Παραλειπόμενα του ’15 και άλλα καθυστερούμενα

(Εφημερίδα των συντακτών 23 Ιαν. 2016)

Ξεμακραίνει το ’15, η θλιβερή επικαιρότητα του θανάτου του Στέφανου Στεφάνου έβαλε στην μπάντα διάφορα φαινομενικώς μικρά ή και όντως μικρά, που όμως πάντα μας ορίζουν ή πάντως μας χαρακτηρίζουν, από αυτά που αρέσκεται να σχολιάζει η στήλη, ιδίως όταν περνούν μάλλον απαρατήρητα.

Πολλά μπαγιάτεψαν και μίκρυναν κι άλλο, όμως, ομολογώ, με τρώνε: έβλεπα λόγου χάρη στην τηλεόραση, τη βραδιά των εκλογών στην Ισπανία, έβγαιναν για δηλώσεις οι πολιτικοί αρχηγοί, αμάν, αγραβάτωτοι: και καλά ο αλογοουράς Ιγκλέσιας των Ποδέμος, καλά ο μοντέλος Σάντσεθ των Σοσιαλιστών, αλλά και ο Ραχόι της έως τότε κυβερνώσας Δεξιάς; Και περίμενα ν’ ακούσω τους στιλίστες τους δικούς μας, αυτούς που ανέμιζαν απέναντι στους Συριζαίους γύφτους τα ντοκτορά τους στο dress code, τίποτα.

Είπα γύφτους, και συγχρονίστηκα με γλώσσα ιεραρχική:

Ο Άριος άγιος. Μέρες μάχης για το σύμφωνο συμβίωσης, όπου κάποιοι είχαν την απαίτηση, άντε τον ευγενή πόθο, να αποδεχτεί η Εκκλησία την ομοφυλοφιλία, κι έτσι χαθήκαμε σ’ έναν γενικότερο σκανδαλισμό, αντί να εστιάσουμε στους συνήθεις ρήτορες του μίσους, Καλαβρύτων, Θεσσαλονίκης και Πειραιώς –και να τους στείλουμε επιτέλους στον εισαγγελέα, με τον αντιρατσιστικό νόμο. Ανακαλύψαμε έπειτα και τον Κορίνθου, που ευχήθηκε στον πρωθυπουργό να δει τα παιδιά του να υπογράφουν σύμφωνο συμβίωσης, παναπεί να του γίνουνε γκέι, και πέρασε έτσι απαρατήρητος άλλος άγιος, ο Γόρτυνος.

Που, με αφορμή το σύμφωνο, μολόγησε άλλα κουκιά: «Ντροπή τους, ντροπή τους, που πρόδωσαν τα αγνά ήθη της επαρχίας μας και ψήφισαν αυτόν τον αισχρό νόμο. Η Μητρόπολη είναι ανοιχτή για όλους, για όλους. Θα δεχόμαστε τον γύφτο και την γύφτισσα, την αμαρτωλή πόρνη, αλλά όχι τους βουλευτές που ψήφισαν αυτόν τον νόμο…»

Ώστε τον γύφτο και τη γύφτισσα, του ξέφυγε ο προφανώς βαθιά ριζωμένος ρατσισμός του αγίου, υπηρέτη, υποτίθεται, του αποστολικού ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην…

Φαρσοκωμωδία ή τραγικωμωδία; Θα μπορούσε να είναι σκηνή από χοντροκομμένη ανατρεπτική κωμωδία, τύπου Μπόρατ: στρατιωτική μπάντα παιανίζει τον εθνικό ύμνο, από δίπλα στρατιωτικό άγημα ψάλλει τον εθνικό ύμνο, και μπροστά ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ψάλλει κι αυτός, μεταρσιωμένος, τον εθνικό ύμνο.

Πού το κωμικό και το ανατρεπτικό; Στο άγημα που υποτίθεται πως ψάλλει, όμως επιδίδεται σε αγώνα αγριοφωνάρας και φάλτσου, τέτοιον που ούτε επίτηδες να το ’κανε, για να γελοιοποιήσει δηλαδή γαλόνια και παράτες. Και το μεν φάλτσο αναπόφευκτο, αφού το άγημα δεν σχηματίζεται με βάση φωνητικά προσόντα αλλά παράστημα κτλ., όμως η αγριοφωνάρα είναι του είδους που απαιτείται όταν παρουσιάζεται, αναφέρεται κ.ο.κ. ο στρατευμένος στον στρατόκαυλο ανώτερό του. Και τέλος, σκέτα κωμικό, αν όχι γελοίο, το θέαμα του ανώτατου άρχοντα που, θαρρείς σε μέρες ύψιστου εθνικού κινδύνου, με τα φουσάτα των εχθρών στα σύνορα κιόλας, εμψυχώνει στρατό και λαό.

Η σκηνή, σαν σε τριτοκοσμική στρατοκρατική χώρα, πριν ή μετά την επίσημη δοξολογία της Πρωτοχρονιάς, έξω απ’ τον Άγιο Διονύσιο της Σκουφά. Εκεί όπου το βράδυ της Ανάστασης μπάντα και γκαρίζον άγημα ανταγωνίστηκαν νικηφόρα τις πανηγυρικές κωδωνοκρουσίες και το «Χριστός ανέστη» των παπάδων.

Υπάρχει, λέει, σχετική εγκύκλιος, ή κάτι τέτοιο, που προβλέπει να ψέλνουν τα μέλη του αγήματος τον εθνικό ύμνο την ώρα που παίζει η μπάντα (έτσι δικαιολόγησαν και τη μεγαλειώδη απρέπεια της υπερκάλυψης του "Χριστός ανέστη"!), εγκύκλιος που πάντως άρχισε, διόλου τυχαία, να εφαρμόζεται τώρα τελευταία, ώσπου, με το πλήρωμα του χρόνου, ο τέντζερης της προϊούσας στρατοκαυλίασης κύλησε και βρήκε το καπάκι ονόματι Καμμένος.

Ελπίδα, μάλλον καμία.

Σπιθαμιαίος Άδωνης. Πανηγυρίζει ακόμα η στήλη για τα αποτελέσματα των εκλογών της ΝΔ, του α΄ βεβαίως γύρου, εκεί που αποτυπώθηκε η πραγματική δύναμη των τεσσάρων υποψηφίων.

Όπου στραπατσαρισμένος τελευταίος, ο όντως τελευταίος της ελληνικής πολιτικής σκηνής, όλων των εποχών, θα έλεγα, όσο πιο σοβαρά γίνεται. 11 κάτι το ποσοστό του, στον βασικό κορμό της παράταξής του. Μετρήθηκε λοιπόν, τόσος είναι, και πάλι πολύς, λέω εγώ, τόσος δα όμως σε σχέση με ό,τι φαντασιωνόταν και διαλαλούσε ο ίδιος.

Το ότι στο μεταξύ ορίστηκε αντιπρόεδρος του κόμματος είναι άλλο θέμα, που μιλάει πιο πολύ για το είδος της πολιτικής που ευαγγελίζεται ο παλαιότατης κοπής μα τάχα νέος Μητσοτάκης. Το ότι κάποτε μπορεί να φτάσουμε να τον δούμε κι άλλο παραπάνω, κι αυτό είναι τώρα άλλο θέμα, και δεν θα αποτελεί έκπληξη ουσιαστικά μεγαλύτερη από το πού έφτασε ήδη ένα τέτοιο πρόσωπο, με την τεράστια βεβαίως βοήθεια όλων των μίντια, και κυρίως, μην ξεχνάμε, με το οριστικό, επίσημο ξέπλυμά του από ένα σοσιαλιστικό κόμμα, που τον πήρε και τον έκανε συγκυβερνήτη του (υφ)υπουργό.

Για την ώρα, ειλικρινά κατάπληκτος για τη λίγη σημασία που αποδόθηκε στην ήττα, που εγώ, αν ήταν στο χέρι μου, πρωτοσέλιδη θα την είχα κάνει, για την ώρα, ξαναλέω, η στήλη ντύνεται γιορτινά, πανηγυρίζει: ευοί ευάν, όπως θα του άρεσε κι εκείνου!