Ιδού οι έναρθροι! - Ξανά μανά Καρατζαφέρης - Θάνατος από αντιπάθεια

(Εφημερίδα των συντακτών, 1 Ιουνίου 2013)

Ιδού οι έναρθροι!

Μαθήματα πολιτικού λόγου, πολιτικής ορολογίας, σε συνέχειες.

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην έκπτωση του πολιτικού λόγου, όχι των ιδεών, αυτό είναι άλλη μεγάλη ιστορία, αλλά του λόγου, βρε αδερφέ, των λέξεων νέτα σκέτα. Όπου συναγωνίζονται, πολιτικοί και πολιτικολουγούντες, σε γλωσσικά τσαμπουκαλέματα, για χάρη της αμεσότητας, υποτίθεται, και της αποτελεσματικότητας.

Προφανώς και δεν είναι θέμα αισθητικής, αλλά εντέλει (για να μην πω καταρχήν) ιδεολογίας. Γιατί ο μη πολιτικός λόγος στην πολιτική μεταλλάσσεται, ή πάντως μεταφράζεται αυτομάτως, σε απολιτικό ή ευθέως αντιδραστικό, καθώς προάγει λ.χ. τον αντικοινοβουλευτισμό. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι πρόθυμοι υπηρέτες αυτού του είδους λόγου είναι οι ίδιοι που καταδικάζουν την άναρθρη αντίδραση των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος κτλ.

Από τα τελευταία μου διαβάσματα: έκανε τις γνωστές δηλώσεις του ο περιβόητος Αιγιαλείας, για τον ρατσισμό, λέει, του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, έβαλε και τις καμπάνες της μητρόπολής του να χτυπάνε πένθιμα… Ακροδεξιό, ρατσιστή, οπωσδήποτε μισαλλόδοξο, και άλλα τόσα θα μπορούσε να προσάψει κανείς στον ιεράρχη της θρησκείας της αγάπης. Αλλά πώς τον χαρακτήρισε ο συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς και Τομεάρχης Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ (γι’ αυτό και επιμένω); «Καργιόλη»!

Γράφει ο άλλος καινοφανής αστέρας της πολιτικής Θανάσης Τζήμερος, στην Athens Voice, κι αυτό είναι μια άλλη, άλλης φοράς, θλιβερότατη ιστορία, γράφει τα «γνωστά», για τα δύο άκρα, και μάλιστα πόσο χειρότερος από τη Χρυσή Αυγή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πώς τα γράφει; Με χαρακτηρισμούς όπως «ανόητες, παρακμιακές αριστεράντζες»!

Είναι ατέλειωτη δυστυχώς η παρέλαση αυτών των ονομάτων, ατέλειωτο δυστυχώς το σίριαλ, τύφλα να ’χει η «Τόλμη και γοητεία». Πρέπει όμως να το παρακολουθούμε. Μακάρι αδιαλείπτως.

Ξανά μανά Καρατζαφέρης

Η θανατική ποινή είναι, λέει, ό,τι πιο δημοκρατικό. Αν ανακοινώσεις, λέει, την 1η του μηνός ότι θα κόψεις τη γλώσσα και τα χέρια όποιου κλέψει αυτοκίνητο, και στις 15 του μηνός πάει, λέει, ο Χρήστος και κλέβει ένα αυτοκίνητο, ξέροντας ότι θα του κόψεις τη γλώσσα και τα χέρια, και του τα κόψεις, είναι απολύτως δημοκρατικό!

Και ποιος τα λέει αυτά, και μάλιστα έτσι; Ο Καρατζαφέρης.

Ανοητολογίες και γραφικότητες, θα πείτε. Βεβαίως.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι αυτόν ακριβώς τον ανέδειξαν σε κοινοβουλευτικό αρχηγό, τον έσπρωξαν και τον έβαλαν στη Βουλή, τα δημοκρατικά και άλλα ΜΜΕ, και έπειτα τον έκαναν, οι σοσιαλιστές παρακαλώ του ΠΑΣΟΚ, συγκυβερνήτη, ρυθμιστή του πολιτεύματος. Και τώρα, η ενισχυμένη πάλι από σοσιαλιστές αλλά και από αριστερούς, της ΔΗΜΑΡ, κυβερνώσα Δεξιά λέγεται πως θα τον ξαναμαζέψει, να εμπλουτίσει το ακροδεξιό μπουκέτο της.

Να τον χαιρόμαστε. Να μας χαιρόμαστε.

Θάνατος από αντιπάθεια

Κάπου στο Μεξικό πεθαίνει μια γλώσσα, πεθαίνει άλλη μια γλώσσα. Γιατί πεθαίνουν κι οι γλώσσες. Όχι όταν αλλάζουν, ας το πούμε με την ευκαιρία, ούτε όταν έρχονται σε επαφή με άλλες και δανείζονται απ’ αυτές, γιατί τότε ίσα ίσα εμπλουτίζονται και εξελίσσονται, όπως μας δείχνει η Ιστορία. Αλλά όταν εξαναγκάζονται οι ομιλητές τους να τις εγκαταλείψουν (μειονοτικές κ.ά. γλώσσες) ή και όταν τις εγκαταλείπουν οι ίδιοι καμιά φορά, για λόγους προσαρμογής και ενσωμάτωσης (οι Αρβανίτες λ.χ.). Άλλος λόγος, ο πιο συχνός και αναπόφευκτος, ο βιολογικός θάνατος όλων των ομιλητών τους, όπως συνέβη και συμβαίνει με πλήθος φυλές, της Αφρικής π.χ. και της Λατινικής Αμερικής.

Όταν πεθαίνει λοιπόν και ο τελευταίος ομιλητής μιας γλώσσας, πεθαίνει μαζί του κι η γλώσσα. Για την ακρίβεια, όταν πεθάνει ο προτελευταίος ομιλητής, λέει ο γλωσσολόγος Ντέιβιντ Κρύσταλ, γιατί δεν έχει πια με ποιον να μιλήσει ο τελευταίος που θα μείνει.

Αυτήν τη στιγμή στο Μεξικό ζει και ο προτελευταίος ομιλητής, ζουν δηλαδή δύο ομιλητές μιας γλώσσας, που τη λένε Αγιαπανέκο. Ένας γλωσσολόγος-ανθρωπολόγος ετοιμάζει λεξικό της, οι δύο τελευταίοι ομιλητές, 69 χρονών ο ένας, 75 ο άλλος, μένουν στο ίδιο χωριό, κι όμως η Αγιαπανέκο θεωρείται ήδη νεκρή. Γιατί οι δύο τελευταίοι ομιλητές δεν μιλιούνται μεταξύ τους, δεν συμπαθιούνται, λέει, δεν συμπαθιόντουσαν ίσως ποτέ.

Απολύτως ανθρώπινο να μη μιλιούνται δυο άνθρωποι· έτσι κι αλλιώς θα πέθαινε η γλώσσα· κι όμως, σου ’ρχεται να πεις: θάνατος γλώσσας από αντιπάθεια!