Κουίζ της ντροπής

– Καλά, είδες τι γράφει πάλι (8/6), για περιτμημένους ισλαμόπαιδες που μας απειλούν και δε συμμαζεύεται;

– Ποιος; Ο Φαήλος; ο Άδωνης; ο Θέμος;

– Διάβασε πρώτα: «Κι ενώ στην Τουρκία το Ισλάμ (που περνιέται για βράχος ηθικής και νευρασθένειας, όπως κάθε υπερβολή) δοκιμάζεται, ΕΜΕΙΣ απορώ γιατί δεν καλούμε κι άλλους δοκιμαζόμενους γιους του Αλλάχ να ’ρθουν να δώσουν… χρώμα στην πλήξη μας. Άραγε είναι τυχαίο που αγόρια περιτμημένα από τα βάθη της Ασίας (μακρινοί μάλλον απόγονοι του Μεγαλέξανδρου) επιτίθενται σε κορασίδες ντόπιες και λοιπούς συγγενείς για να εκτονώσουν –ποιος να ξέρει– τις ισλαμικές ενοχές τους που ζουν σε χώρα με σορτς και ελευθεριότητες; Είναι κρίμα να καταπιέζονται ισλαμόπαιδες στην Κωνσταντινούπολη, ΕΝΩ θαυμάσια μπορούν να ζήσουν στην Κυψέλη (ας πούμε) που ήδη εξυπηρετεί άφθονες “σούρες” από το best seller του Προφήτη, και να μας διδάξουν τα καλά και ωραία της ισλαμικής μέλλουσας ζωής».

– Αχά, κατάλαβα! Εσείς όμως να τα βλέπετε, που γράφατε και ξαναγράφατε (κι εσύ ο ίδιος δύο μάλιστα φορές!) για τα παιδαριώδη εντέλει της Δημουλά, ενώ σε γειτονικές σας σελίδες παραδίδονται μαθήματα αγοραίου ρατσισμού και ισλαμοφοβίας από μπεστσελερίστα συγγραφέα –και όχι πρώτη φορά.

– Πάσο…, είπα καταπτοημένος. Και σώπασα.

Η μεταστροφή του Πρετεντέρη

«Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο αποφασίσαμε, με τα πνευματικά μέσα που διαθέτουμε, να εμποδίσουμε τη διάδοση των κηρυγμάτων του μίσους, να αποτρέψουμε…» κτλ.

Τριάντα πέντε προσωπικότητες υπογράφουν μια «Ανοιχτή επιστολή προς τους νέους», με θέμα τα έργα και ημέρες της φασιστικής Δεξιάς. Ανάμεσα στους 35 και ο Γιάννης Πρετεντέρης.

Αν δεν πρόκειται για συνωνυμία, βρισκόμαστε μπροστά σε μια γενναία πράξη αυτοκριτικής και διατράνωση της απόφασης του κ. Πρετεντέρη να σταματήσει, φαντάζομαι, να δεξιώνεται συστηματικά στην εκπομπή του τον Βορίδη και άλλα άνθη του χώρου, για την προβολή του οποίου εργάστηκε όσο λίγοι.

(Εκτός και πρόκειται για υποβολιμαία, προβοκατόρικη πράξη, να γελοιοποιηθούν διά της υπογραφής Πρετεντέρη και κάποιοι όντως σοβαροί από τους 35.)

Νοθεία καυσίμων

Το πρόβλημα με τις διακηρύξεις πνευματικών ανθρώπων είναι η πολιτικοϊδεολογική συνάφεια όσων συνυπογράφουν. Πόσο εφικτό ή καν απαιτητό είναι κάτι τέτοιο; Ή και ευκταίο; Λόγου χάρη, απέναντι στον νεοναζισμό των ημερών μας, μακάρι να είναι κατά το δυνατόν ευρύ, και τότε αναπόφευκτα ανομοιογενές, το όποιο μέτωπο. Μακάρι δηλαδή να βγούνε 1.000, το λιγότερο και συμβολικά, υπογραφές, κι ας είναι ανομοιογενείς. Αν όμως είναι 5, 10, 15, 35, αν πρόκειται δηλαδή για χειρονομία περιορισμένου αριθμού ατόμων, κλειστού κύκλου, μια κάποια ομοιογένεια μοιάζει αυτονόητη –ή αλλιώς: επιβαλλόμενη.

Θυμίζω το περίφημο «Τολμήστε!», ένα γενικόλογο και εν πολλοίς ηθικολογικό κείμενο («τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία»!) με 32 υπογραφές. Είχα και τότε επισημάνει ότι ο περιορισμένος αριθμός όφειλε να αποτυπώνει αυτό που υποτίθεται απριόρι, κοινό ιδεολογικό προσανατολισμό. Κι όμως, ήταν εντυπωσιακή η μη αντιπροσωπευτικότητα, η προχειρότητα εντέλει, πέρα από το ίδιο το κείμενο, και στη συλλογή των υπογραφών. Ανάμεσα στις οποίες και μιας νοσταλγού, από τηλεοπτικό βήμα μάλιστα, του Μεταξά.

Και τώρα «Ανοιχτή επιστολή προς τους νέους», μπροστά στην επέλαση των νεοναζιστών. Το κείμενο, πράγμα σπάνιο, και απολύτως καίριο είναι και άψογα γραμμένο. Το υπογράφουν 35, ενώ θα μπορούσαν να το συνυπογράφουν χιλιάδες. Όμως κίνηση πρωτοβουλίας είναι αυτή. Ε, η κίνηση πρωτοβουλίας προϋποθέτει ακριβώς κάποια ομοιογένεια.

Οπότε, Πρετεντέρης; Ακόμα χειρότερα: Χρήστος Γιανναράς; Σε 1.000 υπογραφές, και Γιανναράς. Σε 35, πιστεύω ακράδαντα, όχι.

Τι δουλειά έχει δηλαδή ο Κριαράς, ο Μαρωνίτης, ο Κουρουπός κ.ά. με τον Γιανναρά; Τον κήρυκα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού ενάντια στη «δυτική βαρβαρότητα», γενικότερα τον θεωρητικό μιας ακραία περιχαρακωμένης Δεξιάς, ο οποίος διακηρύσσει αυτάρεσκα τον Αντιδιαφωτισμό του και ταυτόχρονα την αποστροφή του προς μια Ελλάδα που διάλεξε την οδό της απωλείας, μακριά από το φαντασιακό Βυζάντιο, τη μόνη και αδιαφιλονίκητη πατρίδα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όσοι ανέφερα και άλλοι ακόμα παγιδεύτηκαν. Το θέμα είναι ποιος στήνει κάθε φορά την παγίδα, ξεπλένοντας έτσι εαυτόν και ομοίους.