Πλεύρης, Άδωνης και Σία στα σαλόνια μας

(Εφημερίδα των συντακτών 10 Οκτ. 2015)

Αν αιώνες τώρα αλλοιώνεται η γλώσσα, ακόμα χειρότερα: αν πεθαίνει, και όχι από φυσικό θάνατο παρά από χέρι φονικό, το δικό μας εννοείται, αν λοιπόν «αλήθεια δολοφονείται» η γλώσσα, και μάλιστα «όλο και συχνότερα» (sic!), τι γλώσσα τότε έφτασε ώς τον εκάστοτε θρηνωδό ιατροδικαστή, έγραφα, για πολλοστή φορά, το περασμένο Σάββατο, με αφορμή σχετικό κρούσμα στην εφημερίδα εδώ.

Και σύμπτωση εντέλει κωμική, στο ίδιο ακριβώς φύλλο με τα χιλιογραμμένα τα δικά μου («Η γλώσσα ζόμπι»), δημοσιεύονται τα χιλιομυριογραμμένα των άλλων, σε δυόμισι σχεδόν σελίδες!

Κοινοτοπίες, βεβαίως, παντελώς άσχετες όχι μόνο με τη γλωσσολογία, αλλά και με την ιστορία, ακόμα και με την πλέον στοιχειώδη εμπειρική παρατήρηση· που αντλούν ωστόσο, και γι’ αυτό είναι επικίνδυνες, απ’ τα θολά νερά της παραγλωσσολογίας, που είναι παράγωγο και μαζί παραγωγός (= φαύλος κύκλος) της ελληνοκεντρικής έως εθνικιστικής ιδεολογίας.

Έτσι, την «απειλούμενη εθνική φυσιογνωμία» μάς καλεί να σώσουμε ο Γιάννης Ζουγανέλης, επαναφέροντας το πολυτονικό στα σχολεία, καθώς και τα αρχαία (σ.σ. τα αρχαία ελάχιστα χρόνια έλειψαν από τα σχολεία, σύντομα επανήλθαν θριαμβευτικά!), γιατί αλλιώς «οδεύουμε προς μια προτεσταντική-αγγλοσαξονική ισοπέδωση του αύριο», γι’ αυτό ο ίδιος συνεχίζει να γράφει με πνεύματα (μιλάει με μακρά και με βραχέα είχε πει στην εκπομπή Μπαμπινιώτη-Φλέσσα) «ώστε να διατηρήσει ακεραιότητα· τα πνευματικά ανακλαστικά του»!

Όλα αυτά σε συνομιλία του με τον Σπύρο Τσάμη (3/10), τον ιατροδικαστή που είχε διαπιστώσει τη συχνή δολοφονία της γλώσσας, και τώρα αποφαίνεται πως «βρίσκεται σε εξέλιξη η πολύμορφη προσπάθεια αφελληνισμού της πατρίδας μας από Έλληνες», από ανθρώπους «του πνεύματος και της τέχνης [που] έχουν ευθύνη για τον ίδιο [;] παρατεταμένο [;] αφελληνισμό».

Αφορμή για την εθνογλωσσική συνέντευξη υπήρξε μια «ωδή» την οποία συνέθεσε ο Ζουγανέλης για τον Γκάλη, ένα σχολικού επιπέδου άρρυθμο κατασκεύασμα, με απλοϊκή ρίμα και λογοπαίγνια σε επίπεδο μπαλαφάρας: Όταν ο άνθρωπος έχει ψυχή και τόλμη, κι η καρδιά μ’ αισθήματα κτυπά, / τότε το πνεύμα γεννά κι εμπνέεται, τότε το σώμα πετά και φαίνεται. [...] Σ’ ευχαριστούμε, Νίκο μας, που εσύ τη νίκη, πάντα δώρο την έκανες στη Θεσσαλονίκη. / Γκάλη-Γκάλη, δεν υπάρχουν άλλοι, σαν κι εσένα δεν είν’ άλλοι, Γκάλη! / Τους χορεύεις χάλι-γκάλι, Γκάλη, σαν κι εσένα δεν είν’ άλλοι! [...]

Και «ποιος είναι ο… Γκάλης της πνευματικής ζωής;» έρχεται η ερώτηση. «Ο Ράμφος!» είναι η κατηγορηματική απάντηση. Που «ο λόγος του ισορροπεί ανάμεσα στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και την ορθοδοξία… Έλληνας!»

Ο Ράμφος· που κάποτε είχε αποτιμηθεί κριτικά, αυτός και οι περιοδείες του σε διάφορες κοσμοθεωρίες, ώσπου αφοσιώθηκε στη μύηση των κυριών της υψηλής κοινωνίας στη φιλοσοφία, ξανάρθε ωστόσο στην ευρύτερη δημοσιότητα με τις μοντερνιές του «επικεφαλής εθελοντή» του Ποταμιού, για να εκτεθεί εντέλει και σαν πλυντήριο της απριλιανής δικτατορίας των συνταγματαρχών. Τώρα εικόνισμα μας τον προτείνει ο Ζουγανέλης, αυτόν και τον Μπαμπινιώτη, που όμως «κανείς δεν τους καλεί για να μιλήσουν στα μέσα ενημέρωσης»! Τον Ράμφο και τον Μπαμπινιώτη, που μόνο ο Άδωνης τους ξεπερνά σε συχνότητα εμφανίσεων στην τηλεόραση λόγου χάρη, κι ας μην έχει δική του εκπομπή όπως ο Μπαμπινιώτης, από καταβολής τηλεοράσεως σχεδόν.

Φτάσαμε στον Άδωνη, καιρός να ανταμώσουμε τον σημερινό τίτλο: είπα για τα θολά νερά της παραγλωσσολογίας απ’ τα οποία αρδεύεται ο θρηνητικός λόγος για την υπερούσια γλώσσα. Χαρακτηριστικά, τα περί «εννοιολογικής» γλώσσας που μας λέει παρακάτω ο Ζουγανέλης ή τα περί μακρών και βραχέων στη νέα ελληνική καμία σχολή δεν τα πρεσβεύει, ούτε η πιο συντηρητική, του Μπαμπινιώτη, παρά μόνο η «σχολή» του Πλεύρη πατρός, του Άδωνη, του Στόχου, της Χρυσής Αυγής.

Αλλά πώς ακριβώς το λέει ο Ζουγανέλης; «Η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη εννοιολογική γλώσσα, η μόνη γλώσσα που εννοεί τα πάντα»! Δεν είναι τυχαία ούτε αθώα η ασυναρτησία αυτή. Υπάρχει αποπίσω ένας χονδροειδής μύθος που ανθεί στα εθνικιστικά σάιτ, πως η ελληνική είναι «νοηματική», ή «εννοιολογική», ενώ οι άλλες «σημειολογικές», και έχει «πρωτογένεια», αφού η ίδια η φύση έπλασε τις λέξεις της (από το πλ-πλ των κυμάτων έγινε κατά Άδωνη το πέλαγος!) και κάθε λέξη ταυτίζεται με την έννοιά της, π.χ. η γεωμετρία= γη+μετρώ, κανείς όμως δεν μας λέει τι σχέση έχει η λέξη γη με την έννοια γη! Εδώ σταματά η γλωσσολογική εμβρίθεια των μυθολόγων, για την ακρίβεια των ψευδολόγων, αφού ούτε εννοιολογική γλώσσα υπάρχει, ούτε σημειολογική, και νοηματική ονομάζεται, για άλλους λόγους, η γλώσσα των κωφών, λέγε λέγε όμως, κάτι μένει, το καταπίνουμε αμάσητο, ιδίως όταν κρούει μυστικές χορδές μας, συγγενή ιδεολογία εννοώ.

Και έπειτα το μπάζουμε και το καλοκαθίζουμε, το ψευδές και ανιστόρητο και αντιεπιστημονικό και εντέλει ακροδεξιό, στα σαλόνια μας.