Ο "μύθος" του Πολυτεχνείου - Η μικρή Θεοδώρα
(Εφημερίδα των συντακτών 23 Νοεμ. 2013)
Ο "μύθος" του Πολυτεχνείου
Μαζί με τον εθιμικό
γιορτασμό και τη διαδήλωση για την επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου,
εθιμική ήταν πάντα και η εργώδης ανασκευή του «μύθου» του από ακροδεξιές φωνές,
οργανώσεις και ιστότοπους, συστηματικότερα από το Λάος, τη Χρυσή Αυγή κ.ά.
Τώρα η εκστρατεία αυτή βρήκε νέους στρατιώτες, και μάλιστα στην κάποτε έγκυρη Καθημερινή, τη ναυαρχίδα του νέου (υπερ)συγκροτήματος. Έτσι, την Κυριακή 17/11 συνέπεσαν στο ίδιο έργο ο παλαιότερος συνεργάτης Θάνος Βερέμης και ο νεότερος Τάκης Θεοδωρόπουλος.
Δεν στάθηκα τυχαία στην ιστορική αυτή εφημερίδα, αφού με παλαιότατο μόνιμο τον θεολόγο-πλην-καθηγητή-φιλοσοφίας, θεωρητικό του αντικοινοβουλευτισμού και της άκρας δεξιάς, εμπλουτίστηκε με εργάτες του ιστορικού αναθεωρητισμού, πανεπιστημιακούς με ειδίκευση στην αποκατάσταση των Ταγμάτων Ασφαλείας, έπειτα στην κατεδάφιση της Μεταπολίτευσης, στην οποία αποδόθηκε όλη η κακοδαιμονία του πολιτικού συστήματος. Και ήρθε η ώρα για επιμέρους «μύθους», όπως τους χαρακτηρίζουν οι ίδιοι, εν προκειμένω του Πολυτεχνείου.
Στο οποίο Πολυτεχνείο ο καθηγητής Βερέμης βλέπει να γεννάται «η σύγχυση της έννοιας της ελευθερίας με την ελευθεριότητα». Κι από κει η φοροδιαφυγή, τα καβαλημένα από τα αυτοκίνητα πεζοδρόμια, τα γκράφιτι σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, η καταστροφή αγαλμάτων, οι φωτιές στο Αττικόν, το κάψιμο ζωντανών ανθρώπων στη Μαρφίν! Όλα από το Πολυτεχνείο…
Ενώ του κ. Θεοδωρόπουλου οι ενστάσεις, όπως λ.χ. και τον Δεκέμβρη του 2008, μοιάζει να είναι κυρίως αισθητικής τάξεως, αν κρίνουμε από τη διπλή αναφορά στο «κτίριο του Γκρόπιους στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας», όπως και μόνο δηλώνεται η αμερικανική πρεσβεία ––χωρίς δηλαδή το όνομά της, την πολιτική ταυτότητά της, με βάση την οποία, καλώς ή κακώς, αποτελεί κατάληξη της πορείας. Οπότε η «διαδρομή για το κτίριο του Γκρόπιους» μας λέει ότι περνούν οι άξεστοι, οι αμύητοι στην τέχνη, στην υψηλή αρχιτεκτονική εν προκειμένω, κι αν τάχα νομίζουν ότι τα βάζουν με τους Αμερικανούς, τον Γκρόπιους προσβάλλουν, οι καράβλαχοι.
Ο Μαριαντουανετισμός, που λέγαμε…
Έχει βέβαια κι άλλα η αποδόμηση του «μύθου» του Πολυτεχνείου κι από τους δύο αρθρογράφους, οι οποίοι ιδρώνουν πάνω στον τύπο, ότι τη χούντα δεν την έριξε το Πολυτεχνείο, που ίσα ίσα έφερε τη σκληρότερη δικτατορία Ιωαννίδη κτλ. Δεν νοείται όμως να υποδείξουμε εμείς, τουλάχιστον στον πολιτικό επιστήμονα και ιστορικό Θάνο Βερέμη, τα γνωστά και σε αναγνώστη απλώς της Ιστορίας, ότι και με ήττες προχωρήσαμε ώς εδώ, με μάχες χαμένες και με εξεγέρσεις που πνίγηκαν στο αίμα, ότι γενικότερα χάθηκαν ζωές, πολλές, χύθηκε αίμα, πολύ, για να κατακτηθεί, συχνά αργά μέσα στον χρόνο, το παραμικρότερο δικαίωμα, η απεργία λόγου χάρη.
Δικαίωμα όμως είναι και η μυωπική αντιμετώπιση των πραγμάτων, η αποσπασματική και ανιστορική θέαση της Ιστορίας. Και τότε πάσο.
Τώρα η εκστρατεία αυτή βρήκε νέους στρατιώτες, και μάλιστα στην κάποτε έγκυρη Καθημερινή, τη ναυαρχίδα του νέου (υπερ)συγκροτήματος. Έτσι, την Κυριακή 17/11 συνέπεσαν στο ίδιο έργο ο παλαιότερος συνεργάτης Θάνος Βερέμης και ο νεότερος Τάκης Θεοδωρόπουλος.
Δεν στάθηκα τυχαία στην ιστορική αυτή εφημερίδα, αφού με παλαιότατο μόνιμο τον θεολόγο-πλην-καθηγητή-φιλοσοφίας, θεωρητικό του αντικοινοβουλευτισμού και της άκρας δεξιάς, εμπλουτίστηκε με εργάτες του ιστορικού αναθεωρητισμού, πανεπιστημιακούς με ειδίκευση στην αποκατάσταση των Ταγμάτων Ασφαλείας, έπειτα στην κατεδάφιση της Μεταπολίτευσης, στην οποία αποδόθηκε όλη η κακοδαιμονία του πολιτικού συστήματος. Και ήρθε η ώρα για επιμέρους «μύθους», όπως τους χαρακτηρίζουν οι ίδιοι, εν προκειμένω του Πολυτεχνείου.
Στο οποίο Πολυτεχνείο ο καθηγητής Βερέμης βλέπει να γεννάται «η σύγχυση της έννοιας της ελευθερίας με την ελευθεριότητα». Κι από κει η φοροδιαφυγή, τα καβαλημένα από τα αυτοκίνητα πεζοδρόμια, τα γκράφιτι σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, η καταστροφή αγαλμάτων, οι φωτιές στο Αττικόν, το κάψιμο ζωντανών ανθρώπων στη Μαρφίν! Όλα από το Πολυτεχνείο…
Ενώ του κ. Θεοδωρόπουλου οι ενστάσεις, όπως λ.χ. και τον Δεκέμβρη του 2008, μοιάζει να είναι κυρίως αισθητικής τάξεως, αν κρίνουμε από τη διπλή αναφορά στο «κτίριο του Γκρόπιους στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας», όπως και μόνο δηλώνεται η αμερικανική πρεσβεία ––χωρίς δηλαδή το όνομά της, την πολιτική ταυτότητά της, με βάση την οποία, καλώς ή κακώς, αποτελεί κατάληξη της πορείας. Οπότε η «διαδρομή για το κτίριο του Γκρόπιους» μας λέει ότι περνούν οι άξεστοι, οι αμύητοι στην τέχνη, στην υψηλή αρχιτεκτονική εν προκειμένω, κι αν τάχα νομίζουν ότι τα βάζουν με τους Αμερικανούς, τον Γκρόπιους προσβάλλουν, οι καράβλαχοι.
Ο Μαριαντουανετισμός, που λέγαμε…
Έχει βέβαια κι άλλα η αποδόμηση του «μύθου» του Πολυτεχνείου κι από τους δύο αρθρογράφους, οι οποίοι ιδρώνουν πάνω στον τύπο, ότι τη χούντα δεν την έριξε το Πολυτεχνείο, που ίσα ίσα έφερε τη σκληρότερη δικτατορία Ιωαννίδη κτλ. Δεν νοείται όμως να υποδείξουμε εμείς, τουλάχιστον στον πολιτικό επιστήμονα και ιστορικό Θάνο Βερέμη, τα γνωστά και σε αναγνώστη απλώς της Ιστορίας, ότι και με ήττες προχωρήσαμε ώς εδώ, με μάχες χαμένες και με εξεγέρσεις που πνίγηκαν στο αίμα, ότι γενικότερα χάθηκαν ζωές, πολλές, χύθηκε αίμα, πολύ, για να κατακτηθεί, συχνά αργά μέσα στον χρόνο, το παραμικρότερο δικαίωμα, η απεργία λόγου χάρη.
Δικαίωμα όμως είναι και η μυωπική αντιμετώπιση των πραγμάτων, η αποσπασματική και ανιστορική θέαση της Ιστορίας. Και τότε πάσο.
Η μικρή Θεοδώρα
Για να μην
υπάρξει παρανόηση, διευκρινίζω απ’ την αρχή ότι με
βρίσκει ριζικά αντίθετο ο χειρισμός του θέματος της ΕΡΤ από την κυβέρνηση.
Είμαι λοιπόν με τον αγώνα, όσο κι αν μοιάζει αδιέξοδος ή πια χαμένος, της ΕΡΤ,
ακόμα κι όταν στην ιστοσελίδα της παρουσιάζει τα λόγια ενός μικρού κοριτσιού ως
εξής: «Έγραψε μια έκθεση με αυθόρμητες, ζεστές, αδούλωτες σκέψεις
για τον αγώνα που διεξάγεται πλέον εκτός Ραδιομεγάρου...»
Αλλά τι έγραψε και πάντως απάγγειλε η μικρή Θεοδώρα, ένα αγγελόμορφο πλασματάκι που δεν δείχνει πάνω από 8-9 χρονών, κι ας είναι 11, όπως είπε το ίδιο, που ήρθε με τους γονείς του από τον Πύργο, για να συμπαρασταθεί στην ΕΡΤ. («Επειδή δεν θέλω να κλείσει, επειδή δεν θέλω να την κατακτήσει η ΔουΤου, μια φασιστική τηλεόραση», όπως δήλωσε στην κάμερα, στο σχετικό βιντεάκι που γνωρίζει δόξες στο διαδίκτυο.) Βγήκαν λοιπόν από το τρυφερό στόμα του μικρού κοριτσιού λόγια όπως:
«Τι γκρίζος που είναι ο ουρανός με το μαύρο τέρας να πλανάται μισάνθρωπο, εκδικητικό, [...] τις φωνές να σαρώνουν τους κόπους, τα όνειρα, το κοινό υφάδι που υφαίναμε στις γειτονιές και στα εργοστάσια, στους δρόμους, στα σχολεία…»
«Οι δικτάτορες, άφωνες μαριονέτες κρεμάμενες, με το μιαρό στόμα μισάνοιχτο…»
Είτε τα ’γραψε τάχα τέτοια λόγια το ίδιο το κοριτσάκι, που σημαίνει πως το έμαθαν να γράφει τέτοια στα μικράτα του (θυμάστε τον μικρό Αλέξανδρο της Ελευθεροτυπίας, που αντέγραφε τα περί «ελληνώνυμου κρατιδίου» του Γιανναρά;), είτε του τα ’γραψαν οι γονείς του και το βάλαν να τα διαβάσει, σε κάθε περίπτωση έχουμε, νέτα σκέτα, κακοποίηση ανηλίκου!
Αλλά τι έγραψε και πάντως απάγγειλε η μικρή Θεοδώρα, ένα αγγελόμορφο πλασματάκι που δεν δείχνει πάνω από 8-9 χρονών, κι ας είναι 11, όπως είπε το ίδιο, που ήρθε με τους γονείς του από τον Πύργο, για να συμπαρασταθεί στην ΕΡΤ. («Επειδή δεν θέλω να κλείσει, επειδή δεν θέλω να την κατακτήσει η ΔουΤου, μια φασιστική τηλεόραση», όπως δήλωσε στην κάμερα, στο σχετικό βιντεάκι που γνωρίζει δόξες στο διαδίκτυο.) Βγήκαν λοιπόν από το τρυφερό στόμα του μικρού κοριτσιού λόγια όπως:
«Τι γκρίζος που είναι ο ουρανός με το μαύρο τέρας να πλανάται μισάνθρωπο, εκδικητικό, [...] τις φωνές να σαρώνουν τους κόπους, τα όνειρα, το κοινό υφάδι που υφαίναμε στις γειτονιές και στα εργοστάσια, στους δρόμους, στα σχολεία…»
«Οι δικτάτορες, άφωνες μαριονέτες κρεμάμενες, με το μιαρό στόμα μισάνοιχτο…»
Είτε τα ’γραψε τάχα τέτοια λόγια το ίδιο το κοριτσάκι, που σημαίνει πως το έμαθαν να γράφει τέτοια στα μικράτα του (θυμάστε τον μικρό Αλέξανδρο της Ελευθεροτυπίας, που αντέγραφε τα περί «ελληνώνυμου κρατιδίου» του Γιανναρά;), είτε του τα ’γραψαν οι γονείς του και το βάλαν να τα διαβάσει, σε κάθε περίπτωση έχουμε, νέτα σκέτα, κακοποίηση ανηλίκου!
