Γιάννης Η. Χάρης: Η αθώωση αλλά όχι νίκη του Αμβρόσιου

(Εφημερίδα των συντακτών 23 Μαρτ. 2018)

Αθώος ο Αμβρόσιος για το ένα εκατοστό από τα ιταμότατα έργα και ημέρες του, την προτροπή να φτύνει ο κόσμος του τους ομοφυλόφιλους, την προτροπή δηλαδή σε πράξεις μίσους και βίας· αθώος, όμως όχι «νικητής». Η νίκη, χωρίς εισαγωγικά αυτή, μικρή από μιαν άποψη, μεγάλη από μιαν άλλη, σε συμβολικό δηλαδή επίπεδο, είναι δική μας –όσο κι αν όλο και δυσκολότερα προσδιορίζεται πλέον αυτό το «μας», το «εμείς».

Άρα ηττημένος, πάντα από μιαν άποψη, ο Αμβρόσιος;

Ναι, ηττημένος ο πανίσχυρος και ασύδοτος, που βρέθηκαν όχι τόσο άνθρωποι να τον μηνύσουν, κοτζάμ μητροπολίτη, όσο εισαγγελέας να τον παραπέμψει σε δίκη, κοτζάμ μητροπολίτη.

Και κάθισε ο πανίσχυρος και ασύδοτος εννιά ολόκληρες ώρες στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Και αναδιπλώθηκε ο πανίσχυρος και όχι απλώς ασύδοτος αλλά κοινό θρασίμι, ισχυριζόμενος πως, όταν έλεγε «φτύστε τους», δεν εννοούσε τους ομοφυλόφιλους αλλά τους πολιτικούς που νομοθετούν υπέρ τους: μεγαλειώδης «πουστιά», στη γλώσσα του Αγίου, που βοήθησε ωστόσο τις νομικές πιρουέτες ώστε να παρακαμφθεί το κατηγορητήριο στην ουσία του· κι αφού είδε πως τα κατάφερε, ύψωσε και πάλι το ανάστημά του, το κοινό θρασίμι, και δήλωσε πως, αν είχε όπλο και τον άφηνε ο νόμος, θα το χρησιμοποιούσε, «να ξεμπερδεύουμε»!

Η υπόθεση δεν έχει κλείσει· θα φτάσει, φαίνεται, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αφού εξαντληθούν όλα τα μέσα στη χώρα μας, υπάρχει δηλαδή ελπίδα η νίκη η μικρή να είναι από κάθε άποψη πια μεγάλη. Αλλά έτσι κι αλλιώς, όποια κι αν είναι η τελική έκβαση, η εικόνα του πανίσχυρου και ασύδοτου έχει δεχτεί ήδη καίριο πλήγμα, έχει αμετάκλητα ξεθωριάσει.

Γενικότερα, όσα έγιναν στη δίκη αυτή, όσα έγιναν με τη δίκη αυτή, «δείχνουν ότι κάτι αλλάζει στον κόσμο των “Αγιατολάχ”», γράφει ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, μάρτυρας κατηγορίας στο Αίγιο (Βήμα 18.3.18): «Ο χιτλερικός, μισαλλόδοξος λόγος ορισμένων ιεραρχών εφεξής δεν θα έχει την ίδια απήχηση» συμπληρώνει –ή πάντως δεν θα είναι το ίδιο ασύδοτος, θα πρόσθετα εγώ.

Νίκη είναι όλα αυτά, ή εν πάση περιπτώσει παράπλευρες ωφέλειες, παράπλευρα κέρδη, όπως:

– το ξεγύμνωμα, άλλη μια φορά, της Δικαιοσύνης, που όχι τυφλή, μα με τα μάτια ορθάνοιχτα και όλο δέος δικάζει, ιδίως στην περιφέρεια·

– το ξεγύμνωμα των αρχόντων της εκάστοτε τοπικής κοινωνίας, των δημάρχων Καλαβρύτων και Αιγίου εδώ, που προτάσσουν τα στήθη τους υπερασπίζοντας τους άλλους αρχόντους, αν είναι μάλιστα και του Θεού, καληώρα, κι ας είναι οι ίδιοι του δημοκρατικού ΠΑΣΟΚ ·

– το ξεγύμνωμα της Νέας Δημοκρατίας, με τη σιγή της, που μαρτυρεί, άλλη μια φορά, την ιδεολογία και τις θέσεις της (αλλά και τι να πεις για το νεοσύστατο Κίνημα Αλλαγής, που πρώτη του αλλαγή ήταν να εξαφανίσει τελευταία στιγμή από τη διακήρυξή του τη θέση για χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους και να την αντικαταστήσει με την αποβουτυρωμένη θέση για διακριτούς ρόλους)·

– το ξεγύμνωμα της Ιεραρχίας, επίσης με τη σιγή της, και αφού, πέρα από τους άλλους «Αγιατολάχ», με πρώτο τον Πειραιώς, που έσπευσε ξανά να στηλιτεύσει την «παράχρηση των Θεοσδώτων [sic!] ανθρωπίνων οργάνων», ανήσυχος πως του αμφισβητείται η αρχηγία στην αντιομοφυλόφιλη σταυροφορία, πέρα λοιπόν από τους άλλους «Αγιατολάχ», ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος, τα τελευταία χρόνια, έχει καλύψει επανειλημμένα τις ακρότητες των εν λόγω, με την προκλητική μάλιστα δήλωση πως υπάρχει και κόσμος που αυτά θέλει ν’ ακούει, άρα, ούτε λίγο ούτε πολύ, η Εκκλησία οφείλει να του εξασφαλίσει τους ανάλογους ποιμενάρχες! Της ίδιας Ιεραρχίας που, από παράλληλο σύμπαν θαρρείς, απείλησε με εξώδικο τον Γιάννη Ραγκούση, ότι, αν δεν τους πάει αποδείξεις για την αναφορά του σε ομοφυλόφιλους μητροπολίτες, «θα υποστεί την ανάλογη δικαστική βάσανο»!

Κέρδος δηλαδή η στάση της Ιεραρχίας, που μαρτυρεί το σκοτεινό πρόσωπο της Εκκλησίας, αν όχι της ίδιας της θρησκείας, σε ευθεία, θα έλεγα, συνεπαγωγή. Γιατί σκέφτεται εδώ κανείς πως ο κατάφωρα αντιχριστιανικός μισαλλόδοξος λόγος και τα αντίστοιχα έργα ανώτατων αξιωματούχων της Εκκλησίας μοιάζει να συνιστούν, έστω έμμεσα, ομολογία όχι πίστεως, αλλά απιστίας –αν μη τι άλλο, απέναντι στη μετά θάνατον ζωή, την οποία πρεσβεύουν και μέσω της οποίας διαφεντεύουν ανθρώπινες ψυχές. Γιατί δεν νοείται να πιστεύεις σε θεία δίκη και σε μετά θάνατον ζωή και να παραβαίνεις με κάθε σου λόγο και κάθε σου έργο τα όσα διδάχτηκες, πίστεψες και διδάσκεις.

Ας τ’ αφήσουμε όμως αυτά τα ασεβή: οι πύλες της Κολάσεως μόνο για μας είν’ ανοιχτές· οι Άγιοι, δεν μπορεί, άλλους λογαριασμούς θα έχουν κάνει.

Κι ας χαρούμε τη νίκη που είπα απ’ την αρχή, νίκη που τη χρωστούμε εντέλει στον Αμβρόσιο, και ακριβώς στις ακρότητές του. Τον ευχαριστούμε κιόλας.