Χάρισμα στην Τροχαία

(Εφημερίδα των συντακτών 17 Μαρτ. 2018)

ακινητοποιημένες μηχανές και αυτοκίνητο, κατάλληλα τοποθετημένα, φυλάνε θέσεις πάρκιν για την ελληνική οικογένεια

«Αρκετά νομιμόφρων» είναι ίσως κάτι αντίστοιχο με το «ολίγον έγκυος», θα ’λεγα όμως ότι είμαι αρκετά, παραλίγο: πολύ, νομιμόφρων οδηγός. Κάνω καθημερινά έναν μεγάλο κύκλο γύρω στα 2 χιλιόμετρα για να φτάσω σπίτι μου, ενώ θα μπορούσα να φτάσω με 100-150 μέτρα, το πολύ, αν έμπαινα ανάποδα στον μονόδρομο, με την πολύ αραιή μάλιστα κίνηση· ή κάνω ένα σωρό μανούβρες και υπολογισμούς για να παρκάρω όσο πιο κολλητά γίνεται στο πεζοδρόμιο και κοντά στον μπροστινό ή τον πίσω, ανάλογα, για να μην πιάνω τζάμπα χώρο, κ.ά.· μόνες μου αμαρτίες, καμιά απαγορευμένη αναστροφή, αλλά πάντα σε σημεία με φανάρι, άρα απολύτως ασφαλή διάβαση, άντε και καμιά μικροϋπέρβαση του ορίου ταχύτητας, πάντα όμως σε εθνική, και πάντα χωρίς κίνηση, αφού ταξιδεύω μόνο καθημερινές, ποτέ σαββατοκύριακα και αργίες, και πάλι όχι σε ώρες αιχμής.

Έχω έτσι ιδιαίτερα αυξημένη ευαισθησία στις απειράριθμες παραβάσεις, άλλοτε στα φανάρια κουνούσα ένα μπλουτούθ στον διπλανό που μιλούσε στο κινητό, φώναζα: «κάτι σας έπεσε» στον άλλο που πετούσε κάποιο σκουπίδι ή τσιγάρο απ’ το παράθυρο, ενώ πολύ θα ’θελα να ’χα τη δύναμη να βγω, να μαζέψω από κάτω τη γόπα και να του την πετάξω μέσα στο αυτοκίνητό του –βαρέθηκα πια. Αλλά πάντα σκέφτομαι το ελαφρώς αμπελοφιλοσοφικό, πως μια βδομάδα μόνο, για να μην πω δυο-τρία 24ωρα, βεβαίωση όλων ανεξαιρέτως των παραβάσεων, από τη φύλαξη δηλαδή θέσεων πάρκιν ώς το παρκάρισμα σε πεζόδρομους, ή τα παντού και πάντα όπου και όπως θέλουν μηχανάκια και μηχανές, θα έλυνε ίσως το οικονομικό πρόβλημα της χώρας.

Πού να βρεθούν όμως τροχονόμοι, θα πείτε, όχι τώρα με την κρίση, αλλά εξαπανέκαθεν –ή σιγά που θα κάθονταν να βεβαιώνουν παραβάσεις οι περισσότεροι, ακόμα κι αν υπήρχαν, θα πω εγώ.

Στην παλιά μου «πόλη», το Παγκράτι, περνούσα σχεδόν καθημερινά από την πλατεία Πλαστήρα και την πλατεία Βαρνάβα, στα όρια σχεδόν του δακτυλίου: ήταν τα δύο σημεία όπου έκαναν μπλόκο εναλλάξ οι άντρες της Τροχαίας. Όταν ήμουν πεζός, στεκόμουν πολλές φορές λίγο παράμερα και τους χάζευα, επιβεβαιώνοντας τις πρώτες μου παρατηρήσεις, που είχαν να κάνουν με τη γραφειοκρατικοποίηση της αστυνομίας: όταν το μπλόκο σχετιζόταν με τον δακτύλιο, έβλεπες να περνούν αβέρτα από μπροστά τους μηχανάκια χωρίς κράνος, αυτοκίνητα να έρχονται από το αντίθετο ρεύμα και να παρκάρουν άνετα μπρος στα μάτια τους και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας· και το αντίστροφο: όταν έγραφαν μηχανάκια, περνούσαν από μπροστά τους όσα μονά ή ζυγά παράνομα, ανάλογα τη μέρα, ανενόχλητα. Κωμικό πια.

Από δικές μου πάντα εμπειρίες, θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με διάφορες ιστορίες, π.χ. με σπαρταριστές ατάκες τις ουκ ολίγες φορές που έβρισκα μπλοκαρισμένη την είσοδο στο πάρκιν μιας κοντινής πολυκατοικίας, όπου νοίκιαζα μια θέση, και δεν μπορούσα να βγω, ή άλλοτε να μπω: «Θέλετε να του δώσω κλήση; Οι πιο πολλοί τις σβήνουν» με ρωτούσαν, όταν έρχονταν οι αστυνομικοί, κατά κανόνα έπειτα από πολλή ώρα ή και ώρες. Κάποια μάλιστα φορά, αφού επέμεναν στο τηλέφωνο: «Μα τι να έρθουμε; δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», ήρθαν με τα πολλά, και μ’ ένα απλό τηλεφώνημά τους βρήκαν τα στοιχεία του οδηγού, και μου είπαν: «Μπείτε καλύτερα στο αυτοκίνητό σας, γείτονες είστε, μη γίνουν επεισόδια, κι εμείς θα τον γράψουμε», και μπήκα εγώ στο αυτοκίνητό μου, κι έκαναν αυτοί πως γράφουν, και μπήκαν αστραπιαία στο περιπολικό κι εξαφανίστηκαν!

Εδώ πρέπει να σημειώσω τη στάση των άγνωστών μου περιοίκων που έβγαιναν και διαμαρτύρονταν, ώρα ούτε καν 10 το βράδυ: «Μα γιατί κορνάρετε επιτέλους!» Ή θυμάμαι μια δημοσιογράφο που ειρωνευόταν τους αστυνομικούς που έγραψαν κάποτε («Θαύμα! Θαύμα!») κάποιους από αυτούς τους κάγκουρες που περνάν με τέρμα τα ηχεία και τρέμει ο σύμπας κόσμος. Είναι προφανές, είμαστε πάντα με τον «αδύναμο», με το «θύμα» –όχι μόνο εμείς, μα και τα όργανα της τάξης.

Γενικότερα, όλοι κατακλυζόμαστε από εικόνες παραβατικότητας, από οδήγηση με το κινητό στο χέρι ώς τις πινακίδες με τον σβησμένο αριθμό, και όλοι έχουμε έτσι την πεποίθηση πως δεν βεβαιώνονται ποτέ παραβάσεις· κι όμως, κάποτε κάποιες, οσοδήποτε λίγες, βεβαιώνονται. Και πάντοτε σκεφτόμουν, κι ιδίως τώρα που γίνεται πολύς λόγος για τα νέα πρόστιμα, πως ένα ισχυρό ίσως προληπτικό μέτρο θα ήταν το εξής: Να υπήρχε καθημερινά στο δελτίο ειδήσεων ένα εμβόλιμο δελτίο της τροχαίας, ένας πίνακας που θα έδειχνε πόσοι έλεγχοι πραγματοποιήθηκαν, πόσα πρόστιμα και άλλες κυρώσεις επιβλήθηκαν για ποιες παραβάσεις. Είναι γνωστό πως η γνώση ότι υπάρχει κάποιος έλεγχος λειτουργεί αποτρεπτικά.

Χάρισμα στην Τροχαία η ιδέα μου, αν και ο νους μου σκαλώνει σ’ ένα ας το πούμε λογοπαίγνιο, που βγαίνει από μόνο του και μοιάζει άγευστο, έχει όμως, αναπάντεχα, ουσία: ΚΟΚ ή εντέλει κ.ο.κ., δηλαδή και ούτω καθεξής, με άλλα λόγια: από δω παν κι άλλοι; Ίδωμεν.