Ασθενής; Απατεώνας; Γάτα; - Ο Πάνος του Πολιτισμού

(Εφημερίδα των συντακτών 29 Ιουνίου 2013)

Ασθενής; Απατεώνας; Γάτα;

«Ο ασθενής στο υπουργείο Υγείας» και άλλα πολλά κι ευτράπελα γραφτήκαν για τον Άδωνη, μαζί με άλλα, εμβρόντητα, γεμάτα αποτροπιασμό: ο Άδωνης λέει υπουργός!

Όμως τον ίδιο Άδωνη τον έκανε υπουργό, υφυπουργό για την ακρίβεια, αλλά λίγη σημασία έχει εδώ, τον έκανε λέω υπουργό το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα τον Άδωνη του Λάος, πριν ξεπλυθεί τάχα μια στάλα, με τη μεταπήδησή του στη Νέα Δημοκρατία –αλλά και πάλι τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και του Φαήλου, μην ξεχνιόμαστε.

Μα τι ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία; Όταν, πριν κι απ’ αυτά, το Υπέρτερο Κόμμα, των Καναλιών, με τις δυνάμεις του όλες, απαξάπασες, και δημοκρατικές εννοώ, τον έκανε όχι υπουργό αλλά πρωθυπουργό, αρχιεπίσκοπο, πάπα και πλανητάρχη…

Τώρα ασθενής; Δεν ξέρω. Όσο και αν συχνά τον παίζει: τη μια τάχα χάνει τον έλεγχο, κραυγάζει ασυνάρτητα, την άλλη εικόνα άκρας σωφροσύνης και εγκαρτέρησης. Και τότε, μας παίζει; παίζει θέατρο; Άρα γάτα; Όμως το θέατρο, που είναι απόλυτη σύμβαση και τέχνη υψηλή, που μετέρχεται όλα τα μέσα και χωράει όλα τα είδη, και κόλπα και ακρότητες κι υπερβολές, το θέατρο λέω εκτός θεάτρου, έξω δηλαδή από την καταστατική και άρα νομιμοποιητική σύμβασή του, είναι απάτη. Νέτα σκέτα. Ας διαλέξουμε λοιπόν. Ή μάλλον ας διαλέξει ο ίδιος, να μας πει.

Γιατί πρέπει κάποτε να πάψουμε να γελάμε με τα όσα θεατρινίστικα κάνει ο ίδιος, χτίζοντας το προφίλ τού καλτ και με τη βεβαιότητα πως θα τον παίξουν έπειτα Ελληνοφρένεια, Ράδιο Αρβύλα, Λαζόπουλος, Θέμος κτλ., και να αντιμετωπίσουμε την περίπτωσή του με απόλυτη σοβαρότητα –όσο και αν μοχθεί για το αντίθετο εκείνος.

Ο Πάνος του Πολιτισμού

Αφού του πήραν το Αμύνης, μόνο το Πολιτισμού θα δεχόταν, λέει, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος. Έτσι και έγινε, αφού μάλιστα ξανασυστάθηκε το υπουργείο, που τελευταία ήταν τσόντα στο Παιδείας. Αξιοθαύμαστο το σθένος του Π.Π. Ή Πατρίδα ή Πολιτισμό –γιά δες λοιπόν, τα δύο Πι, σαν τα αρχικά του, θαρρείς γραμμένο από τις μοίρες. Κι όσο για την Πατρίδα, όπως και να το κάνεις, κείνο το μόνιμα υψωμένο φρύδι κάτι πες δείχνει. Πως μύγα δεν σηκώνει στο σπαθί του, ώστε μήτε ρουθούνι εχθρού δεν πρόκειται να μείνει. Αλλά το άλλο Πι; Σκέφτομαι σε ποια συναυλία άραγε, παράσταση κτλ. τον είδα ποτέ, να χειροκροτεί, ή έστω να υψώνει πάλι, δυσαρεστημένος ίσως, το φρύδι, να παρακολουθεί εν πάση περιπτώσει…

Αλλά μόνο τον Πάνο; Ποιον υπουργό πολιτισμού είδα ποτέ σε συναυλία, παράσταση κτλ., π.χ., ή ιδίως, του φεστιβάλ. Λέω ιδίως του φεστιβάλ, που φέρνει πράγματα καινούρια, για όσους δεν τα προλαβαίνουν τάχα στα εξωτερικά που τρέχουν να ενημερωθούν, για σύγχρονες τάσεις και ρεύματα –παραείναι κρύο όμως τ’ ανέκδοτο αυτό. Ποιον λοιπόν, με εξαίρεση Μελίνα και Μικρούτσικο, έτσι κι αλλιώς του χώρου; Βενιζέλο; Πάγκαλο; Κούβελα (με τους «λαπάδες» ποιητές του); Γερουλάνο, Σαμαρά; Κωστάκη Καραμανλή; ή Λιάπη; ή Βουλγαράκη; –παγάκι το ανέκδοτο! Επί υπουργίας τους μονάχα, και τότε τραβώντας –ή "κοιμώντας", όπως ξανάγραφα, για τον Πάγκαλο, που σε πρεμιέρα Πίντερ στον Βογιατζή ροχάλιζε εις επήκοον όλων.

Αλλά θα ’πρεπε σώνει και καλά να ’χει ειδική σχέση με το αντικείμενό του ένας υπουργός; Έστω πως είναι θέμα καλλιέργειας, κι αυτήν σίγουρα δε θα την αρνιόταν κανείς π.χ. στον Βενιζέλο. Πολύ περισσότερο στον Σαμαρά, που και από τζάκι λογοτεχνικό είναι και ήταν προπάντων φίλος του Ελύτη και όλο στίχους του αμολάει. Όμως το εν λόγω υπουργείο το πήρε στα χέρια του για να διορίσει, ως γνωστόν, τη μισή εκλογική του περιφέρεια στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Και πέραν τούτου ουδέν. Ώστε θέμα πολιτικής είναι και πάλι, αυστηρώς, πολιτικής βούλησης. Και τότε θα μπορούσε κάποιος, και χωρίς ειδική σχέση, να υπηρετήσει τον πολιτισμό, επιλέγοντας τους κατάλληλους συμβούλους, όπως γίνεται κατά κανόνα στη διοίκηση και στην πολιτική. Αλλιώς, είδαμε και τον Νικήτα Κακλαμάνη λ.χ., τι το ’κανε το Υγείας, γιατρός ο ίδιος!

Όταν όμως λέμε (όταν λένε!) πως ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας, μήπως θα χρειαζόταν όντως κάποια σχέση με το αντικείμενο, κι όχι να κυνηγάνε το Πολιτισμού για λόγους γοήτρου, γκλαμουριάς; Να υψωθεί και τ’ άλλο, εν προκειμένω, φρύδι;