Ο Μπάμπης κι η ντροπή - Η Άννα Βαγενά στην ωραιότερη γειτονιά - Αστροπελέκια για τη Χρυσή Αυγή

(Εφημερίδα των συντακτών 21 Σεπτ. 2013)

Ο Μπάμπης κι η ντροπή

Πολυσχολιάστηκε η ρήση του Μπάμπη Παπαδημητρίου για μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή με την οποία θα μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας. Ήταν σε τηλεοπτική εκπομπή, άρα λόγια που ξεφεύγουν στον αέρα, θα κρατούσε κάποια επιφύλαξη κανείς, αν δεν είχε ξαναδεί τον κ. Παπαδημητρίου, πόσο επιστημονικά θαρρείς μελετημένη και μαζί αυτάρεσκα διατυπωμένη είναι κάθε φορά η ατάκα του, που, φως φανάρι, εκτοξεύεται προς την Ιστορία, την εφήμερη φευ των ΜΜΕ, ντόρος δηλαδή να γίνεται.

Ακολούθησε ωστόσο η γραπτή επικύρωση, που σαν να πέρασε σε δεύτερη μοίρα: «Σε τελευταία ανάλυση, ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή» κατέθεσε το θεωρητικό υπόβαθρο της σκέψης του ο κ. Παπαδημητρίου, την ιδεολογία του εντέλει.

Ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή;

Ή μπας και τα μπέρδεψε ο κ. Παπαδημητρίου με τη γνωστή ρήση πως καμία δουλειά δεν είναι ντροπή;

Που είναι αλήθεια. Εκτός από του προβοκάτορα, κ. Παπαδημητρίου, και μάλιστα του φτηνού προβοκάτορα. Γιατί, αν τάχα η ιδεολογία του καθενός είναι δική του υπόθεση, ο τρόπος διαχείρισης και απεύθυνσής της, η πρόκληση εν προκειμένω, είναι και δική μας. Ή μάλλον αυστηρά δική μας.

Η Άννα Βαγενά στην ωραιότερη γειτονιά

Πρόσφατα διαβάσαμε εδώ (11/9) ότι η Άννα Βαγενά ανεβάζει στο θέατρό της στο Μεταξουργείο το έργο του Ρομαίν Γκαρύ «Η ζωή μπροστά σου», που το είχαμε δει και στον κινηματογράφο με την υπέρλαμπρη Σιμόν Σινιορέ.

Τον έφηβο που θα παίξει τον μικρό Άραβα τον βρήκε η κ. Βαγενά στη γειτονιά της: «Εδώ στην πλατεία Αυδή μαζεύονται για να παίξουν παιδιά Κινέζων, Αλβανών, Αιγύπτιων. Ένα απόγευμα εντόπισα τον Μαρίνο Ριζκ, όμορφο, γλυκό αγόρι, πανέξυπνο και συνεσταλμένο. Αναζητώντας ακόμα ένα παιδί ––για να μην κουράζεται στις παραστάσεις–– μου είπαν για τον Ιμπραήμ, πιο ξεθαρρεμένος αυτός, εξωστρεφής, λίγο μαγκάκος, χορεύει και μπρέικ ντανς…»

Άρχισαν ήδη οι πρόβες, μπορεί να φανταστεί κανείς τον ενθουσιασμό των παιδιών, το ένα μάλιστα είπε κάποια στιγμή: «Εμείς, κυρία Άννα, έχουμε την ωραιότερη γειτονιά της Αθήνας». «Την έχουμε» του απάντησε η κ. Βαγενά.

Μακάρι να το εννοεί αυτό η κ. Βαγενά. Και να ξέχασε τους ολοφυρμούς της στα κανάλια, πλάι στον τότε δήμαρχο ντροπή Νικήτα Κακλαμάνη, για την υποβάθμιση της ίσα ίσα αναβαθμιζόμενης τότε γειτονιάς της ––κι όλα αυτά σε εποχή έξαρσης της ξενοφοβίας.

Λέω, μακάρι.

ΥΓ. Να υποθέσω και πως θα αποκάλυψε τα δύο όμορφα χτιστά παγκάκια έξω από το θέατρό της, που τα είχε περιφράξει με κοτετσόσυρμα κοντά δυο μέτρα ύψος, να μην της τα λερώνουν οι λεροί, και μόνο έπειτα από σχετικές επισημάνσεις, τα έντυσε με γιγαντοαφίσες;

Αστροπελέκια για τη Χρυσή Αυγή

Πλήθυναν στα ΜΜΕ οι οργισμένες αντιδράσεις έπειτα από τις τελευταίες, απανωτές εμφανίσεις των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής.

Άλλη μία φορά τον τόνο έδωσαν οι πυριφλεγείς πένες των Τιμητών της Ανομίας, πολιτικών αναλυτών, διανοουμένων, συγγραφέων, όλων αυτών που στηλιτεύουν την ανομία όπου κι αν τη συναντούν, ιδίως σε απεργία, στο «Δεν πληρώνω», κι ακόμα περισσότερο στην προσφορά του εισιτηρίου από τον εξερχόμενο επιβάτη στον εισερχόμενο, στο «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», σε προπηλακισμούς πολιτικών κ.ά.

Δεν έλειψε κανείς τους, όπως κάθε φορά, σε Νέα, Καθημερινή, Athens Voice, Protagon.gr, με άρθρα καταπέλτες, που, αν ήταν η μεταφορά κυριολεξία, δεν θα είχε μείνει νεοναζιστικό ρουθούνι.

Έπειτα ξύπνησα, γιατρέ μου. Εννοείται, ούτε γραμμή δεν έχουν ποτέ γράψει αυτοί, οι πολλοί και πολύ συγκεκριμένοι. Γιατί η θεωρία των δύο άκρων στήθηκε για να χτυπηθεί το ένα άκρο ––πασιφανές πλέον αυτό, γιατρέ μου.

ΥΓ. Λέτε να ταρακουνηθούν με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη; Πάτε όμως στοίχημα ότι θ’ αρχίσουν οι ισολογισμοί και θα τηρηθούν και πάλι ευλαβικά οι ίσες (τάχα) αποστάσεις;