Γραφικοί, αλλά πάντα επικίνδυνοι - Όχι πυροτέχνημα εδώ, σαπουνόφουσκα!

(Εφημερίδα των συντακτών 30 Νοεμ. 2013)

Γραφικοί, αλλά πάντα επικίνδυνοι

Για να πω τη μαύρη αλήθεια, πιο πολύ μ’ ενοχλεί στον Νότη Σφακιανάκη το ύφος του τσαμπουκαλεμένου μοσχόμαγκα, με το ξινισμένο ύφος του ξερόλα, παρά οι προ πολλού ξεκάθαρες ρατσιστικές και ακροδεξιές έως φασιστικές απόψεις του –πόσο μάλλον οι ουφολογικές, δωδεκαθεϊστικές κτλ. γραφικότητές του. Όμως αυτές ακριβώς οι γραφικότητες, πολύ περισσότερο από την όποια καλλιτεχνική αξία του, του εξασφάλιζαν ώς τώρα κάποια ασυλία.

Έτσι, Δευτέρα 25/11, στη γνωστή εκπομπή Ενωμένα Πλυντήρια του Θέμου Αναστασιάδη, ο κριτικός του κινηματογράφου Δ. Δανίκας, παλιός βέρος κομμουνιστής, δήλωσε –και επέμεινε– πως, έλα μωρέ, μια μπούρδα είπε ο Σφακιανάκης, κι αν εκθείασε και τη δικτατορία του Παπαδόπουλου, ε, κι ένα σωρό άλλος κόσμος τα ίδια πιστεύει. Μα επειδή κι ένα σωρό άλλος κόσμος τα ίδια πιστεύει, για τον Παπαδόπουλο ή τη Χρυσή Αυγή, επειδή κι ένα σωρό άλλος κόσμος πιστεύει, φερειπείν, πως μας ψεκάζουν, κι αυτός ο κόσμος στέλνει μεταξύ άλλων και τη ΧΑ στη Βουλή, δεν βλέπω πού μπορεί να ξαπλώνεται μακάριος ένας πολιτικός εστετισμός, θα έλεγα, που χορηγεί απαλλακτικά λόγω γραφικότητας.

Στο κάτω κάτω, ή προπάντων, γραφικοί εν γένει, εκπρόσωποι καθρέφτες τού «ένα σωρό άλλος κόσμος», μας διαφεντεύουν. Ορισμός της γραφικότητας (έστω κι αν πρόκειται για μελετημένο θέατρο) δεν είναι ο Άδωνης; Που από τα σόου τηλεπώλησης βιβλίων με τις κραυγές «Τα λιγουρεύεστε;», για την ακρίβεια χάρη ακριβώς σ’ αυτά τα σόου, έφτασε να είναι κορυφαία τηλεπερσόνα, με κατάληξη ολόκληρο υπουργείο. Και άλλοι, πλήθος. Που καλλιεργούν παιδεία, μεταδίδουν γνώση, μέσα απ’ τα πανεπιστήμια, η δωδεκαθεΐστρια πανεπιστημιακός Μαρία Τζάννη λ.χ., μαϊντανός στα πρωινάδικα… Που καθορίζουν τις τύχες ενός λαού από κεντρικές πολιτικές θέσεις ή μέσα απ’ το κοινοβούλιο, Ψωμιάδης, Κουλούρης, Γιακουμάτος, Πολύδωρας λ.χ., χωρίς άλλες συστάσεις… Που διαμορφώνουν πολιτική και αισθητική μέσα από τα μίντια, Τράγκας λ.χ., που κάνει για εκατό, και άλλοι, και άλλοι...

Γραφικοί, μα άλλο τόσο, ή γι’ αυτό πιο επικίνδυνοι.

Όχι πυροτέχνημα εδώ, σαπουνόφουσκα!

Εξακολουθεί να στρεψοδικεί ο κ. Γεωργουσόπουλος (ΚΓ), απαντώντας άλλ’ αντ’ άλλων και άλλα σε άλλους, κατά την τακτική του, υπολογίζοντας, όχι αβάσιμα, πως κάποια στιγμή θα βαρεθεί ο άλλος και θα μείνει αυτός με τον τελευταίο, κάλπικο, λόγο. Συνεχίζω αναγκαστικά το σίριαλ, επιμένοντας στα όσα δεν απάντησε.

Συνοψίζω: Με τίτλο «Πυροτέχνημα» ο ΚΓ έγραψε στην Ελευθεροτυπία, 16/10: «Η Γαλλία τα τελευταία σαράντα χρόνια έχει πάθει σχεδόν ολική έκλειψη πολιτιστική. [...] Πείτε ένα θεατρικό συγγραφέα, έναν πεζογράφο, ένα μεγάλο διεθνή συνθέτη, έναν κινηματογραφικό σκηνοθέτη που να ανέδειξαν ακραιφνώς (sic) Γάλλο».

Από τους πολλούς που εντάσσονται στον «κανόνα» των 40 χρόνων, δηλαδή 1973-2013, ανέφερα ενδεικτικά εδώ (25/10· βλ. και 4/9, "Στρεψοδικία με Ονομασία Προέλευσης") ορισμένους, τους οποίους επαναλαμβάνω τώρα με κάποια χρονολογικά δεδομένα, αφού ο ΚΓ ισχυρίζεται (10/11) πως όσοι ασχολήθηκαν με το δικό του πια πυροτέχνημα αράδιασαν ονόματα που δεν ανήκουν στην περίοδο που όρισε εκείνος –και που τώρα από 40 χρόνια την έκανε ξαφνικά 30!

Έστω 30, κύριε Γεωργουσόπουλε, αν νομίζετε πως σας βολεύει, και αποσύρω έτσι ονόματα όπως Σαρτρ, Ρολάν Μπαρτ, Μισέλ Φουκώ, Μαργκερίτ Γιουρσενάρ κ.ά.

Έχουμε όμως, παραγωγικούς ακόμη αυτά τα 30 χρόνια, ενδεικτικά ξαναλέω (σε παρένθεση, έτος θανάτου): Λουί Αλτουσέρ (1990), Ολιβιέ Μεσσιάν (1992), Λουί Μαλ (1995), Μαργκερίτ Ντυράς (1996), Ρομπέρ Μπρεσσόν (1999), Ερίκ Ρομέρ (2010), Πιερ Μπουρντιέ (2002), Μωρίς Μπλανσό (2003), Κλωντ Σιμόν (2005· νόμπελ λογοτεχνίας 1985), Πατρίς Σερώ (2013).

Και εν ζωή ακόμα: Γκοντάρ (τελευταία του συμμετοχή στις Κάννες το 2010, ενώ αναμένεται η 39η ταινία του), Αλαίν Ρεναί (τελευταία του ταινία, 2013), Αλαίν Μπαντιού (δημοσιεύει ακατάπαυστα), Υβ Μπονφουά (τελευταία ποιητική συλλογή το 2008, δοκίμια το 2010), Λε Κλεζιό (νόμπελ λογοτεχνίας 2008), Αριάν Μνουσκίν (μόλις πρόπερσι μας δώρισε άλλη μια φορά την παρουσία και το έργο της).

Ένα μόνο μπορεί να είναι το ερώτημα, και θεωρώντας δεδομένο πως όλους αυτούς τους γνωρίζει ο ΚΓ, αν αναγνωρίζει ή όχι το μέγεθός τους. Όχι, κύριε Γεωργουσόπουλε;