Η αθώα παιδούλα Βούλα

Χίλιες συγνώμες ζητούσε η Βούλα Παπαχρήστου για το «ατυχές και κακόγουστο [ρατσιστικό] αστείο», που της κόστισε τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, σύμφωνα με σαφέστατο κανονισμό της Ολυμπιακής Επιτροπής.

Ούτε χρόνο μετά, δηλώνει πως δεν μετανιώνει, πως πλάκα έκανε, πως ο Κασιδιάρης εκφράζει τον απλό πολίτη στη Βουλή, και καλώς επιτέθηκε σε Κανέλλη και Δούρου: «άμα προκαλείς, να είσαι έτοιμος για την απάντηση» εφιλοσόφησε η Βούλα.

Χλευάζει έτσι στην ουσία η Βούλα τη στρατιά υποστηρικτών της (και δεν αναφέρομαι εδώ σε ομοϊδεάτες της), που κόπτονταν για το μεγάλο κρίμα κι άδικο να εφαρμοστεί, άκουσον άκουσον, ο κανονισμός απέναντι σ’ ένα άπραγο, μικρό κορίτσι, στέλνοντάς το έτσι γραμμή στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής: το περίφημο «επιχείρημα» που χρησιμοποιήθηκε και για τον νεαρό ποδοσφαιριστή που χαιρέτησε ναζιστικά, ή για τους αγανακτισμένους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα κτλ.

Επιχείρημα που στην καλύτερη περίπτωση εκλογικεύει έναν άκρατο πατερναλισμό, όπως ξαναείπαμε· ενώ στη χειρότερη, και πιο συχνή φοβούμαι, πίσω από μια μακάρια επιείκεια και ανοχή, στα όρια σχεδόν του ωχαδερφισμού, εκφράζει έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής, για να μην πω και ιδεολογικής, στάσης.

Χαρωπά μα θλιβερά

Πάει καιρός που η αγγλική λέξη gay δηλώνει, σε διεθνή πια κλίμακα, τον ομοφυλόφιλο, σε αναζήτηση, ενδεχομένως, κάποιας συλλογικότερης ταυτότητας. Σ’ εμάς σημαντικό ρόλο θα έπαιξε, φαντάζομαι, και ο ανοικονόμητος όρος ομοφυλόφιλος, που μοιάζει γλωσσοδέτης, ιδίως στα συγγενικά και σύνθετά του: ομοφυλοφιλικός, φιλομοφυλόφιλος, φιλομοφυλοφιλικός κτλ.

Τελευταία δοκιμάζεται το ομοερωτικός, αφού δεν ευδοκίμησε ποτέ ο (ψυχ)ιατρικής –και άρα «ύποπτης»– προέλευσης φιλομόφυλος, παρότι πιο εύχρηστος από τον ομοφυλόφιλο.

Εν πάση περιπτώσει, ομοφυλόφιλος, φιλομόφυλος, ομοερωτικός ή ό,τι άλλο, τίποτα δεν μπορεί να συναγωνιστεί την ευλυγισία του όρου γκέι, στην καθημερινή ιδίως γλώσσα.

Το να δοκιμάσεις τώρα να τον μεταφράσεις είναι σαν να θες να μεταφράσεις, δηλαδή να αποβάλεις από τη γλώσσα, κοινότατες λέξεις όπως μπαρ, σεξ κ.ά., πολύ μακριά πλέον από την εποχή που επιχειρήθηκε να γίνει το σάντουιτς «αμφίψωμο» και ο μπιντές «πυγολουτήρας».

Κι όμως, στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής (2/6), ο Στέφανος Κασιμάτης, σε μια σχοινοτενή έκθεση για το πώς κατανίκησε στην εφηβεία του μια κάποια ομοφοβία, επιχειρεί το κατ’ εμέ αδιανόητο: «Αυτό το Gay Pride» γράφει «εγώ προτιμώ να το λέω “Χαρωπή Περηφάνια”, διότι η δική μου περηφάνια είναι ότι έχω γεννηθεί μέσα στην ελληνική γλώσσα, οπότε το gay το αποδίδω με τον όρο “χαρωπός”»!

Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τα λεγόμενα του κ. Κασιμάτη, ούτε την περηφάνια του που έχει γεννηθεί μέσα στην ελληνική γλώσσα, μάλιστα με κάτι «ηθλούντο» (= αθλούνταν) και άλλα που μας φιλεύει κατά καιρούς. Όταν όμως γράφει τη μία gadgets, την άλλη quiz, την παράλλη για «στίχους που θεωρούνται shocking», και ξαφνικά επιχειρεί να μεταφράσει το gay, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί μήπως, μαζί με την αποβολή του σημαίνοντος, αποβάλλεται εντέλει, και σίγουρα ξορκίζεται, και το σημαινόμενο.

Και πάντως, για να μη θεωρηθεί η μετάφρασή του στιγμιαία παρέκβαση, εν είδει ευφυολογήματος, τη θέτει αμέσως σε κυκλοφορία, στην κατακλείδα του άρθρου του:

«Ας μη φοβόμαστε, παιδιά! Δεν κινδυνεύουμε (!) να γίνουμε χαρωποί, αν δούμε δύο άνδρες να φιλιούνται. Εκτός και αν κάποιοι το έχουν μέσα τους και το καταπιέζουν...»

«Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ…», όπως τραγουδούν τα Ζουζούνια!