Ελεγεία για ένα παγκάκι

(Εφημερίδα των συντακτών 10 Ιαν. 2015)

Ελεγεία για ένα παγκάκι

Άπαπα, τι ντροπή, αναφώνησαν κάποια δικά μας ΜΜΕ: στη γαλλική πόλη Ανγκουλέμ, παραμονές Χριστουγέννων, οι δημοτικές αρχές σήκωσαν δύο μέτρα συρματόπλεγμα γύρω από δημόσια παγκάκια, για να διώξουν τους αστέγους, που ενοχλούσαν τους περαστικούς και τους γύρω καταστηματάρχες –και τη δημόσια αισθητική βεβαίως, πρώτη πρώτη. Κάποιοι εκεί, θολοκουλτουριάρηδες υποθέτω «αλληλέγγυοι», μπορεί και Συριζαίοι, διαμαρτυρήθηκαν, τα παγκάκια ελευθερώθηκαν, αλλά προσωρινά, όπως δηλώθηκε, ώσπου να βρεθεί άλλη, κοσμιότερη φαντάζομαι, λύση.

Τις προάλλες, άπαπα πάλι, ξανά τι ντροπή, σ’ άλλη γαλλική πόλη, το Περπινιάν, ξήλωσαν, πιο απλά, τα παγκάκια, πάλι για να διώξουν μακριά τους αστέγους.

Ααα, μια ζωή καθυστερημένοι οι κουτόφραγκοι, να τρώνε τη σκόνη μας, αυτοί που, ως γνωστόν, αν δεν υπήρχαμε εμείς, θα έτρωγαν ανεβασμένοι στα δέντρα μπανάνες, ή, κατά την ευρηματικότερη ρήση του ρηξικέλευθου Κραουνάκη, θα ήταν απλώς καπάκια μπίρας…

Αφού πρώτοι σ’ όλα εμείς, πρώτοι και στην αντιμετώπιση των αστέγων, χρόνια τώρα, πριν κι από τα παγκάκια, ξυρίσαμε κεντρικά πάρκα και άλση, Εθνικό Κήπο, Πεδίο του Άρεως, πάρκο Θησείου, πλαγιά Ακρόπολης, Πνύκα κτλ., από χαμηλή και όχι μόνο βλάστηση, να μη βρίσκουν καταφύγιο οι αδέσποτοι αλλά και πάσης φύσεως παραβατικοί, πρεζόνια δηλαδή και γκέτσηδες, και έπειτα, στο θέμα μας, αρχίσαμε να ξηλώνουμε παγκάκια, από τους κήπους του Ζαππείου λ.χ., ή να αναπλάθουμε πλατείες, δεκαετίες τώρα την Κοτζιά, έπειτα την Κουμουνδούρου, χωρίς μισό πια παγκάκι, με ομολογημένο συχνά στόχο τον εξοβελισμό των αστέγων. Ή, στην ανάπλαση της πλατείας στο Μοναστηράκι, δεν χτίστηκε η κρήνη που προβλεπόταν στη βραβευμένη μελέτη, για να μην πάνε και πλένονται, όπως πάλι δηλώθηκε ρητά, της γης οι κολασμένοι.

Μόλις λίγους μήνες πιο πριν, αρχές του Σεπτέμβρη, άλλη θαυμαστή επινόηση, στην πλατεία Κυψέλης εμφανίστηκαν παγκάκια με κάτι σαν κάγκελο λίγο πιο μέσα από κάθε άκρη, που περιορίζουν έτσι κι αλλιώς τον ωφέλιμο χώρο καθίσματος και προπάντων δεν αφήνουν να χωρέσει ένα σώμα ξαπλωτό.

Και συρματόπλεγμα;

Ναι, αλλά όχι και συρματόπλεγμα, όπως εκεί στην Ανγκουλέμ!

Χα! Πριν από μερικά χρόνια η Άννα Βαγενά σήκωσε πρώτη δύο μέτρα συρματόπλεγμα γύρω από δύο καλαίσθητα παγκάκια που είχε χτίσει (παράνομα πάντως) έξω από το θέατρό της, όταν είχε συστρατευτεί η αναντίρρητα αριστερή με τον Νικήτα Κακλαμάνη για να καθαρίσει η «υποβαθμισμένη» περιοχή από τους ξένους που κατουρούσαν κι έχεζαν έξω απ’ το θέατρό της ή από την αντρική πορνεία κ.ά. Είχα ξαναγράψει τότε κοντά για συμπολίτες μας που εγκαθίστανται, από ανάγκη σίγουρα οι πολλοί, σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, εξασφαλίζοντας φτηνή στέγη, στην Κουμουνδούρου και τον Κεραμεικό καλή ώρα, στα δυτικά προάστια, κοντά σε εργοστάσια ή φυλακές, και διαμαρτύρονται έπειτα πως ξαφνικά υποβαθμίστηκε η γειτονιά τους, έτσι και προστεθεί οικογένεια ξένων ή θελήσει να εγκατασταθεί λ.χ. κέντρο αποτοξίνωσης, ξενώνας επανένταξης κτλ. Έτσι και η κ. Βαγενά, που ανακάλυψε ξαφνικά την υποβάθμιση της περιοχής της, την εποχή ίσα ίσα που γέμιζε με θέατρα στολίδια, όπως είναι όντως το δικό της, με νέα εστιατόρια, μπαρ και κέντρα, την εποχή που αναστηλώνονταν παλιά κτίρια, φτιάχνονταν πεζόδρομοι, διαμορφωνόταν η πλατεία Αυδή κτλ.

Έγραψαν κι άλλοι, τα ’βγαλε κάποια στιγμή η κ. Βαγενά τα συρματοπλέγματα, τώρα έχει κρύψει τα παγκάκια της πίσω από όγκους ακαλαίσθητους πια, δύο ψηλές κατασκευές, από τι υλικό δεν ξέρω, που τις έντυσε με αφίσες. Θα περιμένει, παρόλο που με τον Ξένιο Δία απ’ τη μια, τη gentrification απ’ την άλλη, τη δράση της Χρυσαυγής απ’ την παράλλη έχουν σχεδόν εκλείψει οι αδέσποτοι ξένοι που βρόμιζαν τους δρόμους, θα περιμένει λέω την πλήρη ανακατάληψη των πόλεων που ευαγγελίστηκε ο Σαμαράς, την πλήρη εξαφάνιση όλων των μη λευκών Αρίων που ευαγγελίζονται άλλες, κοινοβουλευτικές μάλιστα, δυνάμεις.

Ώς τότε καυτηριάζουμε, μπα, μεγάλο λόγο είπα, σχολιάζουμε πάντως τα συρματοπλέγματα στα παγκάκια της Ανγκουλέμ, τα ξηλωμένα παγκάκια τώρα στο Περπινιάν, τα δικά μας καμώματα δεν τα βλέπουμε καν, γιατί εμείς τα παγκάκια τα ξηλώνουμε από έγνοια ίσα ίσα για τους αστέγους: «Για τον δήμο δεν είναι η θέση των αστέγων τα παγκάκια. Αν νομίζουν [ενν. οι Συριζαίοι!] ότι η θέση του αστέγου είναι στα παγκάκια, είναι δικό τους πολιτικό πρόβλημα» δήλωσαν με περισσή στρεψοδικία οι του Δήμου Αθηναίων για τα παγκάκια με το «χερούλι» στην πλατεία Κυψέλης.

Ένα αυτονόητο κάποτε υλικό αντικείμενο, μουσειακό είδος οσονούπω, ένα παγκάκι, έμελλε να είναι το μέτρο του πολιτισμού μας τον 21ο αιώνα.