Τηλεμαχίες και ανθυποψήφιοι - Προεκλογικά καταθλιπτικά

σημείωση-απντέιτ: ξέχασα, πασχαλιάτικα, να ανεβάσω το κομμάτι αυτό, και μπαίνει τώρα καθυστερημένα, εκτός σειράς, όπως όμως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα, με την ανακρίβεια δηλαδή ότι ο Βαλλιανάτος κατεβαίνει στις εκλογές μαζί με τον Τζήμερο: όμως ο Βαλλιανάτος, και αφού η είδηση έκανε επί μέρες τον γύρο του διαδικτύου, είχε ήδη διαψεύσει τη συνεργασία --δηλώνοντας χαρακτηριστικά πως η είδηση οφειλόταν στη μαλακία και την αγαμία των δημοσιογράφων. Στο μεταξύ, από τη δημοσίευση της στήλης μου ώς την τωρινή ανάρτηση, ο Βαλλιανάτος δήλωσε πως αποσύρεται από τις δημοτικές εκλογές, αφού τα ΜΜΕ λογόκριναν συστηματικά τις διακηρύξεις και τα βιντεάκια του (μεταξύ αυτών, υποθέτω, και το βιντεάκι που ήταν πιστή αντιγραφή από παλαιότερο του Δήμου Αθηναίων: γιατί όχι; είχε δηλώσει τότε ο Β., αφού εμείς οι πολίτες το είχαμε πληρώσει!) 


 
(Εφημερίδα των συντακτών, 18 Απριλίου 2014)

Τηλεμαχίες και ανθυποψήφιοι

Πλησιάζουν οι εκλογές, ξεσκονίζουμε τα καλά μας, κουστούμια, μάλλον φράκα, τουαλέτες με στρας. Τα καλά μας τα γλωσσικά εννοώ –που βέβαια δεν τα φοράμε μόνο στις εκλογές, μα τώρα είναι ειδικά ο καιρός τους.

Από τα τελευταίας κοπής, ραφής για την ακρίβεια, η τηλεμαχία και ο ανθυποψήφιος. Για την τηλεμαχία, σαν απόδοση του ντιμπέιτ, έχουν γραφτεί πολλά: και πως είναι αχρείαστη, αφού, αν τάχα μας βρομίζει την καθαρότητα της γλώσσας άλλο ένα δάνειο, υπάρχουν ένα σωρό λέξεις συσταζούμενες που το αποδίδουν (αντιπαράθεση, διάλογος κ.ά.)· και πως περιορίζει την έννοια του διαλόγου στην τηλεοπτική πράξη· και πως εντέλει είναι «λάθος» σύνθεση, με το τηλε- που στα αρχαία (αφού αρχαιοπρέπεια είναι ο στόχος!) σημαίνει μακριά, άρα τηλεμαχία= μάχη εκ του μακρόθεν· και προπαντός πως καμία σχέση δεν έχει με κάτι υποτιθέμενα αρχαία «δίβατα» και «διβήματα», όπως φαντασιώνονταν ορισμένοι, με επιδόσεις στην αρχαιουφολογία (υιός Πλεύρης για το δίβατον, Στάθης για το δίβημα). Ντιμπέιτ λοιπόν· ή αντιπαράθεση, μονομαχία: ελληνικά είναι κι αυτά, κι ας μη φοράν χλαμύδα.

Πιο φανταχτερή χάντρα, ο ανθυποψήφιος, κυπριακής καταγωγής, που τον ψώνισε ασμένως και τον διακίνησε έπειτα στον καθ’ ημάς πτωχό Μπύθουλα ο Γιάννης Τζαννετάκος, όταν διεκδικούσε τη νομαρχία Αττικής με σημαία της Ν.Δ.: «η ανθυποψήφιός μου» έλεγε και ξανάλεγε, με τον χαρακτηριστικό του στόμφο και την αργή εκφορά, που προσδίδει κύρος και μεγαλοπρέπεια σε κάθε του ρήμα.

Έγραφα και παλαιότερα για τον καινοφανή αυτό όρο, όταν στο γκουγκλ τα ευρήματα ήταν κάτι λίγες δεκάδες, κι όλα από κυπριακές πηγές, έπειτα ο Ν. Σαραντάκος εντόπισε σποραδικές προτζαννετάκειες χρήσεις, π.χ. από τον Αβραμόπουλο, ποιον άλλον, ενώ τώρα, που κρεμάσαμε ψηλά το καινούριο κοσκινάκι μας, τα ευρήματα πλησιάζουν τα 50.000!

Όμως τι περισσότερο λέει ο ανθυποψήφιος απ’ τον συνυποψήφιο; Ουσιαστικά τίποτα, αφού ήδη το συν- δήλωνε ανέκαθεν και σύμπνοια: συμπολεμιστές, και αντιπαλότητα: συναγωνίζονται για την πρώτη θέση κ.ά.

Αλλά, βλέπεις, το ανθ- ακούγεται λογιότερο. Και επιπλέον, αν όχι το κυριότερο, υποβάλλει μια κάποια απαξίωση, αυτήν που βασίζεται «αντικειμενικά» στην ιεραρχικά κατώτερη θέση: ανθυπολοχαγός, ανθυπαστυνόμος, ανθυποπλοίαρχος –για να μην πάμε στις ανθυπολεπτομέρειες!

Ώστε ήταν, φαίνεται, ανάγκη να δηλωθεί, πιο πολύ από τη δεδομένη αντιπαλότητα, η ανωτερότητα, η περιφρόνηση: Πφφφ! Ανθ’ ημών ο Γουλιμής!

Προεκλογικά καταθλιπτικά

Ο Ψινάκης υποψήφιος δήμαρχος Μαραθώνα, επειδή ο Μαραθώνας είναι μπραντ νέιμ και θα το πουλήσει, λέει, καλά στο εξωτερικό.

Ο ιδρυτής πλέον κόμματος Πολύδωρας, στις εκλογές κι αυτός, μαζί με τον επίσης ιδρυτή κόμματος Ψωμιάδη –τα βελούδινα σαλόνια με τα αρχαία και τα λατινικά ρητά παρέα με τον λαϊκορεμπέτη μάγκα του Θερμαϊκού.

Ο Ζουράρις, άνευ σχολίων, κι αυτός ιδρυτής κόμματος, «Πυρίκαυστος Ελλάδα» λέγεται, δεν ξέρω μαζί με ποιον τώρα, κι ούτε έχει σημασία –ούτε καν πια γέλιο… 

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, να υποδύεται τον σκληρό και οργισμένο και να κατακεραυνώνει με υψωμένη φωνή τους λαθρομετανάστες και κόντρα λαθρομετανάστες, το ανεπιθύμητο τζαμί, τους 10-20 «ημίτρελους» που κόβουν στα δύο το κέντρο της Αθήνας, να ιδρύει την εξίσωση: καθαρά ρούχα ίσον καθαρή ψυχή: «Η αισθητική είναι ηθική. Η αισθητική τού σήμερα είναι η ηθική τού αύριο» εμεγαλούργησε. 

Ο Βαλλιανάτος, ο αδιάλλακτος γκέι ακτιβιστής, θιασώτης από καιρό παντός φιλελευθερισμού και υπέρμαχος των ελεύθερων απολύσεων, μαζί, ξανά, με τον χρυσαυγίζοντα και με μάστερ ομοφοβίας Τζήμερο… 

Τέλος δεν έχει η εξιστόρηση ανάλογων κρουσμάτων, που δοκιμάζουν σκληρά την αντοχή μας –και τη βρίσκουν, φευ, μπόσικη.

Αν όμως σε όλα αυτά είναι, ελπίζω, αυταπόδεικτη η ιλαρή διάσταση, νιώθω να με εξουθενώνει η Γιορτή, το Πανηγύρι της Ασημαντότητας, για να δανειστώ τον τίτλο του καινούριου Κούντερα, που στήθηκε γύρω από ’να θολό κι απόθολο Ποτάμι. Που πήρε να φουσκώνει πριν καν αρχίσει να ψελλίζει τις όποιες θέσεις του, φιλελεύθερες ή απλώς κοινότοπες, δεν έχει σημασία, όπως λ.χ. για τις «2,5 διαδηλώσεις την ημέρα, που δεν βελτίωσαν τη ζωή μας, και δεν γίνεται να διαδηλώνουμε για συντεχνιακά ζητήματα, αλλά μόνο για να πείσουμε τους πολιτικούς να αλλάξουν» κτλ., πήρε και φούσκωσε, λέω, πριν καταθέσει τις όποιες θέσεις του –ή μήπως γι’ αυτό ακριβώς;

Όμως αυτό είναι το πιο ανησυχητικό, η κατίσχυση του λάιφστάιλ, ενός επικοινωνιακού σόου, με μέσα ένα (αδειανό) σακίδιο, ένα υψωμένο φρύδι κι ένα ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελο, ή κάτι παρωχημένες αμερικανιές: ο όρθιος ρήτορας που βηματίζει πέρα δώθε, με πλατιές, ασυμμάζευτες χειρονομίες, ο ορισμός του αεικίνητου, σαν για να υπνωτίσει τον θεατή, να κρύψει πίσω απ’ το φτωχό εντέλει θέαμα το κενό.

Θα πέσουμε μέσα;