Του Ηράκλειτου ο γιος - Μέρες ηδονής
(Εφημερίδα των συντακτών 5 Οκτ. 2013)
Του Ηράκλειτου ο γιος
Άνοιξε το πόρταλ, η διαδικτυακή πύλη του Σύριζα,
προκαλώντας κάποιες αντιδράσεις για τον δημιουργό της, τον Άρη Δαβαράκη, επειδή
αρθρογραφούσε σε δεξιά εφημερίδα ή είχε γράψει ένα φιλοβασιλικό άρθρο στο Protagon.gr
κ.ά.
Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Το πάνω από 20% ποσοστό που προστέθηκε στο κάποτε 4% του Σύριζα δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, στρατιά νέων αριστερών. Όμως, άλλο ψηφοφόρος, ακόμα και μέλος, και άλλο παράγοντας ή κάτι σχετικό.
Παραταύτα, τίποτα δεν σημαίνει καταρχήν η αρθρογραφία σε δεξιά εφημερίδα, ούτε έστω ο (δηλωμένος) αντικομμουνισμός του Δαβαράκη. Ούτε ότι τρέχει δυο και τρεις φορές το χρόνο επί 25 χρόνια στο Άγιο Όρος, πάλι κατά δήλωσή του, και κάνει στο σπίτι του εσπερινό! Ούτε καν, ας πούμε, το λιβάνισμα της τάχα άμωμης βασιλικής οικογένειας και του Κωνσταντίνου, πρώτου αντιστασιακού κατά της χούντας «των αηδιαστικών (!) συνταγματαρχών». Βρισκόμαστε ακόμα, υποτίθεται, στο χώρο των ιδεών.
Κάπου ωστόσο πρέπει να υπάρχουν όρια. Σίγουρα εκεί όπου οι Τούρκοι («Να φύγουνε, να πάνε σπίτι τους», Protagon.gr 15.5.10), όπως και οι Αιγύπτιοι, «όλο καλή καρδιά και χαμόγελα είναι, μόλις γυρίσεις όμως την πλάτη σου, σου κλέβουνε το πορτοφόλι μέχρι να πεις κύμινο». Αυτά, όταν είχε έρθει εδώ «κωλοεπίσκεψη» (!) ο Ερντογάν, αυτός «ο νεόπλουτος κωλότουρκος», που «σέρνει πίσω του εκατομμύρια βαθιά αμόρφωτους τεμπέληδες ταλαίπωρους φανατικούς»… Κατά τα άλλα, μόνη λύση ο πόλεμος με την «Τουρκιά»: «όσο είμαι παιδί του Ομήρου και του Διονυσίου Σολωμού» τονίζει ο Α.Δ. «άλλο τόσο είμαι και παιδί του Ηράκλειτου: Πόλεμος πάντων πατήρ»!
Αν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι το πόρταλ μπορεί να γίνει μικρό έστω πορτάκι για την ξενοφοβία, γίνεται, φοβούμαι, πύλη για την ανοησία.
Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Το πάνω από 20% ποσοστό που προστέθηκε στο κάποτε 4% του Σύριζα δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, στρατιά νέων αριστερών. Όμως, άλλο ψηφοφόρος, ακόμα και μέλος, και άλλο παράγοντας ή κάτι σχετικό.
Παραταύτα, τίποτα δεν σημαίνει καταρχήν η αρθρογραφία σε δεξιά εφημερίδα, ούτε έστω ο (δηλωμένος) αντικομμουνισμός του Δαβαράκη. Ούτε ότι τρέχει δυο και τρεις φορές το χρόνο επί 25 χρόνια στο Άγιο Όρος, πάλι κατά δήλωσή του, και κάνει στο σπίτι του εσπερινό! Ούτε καν, ας πούμε, το λιβάνισμα της τάχα άμωμης βασιλικής οικογένειας και του Κωνσταντίνου, πρώτου αντιστασιακού κατά της χούντας «των αηδιαστικών (!) συνταγματαρχών». Βρισκόμαστε ακόμα, υποτίθεται, στο χώρο των ιδεών.
Κάπου ωστόσο πρέπει να υπάρχουν όρια. Σίγουρα εκεί όπου οι Τούρκοι («Να φύγουνε, να πάνε σπίτι τους», Protagon.gr 15.5.10), όπως και οι Αιγύπτιοι, «όλο καλή καρδιά και χαμόγελα είναι, μόλις γυρίσεις όμως την πλάτη σου, σου κλέβουνε το πορτοφόλι μέχρι να πεις κύμινο». Αυτά, όταν είχε έρθει εδώ «κωλοεπίσκεψη» (!) ο Ερντογάν, αυτός «ο νεόπλουτος κωλότουρκος», που «σέρνει πίσω του εκατομμύρια βαθιά αμόρφωτους τεμπέληδες ταλαίπωρους φανατικούς»… Κατά τα άλλα, μόνη λύση ο πόλεμος με την «Τουρκιά»: «όσο είμαι παιδί του Ομήρου και του Διονυσίου Σολωμού» τονίζει ο Α.Δ. «άλλο τόσο είμαι και παιδί του Ηράκλειτου: Πόλεμος πάντων πατήρ»!
Αν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι το πόρταλ μπορεί να γίνει μικρό έστω πορτάκι για την ξενοφοβία, γίνεται, φοβούμαι, πύλη για την ανοησία.
Μέρες ηδονής
«Σήμερα θα πέσουν από τα σύννεφα: 6.45 μ.μ. Ευαγγελάτος· 7.45 μ.μ.
Ζαχαρέα· 8 μ.μ. Τρέμη, Πρετεντέρης, Καψής· 9 μ.μ. Σία Κοσώνη, Μπάμπης
Παπαδημητρίου· 10 μ.μ.: Δένδιας», κεντούσε ο γείτονας εδώ Λάκης Μπέλλος, Πέμπτη
26/9, δύο μέρες πριν από τις συλλήψεις, καθώς, μετά τη δολοφονία του Παύλου
Φύσσα, άνοιξαν ξάφνου μάτια και μυαλά και είδαν όλοι το αληθινό πρόσωπο της
χτεσινής γειτόνισσας, φίλης, προστατευόμενης κτλ. Χρυσής Αυγής.
Ε, Σάββατο πια, τη μεγάλη μέρα των συλλήψεων, και αφού βεβαιώθηκαν ότι ηθική αυτουργία κατά το 187 του Ποινικού Κώδικα έχουν μόνο οι επικεφαλής εγκληματικής οργάνωσης και όχι και οι ατζέντηδες των επικεφαλής, οι γνωστοί τηλεαστέρες έψαλλαν σε όλους τους τόνους το «Είδομεν το φως το αληθινόν». Για γέλια, θα πείτε; Γιατί όχι; Έχουμε εξοργιστεί τόσες φορές, ας το γλεντήσουμε και μία.
Ας γλεντήσουμε και την αγωνιώδη προσπάθεια να βρουν τρόπο να ψελλίσουν, με νωπό ακόμη αίμα και παρ’ όλες τις αποκαλύψεις για τη συμμορία, τα περί δύο άκρων.
Ας γλεντήσουμε ακόμα ακόμα και την άλλοτε αθώα, άλλοτε ύποπτη (π.χ. Τράγκας) μεμψιμοιρία, από τα προσφιλέστερα εθνικά σπορ, για σκοπιμότητες που υπηρετεί η δίωξη κτλ.
Ήταν μεγάλη μέρα, από τις σπάνιες, οπωσδήποτε λιγοστές, στη ζωή μας. Ολοήμερο ζάπιγκ, πανευτυχής με ό,τι άλλοτε σε εξαγρίωνε, η μετάδοση σε εθνικό δίκτυο, να ηδονίζεσαι με τις χειροπέδες, έπειτα, όπως είπαμε, μ’ αυτούς που πέφτουν απ’ τα σύννεφα, βάζοντας μόνοι τη φωτογραφία τους κάτω από το κλασικό ημιρητορικό ερώτημα αν ήταν τότε ηλίθιοι ή απατεώνες.
Νά, η προσγείωση του Νίκου Στραβελάκη, με τα πάντα έκπληκτα ματάκια, που έλεγε και ξανάλεγε για «συναισθήματα ανατριχίλας, που αποκαλύφθηκε πως ζούσαν πλάι μας και μέσα στο ιερό ελληνικό Κοινοβούλιο…» άνθρωποι που έκαναν κι έδειξαν…
Ανοίγεις μαζί και το ραδιόφωνο, διαστροφή αλλά και πάλι ηδονή, και πέφτεις στην οργή του Πορτοσάλτε για το «επικοινωνιακό θέαμα», που τους βγάζουν με τις χειροπέδες από μπροστά, ενώ τα μέλη της 17 Νοέμβρη ή τον Άκη τούς έβγαζαν απ’ το γκαράζ. Ω, ο ακριβοδίκαιος, θαυμάζεις, που τις προάλλες συμβούλευε τον Κασιδιάρη: «πρέπει να βρείτε τρόπο να μη σας πιάνουν στο στόμα τους», ίδια όπως ο όμαιμος Φαήλος δηλαδή, που υποδείκνυε, κι αυτός στον Κασιδιάρη, «να χαμηλώσουν λίγο τους τόνους»…
Ω, η συμπαντική αρμονία, άλλοι ηδονίζονται, άλλοι πονούν… Άλλοι, πάντα επιστήμονες, θα πιάνουν μολύβι και χαρτί: 18 οι βουλευτές της Χρυσαυγής, μείον οι συλληφθέντες 6, ίσον 12 άσπιλοι, αγνοί, διά της εις άτοπον απαγωγής: νά τη λοιπόν η σοβαρότερη Χρυσή Αυγή, για την ποθητή αυριανή συμπαράταξη –υπογραφή: Μπάμπης.
Ώστε, σίγουρη έτσι αύριο η νίκη-θρίαμβος του Σαμαρά;
Εμείς πάντως σήμερα τη χαρά ας τη χαρούμε.
ΥΓ. Το κομμάτι αυτό γράφτηκε νύχτα Τρίτης, ξύπνησε Τετάρτη, με την αποφυλάκιση των τριών, και αμφιταλαντεύτηκε: να πάει στο καλάθι των αχρήστων ή να παραμείνει αισιόδοξο; Πέμπτη πρωί προφυλακίστηκε ο αρχηγός: θα παραμείνει αισιόδοξο.
Ε, Σάββατο πια, τη μεγάλη μέρα των συλλήψεων, και αφού βεβαιώθηκαν ότι ηθική αυτουργία κατά το 187 του Ποινικού Κώδικα έχουν μόνο οι επικεφαλής εγκληματικής οργάνωσης και όχι και οι ατζέντηδες των επικεφαλής, οι γνωστοί τηλεαστέρες έψαλλαν σε όλους τους τόνους το «Είδομεν το φως το αληθινόν». Για γέλια, θα πείτε; Γιατί όχι; Έχουμε εξοργιστεί τόσες φορές, ας το γλεντήσουμε και μία.
Ας γλεντήσουμε και την αγωνιώδη προσπάθεια να βρουν τρόπο να ψελλίσουν, με νωπό ακόμη αίμα και παρ’ όλες τις αποκαλύψεις για τη συμμορία, τα περί δύο άκρων.
Ας γλεντήσουμε ακόμα ακόμα και την άλλοτε αθώα, άλλοτε ύποπτη (π.χ. Τράγκας) μεμψιμοιρία, από τα προσφιλέστερα εθνικά σπορ, για σκοπιμότητες που υπηρετεί η δίωξη κτλ.
Ήταν μεγάλη μέρα, από τις σπάνιες, οπωσδήποτε λιγοστές, στη ζωή μας. Ολοήμερο ζάπιγκ, πανευτυχής με ό,τι άλλοτε σε εξαγρίωνε, η μετάδοση σε εθνικό δίκτυο, να ηδονίζεσαι με τις χειροπέδες, έπειτα, όπως είπαμε, μ’ αυτούς που πέφτουν απ’ τα σύννεφα, βάζοντας μόνοι τη φωτογραφία τους κάτω από το κλασικό ημιρητορικό ερώτημα αν ήταν τότε ηλίθιοι ή απατεώνες.
Νά, η προσγείωση του Νίκου Στραβελάκη, με τα πάντα έκπληκτα ματάκια, που έλεγε και ξανάλεγε για «συναισθήματα ανατριχίλας, που αποκαλύφθηκε πως ζούσαν πλάι μας και μέσα στο ιερό ελληνικό Κοινοβούλιο…» άνθρωποι που έκαναν κι έδειξαν…
Ανοίγεις μαζί και το ραδιόφωνο, διαστροφή αλλά και πάλι ηδονή, και πέφτεις στην οργή του Πορτοσάλτε για το «επικοινωνιακό θέαμα», που τους βγάζουν με τις χειροπέδες από μπροστά, ενώ τα μέλη της 17 Νοέμβρη ή τον Άκη τούς έβγαζαν απ’ το γκαράζ. Ω, ο ακριβοδίκαιος, θαυμάζεις, που τις προάλλες συμβούλευε τον Κασιδιάρη: «πρέπει να βρείτε τρόπο να μη σας πιάνουν στο στόμα τους», ίδια όπως ο όμαιμος Φαήλος δηλαδή, που υποδείκνυε, κι αυτός στον Κασιδιάρη, «να χαμηλώσουν λίγο τους τόνους»…
Ω, η συμπαντική αρμονία, άλλοι ηδονίζονται, άλλοι πονούν… Άλλοι, πάντα επιστήμονες, θα πιάνουν μολύβι και χαρτί: 18 οι βουλευτές της Χρυσαυγής, μείον οι συλληφθέντες 6, ίσον 12 άσπιλοι, αγνοί, διά της εις άτοπον απαγωγής: νά τη λοιπόν η σοβαρότερη Χρυσή Αυγή, για την ποθητή αυριανή συμπαράταξη –υπογραφή: Μπάμπης.
Ώστε, σίγουρη έτσι αύριο η νίκη-θρίαμβος του Σαμαρά;
Εμείς πάντως σήμερα τη χαρά ας τη χαρούμε.
ΥΓ. Το κομμάτι αυτό γράφτηκε νύχτα Τρίτης, ξύπνησε Τετάρτη, με την αποφυλάκιση των τριών, και αμφιταλαντεύτηκε: να πάει στο καλάθι των αχρήστων ή να παραμείνει αισιόδοξο; Πέμπτη πρωί προφυλακίστηκε ο αρχηγός: θα παραμείνει αισιόδοξο.
