της ψυχοπαθολογικής των εκτροπής εκμεταλλεύονται την ανάγκην και το εμπερίστατον ανίσχυρων συνανθρώπων, χρησιμοποιούντες αυτούς ως χρηστικά αντικείμενα διά να καταλήξουν και πολλάκις εις αυτόν τον θάνατον» (Το Βήμα 12.6.08)

Όθεν, εκτελεστικό όργανο του θεϊκού σχεδιασμού ο δολοφόνος –διπλό δηλαδή θύμα.

Ελπίζεται ότι ο τόσο ευθαρσώς ορθοτομών τον λόγον της αληθείας άγιος θα διαθέσει το 1.000.000 ευρώ που θα πάρει τώρα από τον Λύο Καλοβυρνά και αργότερα τα 10.000.000 που θα πάρει από την αφεντία μου και τα Νέα, για να θεραπεύσει την αδικία.


ΥΓ. Το θλιβερό: ΜΟΝΟ "μία δικαστική λειτουργός είχε τη γνώμη ότι έπρεπε να αναγνωριστεί στον κατηγορούμενο ένα ακόμη ελαφρυντικό που αφορούσε την ανάρμοστη συμπεριφορά του θύματος" (Τα Νέα 11.11.09)

buzz it!

10/11/09

παράφρων της διάβασης, επισκεύασα το μηδέν

            Φεστιβάλ Devised Theatre, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Μάης 2009


Όχι δεν λυπάμαι για τίποτα

Όχι, τίποτα τίποτα,
όχι, δεν λυπάμαι για τίποτα
ούτε το αγαθό Qu’ αυτό Μ’ έχω κάνει,
ούτε το κακό Όλοι είναι καλά ίσος

Όχι, τίποτα τίποτα,
όχι, δεν λυπάμαι για τίποτα
είμαι πληρωμή, σκουπίζω, ξεχνώ,
Me παράφρων της διάβασης


διαβάστε τη συνέχεια...

Με τις αναμνήσεις μου
έχει ανάψει τη φωτιά
Το Chagrins μου, οι ευχαριστήσεις μου,
Τα Ν’ έχουν την πιο ανάγκη

Σκουπίστε τις αγάπες
με το Tremolos τους
Σκουπίστε Σκουπίστε για πάντα
Επισκεύασα το μηδέν

Όχι, τίποτα τίποτα,
όχι, δεν λυπάμαι για τίποτα
ούτε το αγαθό Qu’ αυτό Μ’ έχω κάνει,
ούτε το κακό Όλα είναι καλά ίσος

Όχι, τίποτα τίποτα,
όχι, δεν λυπάμαι για τίποτα
επειδή η ζωή μου, επειδή Me χαρές
Aujourd αρχίζει με σε



Όχι, ω αναγνώστα, δεν είναι Ελένη πια αυτό, ούτε αλά μανιέρ ούτε τίποτα, είναι το πασίγνωστο υπέροχο της Πιαφ, το Non, je ne regrette rien, σε αυτόματη μετάφραση. Που τη μεταφέρω από το πρόγραμμα της παράστασης «50΄00΄΄ - Διηγήματα» της Ομάδας 5, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, του φίλου μου του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που έτσι και πάρει χαμπάρι πως έγραψα κάτι για το θέατρό του αλλά όχι για δική του παράσταση, με πήρε και με σήκωσε. Δε γράφω όμως για την παράσταση
· απλώς επειδή το συγκεκριμένο κομμάτι είναι λιγάκι στα χωράφια μας, είπα να το μοιραστώ με σένα, ω αναγνώστα.

Πρέπει πάντως να σημειώσω πως η συγκεκριμένη παράσταση διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Devised Theatre που έγινε τον Μάη, οργανωμένο από το Θέατρο του Νέου Κόσμου, κι έτσι παίζεται φέτος σε κανονική παράσταση. Τα κείμενα είναι της ομάδας, σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία της Δανάης Θεοδωρίδου, παίζουν η Ιωάννα Ασημακοπούλου, ο Ευθύμης Θέου, ο Παναγιώτης Κατσώλης και η Θεανώ Μεταξά, ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλο, η μία καλύτερη απ’ την άλλη, το συγκεκριμένο κομμάτι το απέδωσε ο Ευθύμης Θέου, ή μάλλον η φάτσα του Ευθύμη Θέου, που παίζει η αθεόφοβη από μόνη της, ακόμα κι όταν μένει σιωπηλή, όπως εξάλλου και της Θεανώς, ας μου επιτραπεί η διάκριση αυτή.

Το πρωτότυπο όμως τώρα, για όσους δεν το ξέρουν, να το βάλουν πλάι στην αυτόματη μετάφραση, μάθημα για επίδοξους μεταφραστές, που τύφλα να ’χουν τα εκεμέλ όλου του κόσμου και τα μεταφραστικά του ιονίου:

Non, je ne regrette rien

Non ! Rien de rien
Non ! Je ne regrette rien
Ni le bien qu’on m’a fait
Ni le mal tout ça m’est bien égal !

Non ! Rien de rien
Non ! Je ne regrette rien
C’est payé, balayé, oublié
Je me fous du passé !

Avec mes souvenirs
J’ai allumé le feu
Mes chagrins, mes plaisirs
Je n’ai plus besoin d’eux !

Balayées les amours
Et tous leurs trémolos
Balayés pour toujours
Je repars à zéro

Non ! Rien de rien
Non ! Je ne regrette rien
Ni le bien, qu’on m’a fait
Ni le mal, tout ça m’est bien égal !

Non ! Rien de rien
Non ! Je ne regrette rien
Car ma vie, car mes joies
Aujourd’hui, ça commence avec toi !



Με τ'ς υγείες μας, και, καταπώς γράφουν στο τέλος της ταινίας, κάθε ομοιότης με κανονικές μεταφράσεις ή κανονικά ποιήματα [δεν] είναι συμπτωματική

buzz it!

8/11/09

Χέρι χέρι και μαύρη αντίδραση; Λαϊκισμός; Μπα. Παπαρολογία σκέτη

Σάββατο βράδυ, γυρνάω στο σπίτι φορτωμένος τις κυριακάτικες εφημερίδες, στρώνομαι αμέσως στον καναπέ, η τηλεόραση απλώς ηχητικό υπόστρωμα, γρήγορα γρήγορα, την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, λαχανιασμένο ξεφύλλισμα, η καρδιά χτυπάει σαν τρελή, έλα, πού ’ν’ τος, πουθενά, μπα, δεν μπορεί, ας ξαναδώ, τίποτα, α μα τι λέω, θα ’ναι στο Επτά, λογικόν, στα καλλιτεχνικά, αλλά φτου, ούτε στο Επτά είναι, τα χέρια τρέμουν, η καρδιά πάει να σπάσει, ε, τότε θα ’ναι στο Έψιλον, τελευταία ελπίδα, εγκεφαλικό θα μου ’ρθει, ψυχραιμία όμως, και γιά να δούμε, ωραία, ο Διαμαντής μας εδώ όπως πάντα, τώρα όμως προέχει ο άλλος, γρήγορα γρήγορα, όχι γαμώτο μου, όχι, ούτε εδώ είναι, άρα τι, δεν έχει Διαλεγμένο αυτή την Κυριακή; τι στα κομμάτια, ούτε στη σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία, κατασπάστηκα το πρωί, το ίδιο σκηνικό, ξεφύλλιζα μπρος πίσω, μια, δυο, τρεις φορές για σιγουριά, τίποτα, δεν τον είχε, είπα, καλά, θα έχει η Κυριακάτικη, υπομονή ώς το βράδυ, πάλι καλά που βγαίνουν από νωρίς το Σάββατο τα κυριακάτικα φύλλα, άρχισα να μετράω τις ώρες, κι όμως, κανονικά ήταν η σειρά της καθημερινής Ελευθεροτυπίας, αφού το περασμένο σαββατοκύριακο τον είχε η Κυριακάτικη, ενώ η καθημερινή Ελευθεροτυπία τον είχε το παραπάνω Σάββατο…, ώστε δεν έχει τρίτη συνέντευξη Διαλεγμένου στη σειρά, αχ, καλή εφημερίδα, γιατί μας το ’κανες αυτό…

διαβάστε τη συνέχεια...

Ας αρκεστούμε τότε στις δύο προηγούμενες συνεντεύξεις, της περασμένης Κυριακής δηλαδή, και του προπερασμένου Σαββάτου:

Σάββατο, πρώτα, 24.10.09, ρωτάει η δημοσιογράφος (Ιωάννα Κλεφτογιάννη), απαντάει ο Δημιουργός (Γιώργος Διαλεγμένος):

«Οι πρώτες εξαγγελίες του Παπανδρέου πώς σας φαίνονται;

»Λόγια! Εδώ ο Καρατζαφέρης έφτασε το 5,5 % μόνο με τα λόγια. Βεβαίως, κι εγώ αν ήμουν εξουσία θα τους πέταγα όλους τους ξένους έξω. Σε λίγο, όπως πάμε, θα είμαστε μειονότητα οι Έλληνες!»

«Δεν είναι θλιβερό να ταυτίζεστε στο θέμα των μεταναστών με τον Καρατζαφέρη;

»Καθόλου. Είναι απλό. Είναι σαν να έχω το μικρό μου σπιτάκι και να έχουν μαζευτεί μέσα σ’ αυτό 150 άσχετα άτομα, ενώ στην οικογένεια είμαστε μόνο 20. Έχει διαλυθεί το κράτος με τους ξένους».

Α, τι έλεγε, πάλι κάτι στη γραμμή τού «Αχ Πατρίδα μου Γλυκιά» ήταν, λίγα χρόνια πριν, το ’χα παραθέσει σε μια μου επιφυλλίδα, α, νά το, τότε που έλεγε πόσο τον πάει τον Χριστόδουλο, επειδή είναι (ήταν, δόξα να ’χουν οι γιαραμπήδες του κόσμου όλου) Τουρκοφάγος.

Διαλεγμένος ο Εθνοφύλαξ και Επαγρυπνών, να κοιμόμαστε ήσυχοι λοιπόν.

Έλεγε και κάτι άλλα όμως στη συνέντευξη του προπερασμένου Σαββάτου:

«Είδατε που κλείσαν μέσα τη 17 Νοέμβρη και οργίασαν τα σκάνδαλα και οι ρεμούλες! Αν ήταν έξω, θα έτρεμαν! Το μόνο που θα έσωζε αυτή τη χώρα είναι κάθε κωμόπολη να είχε τη δική της 17 Νοέμβρη».

Γεια στο στόμα του, που εντόπισε την αιτία των σκανδάλων άμα τε και ρεμουλών, και ξαναματαγειά του, που βρήκε και τη λύση για τη σωτηρία της χώρας.

Μία βδομάδα περιθώριο, ώστε να αφομοιώσουμε τέτοια περινούστατη ανάλυση και σκέψη υψιπετή, και την επόμενη Κυριακή, 1.11.09, δόσις δευτέρα, στην Κυριακάτικη, είπαμε, Ελευθεροτυπία, στο Επτά:

«Οι ψηφοφόροι είναι οπαδοί “ποδοσφαιρικών” ομάδων που θα σκοτώνονται μεταξύ τους εσαεί. Η αριστερά είναι αμέτοχη, ακίνδυνη. Στο βόθρο των διεφθαρμένων καθεστώτων που ζούμε επιβάλλεται να υπάρχουν εστίες αντίστασης όπως Σέχτες, Πυρήνες, Επαναστατικοί Αγώνες…»

Άλλη μία βδομάδα, να εμπεδώσουμε, ήρθε όμως σαββατοκύριακο ξανά, και τώρα δόσις τρίτη, όπως είπαμε, γιοκ. Τζάμπα περίμενα λοιπόν, ώστε τούτα μόνο, τα λίγα μα Πολλά, Παραπολλά, φάρος και οδηγός στη μίζερη ζωή μας.





ΥΓ 1. Υπάρχουν και στραβοί που δεν το θέλουνε το φως τους. Κοίτα τι βρήκε να ψειρίσει τώρα ο j95, σε όσα σοφά ελάλαγε ο Διαλεγμένος στην πρώτη συνέντευξη, το προπερασμένο Σάββατο, για τους μετανάστες και το μικρό μας το σπιτάκι και την οικογένεια:

«Ας επιστρέψουμε για λίγο στην απόκρυφη επιστήμη που λέγεται Αριθμητική ΣΤ’ Δημοτικού. Αν στα 20 μέλη της οικογένειας αντιστοιχούν 150 άτομα, στα 10.000.000 Έλληνες πόσοι ξένοι αντιστοιχούν; Απάντηση: χ = 150 επί 10.000.000 διά 20 = 75.000.000. Έχουμε 75.000.000 ξένους; Όχι. Άρα τι “σαν”; Δε σημαίνει αυτό η λέξη “σαν”. [...] Και δεν είμαστε όλοι μια οικογένεια. Εμένα οι συγγενείς μου δεν είναι τόσο βλάκες».

ΥΓ 2. Και άλλα σοφά, μη πολιτικά, πάντα στην πρώτη συνέντευξη. Εδώ άλλος φίλος, μεμψίμοιρος κι αυτός, κάτι μου έλεγε για κοινοτοπίες και για ασύστατες και άτοπες συγκρίσεις, ή πως ο Βογιατζής, λέει, πήρε έργα του Διαλεγμένου μέτρια, στην καλυτερότερη περίπτωση, όπως η Νύχτα της κουκουβάγιας και το Μπέλα Βενέτσια, και τα ανέδειξε μέσα από παραστασάρες... Άσ' τον όμως κι αυτόν. Πάμε στη συνέντευξη, όπου ρώτησε η δημοσιογράφος και απάντησε ο πλαστουργός:

«Δεν έχετε σκεφτεί να το σκηνοθετήσετε ο ίδιος [σ.σ. ένα καινούριο του έργο], αφού πάντα σας βασανίζει το ανέβασμα των έργων σας;

»Όχι. Λέμε “σκηνοθεσία Τάδε Ταδόπουλος”. Δεν υπάρχει, όμως, σκηνοθεσία στα έργα. Αυτό έλεγα στον Βογιατζή. “Λευτέρη μου, εσύ είσαι ένας υπέροχος διεκπεραιωτής. Όταν λες σκηνοθεσία, τι εννοείς; Η σκηνοθεσία είναι γραμμένη ακόμα και στο χειρότερο έργο”. Είναι άλλο πράγμα η διδασκαλία και η παράσταση. Ο Λευτέρης κάνει καλή διδασκαλία και πιάνει την ατμόσφαιρα των έργων. Αλλά δεν δέχομαι από κανέναν ότι κάνει σκηνοθεσία. Όλοι οι συγγραφείς σκηνοθετούν τα έργα, αφ’ ης στιγμής τα γράφουν. Εγώ βάζω και τη μουσική. Καμιά φορά, που θέλω να πειράξω τον Λευτέρη, του λέω: “Αγάπη μου, εσένα ποιος θα σε θυμάται μετά από 25 ή 50 χρόνια; Θυμάται κανείς ποιος ανέβασε και έπαιξε τον Σέξπιρ; Τον Σέξπιρ ξέρουν όλοι. Και τον Πιραντέλο. Ε, λοιπόν, εμένα θα ξέρουνε”».

Μακάριοι όμως εκείνοι, τότε, που θα –αν– ξέρουνε τον Διαλεγμένο, μα δε θα ξέρουνε όλα τ’ άλλα, αυτά που τρώμε σήμερα οι σύγχρονοί του εμείς.



[Η πρώτη φωτό από εδώ, η δεύτερη από εδώ]

buzz it!

4/11/09

Η αυτοκτονία της Μούσας, απόπειρα 3η: ράγες του τρένου

                  πού να φτουρήσει à la manière
                        μπρος σε κοτζάμου Αρβελέρ



πάντα Ελέν λοιπόν, και πάντα τραγουδάει ο Γιώργος Νταλάρας:


Στρατοπέδων Φύλακες

Με άσπρο πουκάμισο, γιλέκο και κολάρο,
και ξεμπαρκάραμε στη Γυάρο,
καπεταναίοι της άγονης γραμμής
οι πάντα ρωμαλέοι εμείς.

Στους συρματένιους φράχτες
στήσαμε πεζοναύτες
απέναντι, κατάματα, στον ήλιο,
το παρδαλό να υπερασπίζονται βασίλειο.

διαβάστε τη συνέχεια...

Κι ύστερα αμέσως, πρώτοι-πρώτοι
το ρίξαμε στο φαγοπότι.
Τραβήξαμε κρασί απ’ τους ασκούς,
κι από τα παραγάδια βγάλαμε αστακούς.
Τέλος, απ’ το μεθύσι πέσαμε όλοι χάμω,
και ζευγαρώσαμε στην άμμο,
ονειρευόμενοι τα βίτσια
που μας μαθαίναν τα κορίτσια
στα σπίτια της οδού Ερμού
σφυρίζοντας τραγούδια του συρμού.

«Άσπρο, μαύρο, σκούρο κιάρο»
ξεχαστήκαμε στη Γυάρο
κι ας περιμένει η Μαριγώ
με τα παιδιά και τα σκυλιά
στην Αμοργό!



                      Αρβελέρ για λίγο πάψε
                            να ρημάζεις το χαρτί
                            τώρα σίμωσε και κλάψε
                            εις της Μούσας το κορμί




Ώστε στίχοι της «καθηγήτριας της Σορβόννης, πρόεδρου του Κέντρου Ζωρζ Πομπιντού, πρόεδρου των Βυζαντινολόγων του κόσμου, πρυτάνεως της Ακαδημίας του Παρισιού, καγκελάριου των Πανεπιστημίων του Παρισιού και στιχουργού της Ιστορίας» (σύμφωνα μ’ ένα ποντιακό σάιτ στο οποίο έπεσε ο Τιπούκειτος, όταν εγούγλισε για να βρει την ταυτότητα του/της δημιουργού, έπειτα από την «πρώτη απόπειρα»)

Και νά τι λέει η ίδια η καθηγήτρια-πρόεδρος-πρόεδρος-πρύτανις-καγκελάριος-στιχουργός της Ιστορίας:

«Όλοι εμείς που ζούμε σε ξένο τόπο και καμιά φορά ξαγρυπνάμε τα βράδια, αντί να μετράμε προβατάκια προσπαθούμε να μην ξεχάσουμε τα ελληνικά μας…» «Δηλώνω στιχουργός-ιστορικός. Όχι ποιήτρια. Γι’ αυτό και οι στίχοι μου είναι ομοιοκατάληκτοι. Για να μην τους ξεχνάω και να μπορώ να τους γράφω το πρωί».

Ανοιχτή πρόσκληση: Εμπρός της γης ξενιτεμένοι -αλλά και μη

Όσοι ξενιτεμένοι λοιπόν, Σαραντάκος π.χ. και λαζόπολις, ή και Τιπούκειτος, παρότι «μόλις άρτι» αποξενιτευθείς, για να μην ξεχάσουν τα ελληνικά τους, αλλά και μη ξενιτεμένοι, για να ακονίσουν τα ελληνικά τους, εμπρός, μολύβι και χαρτί, ποντίκι και πληκτρολόγιο! Το παρόν ημι-μπλογκ με μεγάλη χαρά θα φιλοξενήσει τον καρπό της έμπνευσής σας, με τον αυτονόητο όρο ότι θα αντλεί από την Πρωτοπόρο του είδους.

buzz it!

2/11/09

η αυτοκτονία της Μούσας, απόπειρα 2η: σκουριασμένο ξυραφάκι

                      à la manière d’Hélène
                      παρενβλυθήσ παρασήτον μποστ

                          φέρτε μου έν’ αρτοκανίσκη
                          για να δήτε πόσ πονό
                          που την άμυρον πεδίσκη
                          την ευρύκε το κακό

                          πάσχον εξ ορθομαρμαρόσεον
                          έφτασεν ησ κακαρόσεον




και τώρα η Ελέν –τραγουδάει ο Γιώργος Νταλάρας:


Προς Κωνσταντινούπολη

Πηγαίνοντας στην Πόλη και στα Πριγκηπονήσια
Ας πούμε για τη Χάλκη και την Αγιασοφιά.
Για τ’ άγια μοναστήρια, για σκήτες και εξωκλήσια,
Για φτερωτά ψηφιδωτά και γι’ άμφια χρυσαφιά,

Για ορθομαρμαρώσεις στα αίθρια, στη σολέα,
Λυχνίες, κηροπήγια, βιβλία σταχωτά
Για ταπεινά κειμήλια μα διόλου αμελητέα,
Όπως αρτοκανίσκια, κανδήλες, θυμιατά.

Φτάνοντας μπρος στην Πόλη κάνουμε μιαν ευχή,
Με δρόμωνα βασιλικό ή με σαθρό ακάτιο,
Πριν απ’ το φως του ήλιου να μπούμε στον Κεράτιο
Να δούμε εκεί παράδοξο μυστήριο και θάμα

Τα Ουρί και οι Αγγέλοι χορεύοντας αντάμα
Να δένουν αλυσίδα από ακτή σ’ ακτή.



[συνεχίζεται –ώσπου να πετύχει]

buzz it!

1/11/09

Αποχαιρετήσαμε και την Έλλη Παππά σήμερα, πρώτη κρύα μέρα του φθινοπώρου

Αποχαιρετήσαμε και την Έλλη Παππά σήμερα, πρώτη κρύα μέρα του φθινοπώρου.

Στο Γ΄ νεκροταφείο, πολιτική κηδεία, κόσμος πολύς, διάφορες ομιλίες, αλλά χωρίς μικροφωνική, δεν ακούμε τίποτα, δεν ακούγεται τίποτα δηλαδή, σιωπή δηλαδή, ανυπόφορη, που τη διακόπτει κάθε τόσο το χειροκρότημα, χειροκροτούν οι μπροστά που ακούνε, απλώνεται το χειροκρότημα, χειροκροτούμε κι εμείς που δεν ακούμε: ελαφρώς σουρεαλιστικό: παρατεταμένη σιωπή και χειροκροτήματα.

Πλάι μου ακουμπισμένο το κόκκινο στεφάνι του ΚΚΕ, άλλη φορά θα έσκιζα τουλάχιστον τις κορδέλες, βαρύναμε πια, βάραινε κι αυτή η σιωπή… Δεν είναι, από μιαν άποψη μακάρι να ’ταν, αναγνώριση, οσοδήποτε όψιμη, απ’ τον εχθρό, τον αντίπαλο, τον διώκτη. Συνήθως, κατά κανόνα, είναι οικειοποίηση και καπέλωμα -άθλημα στο οποίο διαπρέπει ιδίως το ΚΚΕ.*

διαβάστε τη συνέχεια...

Ξεκινάμε για την ταφή, είμαι με την Κοραλία, βρίσκουμε και τον Νίκο Σ., βαδίζουμε μαζί, φτάνουμε, χειροκροτήματα και πάλι, πού και πού καμιά φωνή: «Αθάνατη», ή «Αθάνατοι», πάλι χειροκροτήματα, ξεδοντιασμένα θα ’λεγες, και σιωπή. Στεκόμαστε ώρα ακίνητοι, δε φεύγει κανένας. Σιωπή, «Αθάνατοι», αραιά χειροκροτήματα, σιωπή. «Περίεργο» γυρίζω και ψιθυρίζω στην Κοραλία, «άλλοτε θα το τρελαίναμε στο τραγούδι.» «Καθόλου περίεργο» μου λέει, και δυστυχώς το ξέρω, απλώς είναι περίεργο να το ζεις, και ακόμα χειρότερα να το καταλαβαίνεις.

Κάποια στιγμή ακούγεται μια γυναικεία φωνή: «Αφού κανείς μας δε φεύγει, ας τραγουδήσουμε. Το τραγούδι του Μπελογιάννη δεν το ξέρουμε, ας πούμε το “Ήρωες”». Ήρωες, άπαρτα βουνά…, ίσα που ακούγεται, αραιό μουρμουρητό, αρχίζει λίγο κι ο Νίκος πίσω μου, σχεδόν μέσ’ απ’ τα δόντια μου κι εγώ, χάνω πια και τα λόγια, είναι φανερό, οι περισσότεροι δεν τα καλοθυμόμαστε, κάπου ξεφεύγει κι η μελωδία… Άλλο αντάρτικο μετά, πάντα μουρμουριστά, απρόθυμα θαρρείς, να σέρνεται ο σκοπός, να σέρνονται τα λόγια… Σε κάποιο κενό πιάνει σιγανά ο Νίκος τον Μπελογιάννη, ακολουθώ με μισή φωνή, το λάτρευα και το λατρεύω αυτό το τραγούδι, ήταν το… φόρτε μου, πάντα ψιλοάγνωστο, οπότε τράβαγα το σόλο μου, το τότε στις ταβέρνες, αλλά γιά κοίτα τώρα, ψάχνω κι εδώ τα λόγια… Οι γυναίκες έχουν πιάσει στο μεταξύ άλλο πάλι αντάρτικο, μας σκεπάζουν, όμως με τα πολλά, κάποια στιγμή, το είπαμε, πολλοί μαζί, πάλι με λάθη, και πάντα με μισή φωνή, να σέρνεται κι αυτή, βαριά ασήκωτη, το ίδιο και με τ’ άλλα αντάρτικα, όλα ξένα πια, «Βροντάει ο Όλυμπος…», και μη χειρότερα, «Επέσατε θύματα, αδέρφια εσείς…», πιο αξιοθρήνητο κι από σουρεαλιστικό, να μη φτάνει η συγκίνηση να ξεπεράσει την αίσθηση του παράδοξου, του σχεδόν κωμικού…

«Η Έλλη κι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκαν για μια καλύτερη Ελλάδα· να μην πούμε τον εθνικό ύμνο;» φώναξε κάποιος, άρχισαν ψιλοδιαμαρτυρίες, «την Τρίτη Διεθνή» αντιπρότεινε άλλος, «ώρα να πηγαίνουμε» είπε η Κοραλία, «πάντως, για έναν καλύτερο κόσμο αγωνίστηκαν» είπα εγώ μέσα μου, «και μες στον κόσμο μόνο, μόνο εκεί και η Ελλάδα». Άρχισε ο εθνικός ύμνος, δεν άνοιξα το στόμα μου, όχι από καμιά φοβερή άρνηση δα, αλλά η αίσθηση του μάταιου είχε πάρει προ πολλού το πάνω χέρι, παρατράβαγε όλο αυτό, μαζί με τη φωνή θαρρείς και σέρνονταν κι οι σάρκες μας, κι οι ψυχές μας, πρόσεξα πως ούτε ο Νίκος πίσω μου άνοιξε το στόμα του, κάπως μ’ άρεσε αυτό, μετά η Διεθνής, ψιλόβροχο, κρύο, ο κόσμος άρχισε ν’ αραιώνει… Τελικά, πιο βαρύ κι απ’ το θάνατο, οι εποχές που φεύγουν, ή εμείς που φεύγουμε απ’ τις εποχές, ώστε αυτό είναι λοιπόν, εμείς φεύγουμε, από τις εποχές, από μέσα μας, κι αυτό είναι, φαίνεται, το πιο βαρύ. Το ασήκωτο.




Νά και το τραγούδι του Μπελογιάννη, από τη Μαρία Δημητριάδη –πιο δικαιωματικά δε γίνεται…


* Παραμονές των εκλογών, Πέμπτη 1/10, η πολυαγαπημένη αλλά αφόρητα κνίτικη "Ελληνοφρένεια" φιλοξενούσε τον Μπογιόπουλο, υποψήφιο του ΚΚΕ, ο οποίος απαντούσε σε διάφορες ερωτήσεις των ακροατών. Η τελευταία ήταν: "Αξίζει να ανταλλάξουμε την ελευθερία μας με παιδεία, υγεία και όλα αυτά που είπατε [για τις σοσιαλιστικές χώρες];" Η απάντηση ήρθε ποιητικότατη, την παραθέτω αυτούσια (ευχαριστώντας θερμά τους διαδικτυακούς φίλους που μου έστειλαν το λινκ της εκπομπής): "Όταν μιλάμε για σοσιαλιστικές χώρες κι όταν μιλάμε για Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, μιλάμε για τους 200 της Καισαριανής, μιλάμε για τον Άρη το Βελουχιώτη και την Ηλέκτρα την Αποστόλου, μιλάμε για την Κοκκινιά και την Καλογρέζα, μιλάμε για την Αλαμάνα και τον περήφανο χαιρετισμό της στο Γοργοπόταμο [σ.σ. ανάποδα τα 'πε εδώ, κι αυτό σηκώνει διαγραφή], μιλάμε για τον ΕΛΑΣ και το Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας, μιλάμε για τον Μπελογιάννη, μιλάμε για τον Πλουμπίδη, μιλάμε για το Ρίτσο και για το Χαρίλαο". Ώστε μιλάει το ΚΚΕ για τον Βελουχιώτη, για τον Μπελογιάννη, για τον Πλουμπίδη... Πάρτε όμως και τη συνέχεια του ποιήματος, για την ιστορία (μια και την Ιστορία τη γράφει πάντοτε το ΚΚΕ με τους Μπογιόπουλούς του): "Όταν μιλάμε για κάπα κάπα έψιλον, μιλάμε για το κόκκινο του αίματος, μιλάμε για το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο, μιλάμε για το κόκκινο αστέρι στον μπερέ του Τσε Γκεβάρα, μιλάμε για το κόκκινο της Μακρονήσου, της Γυάρου και του Αναπλιού, κι αν όλα αυτά δε σημαίνουν ελευθερία, τότε δεν υπάρχει τίποτα που να σηματοδοτεί την ελευθερία". Όλα τα κόκκινα τα 'δε ο Μπογιόπουλος, μόνο το κόκκινο της ντροπής ούτε που το 'χει ακουστά...

buzz it!