Πιο Άρχοντας κι απ’ Άρχοντα

Άρχοντας, Ευπατρίδης, Ευγενής, σαν τι θα βρεις να πεις τώρα για τον Κωστή Σκαλιόρα… Που να μην είναι τετριμμένο, που να μη μοιάζει λόγος υπερθετικός σε αποχαιρετιστήριο ακριβού νεκρού…

Αλλά πόσο συχνά σου δίνεται να γνωρίσεις, καλύτερα: πόσο συχνά δίνεται σε άνθρωπο τόση σοφία και ευθυκρισία, μαζί με ανυπόκριτη ταπεινοσύνη, τόση ευγένεια και πραότητα, όλα μαζί αξεδιάλυτα δεμένα, ακόμα ακόμα και με την εξίσου σπάνια ηδύτητα της φωνής και τα γελαστά μάτια. Ένας μεγάλος σοφός που θα ζητούσε κρίση ή και συμβουλή από τον πιο μικρό, ανυποχώρητος στις αρχές του κι όμως ακριβοδίκαιος και διαλλακτικός, όχι συγκαταβατικός, με σεβασμό πάντα στον άλλον. Και γενναιόδωρος, στον λόγο τον καλό, στη συνδρομή, στην προσφορά.

Από το Βήμα και τον Ταχυδρόμο ώς την Αγγλοελληνική Επιθεώρηση και τις μνημειώδεις Εποχές, με τα άρθρα του και την κριτική του, έπειτα με τις μεταφράσεις του και τον υποδειγματικό του Μπέκετ, μετέδωσε πάντα σοφία και λόγο. Και ήθος.

Ένα μάθημα ολόκληρος, σαν έργο και σαν στάση ζωής.

Έφυγε, ήσυχος, μες στα χέρια της Ξένιας που αγάπησε, αφήνοντάς μας τα πλούτη του κόσμου του.

(Εφημερίδα των συντακτών 7 Οκτ. 2013)