30/6/19

Μπανάνες και άλλα φρούτα

(Εφημερίδα των συντακτών 29 Ιουν. 2019)


* «Ακόμα και σ’ έναν χιμπατζή στον ζωολογικό κήπο να πετάξεις μια μπανάνα ή μια σημαία, θα τη σηκώσει» είχε αποφανθεί ο εθνικός ηγέτης Μιχαλολιάκος, όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο επιλέχτηκε στο ΝΒΑ και μαζί με τον αδερφό του τον Θανάση πανηγύρισαν σηκώνοντας την ελληνική σημαία.

Από τότε είναι γνωστό το εντυπωσιακό παραμύθι το οποίο γράφει με το μεγάλο ταλέντο του και τη σκληρή δουλειά του ο Γιάννης –και το διαβάζουμε συνεπαρμένοι εμείς.

Πιο πρόσφατη επιτυχία η ανάδειξή του σε MVP, σε πολυτιμότερο παίκτη της χρονιάς στο πρωτάθλημα του ΝΒΑ. Και προχωράει. «Ευλογημένος» όπως είπε δακρυσμένος ο ίδιος.

Όσο για τον Μιχαλολιάκο, μην του πετάξετε μπανάνα, αμφιβάλλω αν καταφέρει να την πιάσει· μαχαίρι, ναι· αλλά πάλι δεν χρειάζεται, έχει το δικό του.

* Ευλογημένος ο Αντετοκούνμπο, αλλά και τυχερός, όπως και να το κάνουμε.

Που έφυγε και γλίτωσε από τους μπανανορίχτες Έλληνες χουλιγκάνους (όχι πως είναι οι μόνοι, αλλά είναι από τους χειρότερους –με την ευκαιρία, αναζητήστε ένα ωραίο κείμενο του Πέτρου Κατσάκου, «Μπανάνα, το αγαπημένο φρούτο του φασίστα», Vice 30.4.14).

Που γλίτωσε από όσους θα τον έλεγαν (και απομέσα τους τον λένε ακόμα) λαθρομετανάστη –και αναφέρομαι κυρίως σε δημοκράτες πάντως ακαδημαϊκούς δασκάλους και συγγραφείς, που αρθρογραφούν κιόλας σχετικά και γλωσσολογούν για την ορθότητα του όρου·

τους ίδιους που ξιφομαχούν ενάντια στη «φασιστική» «πολιτική κορεκτίλα», που τους εμποδίζει εν προκειμένω να πουν τον Αντετοκούνμπο και τους άλλους μαύρους «αράπηδες» ή «αραπάδες».

Και γλίτωσε κι από τον Πέτρο Γαϊτάνο, που έχει δηλώσει πως πολλές φορές του ’ρχεται να σπάσει τα σιντί στα κεφάλια των μαύρων που τα πουλάνε.

Τυχερός επίσης που φωτογραφήθηκε με τον κορυφαίο μεταναστοφάγο Αντώνη Σαμαρά, και τώρα μπορεί και με τον επίδοξο πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, που ωστόσο ψήφισε όχι στο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια·

και είχε αναπληρωτή εκπρόσωπο τύπου και τώρα υποψήφιο βουλευτή τον χρυσαυγίτικου λόγου Κυρανάκη, ο οποίος ξεκαθάρισε πως επιδόματα παιδιού θα δίνονται μόνο σε ελληνόπουλα.

Όμως βγήκε απτόητος ο Μητσοτάκης (αλλά και ο Κυρανάκης) να συγχαρεί, ποιος ξέρει με πόση ουσιαστικά αποστροφή, τον νικητή, κάτι να κλέψει, όπως συνηθίζεται, απ’ το φως του –κούνια που τον κούναγε.

* Όπως και η Φώφη Γεννηματά, η ίδια που κρυβόταν για να μην ψηφίσει το σύμφωνο συμβίωσης, και πήγε στο φετινό Γκέι Πράιντ και φωτογραφιζόταν κι έκανε δηλώσεις.

Και δεν βρέθηκε κανείς να της κλείσει, αν μη τι άλλο, το μικρόφωνο. Από εκείνους τους πούρους λογουχάρη που πριν από δύο-τρία μόλις χρόνια θέλησαν να αποκλείσουν, σπρώχνοντας και βρίζοντας, μια μικρή ομάδα από τη «Δράση αστυνομικών ενάντια στο ρατσισμό».

Άλλο όμως οι «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» κι άλλο μια πολιτική φυσιογνωμία του ύψους της Φώφης Γεννηματά.

Που τα είδε (ή που τα βλέπει) όλα Ντίσνεϊλαντ.

* Κρίμα μεγάλο κι άδικο αυτό με τη Μοροπούλου. Εγώ θα ήθελα να τη βλέπω μέσα στη Βουλή, σε διάρκεια, να βουλεύεται και να ψηφίζει με τη Νέα Δημοκρατία.

Δηλαδή, άλλο ένα σύντομο ανέκδοτο: «Η Τόνια Μοροπούλου, από το ΚΚΕ και το Πολυτεχνείο, στη Νέα Δημοκρατία». Κι όχι όποια όποια, αλλά τη Νέα Δημοκρατία του Άδωνη, του Βορίδη και του Πλεύρη και λοιπών.

Όπως και τ’ άλλα σύντομα ανέκδοτα. Που τα γράφω κι αναγαλλιάζω: «Ο αριστερός Γρηγόρης Ψαριανός βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία». Κι όχι όποια κι όποια… κτλ. κτλ. (αν και ο εν λόγω χαριεντίζεται από καιρό με τον Άδωνη.)

Με τον επίσης αριστερό Τατσόπουλο το ανέκδοτο πάλιωσε πια, δεν βγάζει γέλιο.

Υπάρχει όμως και το πιο σύντομο κι από τα σύντομα: Μπογδάνος. Σκέτα.

(Για ν’ αποφεύγονται οι παρανοήσεις: η επισήμανση της ιδεολογικής αφετηρίας δεν σημαίνει και εκτίμηση της τότε εικόνας του καθενός, πως τάχα ο Ψαριανός λ.χ. υπήρξε ποτέ λιγότερο άθλιος και φαιδρός κ.ο.κ.)

Τώρα, βγούνε δε βγούνε όλοι αυτοί, δεν αλλάζει τίποτα απ’ την ουσία.


buzz it!

23/6/19

Ο πολυμορφικός καθαρισμός και οι επαναστάτριες Κότες

(Εφημερίδα των συντακτών 22 Ιουν. 2019)


* Τα εισαγωγικά, λογοκριτής αισθημάτων. «Καλό ταξίδι Γιώργο. Καλό ταξίδι “παιδί” μου» τέλειωνε ο συγκινητικός αποχαιρετισμός του προπονητή στον αθλητή του, τον καρατέκα που πέθανε νεότατος, στα είκοσι τέσσερά του χρόνια.

Το έβλεπα  γραμμένο στην τηλεόραση και άκουγα τη φωνή ενός δημοσιογράφου να διαβάζει και να στέκεται λίγο στο γράμμα -π της λέξης «παιδί», να τονίζει κάπως τη λέξη, σε μια προσπάθεια δηλαδή να αποδώσει τα εισαγωγικά!

Που λέγαν τι τα εισαγωγικά; Ότι, αφού προπονητής, δεν είναι παιδί του ο νεκρός· μόνο οι γονείς μπορούν να τον λένε παιδί τους. Εξωφρενικό! Δεν πά’ ν’ αγαπάς κάποιον σαν παιδί σου, μπορεί και πιο πολύ κι από παιδί σου, όχι, δεν δικαιούσαι: εισαγωγικά, να φαίνεται καθαρά η «αλήθεια», να αποφευχθεί η «πλαστογραφία».

Αυτά σκεφτόμουν, έψαξα όμως στο ίντερνετ και είδα να αναπαράγεται παντού ο αποχαιρετισμός με τα εισαγωγικά, ώσπου οδηγήθηκα στο φέισμπουκ του προπονητή: τα είχε βάλει ο ίδιος τα εισαγωγικά.

Δεν αλλάζει τίποτα· ο προπονητής κατά κάποιον τρόπο αυτολογοκρίθηκε, ασύνειδα προφανώς, αφού κάμποσα χρόνια τώρα βλέπει κι αυτός παντού τα μοδάτα πλην λάθος εισαγωγικά, να φυλακίζουν την παραμικρή μεταφορά, να τη δαχτυλοδείχνουν:

«η κυβέρνηση αποφάσισε να κηρύξει τον “πόλεμο” στη φοροδιαφυγή», αλλά επειδή δεν είναι με όπλα και σπαθιά, μπαίνουν ξάφνου τα εισαγωγικά, μην τάχα πιστέψουμε ακριβώς πως είναι κανονικός πόλεμος· κι ενώ, από την άλλη, τα εισαγωγικά, σύμφωνα με τη δόλια τη γραμματική, θα ήταν εδώ μόνο για ειρωνεία: σιγά τον πόλεμο, σαν να ’λεγαν· ή

«Οι Ρουβίκωνες “χτύπησαν” και την αμερικανική πρεσβεία», λες κι έπιασαν και την κοπανούσαν, αλλά και «Οι Ρουβίκωνες “χτύπησαν” στην αμερικανική πρεσβεία», λες κι έπεσαν στο πεζοδρόμιο μπροστά της κι έγδαραν κάνα γόνατο.

Εξωφρενικό, ξαναλέω. Και λυπηρό στην περίπτωσή μας, όπου ο προφανώς συγκλονισμένος προπονητής θεώρησε, ασύνειδα πάντα, πως οφείλει να συμμορφωθεί με τον νέο καθαριστικό νόμο, και έτσι να λογοκρίνει τα αισθήματά του, μην πει παιδί του αυτό που δεν είναι αλλά το αισθάνεται παιδί του.

Τα κωμικοτραγικά του καθαρισμού.

* Ο οδοστρωτήρας της εβδομάδας. Όχι του Μητσοτάκη στα εργασιακά, όμως εξίσου σημαντικός: «Αυτό το περίφημο “me too” το οποίο ακούω και μου σηκώνεται η τρίχα είναι, για μένα που είμαι ακραία φεμινίστρια, ό,τι πιο εξευτελιστικό για τη γυναίκα».

Λόγια της Κάτιας Δανδουλάκη, σε συνέντευξη με αφορμή την εμφάνισή της στην Επίδαυρο (Βήμα 16/6).

Σίγουρα θα ξέρει η ακραία φεμινίστρια ποια είναι ακόμα σήμερα η θέση της γυναίκας, όχι μόνο στις χώρες του τρίτου κόσμου αλλά και στον προηγμένο τον δικό μας, π.χ. στη Γαλλία, φάρο της Ισότητας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπου ανθεί τελευταία η γυναικοκτονία, φυσικά και στη δική μας χώρα,

όμως για την ακραία φεμινίστρια είναι άσχετα και ασύνδετα όλα αυτά, και το ανάθεμα πέφτει στις γυναίκες που «βγαίνουν και λένε, μετά από σαράντα χρόνια, αυτές τις αηδίες».

Από κοντά –και κιτρινίζοντας η εφημερίδα που αφιέρωσε, στα καλλιτεχνικά βεβαίως, μία σελίδα στη θεατρική πορεία της κ. Δανδουλάκη, στην κάθοδό της για πρώτη φορά στην Επίδαυρο κτλ., επέλεξε να βάλει τίτλο: «Το “me too” είναι ό,τι πιο εξευτελιστικό για τη γυναίκα».

Όντως εξευτελιστικά για τη γυναίκα.

* Η γελοιότητα της δεκαετίας, και λίγο λέω. Κάτι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ., κάτι «Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση», «ελληνικό πολιτικό κόμμα, το οποίο πήρε μέρος στις βουλευτικές εκλογές του 2009», με πρόεδρό του τον Νίκο Λούβρο και «Ιδεολογία: Νομιμοποίηση του καπνίσματος, Αισθητική [!]», πάντα κατά τη Βικιπαίδεια,

αυτές λοιπόν οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ., τάχαμου αβανγκάρντ, αλλά της δεκαετίας του ’60, έπειτα από την επανάσταση που είχαν κηρύξει ενάντια στον «φασισμό» του αντικαπνιστικού νόμου, με διάφορες γραφικές εκδηλώσεις, πύρινα μανιφέστα και προσφυγές, κατεβαίνουν στις εκλογές, διά του πρόεδρου τους, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ:

«Εθνική προσχώρηση: ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» γράφουν, προφανώς οι ίδιοι/ες, στη Βικιπαίδεια (που ξάφνου εμφανίζεται ενημερωμένη ώς την τελευταία βδομάδα)!

Εθνική προσχώρηση λοιπόν, για την πανανθρώπινη τη λευτεριά, το τσάκισμα του φασισμού από τα μέσα –και πιο συγκεκριμένα από την Α΄ Αθηνών.

(Το θλιβερό είναι ότι μπροστά σ’ αυτήν τη συντριπτική γελοιότητα σιγούν οι πένες, μόνο και μόνο, υποθέτω, επειδή η σημαία του τσίρκου γράφει Ζήτω το Κάπνισμα!)

Αν μένει και σοβαρή πλευρά στην υπόθεση, πέρα από τη γελοιότητα δηλαδή καθαυτή των Κοτών (!), αναμένεται η «εθνική προσχώρηση» και κάποιου Κινήματος για την Κατάργηση του Ορίου Ταχύτητας κ.ο.κ.

buzz it!

16/6/19

Κωμική γλώσσα

(Εφημερίδα των συντακτών 14 Ιουν. 2019)


θρήνος για τη σφαγή στο Κράισττσερτς, στη Ν. Ζηλανδία


* «Έγινε αποδέκτης εννιά μαχαιριών» μας πληροφόρησε ο ρεπόρτερ, και δεν εννοούσε πως κάποιου του κάναν δώρο ένα σερβίτσιο με εννιά μαχαίρια.

Ο «αποδέκτης» ήταν ο άτυχος 19χρονος που τον μαχαίρωσαν τις προάλλες στην Καλλιθέα. Κι όμως, μιλούσε αργά και καθαρά ο ρεπόρτερ, απάγγελλε την είδηση όπως σαφώς –και ορθώς– την είχε προετοιμάσει…

«…σιδερώσει…» θα έπρεπε όμως να πω: «όπως την είχε σιδερώσει», με βάση προαιώνιες διακρίσεις, βάσιμες ώς ένα βαθμό, ανάμεσα σε επίσημη και ανεπίσημη γλώσσα, αλλά πιο πολύ τις προχειρολογίες για ανώτερη και κατώτερη γλώσσα, ή, λέει, «ταπεινωμένα ελληνικά»! Όπου η επίσημη και ανώτερη γλώσσα ήταν πάντα η αρχαία και η καθαρεύουσα, η λόγια εν πάση περιπτώσει.

Όπου το πρώτο που έρχεται κανονικά στο στόμα: «δέχτηκε εννιά μαχαιριές», το μόνο φυσικό και ομαλό δηλαδή, απορρίπτεται αυτομάτως, έτσι που έχει εσωτερικευτεί πια η απαξίωση της ομιλούμενης γλώσσας.

* «Προβαίνει σε μακιγιάζ» λοιπόν η άλλη, ακριβώς για να μην ξεπέσει σε «ταπεινωμένα ελληνικά»:

«Δεν προβαίνω σε βαρύ μακιγιάζ…» δήλωσε στον τηλεοπτικό φακό ένα μοντέλο· «λίγο κραγιόν…, και μετά προβαίνω σε κονσίλερ»!

Ακριβώς το ίδιο σύμπτωμα, η ίδια πάθηση. «Κάνω μακιγιάζ», λέμε, ή και «φοράω μακιγιάζ», «βάζω κραγιόν, μάσκαρα…» κτλ. Όμως «κάνω» και «βάζω»; Μπανάλ, θα σκέφτηκε η κοπέλα, και πως δεν γίνεται να τα λέμε όλα όπως τα λέγαμε, κάπου είχε αρπάξει τ’ αφτί της το πιο γυαλιστερό «προβαίνω», και αμ έπος αμ έργον.

Όχι, δεν είναι λάθος. Όπως δεν είναι λάθος και ο «αποδέκτης των μαχαιριών» –ούτε θα αμφέβαλλε κανείς για το νόημα, όπως αστειεύτηκα με το σερβίτσιο δώρο. Δεν είναι λάθος αγραμματοσύνης τάχα του μοντέλου.

Γιατί π.χ. δεν θα ’λεγε ποτέ κανένα μοντέλο, ή όποιος άλλος: *«δεν φορέθηκα βαρύ μακιγιάζ» ή κάτι τέτοιο. Γιατί αυτά είναι λάθη. Τα άλλα δεν είναι –ή δεν είναι πάντα.

Είναι απλώς κωμικά ελληνικά. Που αυτά κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, μας απασχολούν. Και για τα οποία, εννοείται, ευθύνονται κυρίως οι διδάχοι της συμφοράς –αλλά αυτό θέλει κι άλλη κουβέντα.

* Δεν είναι πάντα λάθη, είπα. Γιατί υπάρχουν και τα όντως λάθη, από γραμματικοσυντακτική άποψη.

Πάλι γλωσσική ξιπασιά δηλαδή, συνειδητή ή όχι, που όμως παραβιάζει το τυπικό της γλώσσας. Απλώς και μόνο επειδή αλληθωρίζει προς παλαιότερα και πάντα λογιότερα στάδια της γλώσσας –προς «ένδοξα» και «περήφανα» ελληνικά, κι όχι «ταπεινωμένα», τρομάρα μας.

* Τι κάνει τότε ο ιμάμης στο τζαμί; Δεν ξέρω, και δεν το ’ψαξα ιδιαίτερα, όπως θα το ’ψαχνα, αν έπρεπε να γράψω σχετικά. Όπως έπρεπε να γράψει κάποιος δημοσιογράφος για τη σφαγή στα δύο τεμένη στη Νέα Ζηλανδία πριν από τρεις μήνες (15/3).

Τι να σκεφτεί τότε; Σ’ εμάς ο παπάς, ο ιερέας, λειτουργεί, τελεί τη θεία λειτουργία κτλ. Στο τζαμί όμως, όπου γίνεται η προσευχή την Παρασκευή, ο ιμάμης, το μακρινό αντίστοιχο του δικού μας παπά, τι κάνει; Σίγουρα δεν λειτουργεί, κάτι διαφορετικό, μάλλον απλούστερο, κάνει, αλλά τι; και κάπως αλλιώς θα λέγεται αυτό που κάνει, αλλά πώς;

Όμως όχι απλούστερο αλλά ό,τι πιο «παραπάνω» σκέφτηκε ο δημοσιογράφος (και τον αντέγραψαν περιχαρείς όλοι οι επόμενοι στο διαδίκτυο): το ρ. χοροστατώ, ό,τι πιο επίσημο δηλαδή βρήκε, το ρήμα που χρησιμοποιείται για ανώτατο κληρικό, μητροπολίτη ή πατριάρχη (και με την έννοια: προΐσταται, όχι λειτουργεί).

Αυτό λοιπόν το πιο εξεζητημένο και φανταχτερό διάλεξε ο δημοσιογράφος: «Ο ιμάμης ο οποίος χοροστάτησε της προσευχής της Παρασκευής στο ένα τέμενος…»

Κωμική γλώσσα, που λέγαμε. Και το λάθος; Η γενική, φυσικά: «της προσευχής»! Στην ίδια δηλαδή γραμμή της εκζήτησης και της λογιοπληξίας.

* Της λογιοπληξίας που μας έχει φορτώσει λανθασμένες γενικές: «Ο δράστης αντιστάθηκε της σύλληψης»· «υπέκυψε των βαρύτατων τραυματισμών που είχε υποστεί» (κλεμμένο από Σαραντάκο)· «ανταποκρίθηκε των υψηλών προσδοκιών»· «η κ. Νοτοπούλου επωμίστηκε της διεύθυνσης του πρωθυπουργικού γραφείου…» κτλ.

Όμως αυτός ο ούριος, όπως νομίζουμε, άνεμος λογιοσύνης μπορεί να μας τραβήξει σε βαθιά νερά: μακριά οπωσδήποτε από το γλωσσικό μας αίσθημα, ακόμα και με μια «σωστή» τώρα γενική, το ναυάγιο είναι δεδομένο:

 «Ο Χ ευτύχησε να μεγαλώσει σ’ ένα περιβάλλον όπου τυγχάνει αντιμετώπισης και αρωγής»!

Όχι κωμική πια, αλλά αλλοπρόσαλλη γλώσσα.

buzz it!

9/6/19

H Τσαντρική σχολή και οι Μη Πολάκηδες

(Εφημερίδα των συντακτών 8 Ιουν. 2019)


 
*  Τσαντρικής σχολής κι αυτός. Αν έτυχε να προσέξετε τις δύο Κυριακές των εκλογών σφύζουσες εκκλησίες, ιδίως στα Εξάρχεια και την ευρύτερη περιοχή, με ουρές απέξω, αλλά και κόσμο στον δρόμο να βαδίζει και να σταυροκοπιέται·

κι αν επίσης προσέξατε πως όλος αυτός ο κόσμος ήταν κυρίως νέοι, μουσομαλλιάδες κι άπλυτοι, ήταν γιατί είχαν πάρει το μήνυμα του Μπακογιάννη:

πως οι αναρχικοί «είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι κρατούνε τα Εξάρχεια σε ομηρία, κι έχουμε 35.000 απελπισμένους κατοίκους, είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι στην ΑΣΟΕΕ προστατεύουν το  παραεμπόριο, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, γιατί μιλάμε για συγκοινωνούντα δοχεία, που συνδέονται με οργανωμένο έγκλημα, με διακίνηση ναρκωτικών.

»Εγώ θέλω να είμαι απολύτως ξεκάθαρος [σ.σ. και ανεβαίνει ο τόνος της φωνής]: Να κάνουν τον σταυρό τους, αν πιστεύουνε στον Θεό, να μη βγω δήμαρχος!»

Φευ, βγήκε. Τζάμπα οι σταυροί…

(Τσαντρική σχολή, υπενθυμίζω, είναι όρος του Αντώνη Σαμαρά, όταν με το συχνά μαγκίτικο ύφος του είπε κάποτε στη Βουλή: «Εγώ, επειδή είμαι της ευθείας, τ’ς αντρικής σχολής…» Επικράτησε η μονολεκτική γραφή: τσαντρική, ίσως για να αποδώσει το επίπεδο του δημιουργού.)


* Τσαντρικής σχολής επίσης, ή Μη Πολάκης. Βράδυ των ευρωεκλογών, ο Νίκος Φίλης στον Γιώργο Κουμουτσάκο: «Ο Τσίπρας, μετά την ήττα, είπε αμέσως εκλογές· θυμάστε τι έκανε ο Σαμαράς το ’14;»

Ο επίσης Τσαντρικής σχολής αλλά και Μη Πολάκης Κουμουτσάκος, κοφτά: «Είμαι νικητής, και δεν απολογούμαι σε κανέναν και για τίποτα!»

Ο υπέροχα ζεν Φίλης: «…και το ’15, που δεν παρέδωσε καν, ως όφειλε, στο Μαξίμου…»

Ο Τσαντρικής αλλά και Μη Πολάκης Κουμουτσάκος, ξανά κοφτά: «Τα είπαμε· είμαι με τους νικητές. Και οι νικητές δεν απολογούνται για τίποτα!»

Jawohl ?

* Μη Πολάκης κι αυτός. Είπε κάποια στιγμή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος πως καλύτερα να μην ξέρει κανείς πώς φτιάχνονται τα λουκάνικα, γιατί τότε δεν θα τα τρώει.

Και πετάχτηκε, ξεκούδουνα εντελώς, ίδιον του ανδρός, ο Μη Πολάκης Κικίλιας: «Τα λουκάνικα άλλοι τα τρώνε και δροσίζονται κι άλλοι τα τρώνε και ζορίζονται!»

Ο ίδιος προφανώς θα δροσίζεται… Παγώσαμε!

* Και ο κατεξοχήν Μη Πολάκης. Σ’ ένα χωριό στη Χίο, έπειτα από τη λειτουργία κι ένα μνημόσυνο, πήγε ο Μη Πολάκης παπάς στο παγκάρι, πήρε μια χούφτα κέρματα, και γύρισε και τα πέταξε κατάμουτρα σ’ έναν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που συλλυπούνταν τους συγγενείς του εκλιπόντος και προσωπικού του φίλου:

 «Πάρ’ τα τα 30 αργύρια για τα οποία πούλησες τη Μακεδονία!» του φώναξε. «Προδότη, να φύγεις από εδώ! Έξω από την εκκλησία!»

Και έφυγε ο βουλευτής, ορθώς, για να μη γίνει επεισόδιο. Γιατί θα σηκώνονταν κι οι πέτρες αλλιώς. Αν λόγου χάρη του ’δινε ένα ξεγυρισμένο χαστούκι του Μη Πολάκη παπά, όπως πιθανότατα θα έδινε, αν είχε απέναντί του λαϊκό:

«Βεβήλωσε τον οίκο του Θεού», «Ασύλληπτη ιεροσυλία», «Ο βλάσφημος Συριζαίος» κ.ο.κ., ό,τι κι αν φανταστείτε σαν πρωτοσέλιδο την άλλη μέρα, μέσα θα πέσετε.

Όμως το ’ξερε ο Μη Πολάκης παπάς πως θα έφευγε ο βουλευτής, γιατί ξέρει ο Μη Πολάκης παπάς πως έχει απόλυτη ασυλία και ακόμα πιο απόλυτη ασυδοσία.

Ας μας καμαρώνουμε…

(Θα ήθελα να επισημάνω, με την ευκαιρία, την εύλογη διάχυση των Μακεδονομάχων σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, όπως έγραφα την προηγούμενη φορά· η οποία όμως δεν μετριέται στις αναλύσεις για τα αίτια της πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσα ίσα, εστιάζουμε στους νομούς της Μακεδονίας, που παρουσιάζουν την ίδια μείωση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Στοιχείο που οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα, ή πάντως σε λειψές αναλύσεις.)

* Αλλά πώς σχολίασε τα έργα του παπά του ο γνωστός για την ξενοφοβική, ρατσιστική ρητορική του μητροπολίτης Χίου; «Μας στεναχωρούν κάποιες αποφάσεις, αλλά σεβόμεθα και αγαπούμε τα πρόσωπα, γιατί είναι εικόνες Θεού».


Να χαρώ εγώ εικόνες Θεού!


buzz it!

1/6/19

Ήττα; Και πόσο ήττα;

(Εφημερίδα των συντακτών 1 Ιουν. 2019)


"Η μάχη του Βατερλώ", Κλεμάν-Ωγκύστ Αντριέ (1829-1880)
«Σαρωτική νίκη της Νέας Δημοκρατίας»; Αναμφίβολα. «Συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ»; Αναμφίβολα, καταρχήν. Όπου αυτό το «καταρχήν», θα πείτε, σχετικοποιεί το «αναμφίβολα»; Καταρχήν ναι, θα τολμήσω να πω. Άρα; Δεν είναι ήττα συντριπτική οι 9,5 μονάδες διαφορά από τη ΝΔ;

Και πάλι καταρχήν, με το συμπάθιο: ήττα ναι, έτσι κι αλλιώς, συντριπτική όμως όχι. Δεν πρόκειται για παιχνίδι με τις λέξεις, παιχνίδι αποχρώσεων κτλ. Σχετίζεται, πιστεύω, με την όσο γίνεται ορθή αποτίμηση μιας εκλογικής αναμέτρησης. Που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια όσο γίνεται ορθή, δηλαδή αποτελεσματική, πολιτική για τη συνέχεια.

ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ, ΛΟΙΠΟΝ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ήττα από μία σκοπιά και μόνο. Την υποκειμενική εκτίμηση, λίγων, πολλών, δεν έχει τόσο σημασία, πως η διαφορά ήταν ελάχιστη, 1 με 2 μονάδες, άντε 2 με 3. Ακόμα κι αν ακολουθήσουμε δηλαδή τον ολισθηρό δρόμο του υποκειμενισμού, η απόσταση από τη 1 μονάδα ή τις 2 ώς τις 9,5 θα μπορούσε να χαρακτηρίσει συντριπτική μιαν ήττα. Από τις 4 όμως μονάδες ώς τις 9,5, ο χαρακτηρισμός αυτός είναι απλούστατα άτοπος.

Και λοιπόν; Το θέμα είναι πόσο ακριβώς ήττα είναι; όσο πατάει η γάτα, πιο μεγάλη, τεράστια, συντριπτική; Σίγουρα ναι. Και όχι μόνο γιατί αλλιώς συσκοτίζονται ή συγχέονται μεταξύ τους τα παντός είδους σφάλματα πολιτικής.

Ας σταθούμε πρώτα στο τελευταίο και κραυγαλέο λάθος, που έχει να κάνει με τη χαρτογράφηση του χώρου ιδίως πριν από τις εκλογές, την εκτίμηση των πολιτικών συσχετισμών, την πρόβλεψη των αποτελεσμάτων εντέλει –την ψαλίδα που την κλείναμε κατά βούληση, με βάση μαξιμαλιστικούς, ευσεβείς πόθους, μπορεί και από (μικρο)πολιτική ιδιοτέλεια: να ντοπαριστεί ο ψηφοφόρος, να μεγαλώσει η συσπείρωση κτλ.

Εδώ οι ευθύνες (κυρίως σε επιτελικό επίπεδο) είναι μεγάλες και αδιαμφισβήτητες, το λάθος τεράστιο. Έχει όμως πάντα να κάνει με τον χαρακτηρισμό της ήττας και όχι με τα αίτιά της.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΡΑ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ του ΣΥΡΙΖΑ, απόρροια φυσικά των λαθών του, αναζητούνται και αναλύονται όλες αυτές τις μέρες, αφήνοντας ωστόσο απέξω όψεις της αντικειμενικής πραγματικότητας. Τα λάθη έχουν επισημανθεί κατά κόρον (και όχι μόνο τώρα): από την οικονομία ώς τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, πιάνουν σελίδες και σελίδες, καθώς απλώνονται σε τέσσερα ολόκληρα χρόνια διακυβέρνησης: εννοείται πως προσυπογράφω με τα δυο μου χέρια.

Όμως, ένας αντίστοιχος κατάλογος με τα λάθη της ΝΔ, σε πολλαπλάσια χρόνια δικής της διακυβέρνησης, αλλά και στα ίδια τα τέσσερα τελευταία χρόνια, τα αντιπολιτευτικά, σαν πόσες σελίδες πιάνει;

Μοιάζει με την «κολοκυθιά» αυτό, όμως μας λέει πως δεν είναι απλώς θέμα λαθών· δεν εξηγούν δηλαδή από μόνα τους τα λάθη την ήττα, και περισσότερο το (όποιο) μέγεθός της.

ΣΑΝ ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ΤΟΤΕ; Παλαιόθεν γνωστά και στοιχειώδη πράγματα:

Γενικότερα: η φθορά του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος, σχεδόν νομοτελειακός κανόνας, με το σεβαστό και πάντως κρίσιμο ποσοστό ψηφοφόρων που μετακινείται από το κυβερνητικό κόμμα στο αντιπολιτευτικό, ιδίως σε συνθήκες δικομματισμού.

Ειδικότερα τώρα: η διακυβέρνηση χώρας υπό χρεοκοπία, η διαχείριση μνημονίων (υπό κηδεμονία)· η σχεδόν παντελής έλλειψη φιλικών ΜΜΕ, και ίσα ίσα: η συντονισμένη πολεμική στάση όλων σχεδόν των τηλεοπτικών σταθμών· η σύγκρουση, οσοδήποτε άτολμη, με την Εκκλησία· το Μακεδονικό.

Πού μετρήθηκε όμως ο αντίκτυπος ιδίως από τον πόλεμο με την Εκκλησία και τον πόλεμο για τη Μακεδονία; Ως προς το Μακεδονικό μάλιστα κυριαρχεί η εκτίμηση πως δεν ευθύνεται για την πτώση, αφού στη Μακεδονία η μείωση του ποσοστού είναι ίδια με την υπόλοιπη Ελλάδα, θαρρείς και οι Μακεδονομάχοι δεν διαχέονται σ’ ολόκληρη τη χώρα (λάθος ανάλογο με το μέτρημα των λίγων έξαλλων και της μειωμένης συμμετοχής στα σχετικά συλλαλητήρια).

ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ που σημείωσα παραπάνω, πόσο μάλλον μαζί με όλα τα λάθη, ένα κυβερνητικό κόμμα θα μπορούσε κάλλιστα να καταποντιστεί, στην καλύτερη περίπτωση να συρρικνωθεί δραματικά. Οπότε το τωρινό 24% θα μπορούσε καθαυτό να χαρακτηριστεί έως και επιτυχία. Τζάμπα επιτυχία, φυσικά, αφού δεν μετριέται σαν απόλυτο μέγεθος, αλλά στη μία και μοναδική συνθήκη πια, των εκλογών. Ήττα λοιπόν –θα έπρεπε αναμενόμενη, που δυστυχώς δεν ήταν. Ήττα, ναι· σε καμία όμως περίπτωση επαίσχυντη και συντριπτική.

Δεν είναι για παρηγοριά αυτά και προπαντός για εφησυχασμό. Για την αποτίμηση όμως της πραγματικότητας είναι αναγκαίες όλες οι όψεις της πραγματικότητας. Και η πολιτική χρειάζεται πολιτική και όχι εξάρσεις του θυμικού. Γιατί τότε τα χειρότερα, με την εσωτερίκευση π.χ. της ηττοπάθειας, καραδοκούν.

buzz it!