Ψηφοθηρευλάβεια και πατερναλισμός - Ηλεκτρονικές αγριοφωνάρες

(Εφημερίδα των συντακτών, 26 Απριλίου 2014)

Ψηφοθηρευλάβεια και πατερναλισμός

«Ότι αυτά αποτελούν ύβρη για τον Θεό φοβούμαι πως μόνο κάποιος που δεν πιστεύει μπορεί να το αντιληφθεί»: έτσι τέλειωνα ένα παλιό κείμενό μου με σοφίσματα του γέροντα Παΐσιου, που «ανέλυαν» γιατί ο Θεός παίρνει τα μικρά παιδιά κτλ. Το ίδιο θα έλεγα και τώρα για την ιστορία με το περίφημο άγιο φως, για το ίδιο το «θαύμα» αλλά πιο πολύ για την κωμικών διαστάσεων εμπορευματοποίησή του (υποδοχή με τιμές αρχηγού κράτους κτλ.), από τους ίδιους μάλιστα που το ευλαβούνται και το πιστεύουν.

Κατά τα άλλα, γράφτηκαν πολλά, και εδώ, στην εφημερίδα μας, έχουν γραφτεί και από παλιά, για τον μάλλον παγανιστικό χαρακτήρα του, για την αμφισβήτηση του «θαύματος» της αφής του, ακόμα και από εκκλησιαστικά χείλη, δεν θα ’χε τίποτα να προσθέσει τώρα κανείς. Το μόνο σχόλιο είναι πως και αυτήν τη φορά, όπως λ.χ. με το κρυφό σχολειό, με το λάβαρο του Παλαιών Πατρών και τόσα άλλα, θέματα για τα οποία έχουν μιλήσει εξαντλητικά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι ή η αρμόδια επιστήμη, κάθε φορά, λέω, ταράζονται στον μακάριο ύπνο τους οι απλώς αδιάβαστοι κι ανίδεοι, στην καλύτερη περίπτωση, και μαζί με πολιτικάντηδες πάσης φύσεως βγάζουν φωνή μεγάλη, για την ασέβεια, την εθνοπροδοσία κ.ο.κ. 

Έτσι ξύπνησαν φερειπείν με το κείμενο του Νίκου Δήμου, και σ’ ένα κανάλι που έτυχε να δω, ανέλαβε να προασπίσει το άγιο φως απέναντι στο Ποτάμι –που ωστόσο άδειασε τον Δήμου– ο αστήρ Κικίλιας, με πέντε όλες κι όλες συλλαβές αλλά με πλήθος ειρωνικά χαμογελάκια (μήπως τον είδατε στην Ανάσταση, μόνο αυτόν πίσω από τον αρχιεπίσκοπο, να τεντώνεται για να μη χάσει πλάνο η τηλεόραση, και να μοιράζει χαμόγελα σε γνωστούς του;), μαζί με το καιρικό φαινόμενο Λιάνα Κανέλλη.

Η οποία Λιάνα Κανέλλη ωρυόταν πως ο Νίκος Δήμου είναι «γνωστή ατραξιόν» και βγαίνει και λέει τα δικά του κάθε 25η Μαρτίου ή Πάσχα –αυτά η μόνιμη, σχεδόν καθημερινή, ατραξιόν των τηλεπαραθύρων, με ή χωρίς τσιγάρο, πάντοτε όμως με φρύδι υψωμένο, ύφος μαγκίτικο και φωνή καμπάνα! Όσο για τον Νίκο Δήμου, ίσως ξανασκεφτεί αυτό που ξεστόμισε τελευταία, πως «Είναι θετικό το γεγονός ότι το Ποτάμι δεν έχει ιδεολογία. Η ιδεολογία εμποδίζει να εφαρμοστεί η σωστή πολιτική»! Ίσως καταλάβει πως η υποτιθέμενη «μη ιδεολογία» είναι σαφώς ιδεολογία, συγκεκριμένου μάλιστα χρώματος. Και ίσα ίσα εφαρμόζει την ανάλογη «σωστή πολιτική».

Ξεστράτισα, ενώ ήθελα να εστιάσω, πέρα από τον αναμενόμενο ίσως καιροσκοπισμό του Ποταμιού, όπως και όλων των άλλων κομμάτων, στην ανάλογη στάση και της Αριστεράς, που κι αυτή κοιτάζει πάντα μην και σπάσει αβγά, μην και θιγεί το «θρησκευτικό αίσθημα» του κόσμου. Στάση που, με τη θεωρητικοποίησή της ιδίως, κρύβει ουσιαστικά αριστοκρατισμό και πατερναλισμό. Είναι ο πατερναλισμός λ.χ. τού να μην πούμε φασίστες τους αθώους νοικοκυραίους και τους κάνουμε δώρο στη Χρυσή Αυγή, αυτός που εντέλει λειτουργεί απενοχοποιητικά, και έτσι ακριβώς στέλνει κόσμο στη Χρυσή Αυγή. Ακόμα χειρότερα, απενοχοποιεί τον λανθάνοντα και σχεδόν ενδιάθετο ρατσισμό, που μπορεί πια και εκφράζεται ελεύθερα, αν όχι κι αυτάρεσκα, άσχετα τώρα από ψήφο σε Χρυσή ή μη Αυγή.

Τελευταίο, ανώτατο στάδιο αυτού του αριστοκρατισμού είναι η στάση γνωστών δημοσιολογούντων διανοουμένων, που, σε αντίθεση με τα μισόλογα των επαγγελματιών της πολιτικής, έχουν τάχα το σθένος να δηλώνουν ότι πρόκειται για μύθους, τους υπερασπίζουν όμως απ’ την άλλη με ανάλογο σθένος –μένος, για την ακρίβεια– απέναντι στους εικονοκλάστες και τα «προοδευτικά μυαλά», όπως λένε ειρωνικά, ότι καλόν να υπάρχουν μύθοι, πάντοτε «για τη γιαγιούλα», για τον λαό, το πόπολο, να ’χει να παίζει… 

Παλιό αυτό, έτσι μας παίζουν!

Ηλεκτρονικές αγριοφωνάρες

Και λίγο να χαζέψει κανείς στο διαδίκτυο, σε διάφορα φόρουμ, σε σχόλια κάτω από διάφορα κείμενα, θα προσέξει τη χρήση αποκλειστικά κεφαλαίων γραμμάτων, κυρίως από έξαλλους εθνοπατριώτες, Χρυσαυγίτες κτλ. Σχόλια κατά κανόνα άναρθρα και υβριστικά, όλα με κεφαλαία, και με ολόκληρη παρέλαση από θαυμαστικά, οχτώ στις δέκα περιπτώσεις από προκλητικά δηλωμένα εθνίκια.

Το φαινόμενο δεν έχει περάσει απαρατήρητο, συχνά σχολιάζεται πως «πλάκωσαν οι Ελληνάρες με τα κεφαλαία», ή πάλι, όταν κάποιος χρήστης κεφαλαίων εμφανίζεται τάχα αντικειμενικός («εγώ δεν είμαι Χρυσαυγίτης… αλλά…»), ακολουθούν σχόλια πως «ε, δεν τον κατάλαβες; φαίνεται απ’ τα κεφαλαία!»

Και ιδού, διαβάζω πως δικαστήριο στη Βρετανία απαγόρεψε σε πατέρα που διεκδικεί την επιμέλεια των παιδιών του να τους γράφει ιμέιλ με κεφαλαία και τεράστια γράμματα, γιατί είναι σαν να τους φωνάζει!

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ερμηνεία. Ώστε ξέρουν τι κάνουν οι εθνοπατριώτες μας!