Στόλισμα και ξαράχνιασμα - Γαραντούδεια

(Εφημερίδα των συντακτών 15 Δεκ. 2018)

Στόλισμα και ξαράχνιασμα

Είχαμε αρχίσει, την περασμένη φορά, με στολίδια για το χριστουγεννιάτικο δέντρο, πριν μας το απαγορέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την προφητεία Βορίδη. Να βιαστούμε πια, περνάνε οι μέρες. Είναι ώρα για την παραδοσιακή γενική καθαριότητα, ξαράχνιασμα κτλ. –ό,τι προλάβουμε πάλι.

* Ελλάς-Γαλλία-συμμαχία, σου λέει! Κολοκύθια στο πάτερο! Λόγια του αέρα! Καίγεται το Κολωνάκι του Παρισιού, όχι τίποτα Εξάρχεια, και μούγκα από δω. Τόση τεχνογνωσία, τόσους θεωρητικούς και αναλυτές, που έκαναν διδακτορικό με το 2008, να τους στέλναμε π.χ. κάναν Θεοδωρόπουλο, Κανέλλη, Δοξιάδη…, με το εξεγερσιόμετρό τους, τίποτα.

Μόνο η Σώτη Τριανταφύλλου έσωσε την παρτίδα. Με μια δισέλιδη σχεδόν ανάλυση στο μαρινάκειο Βήμα (9/12). Όπου τα ’βαλε όλα στη θέση τους, από το «επιλεγόμενο Σύστημα» ώς την «εθνοάρνηση» και προπαντός την «ισλαμοαριστερά»!

* «Επί δύο χρόνια ο Χ μηχανορραφούσε την εκδίκησή του», φρέσκος υπότιτλος από τον αμπελώνα του καναλιού της Βουλής (10/12).

Έχω ξαναγράψει για τους υπότιτλους στο κανάλι της Βουλής («μεταφράστηκε στα φαρισαϊκά», δηλαδή στα φαρσί, κ.ά.)· έχω γράψει και για κάποια απάντηση του καναλιού, ότι δεν φταίνε αυτοί, γιατί ψωνίζουν πακέτο, με τους υπότιτλους μαζί –πότε θα μάθουν τότε να ψωνίζουν;

Στο μεταξύ μου ’γραψε φίλη και συνάδελφος ότι «σε κάποιον Βέρντι οι ιαχές των πολεμιστών για τη νίκη αποδίδονταν “Βικτόρια, Βικτόρια”, σα να φώναζαν τη γειτόνισσα απ’ απέναντι». Ή την Μπέκαμ, λέω εγώ.

* Αριστεία. Η πιο in λέξη, λέξη φετίχ, μέχρι και τίτλος ηλεκτρονικής εφημερίδας έγινε (ακροδεξιάς, διόλου απροσδόκητο). Την ακούς, και σαν να βλέπεις μπροστά σου τον άλλο να χτυπάει με πείσμα, λύσσα πες, το πόδι κάτω, σαν παιδί που πήγαν να του αρπάξουν το παιχνίδι: αριστεία! αριστεία! αριστεία!, σε κάθε εκδοχή και παραλλαγή, πάντα το ίδιο ιλαρή.

Από πρόσφατο άρθρο, τυχαία: «Οι δημιουργοί των νησίδων αριστείας: Πέντε από τους 14 διεθνώς διακριθέντες Έλληνες επιστήμονες μιλούν στην Κ» (9/12),

«υπάρχουν νησίδες αριστείας στην ακαδημαϊκή κοινότητα» της Ελλάδας, «η στήριξη των νησίδων αριστείας», «να επιταχυνθεί ο τροχός της αριστείας στην Ελλάδα», κ.ά.

* Αυτά τα λίγα σήμερα, γιατί ακολουθούν «υποχρεώσεις», κι έτσι κι αλλιώς εμένα ο νους μου αλλού, σε κάτι που το έγραφα και την περασμένη φορά, και θα επανέρχομαι σταθερά κάθε Σάββατο. Ώσπου ν’ ακούσω πως ο άγιος Πειραιώς πήγε εντέλει και στην Προεδρία της Δημοκρατίας και στο Μαξίμου, να επιδώσει ιδιοχείρως την πρόσκληση για τα Θεοφάνια –και όχι μόνο στον Μητσοτάκη, από Οκτώβρη μήνα κιόλας, όπως ο ίδιος ο άγιος δικαιολόγησε την επίσκεψή του.

Να γαληνέψει κι εμένα η ψυχή μου, πως οι άγιοι ψέματα δεν λένε.

Γαραντούδεια

Ο κανιβαλίσας τον Χειμωνά κ. Γαραντούδης απάντησε σε δύο σχετικές επιφυλλίδες μου όχι, ως είθισται, στην εφημερίδα που τις δημοσίευσε, στο ίδιο δηλαδή αναγνωστικό κοινό, αλλά στην ασφάλεια δικού του χώρου, στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο αναγνώστης». Αφήνοντας κατά μέρος τα διάφορα παρελκυστικά του, έστειλα στο περιοδικό (5/11) μια απάντηση στην «ανοικτή επιστολή» του. Κοντά ενάμιση μήνα τώρα δεν δημοσιεύτηκε· ας μπει εδώ, για την ιστορία:

«Σε δύο επιφυλλίδες μου (Εφημερίδα των συντακτών, 29/9 και 6/10/18) σχολίαζα το αδιανόητο, εντέλει, να δημοσιεύει κάποιος (και μάλιστα σε εφημερίδα) ένα ξένο κείμενο, παραβλέποντας την τελική μορφή που θέλησε να του δώσει ο συγγραφέας του, με τις όποιες (ουσιαστικές, εν προκειμένω) διορθώσεις-βελτιώσεις επέφερε κάποια στιγμή: “Μην τον κοιτάτε καλοντυμένο· φορούσε τρύπιες κάλτσες” μοιάζει να λέει ο φιλολογικός εκδότης. Που μάλιστα δεν αγνόησε γενικά τις βελτιώσεις, αλλά τις έκρινε ο ίδιος και αποφάσισε ο ίδιος ποιες θα “κάνει δεκτές” και ποιες θα “απορρίψει”! Παραδίδοντας, ξαναλέω, το κείμενο σε ουσιωδώς διαφορετική μορφή από αυτή που θέλησε ο συγγραφέας.

»Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ που ο φιλολογικός εκδότης, έπειτα από μια ιστορία η οποία δεν αφορά κανέναν, πως σε άλλη εφημερίδα το είχε δώσει με τις πρέπουσες επισημάνσεις κτλ., αλλά… κτλ., επιβεβαιώνει απολύτως αυτό που θεωρούσα αδιανόητο. Ότι δηλαδή επιφύλαξε στον εαυτό του το δικαίωμα να διαμορφώσει κατά το δοκούν το τελικό κείμενο που έδωσε στη δημοσιότητα –“παρά πάσα λογική, δεοντολογία, ηθική”, ξαναγράφω τώρα, και σταματώ, χωρίς να ξέρω τι να υπογραμμίσω, τη λογική ή την ηθική –όχι πια μόνο την επαγγελματική.

»ΥΓ. Τα όσα άλλα βρίσκει (με αφελείς μικρολαθροχειρίες) να σημειώσει, από τον “ψεύτη” Ελύτη, που έλεγε πως σκίζει μα δεν έσκιζε, αφού άφησε κατάλοιπα (για ημιτελή ποιήματα όμως ο λόγος, κύριε Γαραντούδη!), έως αυτά που (θεωρεί πως) αφορούν την ταπεινότητά μου, εύκολα τα καταλαβαίνει και τα αξιολογεί ο αναγνώστης».