Η Παναγία η Υπολογίστρια και η Μάνα Φύσσα

(Εφημερίδα των συντακτών 22 Σεπτ. 2018)

300, 500, πάνω από 1.500, «ξεπερνούν τα 1.747 (!) τα επίθετα που έχουν αποδοθεί στη Θεοτόκο Μαρία», διαβάζω κατάπληκτος με την απόλυτη ακρίβεια του αριθμητικού προσδιορισμού. Σημειώνω ελάχιστα, από τα πιο άγνωστα, κατά τη γνώμη μου, και πιο ποιητικά: Παναγία η Παυσολύπη, η Αερινή, η Επταβηματούσα, θυμάμαι από τον Ελύτη την Παναγία την Παντοχαρά, ενώ πρόσφατα έμαθα από τον Π. Μπουκάλα (Καθημερινή 18/8), τα δύο πιο συγκλονιστικά, την Παναγία του Πάθους και την Παναγία του Χάρου: η Παναγία του Πάθους, τυπική βρεφοκρατούσα, αλλά οι δύο αρχάγγελοι που συνήθως εικονίζονται επάνω δεξιά και αριστερά, κρατούν ο ένας τον σταυρό και τον ακάνθινο στέφανο, ο άλλος τη λόγχη, τον σπόγγο και το δοχείο με τη χολή και το όξος· του Χάρου, πάλι στη στάση της βρεφοκρατούσας, έχει στην αγκαλιά της, σε διαστάσεις βρέφους, τον εσταυρωμένο, τον σταυρό δηλαδή με το σώμα του Ιησού!

Απέναντι σ’ αυτή την πλούσια ποιητική φαντασία, κατά κανόνα λαϊκής καταγωγής, μια εξίσου πλούσια ασέβεια σκαρφίζεται «θαύματα» και τα υποβάλλει στη λαϊκή πάλι ευσέβεια, θαύματα όπου πολύ συχνά π.χ. η Παναγία σώζει, λέει, έναν ή μία, άντε δυο-τρεις, άρα επιλεκτικά, από ένα δυστύχημα με δεκάδες ή και εκατοντάδες νεκρούς!

1. Και τότε προσθέτω εγώ, με το συμπάθιο, την Παναγία την Υπολογίστρια:

Η οποία, τώρα σ’ εμάς, το καλοκαίρι, για να τελειώνουμε με τα καλοκαιριάτικα εδώ, έσωσε, λέει, απελευθέρωσε τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς, αυτούς που ομολογημένα κυνηγούσαν παράνομα μετανάστες, και τους έπιασαν οι Τούρκοι, και τους κράτησαν πεντέμισι μήνες, κι εμείς τους κάναμε ήρωες, αυτούς λοιπόν τους απελευθέρωσε η Παναγία, που εμφανίστηκε στον ύπνο της κυρίας Ερντογάν (ναι, γράφτηκε κι αυτό!), και τη φοβέρισε: «Κοίτα να πεις του άντρα σου…, αλλιώς σας πήρα και σας σήκωσα…», κι έτσι, παραμονή Δεκαπενταύγουστου, ο Ερντογάν υπάκουσε στο θέλημά της, κι άρχισαν όλοι να μιλούν, με πρώτο βέβαια τον συγκυβερνήτη, για το θαύμα της Μεγαλόχαρης.

Σκέφτεται ο τότε ασεβής νους: 1η Μαρτίου ήταν η σύλληψη των νεαρών στρατιωτικών· γιατί η Παναγία δεν έκανε το θαύμα της στις 25, στη μεγάλη γιορτή του Ευαγγελισμού της, που είναι και μεγάλη εθνική γιορτή, ταμάμ δηλαδή για μέγα θαύμα σε υπόθεση με έντονο εθνικό χρώμα; Άσε λίγο πιο έπειτα ο αναστάς Ιησούς, τίποτα κι αυτός. Ώστε περίμενε λοιπόν η Παναγία πεντέμισι ολόκληρους μήνες, να καρδιοχτυπούν φυλακισμένοι οι δύο, μαζί οι γονείς τους, να δημιουργείται διπλωματικό επεισόδιο, με άγνωστες, πάντως άκρως (όχι «ακραίως», παρακαλώ!) επικίνδυνες πιθανές εξελίξεις στις σχέσεις δύο χωρών, περίμενε λοιπόν (και μαζί βασάνιζε!) η Παναγία, για να κάνει το θαύμα της, όσο πιο αργά τόσο πιο θεαματικά, μαζί με την άλλη μεγάλη της γιορτή!

Νιώθω να μου κλονίζεται, αλίμονο, η πίστη!

Ας φύγουμε όμως από την επικράτεια της ασέβειας των ευσεβών, και ακριβέστερα της θεομπαιξίας.

2. Έχουμε κι άλλη χώρα κάποτε εμείς, κάπου αλλού για ν’ ακουμπάμε. Τώρα στη Μάγδα Φύσσα, που έτυχε σχεδόν να ομοηχεί το όνομά της με την ιδιότητά της, μεγαλειώδη και τραγική μαζί: Μάγδα-Μάνα: μάνα του Παύλου Φύσσα, που το μαχαίρι της Χρυσής Αυγής τον μετέτρεψε σε σύγχρονο σύμβολο του αντιφασισμού, αυτόν και μαζί πια κι εκείνη.

Την οποία άκουσα τυχαία τις προάλλες, σε συνέντευξή της στην Ελληνοφρένεια (17/9):

«Τι σου έχει λείψει πιο πολύ από τον Παύλο;» τη ρώτησαν.

«Όλα» απάντησε.

«Πιο πολύ;»

«Το “Μάνα”.»

Ίσως θα ’πρεπε να ’κλεινα εδώ, με τον σπαραχτικό αυτό λόγο της.

Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω να γράψω πολλά ή τίποτα ιδιαίτερο για τη Μάγδα Φύσσα· όλοι την ξέρουμε, την έχουμε διαβάσει στις εφημερίδες, την έχουμε δει και την έχουμε ακούσει στην τηλεόραση: μόνο από κοντά δεν την έχουμε δει, αφού οι περισσότεροι ούτε που πατήσαμε ποτέ στη δίκη της Χρυσής Αυγής· αν όχι για άλλο λόγο, ιδεολογικό προφανέστατα, σαν ελάχιστο φόρο τιμής στα θύματα της νεοναζιστικής οργάνωσης, τους νεκρούς, τον Σαχζάτ Λουκμάν πρώτα κι έπειτα τον Παύλο Φύσσα, κι από κει και πέρα τους πλήθος τραυματίες, τους αμέτρητους ουσιαστικά, αφού ελάχιστοι τολμούν και καταγγέλλουν, και άρα καταγράφονται, στο αστυνομικό δελτίο ή στις εφημερίδες μας –όχι όμως, αναπόφευκτα, και στη μνήμη μας.

Και έχει μείνει πια μόνη, καιρό τώρα, στην τελείως άδεια από κόσμο αίθουσα του δικαστηρίου, Μάνα του Πάθους, Μάνα του Χάρου, η Μάγδα Φύσσα, που όμως πώς να κρατήσει μόνη της στην αγκαλιά, όχι πια βρέφος αλλά άντρα ολόκληρο 34 χρονών!

Μόνη της, κι όμως το μπορεί. Χωρίς ωστόσο να μας απαλλάσσει αυτό εμάς.

Γι’ αυτό, Μάγδα Φύσσα, Μάνα Φύσσα, συγνώμη!