26/4/20

του Περικλή

(Εφημερίδα των συντακτών 25 Απρ. 2020)
* «Θα σου πω ένα αίνιγμα, δεν θα το βρεις», με προκάλεσε η από χρόνια φευγάτη Μαίρη Αντωνοπούλου. «Κατέβαινα τη Ζωοδόχου Πηγής και λίγο πιο μπροστά, στο απέναντι πεζοδρόμιο, δυο νέα παιδιά φιλιούνται περιπαθώς. Ξαφνικά, ένας περαστικός κοντοστέκεται, και αρχίζει: “Μπράβο, παιδιά μου! Έτσι! να φιλιέστε και να ερωτεύεστε! Ο έρωτας είναι το πιο επαναστατικό πράγμα…”» –«Ο Περικλής!» τη διέκοψα.

Ήταν φως φανάρι. Πιο Περικλής δεν γινόταν. Σαν να τον άκουγα, σαν να τον ακούω και τώρα, ακόμα πιο καθαρά. Σε μία μόνο σκηνή, ολόκληρος ο Περικλής, ο ενθουσιώδης, ο διδακτικός, ο κοινωνικός. Που ή θα τα ’πρηζε τα παιδιά, που όχι μόνο τους έκοψε το φιλί αλλά συνέχισε να ρητορεύει, ή θα τα καλούσε να τα κεράσει καμιά μπίρα κάπου εκεί δίπλα –ή και τα δύο! Και θα γίνονταν τα καλύτερα φιλαράκια μετά, και θα γελούσαν με τη σκηνή της γνωριμίας τους.

Ενδιάμεσες καταστάσεις δεν υπήρχαν για τον Περικλή. Δεν γλίτωνες με τίποτα, βραδινές ιδίως ώρες, όσο κατέβαινε το αλκοόλ, δεν γλίτωνες την ασφυκτική συχνά έκφραση της αγάπης του, το κέρασμά του, το θεόφαλτσο μα εκ βαθέων τραγούδι, που πρώτος, εννοείται, το σάρκαζε. Κι επέμενε, με το τεράστιο χέρι περασμένο στον λαιμό σου, να πιεις απ’ το ποτήρι του, κι ας έπινες ήδη, διόλου μετρημένα τότε, απ’ το δικό σου· κι επέμενε να τραγουδήσεις κι εσύ, και να ακολουθήσεις μάλιστα τον ρυθμό του. Και πάντα το γέλιο του.

* Δεν ήξερε από μέτρο ο Περικλής. Ποτέ του δεν μετάνιωνε, όπως πολλοί, οι περισσότεροι, ούτε στεναχωριόταν ούτε είχε την παραμικρή ενοχή, πόσο μάλλον δισταγμό, που δινόταν αφειδώλευτα στον έρωτα, στον καπνό, στο αλκοόλ, με όποια σειρά ή με καθόλου σειρά, όλα μαζί, ταυτόχρονα: «Εγώ δεν πίνω για να ζω, ούτε ζω για να πίνω» έλεγε· «ζω και πίνω, όπως ζω και καπνίζω, όπως ζω και γαμώ: απολύτως αλληλένδετες καταστάσεις» και ξεκαρδιζόταν στα γέλια.

Τίποτα, καμία στιγμή δεν άφηνε να πέσει κάτω ο Περικλής. Το ίδιο, εννοείται, με τους φίλους, στενούς και μακρινούς και σκέτα γνωστούς, ή και τελείως άγνωστους στον δρόμο, καληώρα, με τους ανθρώπους δηλαδή, ατομικά και συλλογικά. Έτοιμος να τα δώσει όλα, τα πάντα. Όπως το έδειξε από πολύ νωρίς, πρώτος πάντα στους αγώνες της αριστεράς, με κορυφαία ίσως στιγμή τα πάθη του επί χούντας, όπως τα αποτύπωσε σπαραχτικά στους Ανθρωποφύλακες, ένα τόσο δα βιβλιαράκι, τεράστιο και δραστικό όπλο στον αντιδικτατορικό αγώνα.

* Με τον Περικλή γνωριστήκαμε φευγαλέα στο Παρίσι, Ιούλιο του 1974, τις μέρες του πραξικοπήματος στην Κύπρο, με τη γενική επιστράτευση και τις κομμένες επικοινωνίες με την Ελλάδα. Ήμουν δεν ήμουν ένα μήνα εκεί, κατοπτεύοντας το έδαφος για πιθανές και υπερφιλόδοξες σπουδές, και ο Περικλής, όπως μου έλεγαν κοινοί φίλοι, θα μπορούσε να με βοηθήσει να προσεγγίσω π.χ. τον μεγάλο Μπαρτ. Πριν όμως απ’ το όποιο ραντεβού, με το πραξικόπημα, όλη η ελληνική παροικία άρχισε να παρελαύνει από το Ελληνικό Περίπτερο στην πανεπιστημιούπολη, σε συνεχείς συνελεύσεις, ατέλειωτα πηγαδάκια κτλ. «Τρέχα, ο Κοροβέσης!» με ειδοποίησε η φίλη μου η Θοδώρα που με φιλοξενούσε κρυφά στο φοιτητικό δωμάτιό της. Και ιδού ο θρύλος Κοροβέσης, εκθαμβωτικός στην ομορφιά του, αλλά και χαοτικός, μου φάνηκε, στην παρέμβασή του, ίσα που συστηθήκαμε μετά, με την υπόσχεση ότι πιο μετά…

Όμως το πιο μετά ήταν η μεταπολίτευση… Το συντομότερο που μπόρεσα να βρω εισιτήριο για Αθήνα ήταν αρχές Αυγούστου, θα ξαναγυρνούσα, υποτίθεται, στο Παρίσι, αλλά πού… Πότε και πώς βρεθήκαμε να κάνουμε αργότερα παρέα με τον Περικλή, αδύνατον να το θυμηθώ.

Θυμάμαι όταν πια τον έφερα στην ήδη σχηματισμένη παρέα μας με τη Ρένα Χατζιδάκη, την περίφημη Μαρίνα της Κατάστασης Πολιορκίας, κι αυτή φευγάτη κοντά είκοσι χρόνια τώρα, την Κεβή, τον Σεραφείμ και άλλους. Και τα υπόλοιπα, ευκόλως εννοούμενα: ατέλειωτες «συνεδρίες», στα Αμελέτητα στα Πατήσια, στην Κυρα-Λένη στον Παναθηναϊκό, κι έπειτα στους καναπέδες μας, πίνοντας, καπνίζοντας και αμπελοφιλοσοφώντας, ξενύχτια με απ’ όλα, εν πάση περιπτώσει.

* Ήταν και κάποια βιβλία του που τα επιμελήθηκα, π.χ. εκείνο με τον δύσκολο τίτλο: Περιγραφή AGCTTGA+TCGAACT, με κείμενά του για την κύηση και σχετικές εικόνες του Χρόνη Μπότσογλου, στη βραχύβια αλλά αξιοσήμαντη «Ιθάκη» του Γιώργου Κοτανίδη και του Θωμά Κακουλίδη. Από κει ένα ωραίο στιγμιότυπο: σε μια κοινή συνάντηση έρχεται τελευταίος ο Περικλής και αρχίζει: «Έχω ένα τρομερό ανέκδοτο με Πόντιους», ήταν της μόδας τότε. Σχεδόν τον διακόπτει ο Γιώργος: «Γιά σε παρακαλώ, γιατί εγώ είμαι Πόντιος!» «Καλά» του απαντάει ο Περικλής: «εσένα θα σ’ το πω και δεύτερη φορά, να το καταλάβεις!»

Όπως δεν θυμάμαι πότε και πώς τον γνώρισα, δεν θυμάμαι και πότε αραιώσαμε, ώσπου χαθήκαμε. Και μετά, τα γνωστά: τηλεφωνήματα όλο και πιο σπάνια, πάντα όμως γεμάτα διαβεβαιώσεις αγάπης και υποσχέσεις ότι σύντομα θα τα πούμε…, ξέροντας ότι, όπως γίνεται συνήθως, δύσκολα θα τα καταφέρναμε.

Τώρα είναι οριστικό. Ό,τι είπαμε, είπαμε. Δεν θα τα ξαναπούμε.

Στο καλό, Περικλή.

buzz it!

20/4/20

Το μεγάλο μας τσίρκο (β΄)

(Εφημερίδα των συντακτών 17 Απρ. 2020)



* Πληθαίνουν ευτυχώς οι έρευνες και τα άρθρα που ξηλώνουν τον μανδύα του Ηγεμόνα, που πρώτος τάχα πήρε μέτρα για την πανδημία και πρώτος ενίσχυσε και πρώτος προέβλεψε κ.ο.κ., έτσι που η χώρα μας έχει τα λιγότερα κρούσματα, τους λιγότερους θανάτους κτλ.

Του Κώστα Ασημακόπουλου ήταν το σχετικό άρθρο στο Έθνος της 6/4 που μνημόνευσα στην περασμένη επιφυλλίδα: το ξανασημειώνω, γιατί είχα παραλείψει το όνομα του συντάκτη. Εμπεριστατωμένο και με πολλούς πίνακες επίσης ένα σχετικό άρθρο του Γιάννη Ραγκούση στο φέισμπουκ, αναδημοσιευμένο στο Documento, 12/4. Εδώ επίσης (13/4) ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Τσίπρας έδινε πίνακα όπου «η Ελλάδα βρίσκεται ακριβώς στη μέση των 41 χωρών της Ευρώπης».

Κρίμα, τόση δουλειά από κανάλια και λοιπά λιβανιστήρια.

* Άλλωστε, γιά φανταστείτε, λέει, λένε, να ζούσαμε την πανδημία αυτή στα χρόνια των Μαδουροτσιπραίων. Πλήθος κι εδώ οι ευθυμογράφοι, με πρώτο τον ομόσταβλο του Θέμου Αναστασιάδη, τον Μιχάλη Περρή, στη θλιβερή σκιά πια του εαυτού της Athens Voice.

Ή τον άραγε επίσης σκιά του εαυτού του ή μήπως πάντα έτσι, τον συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη, που κυνηγάει πια τη δημοσιότητα όπου και μ’ ό,τι βρει, με τον «Πάτο», το «Βδέλυγμα» και άλλους λυσσαλέα αντισυριζαϊκούς και μαζί αξιοδάκρυτα φαιδρούς λιβέλους. Ας μην του την αρνηθούμε αυτή τη δημοσιότητα, μπορεί και να του κάνουμε καλό, άγιες μέρες που περνάμε, κι ας σταθούμε μια στάλα σε συνέντευξή του στη διαδικτυακή iefimerida, 7/4.

Όπου μας λέει πως «ο κορονοϊός εκμηδένισε δύο πράγματα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Εκκλησία». Και ειδικά η Εκκλησία «κυριολεκτικά εκμηδενίστηκε». Όμως ο συριζαίος «δεν αλλάζει ποτέ [...] είναι μια ανίατη ασθένεια».

Γενικότερα μιλάει για την «κατάντια στην οποία είχε περιέλθει η Αριστερά, εξαιτίας αυτής της συμμορίας η οποία παραμένει εκεί και που πιστεύω ότι είναι ο δεύτερος καρκίνος που τρώει την Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Ο πρώτος είναι η Εκκλησία. Δεν είναι τυχαίο ότι συμπέσανε ΣΥΡΙΖΑ και Εκκλησία με τέτοιο τρόπο, με φιλιά και αλληλοπροσκυνήματα… Ο ιός εκμηδένισε και τις δύο αυτές καρκινοπαθείς περιοχές. Εκμηδένισε τον ΣΥΡΙΖΑ, εξωθώντας τον σε μια αφωνία. Δεν μπορούν να πουν τίποτα, γιατί έχουμε μια καλή κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που κάνει καλά τη δουλειά της και δεν αφήνει περιθώρια για αντιπολίτευση. Καταργεί την αντιπολίτευση».

Αυτά από τον ευαγγελιστή μιας νέας, μιας καινούριας Δημοκρατίας.

* Ενώ άλλος, άλλου τύπου ευαγγελιστής, ο χρυσαυγίζων Πέτρος Γαϊτάνος, κατέλαβε δικαιωματικά τη μόνιμη, καθημερινή θέση κάποιου αστυνομικού συνδικαλιστή στα κανάλια. Και χαρίζει απλόχερα τη σοφία του, εν προκειμένω ότι «όλο αυτό που ζούμε έχει μέσα του μια ευλογία· άλλωστε τίποτα δεν γίνεται χωρίς να είναι θέλημα Θεού».

Ας το ακούνε αυτό οι άγιοι πατέρες, όσοι κοιτάνε πώς να κάνουν το νταηλίκι τους, να παραβιάσουν δηλαδή τα μέτρα, μετά όμως να κρυφτούν, οι επαναστάτες, να περάσει το αυτόφωρο. Ας το ακούνε, λέω, επειδή έτσι διαταράσσουν την κατά Γαϊτάνο ευλογία και πάνε κόντρα στο θέλημα Θεού.

* Πλάι όμως στον άγιο Κερκύρας και τον λαγό ιερέα στο Κουκάκι, πώς θα ’λειπε ο δικός μας άγιος, ο Πειραιώς. Που βγήκε διάπυρος υπερασπιστής του λαγού ιερέα του Κουκακίου, και ζήτησε «να ξεπεζέψουν από το καλάμι τους» όσοι πιάνουν στο στόμα τους το μυστήριο της θείας κοινωνίας.

Ενώ σε άλλα του φιρμάνια, όπου κατακεραυνώνει την κυβέρνηση που έκλεισε τις εκκλησίες, αναφέρεται «κυρίως στις πνευματικές και σωτηριολογικές παραμέτρους της [πανδημίας], αναλύοντας τις αιτίες που μας οδήγησαν σ’ αυτήν και γιατί Θεός την επέτρεψε, ως άριστος παιδαγωγός και από άπειρη αγάπη προς τον άνθρωπο». Αφού, «ο Θεός, εν τη αγάπη Του και εν τη πανσοφία Του, παραχώρησε να έρθει η παρούσα δοκιμασία για να οδηγήσει τον άνθρωπο στη μετάνοια και στη σωτηρία».

Να μας λείπουν τέτοιες αγάπες και «παραχωρήσεις».

* Κι όχι πως έχει τελειωμό, αλλά ας κλείσουμε την περιπλάνησή μας στο μεγάλο μας τσίρκο, που ο κορονοϊός ήρθε να εμπλουτίσει το πρόγραμμά του με καινούριες ατραξιόν.

Αναφέρομαι τώρα στην αειθαλή συνωμοσιολογία, που βρήκε με τον κορονοϊό πεδίο δόξης λαμπρό. Μία της πλευρά, προτού προχωρήσει σε συμπεράσματα για τα άνομα σχέδια των «δημιουργών» του ιού, είναι αυτή που αμφισβητεί την επικινδυνότητά του, σε σχέση λ.χ. με τη γρίπη κ.ά. Είδα έτσι στο διαδίκτυο έναν αδέσποτο πίνακα με αριθμούς θανάτων από 1/1 έως 25/3 (άγνωστο σε ποια ή σε ποιες χώρες): στην κορφή οι ολίγιστοι θάνατοι από κορονοϊό, κι έπειτα, όλο να αυξάνονται οι θάνατοι: από εποχική γρίπη, ελονοσία, αυτοκτονίες, τροχαία, έιτζ, αλκοόλ, κάπνισμα, καρκίνο, πείνα, και στο τέλος, δεν θα το βρείτε, από εκτρώσεις! Όπου μόνο 21.297 από κορονοϊό και 9.913.712 από εκτρώσεις!

Γιατί και βέβαια έχει ιδεολογία η συνωμοσιολογία.

Όπως και το τσίρκο.



buzz it!

12/4/20

Το μεγάλο μας τσίρκο

(Εφημερίδα των συντακτών 11 Απρ. 2020)



* Μεσοβδόμαδα που γράφονται αυτές οι γραμμές και ενάμιση μήνα από τα πρώτα κρούσματα κορονοϊού στη χώρα μας, υπάρχει ακόμα μια ασάφεια γύρω απ’ τα διάφορα μέτρα προστασίας. Ακόμα και ο συμπαθέστατος κ. Σωτήρης Τσιόδρας δεν μας έχει ξεκαθαρίσει το στοιχειώδες: μάσκες, ναι ή όχι; Ναι, λέγεται γενικά, προφανώς οι ασθενείς, ναι και όσοι φροντίζουν τους ασθενείς, ναι και οι νοσούντες αλλά ασυμπτωματικοί, ναι, ίσως ναι και οι ευπαθείς ομάδες.

Ποιοι μείναν τότε; Και, το πιο λεπτό και ασαφές, ποιοι οι νοσούντες αλλά ασυμπτωματικοί, αφού τεστ δεν γίνονται, δεν χρειάζεται (!) να γίνονται κ.ο.κ., νά και το δεύτερο μυστήριο.

Και όταν τότε ο Ηγεμών π.χ. εμφανίζεται με μάσκα, αυτός και η κουστωδία του, σημαίνει πως νοσεί; φροντίζει ασθενείς; νοσών αλλά ασυμπτωματικός; ή ευπαθής ομάδα; Κι αν τίποτα απ’ όλα αυτά, προς τι η μάσκα; Ή γι’ αυτό ακριβώς την έβγαλε την επομένη, έπειτα από υπόδειξη ίσως του κ. Τσιόδρα;

Και εμάς ποιος θα μας πει οριστικά, όταν από την άλλη, στο χάος των μίντια και του διαδικτύου, κυκλοφορούν πάσης φύσεως ειδικοί, όντως ή δήθεν, πώς να το ξέρουμε, που κι αυτοί μας λένε, μάσκα ναι, οπωσδήποτε ναι, οι πάντες, ή πάλι όχι, ή σχεδόν οπωσδήποτε όχι, ή ολίγη από μάσκα, όσο πατάει η γάτα;

Όμως ο συμπαθέστατος και εξαίρετος, δεν αμφιβάλλω, επιστήμονας και εθνικός ενημερωτής κ. Τσιόδρας, επειδή ακριβώς είναι εθνικός ενημερωτής, κυβερνητικό όργανο δηλαδή, μοιραία ίσως μας ενημερώνει σύμφωνα με την κυβερνητική γραμμή, όσο και όπως υπάρχει. Μάσκες; καταρχήν ναι. Αλλά δεν έχουμε μάσκες; τότε όχι, ή μάλλον όχι.

* Όμως ο Ηγεμών; Ο οποίος εξυμνείται μέσα κι έξω, επειδή έγκαιρα, λέει, πήρε μέτρα. Και καλά οι έξω, αλλά εμείς; Ξεχνάμε, ακόμα χειρότερα: ξεχάσαμε την ίδια εκείνη τη στιγμή ότι, εκεί που ο Κικίλιας διαβεβαίωνε πως είμαστε θωρακισμένη χώρα, ήρθαν οι εξ Αγίων Τόπων με συμπτώματα, ζητούσαν οι ίδιοι να εξεταστούν, όμως η απάντηση ήταν πως το Ισραήλ δεν ήταν στον χάρτη του κορονοϊού;

Πήρε έγκαιρα μέτρα; Σύρθηκε στα όποια μέτρα, όταν θέριευε αλλού, και ιδίως δίπλα μας, στην Ιταλία, η αρρώστια. Και αφού άφησε και μερικές βδομάδες ανοιχτές τις εκκλησίες, ώσπου να αναγκαστεί και πάλι (από το παράδειγμα ακόμα και μουσουλμανικών χωρών, που είχαν κλείσει τεμένη και τόπους προσκυνήματος) να κλείσει τις δικές μας εκκλησίες. Που ωστόσο θα τελούν τις ακολουθίες κεκλεισμένων των θυρών, και θα κρεμιούνται απέξω από τις πόρτες οι πιστοί! Και όχι μόνο: σύμφωνα με νεότερη εγκύκλιο της Ι. Συνόδου, οι εκκλησίες τη Μεγάλη Βδομάδα θα ανοίγουν, μετά τις ακολουθίες, 2 ώρες κάθε μέρα και 4 τη Μ. Παρασκευή, να προσκυνήσουν οι πιστοί, είπαν στην αρχή, τάχα τα μάζεψαν μετά: να μπαινοβγαίνουν οι ιερείς και το προσωπικό, για το φιλανθρωπικό τους έργο!

Μεγάλο τσίρκο, και λίγο λέω, μπροστά μας είναι η Μεγάλη Βδομάδα.

* Χώρια τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας, η σωματική άσκηση, που νοείται μόνο σαν περπάτημα ή τρέξιμο, όπως φάνηκε στη συνέχεια, όταν αστυνομικοί περίμεναν να βγει στην ακτή μια χειμερινή κολυμβήτρια για να της κόψουν πρόστιμο! Έπειτα όμως επιτράπηκε το κολύμπι για θεραπευτικούς λόγους, με σχετική ιατρική βεβαίωση, όχι όμως, ξανά, σαν άσκηση γενικά –πόσο μάλλον σαν χόμπι. Κι όμως, χόμπι ήταν ουσιαστικά, σκέφτομαι τότε, αυτό που με μεγάλη συμπάθεια είδαμε στην αρχή, τον κ. Τσιόδρα να ψέλνει κάποια Κυριακή, συμπάθεια και σεβασμό, κι ας πέρναγε εντέλει λάθος μήνυμα. Ε, αφού είναι και ψάλτης, είπαμε· όμως όχι επαγγελματίας, έτσι μηχανιστικά που ερμηνεύτηκε η άδεια εξόδου τελικά: ούτε χαρτί τύπου Α από τον εργοδότη του θα μπορούσε να έχει ούτε τύπου Β, για σωματική άσκηση. (Που βέβαια, Τσιόδρας και ξερό ψωμί, απόταν βάλαν δίπλα του τον «κακό μπάτσο», που σηκώνει τα μανίκια να σ’ αρχίσει στις γροθιές, και αναδεικνύεται και σε σεξ σίμπολ, λέει, και αναλογίζομαι τότε τα εκατομμύρια γράμματα που έπαιρναν στις φυλακές ακόμα και «δράκοι» –άβυσσος της γυναίκας η ψυχή…)

* Κι όμως, χάρη στον Ηγεμόνα, ξαναλένε, έχουμε τα λιγότερα κρούσματα. Χωρίς ουσιαστική ενίσχυση του διαλυμένου ΕΣΥ, χωρίς εντατικές, και με τους γιατρούς χωρίς καν προστατευτικό υλικό, με ενίσχυση αντίθετα των κλινικαρχών του ιδιωτικού τομέα, με αυτοσχεδιασμούς και ριψοκίνδυνες ακροβασίες, έχουμε τα λιγότερα κρούσματα, όθεν Ζήτω ο Ηγεμών.

Διαβάζω όμως στο Έθνος (6/4) πίνακα με κρούσματα και νεκρούς όχι συνολικά αλλά, όπως επιβάλλεται, ώστε να έχει νόημα η σύγκριση, ανά 1 εκατομμύριο κατοίκους. Και τότε, ναι, καλά τα πάμε, όμως το «θαύμα» σχετικοποιείται: σε κρούσματα είμαστε στην ίδια θέση με τη Σερβία, την Αλβανία και την Κύπρο (166), ενώ η Βουλγαρία έχει λιγότερα κι απ’ τα μισά (79)· και σε νεκρούς, στην ίδια θέση με την Τουρκία (7), ενώ λιγότερους έχει η Κροατία (4), το Μαυροβούνιο (3) και η Βουλγαρία (3).

Έχει και άλλα, πλήθος, φυσικά ένα τσίρκο. Όρεξη να ’χουμε, την άλλη φορά.

buzz it!

5/4/20

Τσαρλατανείον η Ελληνική Αγωγή

(Εφημερίδα των συντακτών 4 Απρ. 2020)



* Δεν έχει μείνει χαρακτηρισμός που να μην έχει αποδοθεί στον Εθνικό Καραγκιόζη (υπενθυμίζω πως καμάρωνε ότι κέρδισε δίκη εις βάρος του, με απόφαση πως το «καραγκιόζης» δεν είναι υβριστικό), χωρίς και πάλι να χαρακτηρίζεται ικανοποιητικά, να περιγράφεται επαρκώς το φαινόμενο, ο βίος δηλαδή και το έργο, καθώς και η εν γένει δημόσια συμπεριφορά του εν λόγω.

Έτσι, δεν έχω και τώρα τίποτα να προσθέσω σε όσα επισημάνθηκαν για μία από τις τελευταίες χειρονομίες του Άδωνη, να διαφημίζει «το πρώτο διαδραστικό πρόγραμμα για παιδιά Δημοτικού στα Αρχαία Ελληνικά από την Ελληνική Αγωγή, ευκαιρία τώρα που είμαστε όλοι σπίτι να το παρακολουθήσετε με τα παιδιά σας (κόστος μόνον 5 ευρώ)». 

Θα αφήσουμε τις «πολυτέλειες» για το ηθικό φορτίο της πράξης του αυτής, ψιλά γράμματα για τον εν λόγω, και θα σταθούμε στην ουσία, όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος: παιδιά του δημοτικού «μαθαίνουν» αρχαία, ακόμα και τρίχρονα παιδιά, όπως δήλωνε ενθουσιασμένη φιλόλογος που είχε παρακολουθήσει από κοντά, μιλούσαν, λέει, αρχαία, καταλάβαιναν και απαντούσαν, τα Χριστούγεννα πάλι έμαθαν τα πανάρχαια έθιμά μας, π.χ. την Ειρεσιώνη, «ελαία με έριον (μαλλάκι) και καρπούς», αντί για χριστουγεννιάτικο έλατο, επίσης παίζουν θέατρο στα αρχαία ελληνικά κ.ο.κ.

* «Παιδαγωγική, ψυχολογία, παιδοψυχολογία, φιλολογία, γλωσσολογία, όλες οι αρμόδιες επιστήμες, οι επιστήμες που λένε λόγου χάρη ότι μάλλον σύγχυση μπορεί να προκαλέσει σ’ ένα παιδί η διδασκαλία διαφορετικών φάσεων μιας γλώσσας, όταν ακόμα και στο λεξιλόγιο πιο πολλές είναι οι διαφορές παρά τα κοινά στοιχεία», όλα διαγράφονται από τους Σχολάρχες του Τσαρλατανείου Ελληνική Αγωγή, έγραφα πιο παλιά.

Γιατί οι Σχολάρχες του Γένους αγνοούν λ.χ. ότι δίγλωσσα γίνονται από μικρά τα παιδιά, όταν ο ένας τους γονιός είναι φυσικός ομιλητής μιας άλλης γλώσσας και τους μιλάει σ’ αυτήν, έχουν δηλαδή μια φυσική (και συνεχή) πραγματική σχέση με την άλλη γλώσσα –και προσοχή, μιαν άλλη γλώσσα, όχι μία που μοιάζει και δεν μοιάζει με τη δική τους. Ανάλογα αγνοούν και ότι το κοινολεκτούμενο πως τα παιδιά ρουφάνε τα πάντα σαν το σφουγγάρι ισχύει ώς έναν μέγιστο βαθμό και για μια δεύτερη, ξένη γλώσσα, που θα τη μάθουν σε ειδικό σχολείο, φροντιστήριο κτλ., γλώσσα όμως διαφορετική από τη δική τους, αγγλικά δηλαδή, γαλλικά, μπορεί και κινέζικα. Από τριών χρονών; Ας δεχτούμε ότι μπορεί κι από τριών χρονών.

* Βέβαια, η Ευγενία Μανωλίδου, μουσικός αλλά περισσότερο γνωστή σαν τηλεπαρουσιάστρια, και μάλιστα της «παιδαγωγικότατης» «Στιγμής της αλήθειας», που αποτελεί αξεπέραστο, νομίζω, μνημείο τηλεοπτικής χυδαιότητας, η Ευγενία Μανωλίδου λοιπόν καμάρωνε πριν από χρόνια στην τηλεόραση πως με το 3χρονο τότε αγοράκι της μιλούσε αρχαία! «Τι αρχαία;» τη ρώτησαν κάποια απ’ τις πολλές φορές. «Ε, τώρα για αρχή, μόνο φρασούλες» είπε. «Τι φρασούλες;» τη ρώτησαν. «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων» είπε.

Θα το επεξεργάστηκε έκτοτε και θα το προχώρησε το πρόγραμμα διδασκαλίας των αρχαίων σε μικρά παιδιά. Η Σχολάρχισσα, που έχει και σελίδα στο φέισμπουκ όπου μιλάει καθημερινά με φίλες της στα αρχαία! Και πρόσφατα γιόρτασε τα γενέθλια του γιου της και με την ευκαιρία μας δίδαξε κι εμάς να λέμε το «τραγουδάκι των γενεθλίων» στα αρχαία:

Συ ζήθι … (Γιάννη / Μαρία) … και εις έτη πολλά, μέγας/μεγάλη τε γ’ έσεαι, κόμη ση πολιά. Παντή δε σκεδάσεις της γνώσεως φως, και πάντες ερούσιν, ιδού ένας/μία σοφός!

Πολυτονισμένα, εννοείται, αφού, επίσης εννοείται, διδάσκεται και το πολυτονικό (σε «ολοσέλιδη διαφήμιση του Τσαρλατανείου, αυτού του ναού των παραεπιστημόνων και ανεπιστημόνων» έγραφα παλιότερα, σε μία μόνο αράδα με 7 λέξεις έχει 7 λάθη στο πολυτονικό, 8.12.18).

* Αρχαιομαθή εξ απαλών ονύχων τα παιδιά. Όπως ο Σχολάρχης, άρχων και της παρετυμολογίας, που από το πλ-πλ των κυμάτων βγάζει το «πέλαγος»· που ερωτάται σε ραδιοφωνική εκπομπή να ταυτίσει διάφορες αρχαίες ρήσεις και ταυτίζει τη μία στις τρεις (ξέρει όμως να πετσοκόβει άλλες, για να τις φέρει στα μέτρα της ξενοφοβίας του: έχει γράψει εκτενώς ο Ν. Σαραντάκος)· που διαπρέπει και στα μιξονεοελληνικά: «προϊόντος της εξελίξεως του φαινομένου», αντί «προϊούσης…», «προασπίζομαι να αποδείξω», «εκ του έλασσον κρίνεται και το μείζον» και πόσα άλλα.

Δεν είναι γλώσσα τα αρχαία, είναι ιδεολογία, όπως έχω ξαναματαγράψει. Και ούτε καν ιδεολογία: ιδεοληψία. Και μέσα σ’ αυτήν θα βάλουν να τσαλαβουτήσουν τα μικρά παιδιά οι παραεπιστήμονες και ανεπιστήμονες, μάλλον αντιεπιστήμονες. Και μαζί και οι ομοφρονούντες, προφανώς, γονείς τους.

Γιατί δεν θα μάθουν αρχαία τα παιδιά. Παπαγαλία από μικρά θα μάθουν. Και προπάντων ξιπασιά.

«Παίζωμεν παιδιάν;» αρχίζει το μανιφέστο-διαφήμιση του «πρώτου διαδικτυακού εκπαιδευτικού προγράμματος». «Βούλοιο αν παίσαι ημάς; Θέλεις να παίξουμε;»

Όμως δεν είν’ παιχνίδια αυτά. Φτηνομπακαλική είναι, για να μην πω έγκλημα.

buzz it!