Πλην ουχ ως εγώ θέλω… - «Όχι ΚΚΕ, εννοείται»;

(Εφημερίδα των συντακτών 31 Ιαν. 2015)

Πλην ουχ ως εγώ θέλω…

Πάτερ μου, ει δυνατόν εστι, παρελθέτω απ’ εμού το Καμμένιον τούτο…, κι έσταζε κόμπους ο ιδρώτας απ’ το μέτωπό μου… Και το Κουίκ, Πάτερ μου, κι αυτό παρελθέτω, και το Κουντουρά, και παν τι το Ανέλλιον. Αλλ’ ω τέκνον μου, ήρθε εξ ύψους η φωνή, θα προτιμούσες Θεοδωράκιον; Δύσκολα μου βάζεις, Πάτερ, ανακράζω, σκληρά με δοκιμάζεις, ίνα τί; Η αλήθεια είναι πως, αν σκεφτώ ότι αυτό συγκεκριμένα είναι το πιο αναξιόπιστο πρόσωπο στην πολιτική σκηνή, αυτό το ίδιο, Πάτερ μου, όχι πολλά από τα στελέχη και τα μέλη του, τότε επίσης παρελθέτω, Πάτερ, και τρισπαρελθέτω!

Μα πάλι, σκέφτομαι και λέω, μπορεί σωστά να είναι έτσι καμωμένα, αφού με 149 έδρες χρειαζόταν οπωσδήποτε στήριξη, και αφού, από την άλλη, με προσφυγή σε νέες εκλογές θα μας γδέρναν ζωντανούς, όντως στα γουναράδικα ετούτη τη φορά, οπότε, λέω, πάει καλά, σωστά θα γίναν έτσι όπως γίναν… Όμως δεν αντέχεται, Πάτερ μου, δεν αντέχεται, έστω και σε συμβολικό επίπεδο· αγκαζέ με εθνικιστές και ξενόφοβους ρατσιστές, δεν αντέχεται…

Φυσικά, σπεύδω να τονίσω κάτι που ξανάγραψα, η κουβέντα αυτή, και όποια άλλη, ακόμα πιο σκληρή κριτική, μόνο από αριστερότερα μπορεί να γίνει, όχι ΚΚΕ εννοείται, μα ΑΝΤΑΡΣΥΑ λόγου χάρη και πιο πέρα. Δεν νοείται δηλαδή τέτοια κριτική από αυτούς που ανέβασαν πλάι τους στην κυβερνητική καρέκλα το πιο ακροδεξιό τότε κόμμα στη Βουλή, το Λάος, χωρίς μάλιστα να τους λείπουν διόλου τα κουκιά, και δεν αναφέρομαι φυσικά στους δεξιούς, μα στους ΠΑΣΟΚ και σ’ όσους ψήφισαν έκτοτε, παναπεί επιβράβευσαν, ΠΑΣΟΚ· ούτε νοείται τέτοια κριτική απ’ όσους επίσης συγκυβέρνησαν, και τώρα αναφέρομαι και στους ΠΑΣΟΚ και στους ΔΗΜΑΡ, με την ουσιαστικά ακροδεξιά παράταξη (και οπωσδήποτε ατζέντα) του Σαμαρά, του Μπαλτάκου και του Φαήλου, με συναδέλφους τους υπουργούς τον Άδωνη και τον Βορίδη, δεν νοείται λέω να κρίνουν αυτοί τη συγκυβέρνηση τώρα του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛΛ. Απλώς χάθηκε, ας πούμε, το ηθικό πλεονέκτημα…

Και έτσι κι αλλιώς πονάει, Πάτερ μου, πονάει. Γι’ αυτό, μακάρι παρελθέτω… Πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ –και τινάχτηκα πια απ’ τον ανήσυχο ύπνο μου.

Κι όχι, δεν ήταν όνειρο κακό που πέρασε, ήταν η πραγματικότητα. Αλλά ξύπνησα, είπα, συνήλθα· εγώ δεν έλεγα συνέχεια εξάλλου ότι θα καταπιούμε ενδεχομένως πολλά, αν είναι να γίνουν κάποια άλλα, ουσιαστικά, πως δεν θα πέφτουμε και θα ξαναματαπέφτουμε από τα σύννεφα ψηλά;

Για την ώρα, και μακάρι για πολύ, με τα όποια και όντως στραβά, δεν εννοώ να χάσω ούτε στάλα απ’ τη χαρά και τη συγκίνησή μου. Και ανάμεσα σε πολλούς, γνωστούς ήδη από το έργο τους στην αριστερά των αγώνων και των δικαιωμάτων, ας μου επιτραπεί να χαιρετίσω ξεχωριστά από εδώ, με συγκίνηση και περηφάνια μαζί, δύο ανθρώπους με τους οποίους έχω βρεθεί και προσωπικά πιο κοντά, από παλιά πολύ τον Αριστείδη Μπαλτά, πιο πρόσφατα τον και νεότερο Νίκο Ξυδάκη.

Νομίζω, θα τα καταφέρουμε, Πάτερ μου. Και πάντως τώρα πανηγυρίζουμε.

«Όχι ΚΚΕ, εννοείται»;

Δεν νοείται αριστερή κριτική από το μη αριστερό ΚΚΕ, έγραψα παραπάνω, όπως και την προηγούμενη φορά, επικαλούμενος την αξιωματική ρήση του Άγγελου Ελεφάντη πως αριστερά είναι μόνο η ανανεωτική αριστερά. Σηκώνει συζήτηση το θέμα, παρατήρησαν κάποιοι φίλοι, όμως θα προχωρήσω, τώρα ιδίως που το κόμμα αύξησε το ποσοστό του: πιστεύω ότι ένα σταλινικό κόμμα, σταλινικό όχι απλώς από καταγωγή αλλά επειδή παραμένει πιστό στον σταλινισμό, δεν μπορεί να θεωρείται όχι απλώς αριστερό αλλά ούτε σκέτα δημοκρατικό.

Η ριζοσπαστικοποίηση των νέων, όπως είναι γνωστό, και εν μέρει φυσικό, περνάει συχνά από την άκρα αριστερά, τον αντιεξουσιαστικό χώρο και ενδεχομένως τις μολότοφ, ή από την άκρα δεξιά, τώρα τη Χρυσή Αυγή· αλλιώς, σε μια ηπιότερη μορφή, από ένα κοινοβουλευτικό κόμμα που χαρακτηρίζεται κομμουνιστικό, εν προκειμένω το ΚΚΕ. Από αυτή την άποψη, κατανοεί ίσως κανείς τη στράτευση των νέων στο συγκεκριμένο κόμμα, ιδίως όσο ξεμακραίνουμε από τις μέρες του σταλινισμού και παραμένει θεωρητική η γνώση για τα εγκλήματά του.

Όμως μοιάζει ακατανόητη η στράτευση στο ΚΚΕ μεγαλύτερων σε ηλικία, άλλων που άκουσαν οι ίδιοι και άλλων, σχετικά νεότερων, όπως εμείς, που έφτασαν ώς τ’ αφτιά μας οι οιμωγές των αναρίθμητων θυμάτων. Και τότε είναι ασέβεια στη μνήμη τους, ακόμα και η περιστασιακή έστω ψήφος στο ΚΚΕ, ασέβεια στη μνήμη επίσης φίλων ακριβών, από αυτούς με τους οποίους ζήσαμε και μάθαμε κοντά τους, τον Άγγελο Ελεφάντη, τον Φίλιππο Ηλιού, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τον Μανόλη Αναγνωστάκη, και τόσους άλλους.

Ασέβεια και ύβρις.