Σαρακοστιανά και πασχαλιάτικα

(Εφημερίδα των συντακτών 28 Απρ. 2016)

«Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον…» προτρέπει το βράδυ της Ανάστασης ο Κατηχητικός Λόγος του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, στο τέλος της λειτουργίας, η οποία σε ξενερώνει, ήμαρτον Κύριε, έπειτα από τον πανηγυρικό όρθρο.

Από τις σπάνιες ευκαιρίες επίδειξης ανοχής εκ μέρους της Εκκλησίας, ας ευφρανθούμε λοιπόν και οι μη νηστεύσαντες, αφού όμως βγάλουμε πρώτα αποπάνω μας μερικά απ’ όσα μαζεύτηκαν τελευταία και μας τρώνε.

1. Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Εκκλησίας, λοιπόν, παραμονές της 25ης Μαρτίου διαφήμιζε σημαίες «κατασκευασμένες εξολοκλήρου από ελληνικά χέρια»! Ώστε πλάι στα αυτοκόλλητα στους τοίχους: «Έλληνας ελαιοχρωματιστής…», του ίδιου πιθανόν που έχει βοηθό κάποιον μετανάστη, ανασφάλιστο και με πενταροδεκάρες, και ακόμη πιθανότερα χρησιμοποιεί μετανάστες για άλλες του δουλειές, στο σπίτι ή στα κτήματά του κτλ., μαζί λοιπόν με τον «Έλληνα ελαιοχρωματιστή», και έπειτα από τον Καρατζαφέρη, αν θυμάμαι καλά, που μοίραζε σημαίες φτιαγμένες από Έλληνες, τώρα κι η Εκκλησία: Για την ακρίβεια, η διαφημιζόμενη επιχείρηση· που κοίταξα όμως στη ιστοσελίδα της, και δεν υπήρχε η επίμαχη φράση: την είχε μόνο στη διαφήμιση στο ραδιόφωνο της Εκκλησίας, εκεί δηλαδή που ήξερε πού απευθύνεται, εκεί που ήξερε πως θα πιάσει τόπο.

Μόνο εμείς δεν ξέρουμε, και εξακολουθούμε, μακάριοι, τον πνιγηρό εναγκαλισμό μας με την Εκκλησία. Έτσι διάβασα μόλις τώρα, σύμπτωση κωμικοτραγική, το σχέδιο νόμου για την «Καθιέρωση Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνοφωνίας και Ελληνικού Πολιτισμού» την 20ή Μαΐου, ημέρα γέννησης, λέει, του Σωκράτη, ημέρα επίσης που άρχισε η 1η Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας, «η οποία λειτούργησε κομβικά για την Ελληνορθόδοξη παράδοση και τη μεταγενέστερη πολιτιστική επιρροή της ανά τον κόσμο»! Γι’ αυτό το νέο κάζο, όμως, άλλη φορά· ας συνεχίσω με σαρακοστιανά.

2. «Ο Στέλιος Ράμφος μιλά στον Θανάση Λάλα και εξηγεί γιατί οι Έλληνες είναι επιρρεπείς στο πολιτικό ψέμα» είδα στο πρωτοσέλιδο μιας κυριακάτικης εφημερίδας. Μου διέφυγε ο τίτλος της, βρήκα όμως στο ίντερνετ πως ήταν η Real News της 14/4. Και βρήκα την αναγγελία πως ο Θανάσης Λάλας εγκαινιάζει τη συνεργασία του με την εν λόγω εφημερίδα με πρώτο προσκεκλημένο του τον Στέλιο Ράμφο. Και θυμήθηκα εκείνο τον καλλιτέχνη που έλεγε σε συνέντευξή του εδώ πως δύο Έλληνες αξιόλογοι υπάρχουν, όμως δεν τους δίνεται ο λόγος, ο Ράμφος ο ένας, ο Μπαμπινιώτης ο άλλος. Και για τον Μπαμπινιώτη θυμήθηκα που πρόσφατα παρουσίασε στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά τη ζωή του όλη και το έργο του (21/3· «Η ζωή μου όλη» είναι ο τίτλος της σειράς, ευθύνη πάντως του επιμελητή) με εισιτήριο 5 ευρώ, και κείμενο (αυτό αποκλείεται να είναι ερήμην του) στην ιστοσελίδα του θεάτρου ότι ο Γ. Μπαμπινιώτης «ανήκει στους εισηγητές της Σύγχρονης (Μοντέρνας) Γλωσσολογίας στην Ελλάδα» και το έργο του πιάνει «11.500 σελίδες (και τα 8 λεξικά)»! Ενώ του Ράμφου λ.χ., που είναι μέρα παρά μέρα στο γυαλί, είδα στο μπλογκ του αλλεπάλληλες ομιλίες και συνεντεύξεις, διέτρεξα και τέσσερις πρόσφατες ωριαίες συνομιλίες του με τον Άρη Πορτοσάλτε, ανθολόγιο ανακριβειών, π.χ. για τη δυσλεξία και τα μαθησιακά προβλήματα που προκαλεί το μονοτονικό, τα οποία μάλιστα είχε όχι απλώς προβλέψει αλλά διαπιστώσει ο Ράμφος με το καλημέρα κτλ. Και σκέφτηκα πως, όντως, οι Έλληνες είμαστε επιρρεπείς στο ψέμα, γενικά στο παραμύθιασμα, αφού έχουμε «φιλόσοφο» τον Ράμφο, να φιλοσοφεί λ.χ. για τη γραβάτα-φαλλικό σύμβολο και τον «ελλειμματικό ανδρισμό» των αγραβάτωτων –ανάμεσα στους οποίους πάντως και ο ίδιος, όπως και ο πολιτικός προστατευόμενός του Σταύρος Θεοδωράκης.

Ας συνεχίσουμε, παραμένοντας, για λόγους αυτοπροστασίας, στη φαιδρή όψη των πραγμάτων:

3. Για τον «αγγελόμορφο Άριο και χλευαστή των πιθηκόμορφων Κινέζων» έγραφα την περασμένη φορά, και με ρώτησαν, ειλικρινά απορημένοι, κάποιοι φίλοι, πού αναφερόμουν. Κι όμως, είχε γράψει έγκαιρα εδώ ο Δ. Κανελλόπουλος, αλλά στην ιντερνετική έκδοση της εφημερίδας, για τον Τάκη Θεοδωρόπουλο, που σχολίασε τη σοβαρότητα της επίσκεψης του πάπα στη Λέσβο, μια και ώς τώρα ήταν «το μελό Ρεντγκρέιβ και Αντζελίνα Τζολί, κοντά και ο πιθηκόμορφος Κινέζος περφόρμερ» Άι Γουέι Γουέι. Επανέρχομαι όχι τόσο για τη διευκρίνιση-υπενθύμιση όσο γιατί υπήρξε μνημειώδης απάντηση του Τ.Θ. Σε σχετικό γράμμα αναγνώστριας της Καθημερινής (Ελευθερία Κούσια, 19/4) απαντά πως δεν είναι ρατσιστικός ο χαρακτηρισμός «πιθηκόμορφος», πως «δεν αναφέρεται ούτε στα φυλετικά του χαρακτηριστικά ούτε στις απόψεις του. Πρόκειται μάλλον για νατουραλιστική περιγραφή»!

Ερώτημα πρώτον: ώστε επιμένει ο Τ.Θ. πως η «κριτική» με βάση σωματικά χαρακτηριστικά και αδυναμίες δεν είναι ρατσιστική, αλλά «νατουραλιστική περιγραφή», γι’ αυτό και γράφει λ.χ. αυτός τον Βαρουφάκη «φαλακρή πριμαντόνα», ή ο Ψαριανός τη Ζωή Κωνσταντοπούλου «τριχωτή ουρακοτάγκα»; Τότε, ερώτημα δεύτερον, είναι έτοιμος και ο ίδιος λ.χ. να δεχτεί νατουραλιστική περιγραφή;

Τότε συγνώμη, αναγνώστη, και, όσο γίνεται, καλό Πάσχα.